บทที่535 ผมมีเงื่อนไขหนึ่ง
สีหน้าของฉางชิง นิ่งไปเล็กน้อย
“ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมจะโทรหาภรรยาคุณตอนนี้”
ลูกพี่หลินมองฉางชิง พูดนิ่งๆ：“เพื่อให้ลูกคุณเข้าโรงเรียนที่ดีที่สุด ผมถึงกับต้องไปขอร้อง วิ่งไปติดต่อ ใส่ซองให้ด้วยตัวเอง”
“ฉางชิง ผมไม่ได้ปฏิบัติต่อคุณน้อยไปกว่ากันเลย”
ลูกพี่หลินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง：“แล้วก็หม่าเชา หลายปีมานี้ หม่าเชาก็เหมือนคุณ เก็บเงินไม่ได้ เขาไม่มีภรรยากับลูก ผมเลยเอาเงินไปให้แม่เขา”
“ผมไม่เอาเงินให้พวกคุณ เพราะกลัวพวกคุณเก็บเงินไม่อยู่แล้วในอนาคตจะไม่เหลืออะไร”
“อีกอย่าง ผมสร้างคฤหาสน์แห่งหนึ่งไว้ที่หนานซาน คฤหาสน์ที่นั่นเป็นของทุกคน”ลูกพี่หลินหัวเราะเบาๆ：“ผมรู้ว่าวันหนึ่งตัวเองจะต้องถูกป๋ายหม่าฆ่าตาย ถึงตอนนั้น ก็จะเป็นตอนที่พวกคุณวางมือ”
“ลูกพี่ คุณอย่ามาหลอกพวกเราเลย บ้านหลังนั้น คุณตั้งใจจะทิ้งไว้ให้พี่สะใภ้กับหลินชิงชิงสินะ？”หมาจื่อพูดด้วยใบหน้าเย็นชา
ลูกพี่หลินหัวเราะเหอะเหอะ：“ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ ถามพี่สะใภ้พวกคุณก็ได้ สัญญาอยู่ในมือของเธอ”
“พูดตรงๆนะ เห็นเหตุผลที่พวกคุณแต่ละคนทรยศผมเพราะเงิน ผมก็ผิดหวังมากจริงๆ”ลูกพี่หลินพูด：“ผมไม่ขอร้องให้พวกคุณปล่อยผม แต่หลี่ฝางกับผู้หญิงคนนี้ไม่เกี่ยวอะไร”
“หลี่ฝาง？คุณชายแห่งตระกูลหลี่ เหอะเหอะ บังเอิญจริงๆ คนที่มู่เสี่ยวไป๋พยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อจับให้ได้มาตลอด คิดไม่ถึงว่า วันนี้กลับถูกพวกเราจับ”
“ลูกพี่ ขออภัยนะ”
“สองคนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับพวกเรา แต่ผมกลับต้องการพวกเขา ผมจะทำความร่วมมือกับมู่เสี่ยวไป๋ ก็ต้องเอาหมากไปด้วยสินะ？”
“ลูกพี่ คุณชายหลี่ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณอย่าทุกข์ใจมากขนาดนั้นเลย”
“เมื่อกี๊ที่คุณพวกคำพูดพวกนี้ ถ้าเป็นจริงก็ดี ถ้าไม่ใช่ก็ช่างมัน อะไรก็ไม่สำคัญ ในเมื่อเดินมาถึงตรงนี้แล้ว พวกเราถอยกลับไม่ได้แล้ว”หมาจื่อพูด
เวลานี้ ฉางชิงมาตรงหน้าของหมาจื่อ พูดว่า：“พี่หมาจื่อ ปล่อยลูกพี่ให้อยู่รอดเถอะ เขาพิการแล้ว ข่มขู่อะไรคุณก็ไม่ได้แล้ว ทำไมต้องตามฆ่าล้างด้วยล่ะ？”
“ใช่ พี่หมาจื่อ ลูกพี่ดีต่อพวกเรา พวกเราไว้ชีวิตเขาเถอะ”
“พี่หมาจื่อ ปล่อยลูกพี่เถอะ”
ถึงแม้คำพูดของฉางชิง ทำให้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ มาตรงหน้าของหมาจื่อ
ใบหน้าของหมาจื่อ ก็กระตุกทันที
เขาก็ไม่อยากฆ่าล้างลูกพี่หลิน อย่างที่ลูกพี่หลินบอก ก่อนหน้านี้ลูกพี่หลิน ดูแลหมาจื่อที่สุดแล้ว
หมาจื่อไม่ใช่คนที่เลือดเย็นไร้ความรู้สึก แต่ เขาไม่ฆ่าลูกพี่หลิน ป๋ายหม่าก็จะฆ่าเขา
ฉางชิงพูดอีกครั้ง：“เมื่อกี๊ผมโทรหาที่บ้านแล้ว ภรรยาผมบอกว่า ทุกวันตรุษจีนลูกพี่ก็จะให้เงินเธอจำนวนหนึ่ง เธอเก็บสะสมไว้ เก็บได้ถคงหนึ่งล้านห้าแสนกว่าแหนะ”
“นอกจากนี้……”
ฉางชิงมองลูกพี่หลิน แล้วพูด：“ลูกพี่ ขอบคุณนะ ถ้าไม่ใช่คุณ ครอบครัวผม ก็กระจัดกระจายไปนานแล้ว”
เรื่องที่ฉางชิงชอบไปโรงอาบน้ำนั้น ภรรยาของเขารู้มาตลอด ก็แค่ ลูกพี่หลินโกหกว่าโรงอาบน้ำนั้นคือถิ่นของตัวเอง ทุกครั้งที่ฉางชิงไป ก็เพื่อทำงานให้ตัวเอง
หน้าของหมาจื่อ เปลี่ยนเป็นหม่นหมองอีกครั้งทันที เขาพูดอย่างเย็นชา：“ผมปล่อยเขาไปครั้งหนึ่งแล้ว ปล่อยไปเป็นครั้งที่สองไม่ได้อีกแล้ว”
“ตั้งแต่นี้ไป เขาไม่ใช่ลูกพี่ของพวกคุณอีก ผมต่างหาก”
“ใครขอร้องเพื่อเขา คนนั้นก็ต่อต้านผม”
“ต่อต้านกับผม ก็คือต่อต้านเงิน”
“ทำไม พวกคุณไม่อยากได้เงินแล้วเหรอ”หมาจื่อมองฉางชิงกับทุกคน แล้วพูดอย่างเย็นชา
สีหน้าของฉางชิง ดูแย่อย่างมาก น้ำเสียงเขาพูดอย่างซับซ้อน：“พี่หมาจื่อ เอาแบบนี้ไหม คุณปล่อยลูกพี่ แบ่งให้ผมเล็กน้อยก็ได้”
“ผมไม่เอายี่สิบเปอร์เซ็นต์ เอาสิบเปอร์เซ็นต์ก็พอ ลูกพี่กลายเป็นคนพิการแล้ว ฆ่าเขา ดีกับคุณอย่างไรเหรอ？”
ฉางชิงพูดจบ หมาจื่อก็ยกแขนขึ้นทันที เอาปืนเล็งไปที่แขนของฉางชิง แล้วเหนี่ยวไกออกไป
แขนของฉางชิงมีรูเลือดไหลออกมา สีหน้าก็ดูเยือกเย็นขึ้นมาทันที
บรรดาพวกพ้องของฉางชิง ก็ไม่พอใจทันที แต่ตอนที่พวกเขาจะลงมือนั้น หมาจื่อกลับใช้ปืนชี้ไป：“ทำไม ไม่เอาเงินแล้ว ชีวิตก็ไม่เอาแล้วใช่ไหม？”
ไม่มีใครไม่กลัวตาย หมาจื่อถือปืนไว้ ไม่มีใครกล้าปะทะความรุนแรงกับเขา
“ฉางชิง พูดจากใจนะ คนที่ลูกพี่รักที่สุดคือผม ผมก็ไม่อยากให้เขาตาย แต่เขาไม่ตาย ป๋ายหม่าก็จะไม่เชื่อผม แบบนั้น ธุรกิจก็จะไม่มาถึงมือผม พวกคุณก็ไม่มีเงิน”
หมาจื่อถอนหายใจ พูดความคิดในใจของตัวเองออกมา
“ผมทำได้แค่ทางนี้ พวกคุณเข้าใจได้ ก็เข้าใจเถอะ ถ้าเข้าใจไม่ได้ เดี๋ยวหลังจากที่ผมบังคับลูกพี่พูดถึงเบาะแสห้าร้อยล้านนั่น พวกคุณทุกคนก็แบ่งกันได้ถึงคนละล้าน จากนั้นก็แยกย้ายกันไป”
หมาจื่อพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ：“ผมทำมาถึงจุดนี้ ก็ถือว่ามีเมตตาต่อพวกคุณแล้ว”
“ฉางชิง ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ผมก็จะยิงคุณ”
“ห่าคนเดียวก็คือฆ่า ฆ่าสองคน ก็คือฆ่าเหมือนกัน ที่นี่คือที่รกร้างว่างเปล่า ไม่มีใครรู้”หมาจื่อพูด
ลูกพี่หลินมองไปรอบๆ แล้วส่ายหน้าหัวเราะ：“ดูเหมือนคืนนี้ ผมต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”
“การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ขนาดนี้ แม้แต่เสียงของรถตำรวจก็ไม่ได้ยิน”ลูกพี่หลินหมดหวังแล้ว
หมาจื่อไม่กลัวจะถ่วงเวลา แต่ฟ้ายังไม่สว่าง เขาก็ไม่กลัว
“ผมช่วงชิงเวลาถึงสองชั่วโมง ก่อนเจ็ดโมง ไม่มีใครมาสนใจเรื่องที่นี่หรอก”
หมาจื่อมองลูกพี่หลินแล้วพูด：“ลูกพี่ ผมรู้ว่าคุณมีห้าร้อยล้าน สร้างคฤหาสน์อะไรนั่น ใช้เงินไม่เท่าไหร่ เงินพวกนั้นซ่อนไว้ไหน？เอาออกมาเถอะ”
“ผมเคยถามพี่สะใภ้แล้ว พี่สะใภ้ไม่รู้ว่าคุณมีเงินมากขนาดนั้น”
“เงินตั้งมากขนาดนี้ คุณคงไม่ให้มันจมดินไปกับคุณหรอกนะ”
หมาจื่อพูดกับลูกพี่หลิน：“ถ้าคุณไม่บอก พี่สะใภ้ก็ได้ทนทุกข์ทรมานแน่”
หมาจื่อพูดไป ก็เอาปากปืนจ่อไปที่หัวของภรรยาลูกพี่หลิน：“ลูกพี่ ผมมีความอดทนไม่มากแล้ว หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือผม”
“คุณบอกแล้ว ผมก็จะให้ความสะใจกับคุณ ถึงแม้ป๋ายหม่าต้องการให้ผมฆ่าคุณไปทั้งครอบครัว แต่ผมจะปล่อยพี่สะใภ้ไป”
ลูกพี่หลินมองหมาจื่อ แล้วกัดฟันพูด：“หมาจื่อ ผมมองคุณต่ำไปจริงๆ ผมคิดไม่ถึงว่าคุณจะโลภขนาดนี้ ไม่ใช่แค่ต้องการชีวิตของผม แย่งตำแหน่งของผม แม้กระทั่งครอบครัวผม คุณก็ยังคิดเกี่ยวกับมันด้วย”
“ลูกพี่ คุณอย่าเข้าใจผมผิด ไม่ใช่ว่าผมคิดเกี่ยวกับมัน เป็นป๋ายหม่าที่คิดต่างหาก”หมาจื่อพูด：“เงินก้อนนี้ ผมจะเอาให้ป๋ายหม่า”
“เหอะเหอะ คุณคิดว่าผมจะเชื่อคำพูดบ้าๆของคุณเหรอ？ป๋ายหม่ามีเงินอยู่แล้ว เขาแค่ต้องการตัวแทนเท่านั้น คุณฆ่าผม ไม่ใช่แค่เพื่อคืนเงิน แต่ทำเพื่อห้าร้อยล้านนี้สินะ？”ลูกพี่หลินหรี่ตามองหมาจื่อ
เวลานี้ สายตาทุกคน ก็จ้องไปที่หมาจื่อ
ห้าร้อยล้าน ถ้าเป็นอย่างที่ลูกพี่หลินพูด สุดท้ายก็จะเข้าไปในกระเป๋าของหมาจื่อ หมาจื่อใจดำมากไปแล้ว
“พี่หมาจื่อ ห้าร้อยล้าน คุณแบ่งให้พวกเราแค่คนละล้าน ……เหอะเหอะ พวกเราแค่ไม่กี่สิบคน รวมกันแล้วแค่สิบกว่าล้านเอง ที่เหลือ คงไม่ได้เก็บไว้กับตัวเองหรอกนะ？”
“พี่หมาจื่อ พวกเราทรยศลูกพี่ น่าจะไม่แบ่งแค่นั้นหรอกมั้ง？”
“ใช่ ห้าร้อยล้าน ยังไงก็ต้องแบ่งให้พวกเราคนละยี่สิบล้านสิ”
“พี่หมาจื่อ เงินนี่เอาให้คนอื่นจริงๆ หรือว่า？”เวลานี้เอง แม้แต่คนที่อยู่ข้างกายพี่หมาจื่อ ก็สงสัยขึ้นมา
หน้าของหมาจื่อ กลายเป็นน่ากลัวขึ้นมาทันที สายตาที่เขามองลูกพี่หลิน เต็มไปด้วยความโมโห
ถ้าไม่ใช่ว่าลูกพี่หลินยังไม่พูดเรื่อเงินนั่นออกมา หมาจื่อก็เหนี่ยวไก ยิงลูกพี่หลินไปนานแล้ว
“ทำไม ถูกผมแฉเข้าให้แล้วสินะ？”
ลูกพี่หลินหัวเราะเหอะเหอะ：“ถ้าส่งให้ป๋ายหม่าจริงๆ งั้นก็ดี เลขบัตรของป๋ายหม่าผมมี ไม่อย่างนั้น คุณเอาโทรศัพท์มาให้ผม ผมจะให้คนเอาเงินโอนไปที่บัญชีของป๋ายหม่า？”
“ว่าไง หมาจื่อ”
หมาจื่อไม่พูดอยู่สักพัก
“หมาจื่อ ผมเคยบอกแล้ว สิ่งที่คุณไม่เก่งที่สุดก็คือการโกหก คุณจะไม่ปล่อยผู้หญิงของผม คุณแค่จะหลอกผมให้เอาเงินออกมาเท่านั้น”
“เงินก้อนนี้ ผมให้คุณได้ แต่ผมมีเงื่อนไขหนึ่ง”ลูกพี่หลินพูด
หมาจื่อถามต่อ：“คุณว่ามา”
“อย่างแรก ปล่อยหลี่ฝาง แล้วก็พวกฉางเหมา ส่วนผู้หญิงของผม แล้วก็ผม เราสองคนคือคนที่ป๋ายหม่าต้องการ ถึงผมให้คุณปล่อยพวกเราไป คุณก็ไม่กล้าสินะ？”
ลูกพี่หลินหัวเราะเหอะเหอะ แล้วพูด
