บทที่ 546 ป้องกันตัวจากลูกพี่หลิน
ชายสวมชุดลายพรางขับรถ ผู้หญิงคนนั้นไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับโดยอัตโนมัติ เมื่อขึ้นรถผู้หญิงคนนั้นก็ถามขึ้นอย่างสงสัย： “พี่ชาย พี่จะซื้อราคาเต็มจริงๆ เหรอ?”
“เอาเลขบัญชีมา ฉันจะโอนให้สองแสนเหรียญ ส่วนเกิน ก็ถือซะว่าเสี่ยวเทาให้เธอแล้วกัน” ลูกพี่หลินพูดอย่างไม่สนใจ
“ลูกพี่ ลูกพี่ทำอะไร ปกติแล้วผมก็ให้เธอไม่น้อยนะ ลูกพี่……”
“เอาล่ะ เจอน้องๆ ครั้งนึง ฉันก็ไม่มีอะไรจะให้ อย่างดี ก็ให้เงิน” ลูกพี่หลินพูดขัดเสี่ยวเทา
ผู้หญิงที่นั่งตรงที่นั่งข้างคนขับก็กลัวว่าเขาจะเสียดาย จึงรีบบอกเลขที่บัญชีไป
ฉางเหมาควักโทรศัพท์ออกมา เมื่อบอกเลขที่บัญชีเสร็จ ฉางเหมาก็พิมพ์เสร็จด้วย： “โอนแล้ว น้องสาว”
ใครจะรู้ เงินของลูกพี่หลิน ทั้งหมดจะอยู่ที่ฉางเหมา?
ที่จริงแล้ว คนที่ลูกพี่หลินเชื่อใจที่สุด ก็คือฉางเหมา
ฉางเหมาไม่ได้เป็นแค่โล่กำบังด่านสุดท้าย แต่ยังเป็นคลังสมบัติของเขาด้วย
หลังจากรถBuickสีดำขับออกไปได้ไม่ไกล หลี่ฝางก็เข้าไปในรถของส้าวส้วย： “ส้าวส้วย พวกเรารีบตามไปเถอะ ฉันกลัวว่าลูกพี่หลินจะเกิดเรื่อง”
“เขาเกิดเรื่องไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันแม้แต่น้อย เจ้านาย ฉันได้ยินมาว่านายจะซื้อเนื้อลาย่างที่ถนนหยิงเหอให้หลินชิงชิงใช่มั้ย? ฉันจะพานายไป”
น้ำเสียงของส้าวส้วยต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด
“นายเกลียดลูกพี่หลินขนาดนั้นจริงๆ เหรอ?” หลี่ฝางไม่ได้โง่ เขาพอดูออก
ส้าวส้วยพยักหน้า อย่างไม่ปิดบัง： “เจ้านาย นายยังฟังความจริงมั้ย?”
“ระหว่างพวกเราสองคน ไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง” หลี่ฝางพูดขึ้น
“ถ้าลูกพี่หลินตาย ฉันจะดีใจมาก พูดได้เลยว่า ฉันเกลียดจนถึงกับอยากฆ่าให้ตายด้วยมือตัวเอง แต่แค่ ผมไม่อยากทำแบบนั้น เมื่อกี้ฉันช่วยลูกพี่หลินไปแล้วครั้งนึง ถ้าฉันไม่อยู่ พวกเขาคงโดนหมาจื่อและคนอื่นๆ พาตัวไปนานแล้ว ถึงแม้ฉันจะแค่ยืนอยู่ข้างๆ เฉยๆ แต่ลูกพี่หลินก็ใช้ฉันไปแล้วครั้งนึง”
“ฉันเคยบอกนายแล้วว่าพ่อของฉันทำอะไร ที่จริงแล้ว ตอนนั้นที่พ่อฉันตาย มีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกพี่หลินโดยตรงเลย ตอนเด็กๆ ฉันยังเคยเห็นลูกพี่หลินไปที่บ้านของพวกเรา เขากับพ่อฉันเป็นเพื่อนกัน แต่พ่อฉันตาย คนผิดก็ต้องถูกลงโทษ ดังนั้นฉันถึงอยากล้างแค้นเขา”
“แต่ก็เหมือนกัน ถ้าหากลูกพี่หลินตาย นั่นก็สมควรแล้ว ฉันจะไม่ช่วยเขา”
ส้าวส้วยมองหลี่ฝาง หัวเราะเหอะๆ ： “นายไม่ฆ่าเขา แต่เขาก็ตายเพราะนาย เคยได้ยินประโยคนี้มั้ย?”
“นายรู้มั้ยว่าลูกพี่หลินทำคนตายไปกี่คน? นายช่วยชีวิตเขา เหอะๆ บาปที่ลูกพี่หลินก่อไว้ ตายเป็นหมื่นครั้งก็ชดใช้ไม่หมด เจ้านาย นายคิดดูให้ดีๆ เขาทำธุรกิจต่ำช้ามาตั้งหลายปี ทำลายครอบครัวคนอื่นไปเท่าไหร่ กี่ครอบครัวที่ต้องมีคนตายเพราะเขา นายคิดว่ามันคุ้มจริงๆ เหรอที่เอาบาร์ไปแลกกับชีวิตของเขา?”
ส้าวส้วยพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน
หลี่ฝางฟังแล้วรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย ที่ตนช่วยชีวิตของลูกพี่หลินไว้ ไม่ได้เกี่ยวกับความดีหรือเลวของเขาเลย
“ฉันรู้ว่านายทำไปเพื่อหลินชิงชิง……ช่างเถอะ ยืนกันคนละจุด สิ่งที่ทำออกมา ก็ต่างกัน”
ส้าวส้วยพูดไปพูดมา ก็ถอนหายใจ จู่ๆ ก็ไม่พูดแล้ว
หลี่ฝางเงียบอยู่ครู่ แล้วพูด： “ขอโทษ”
“เหอะๆ เจ้านาย นายจะขอโทษทำไม” ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ
“พูดตามตรง ฉันกลัว ฉันกลัวว่าลูกพี่หลินจะตายต่อหน้าฉัน ถ้าหากให้หลินชิงชิงรู้ว่าฉันไม่ช่วย งั้นหล่อนต้องเกลียดฉันแน่ๆ ……”
“ฉันรู้ ฉันไม่โทษนาย แต่ว่า จะให้ฉันยื่นมาไปช่วยเขา ฉันทำไม่ได้” ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ แล้วพูด： “หวังว่าคืนนี้เขาหนีไม่สำเร็จ”
“เขาคนนี้ ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ก็ไม่กลายเป็นคนดี”
ส้าวส้วยพูดอย่างเย็นชา： “เขาคนนี้ ไม่มีหัวใจ”
“นายรู้ได้ยังไง?” หลี่ฝางมองส้าวส้วยแล้วถาม： “ทำไมฉันถึงได้คิดว่าเขาไม่ได้เลวมากขนาดนั้น”
“เมื่อวานฉันคุยกับเขาอยู่เยอะ รวมไปถึงเฉินฝูเซิง หวางเสี่ยวหยวน ยังมีหวางเห้าฝั่งนั้น เขาอธิบายให้ฉันฟังอย่างละเอียดรอบนึง ยังบอกฉันอีกว่า ชางสู่จะกลับมาแล้ว แถมยังเอาเรื่องที่มู่เสี่ยวไป๋จะลงมือกับฉัน อธิบายให้ฉันฟัง ฉันรู้สึกว่าเขากำลังช่วยฉัน” หลี่ฝางพูด
“ไอ้หมาป่าเฒ่านั่น เขาแค่ช่วยตัวเขาเองแค่นั้น นายคบกับลูกสาวของเขาแล้ว เขาต้องหวังว่าไม่ให้นายแล้วอยู่แล้ว ดังนั้นถึงได้บอกนายเยอะแบบนี้ เขาหนีไป ก็ไม่ได้หนีไปตลอดนี่ ขอแค่มีสักวันนายกลายเป็นเจ้าชายของเมืองเอก วันนี้นายกับหลินชิงชิงคบกันจริงจัง เขาจะต้องกลับมาแน่”
ส้าวส้วยหัวเราะอย่างเย็นชา： “คนทำธุรกิจประเภทนั้น ในใจนั้นร้ายกาจสุดๆ ถ้าพวกเขาโหดขึ้นมา แม้แต่ลูกสาวตัวเองก็ขายได้ คิดให้ดีๆ เจ้านาย ถ้าหากเป็นคนอื่น เขาจะยอมให้นายคบกับลูกสาวของตนมั้ย?”
“เพราะว่านายคือลูกชายของหลอซ่า เขาถึงได้ยอมตกลง ก็เหมือนกับมู่เสี่ยวไป๋ เขาให้หลินชิงชิงแต่งงานกับมู่เสี่ยวไป๋ ที่จริงแล้วเขาก็แค่หาร่มกำบังให้ตัวเองเท่านั้น”
“ทำไมป๋ายหม่าถึงได้จะกำจัดเขา เป็นแค่การโละตำแหน่ง แค่นั้นจริงๆ เหรอ? ถ้าหากฝั่งของป๋ายหม่าร้ายกาจจริงๆ ใครจะกล้าขายชีวิตให้เขากัน ทำเรื่องให้เขา วิธีแบบนี้ มันทำให้ทุกคนเสียใจ”
“นายดูหมาจื่อ เมื่อเทียบกับลูกพี่หลิน นั้นห่างกันอีกไกล ถ้าหากลูกพี่หลินไม่ได้ทำให้ป๋ายหม่าหวาดกลัว ป๋ายหม่าก็คงไม่มีทางทำแบบนั้น ให้หมาจื่อขึ้นไป แล้วลดฐานะลูกพี่หลิน”
“ตามที่พูด อย่าไปเชื่อตาเฒ่าคนนั้น เขาไม่ใช่คนดี และยิ่งไม่ใจดี เห็นว่าเขาเสียน้ำตา แสดงให้เห็นว่าน่าสงสาร นั้นก็คือน้ำตาของงูพิษ”
คำพูดแต่ละประโยคของส้าวส้วย จู่ๆ ก็เข้าหัวหลี่ฝาง
คิดไปคิดมาเรื่องทั้งหมดเมื่อคืนนี้ มันก็จริง ลูกพี่หลินเอาแต่คะยั้นคะยอให้ตนเรียกเขาว่าพ่อตา แถมยังเร่งให้พวกเขารีบแต่งงานกัน หรือว่า เขาจะมีแผนอยู่จริงๆ ?
แผนของเขา ไม่ได้มีเพื่อความปลอดภัยของหลินชิงชิง แต่มีเพื่อตัวเขาเอง?
หมาจื่อยิงลูกพี่หลิน แต่ลูกพี่หลินกลับไม่พูดสักคำ ความเหี้ยมแบบนี้ คนปกติทำไม่ลง
“จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเสียดาย”
หลังจากหลี่ฝางได้ยินส้าวส้วยพูดจบ จู่ๆ ก็พูดขึ้น： “ถ้าหากวันนี้ฉันใจอ่อนช่วยชีวิตเขา ที่เป็นปีศาจจริงๆล่ะก็ งั้นก็หมายความว่าฉันทำบาปใช่มั้ย?”
ส้าวส้วยหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไร
โก่เอ๋อพูดขึ้นตอนนี้： “เขาไม่ใช่คนดีจริงๆ นั่นแหละ”
“เธอรู้ได้ยังไงอีกเหนี่ย?” หลี่ฝางหันไปมองโก่เอ๋อ
“สัมผัสที่หกมั้ง พวกตาเฒ่าพวกนั้นฉันเจอมาเยอะแล้ว พวกเขาล้วนมีจุดพิเศษที่เหมือนกัน งั้นก็คือหน้าซื่อ แต่ในใจคด รอยยิ้มของเขาปลอมทั้งนั้น”
“รวมไปถึงพวกเราตอนที่ถูกหาเจอ เขาให้พวกเราแย่งกันหนี ความจริงแล้ว เขาก็แค่พูดไปงั้น” โก่เอ๋อพูดหึ： “เขาเอาตัวรอดเก่งจริงๆ ……”
“ตอนนั้นที่อยู่ในห้อง ที่จริงเขาเดาออกนานแล้วว่าด้านนอกมีคนดักซุ่มอยู่ เพราะว่าตอนที่พวกนายเปิดประตู ตัวเขา ก็ไม่หลบอยู่ด้านหลังฉางเหมาเรียบร้อยแล้ว เขากำลังกลัวอะไร แน่นอนว่าเขากลัวถูกลูกปืนยิงไง”
“แน่นอนว่า เรื่องนี้ก็อย่าตั้งใจฟังให้มาก ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยเท่านั้น ยังไง ตาเฒ่านั้นทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี”
โก่เอ๋อยู่ปากแล้วพูด ในคำพูดของเธอ มีความรู้สึกส่วนตัวอยู่มากมาย
เมื่อได้ยินโก่เอ๋อกับส้าวส้วยอธิบาย จู่ๆ หลี่ฝางก็รู้สึกว่าตาเฒ่าลูกพี่หลิน น่ากลัวขึ้นมาเล็กน้อย
“ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว ยังไงคืนนี้เขาก็จะหนีแล้ว” หลี่ฝางหลับตา ไม่อยากคิดอะไรต่อแล้ว
เมื่อมาถึงถนนหยิงเหอ หลังจากที่ทุกคนลงจากรถไปหาอะไรกินเสร็จ จากนั้นก็สั่งเบอร์เกอร์เนื้อลาที่หลินชิงชิงชอบกินให้ถุงสองที่ และเริ่มเดินทางไปเมืองเอก
เมื่อมาถึงครึ่งทาง หลี่ฝางก็ถามส้าวส้วย： “นายว่าที่บาร์จะเกิดเรื่องมั้ย?”
“โหจื่อฆ่าป๋ายหม่า ฝั่งของป๋ายหม่าก็ต้องมาล้างแค้นแน่ ถึงตอนนั้น พวกเขาไปที่บาร์ โหจื่อจะรับมือไหวมั้ย”
หลี่ฝางยังกังวลเล็กน้อย
“โหจื่อคนเดียว ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกนั้น”
ส้าวส้วยหัวเราะ แล้วพูด： “แต่ถ้ารวมยัยแม่มดด้วย งั้นก็ไม่มีปัญหาแล้ว”
“เจ้านาย ฉันถามอะไรอย่าง หากมีวันนึง นายพบว่าลูกพี่หลินหลอกใช้นายจริงๆ แถมยังทำร้ายนายอีก นายจะฆ่าเขามั้ย?” ส้าวส้วยพลางขับรถ พลางถาม
“ฆ่า” หลี่ฝางคิดอยู่ครู่ แล้วพูด
ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วยิ้มอย่างพอใจ： “งั้นก็ดี เป็นคนมีความเมตตาได้ แต่จะโง่ไม่ได้ ลูกพี่หลินเป็นคนที่เข้าใจได้ยาก ใจคนลึกซึ้ง นายต้องระวังเขาไว้”
