บทที่527 ความบังเอิญในความบังเอิญ
หลี่ฝางคิดว่าตัวเองมองผิดไป จึงรีบลงจากรถแล้วไปดูให้ชัดเจน ใครจะไปรู้ว่าโก่เอ๋อดึงหลี่ฝางไว้ พูดว่า：“แม่เอ๊ยคุณโง่เหรอ ดึกๆดื่นๆแบบนี้เจอคนมีเลือดเต็มตัวไปหมด ก็น่ากลัวพอแล้ว คุณยังจะลงจากรถอีก？”
“ถ้าถูกหลอกจะทำไง？”
“รีบไปเถอะ”
หลี่ฝางแกะมือของโก่เอ๋อออก พูดว่า：“ผมจะไปดู เขาเหมือนเพื่อนผมคนหนึ่งมาก”
“เหมือนห่าไรล่ะ คุณนี่ไม่กลัวเรื่องใหญ่จริงๆ เจอคนเลือดอาบเต็มตัวในที่กันดารแบบนี้ คุณไม่รู้สึกว่าน่ากลัวเหรอ？ถ้าคุณกล้าลงจากรถ ฉันก็กล้าขับรถคุณหนีไป คุณเชื่อไหม？”โก่เอ๋อพูดขู่
หลี่ฝางมองโก่เอ๋อแวบหนึ่ง อาการของโก่เอ๋อ จริงจังมาก ไม่มีท่าทีล้อเล่นสักนิด
หลี่ฝางจึงดึงกุญแจออกมา พูดว่า：“ผมดึงกุญแจออกก็ได้แล้วนี่？”
“การช่วยเหลือชีวิตคนเป็นบุญกุศลยิ่ง ไม่เข้าใจหรือไง”
หลี่ฝางมองอีกครั้ง ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน
โก่เอ๋อห้ามหลี่ฝางไม่อยู่ จึงได้แต่ลงจากรถไปพร้อมกับหลี่ฝาง เดินไปตรงหน้าของคนนี้ คนๆนี้ก็หันหน้ามาทันที มองหลี่ฝางแวบหนึ่ง
โก่เอ๋อตกใจจนล้มไปที่พื้น หลี่ฝางก็ตกใจจนสะอึก
“ลูกพี่หลิน？”
หลี่ฝางเคยเห็นลูกพี่หลินอยู่หลายครั้ง ทรงผมของเขา และก็หุ่นของเขา หลี่ฝางจำได้ดี
แต่หน้าของลูกพี่หลินตอนนี้ เต็มไปด้วยเลือด ถึงเห็นกลางวันแสกๆ คุณก็ตกใจได้ ยิ่งอย่าไปพูดถึงตอนตีสี่เลย
“ช่วยผมด้วย……ช่วยด้วย……”
หลี่ฝางไม่มีความลังเลใดๆ ก็คุกเข่าลงไป แบกลูกพี่หลินขึ้นมา
“ห่า หลี่ฝาง คุณทำอะไรน่ะ คุณนี่ใจบุญจริงๆเลยนะ เกรงว่าเขาจะช่วยไม่ได้แล้วน่ะสิ คุณดูเลือดบนพื้นสิ”โก่เอ๋อชี้ไปที่เลือดบนถนน
ลูกพี่หลินน่าจะคลานมาสิบกว่าเมตรได้ คลานออกมาจากฟางข้าว
คลานมาที่ถนนนี้ ทำให้บนพื้นเต็มไปด้วยเลือดของเขา
ลูกพี่หลินในตอนนี้ อ่อนแอมาก แม้แต่พูดตะโกนขอความช่วยเหลือก็ไร้เรี่ยวแรง
หลี่ฝางขมวดคิ้ว จ้องโก่เอ๋อ：“เขาคือลุงผม คุณรีบไปเปิดประตูรถ”
“จริงเหรอ”โก่เอ๋อลังเลหน่อยๆ
“รีบๆเถอะ อย่ามัวแต่พูดเหลวไหล”สีหน้าหลี่ฝางเย็นชาลง
“อ้อ”โก่เอ๋อตอบไป แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูรถ
หลี่ฝางอุ้มลูกพี่หลินเข้าไปในรถ จากนั้นก็ขับรถ แล้วพูดว่า：“โก่เอ๋อ คุณพันผ้าให้ลุงผมหน่อย ผมต้องรีบพาลุงผมไปส่งโรงพยาบาล”
ถึงแม้ลูกพี่หลินจะเป็นคนชั่วร้าย ที่อยู่ในใจของหลี่ฝาง
แต่ถ้าให้หลินตายต่อหน้าตัวเอง หลี่ฝางทำไม่ลง ยังไง เขาก็เป็นพ่อของหลินชิงชิง
ถึงแม้โก่เอ๋อจะกลัวลูกพี่หลินหน่อยๆ แต่ก็ทำตาม
“อย่าไปโรงพยาบาล”
ขับไปได้ครึ่งทาง ลูกพี่หลินก็เริ่มมีแรงคืนมา พูดว่า：“ส่งผมไปที่ถนนเฉียนถัน”
“เอาโทรศัพท์ให้ผมยืมหน่อย ผมจะโทรศัพท์”
ลูกพี่หลินค่อยๆยื่นมือออกไป หลี่ฝางรีบเอาโทรศัพท์ยื่นให้ลูกพี่หลิน ลูกพี่หลินรับไป ก็โทรหาเบอร์หนึ่ง：“เหล่าอู๋ มารับผมที่สี่แยก”
พูดจบ ลูกพี่หลินก็วางสาย
จากนั้นลูกพี่หลินก็ไม่ส่งเสียงใดๆ เหมือนกับตายแล้ว
หลี่ฝางมองไปแวบหนึ่ง ขาทั้งคู่ของลูกพี่หลิน ต่างถูกยิงหมด รูใหญ่ๆหายจุด มีเลือดไหล
หลี่ฝางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่ถาม ได้แต่รีบส่งเขาไปที่ถนนเฉียนถัน
พอถึงถนนเฉียนถัน ลูกพี่หลินก็ลืมตาทันที มองด้านนอกรถ แล้วพูด：“ไปข้างหน้าอีกประมาณสองร้อยเมตร แล้วเลี้ยวซ้าย คุณก็จะเห็นคนผมยาวคนหนึ่ง”
หลี่ฝางไปตามทางที่ลูกพี่หลินบอก แล้วพอเลี้ยวซ้ายก็เห็นผู้ชายผมยาวคนหนึ่งจริงๆ
ชายผมยาวดูกำยำ หลี่ฝางขับรถไปจอดตรงหน้าของชายผมยาว ถามว่า：“ใช่คนที่ลูกพี่หลินจะมาหาหรือเปล่า？”
“ใช่ เขาบาดเจ็บใช่ไหม？”
ชายผมยาวพยักหน้าถาม
หลี่ฝางตอบอืมไป แล้วเปิดประตูรถ อุ้มลูกพี่หลินเข้าไปในซอยเล็กๆ
ชายผมยาวพักอยู่นี่ ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ชายผมยาวก็หยิบกระสุนออกมาจากตัวของลูกพี่หลิน แล้วทำการให้เลือดเขา
ชายผมยาวเหนื่อยจนเหงื่อเต็มหน้า มาตรงหน้าของหลี่ฝาง พูดว่า：“ขอบคุณที่พวกคุณช่วยลูกพี่ไว้”
พูดจบ ชายผมยาวหยิบเงินห้าปึก ออกมาจากลิ้นชัก：“ผมคือหมอจาก ตลาดมืดมีเงินไม่เท่าไหร่หรอก เอาให้คุณก่อนห้าปึกละกัน รอลูกพี่ดีขึ้นแล้ว ค่อยตบรางวัลงามๆให้ ให้คุณก้อนใหญ่อีกอัน”
“ผมไม่ต้องการเงิน”หลี่ฝางส่ายหน้า
“ไม่เอาเงิน？”
ชายผมยาวขมวดคิ้ว：“เหอะเหอะ ใจบุญจริงๆเลยนะ”
ตอนนี้เอง จู่ๆลูกพี่หลินก็พูดขึ้นมา เขาพูดไปทางหลี่ฝาง：“น้องชาย คุณมานี่หน่อย ผมมีอะไรจะถาม”
หลี่ฝางยืนขึ้นจากโซฟา มาตรงหน้าของลูกพี่หลิน：“ดีขึ้นหรือยังครับ ลุง”
“ผมไม่เป็นไรแล้ว”ลูกพี่หลินส่ายหน้า สีหน้าดีขึ้นมาไม่น้อย
ถึงริมฝีปากยังคงซีดขาว แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคใดๆ
หลี่ฝางก็คิดไม่ถึงว่า ที่ตลาดมืดจะยังมีถุงเลือด ……
ต่อมาหลี่ฝางจึงรู้ว่า ชายผมยาวคนนี้ คือหมอที่เมื่อก่อนลูกพี่หลินเคยช่วยไว้ ก็แค่ลูกพี่หลินไม่เคยไปหาเขา แต่ที่เขานี้ ก็ยังมีคลังเลือดเก็บไว้ให้ลูกพี่หลินเสมอ
นี่คือยันต์ช่วยชีวิตสุดท้ายของลูกพี่หลิน ถ้าวันไหนลูกน้องตัวเองทรยศ เขาก็มาหาชายผมยาว
“คุณรู้จักผมเหรอ？น้องชาย”ลูกพี่หลินมองหลี่ฝางอย่างแปลกใจ
“อือ ผมชื่อหลี่ฝาง เป็นน้องชาย เป็นน้องชายบุญธรรมของหลินชิงชิง”
“นอกจากหลินชิงชิงแล้ว ผมยังรู้จักพี่หมาจื่อ”หลี่ฝางหัวเราะให้ลูกพี่หลิน
ตอนที่หลี่ฝางพูดถึงพี่หมาจื่อสามคำนี้ ลูกพี่หลินไอออกมาทันที：“อย่าพูดถึงคนนี้กับผม”
“ทำไมเหรอ？ลูกพี่หลิน”หลี่ฝางมองลูกพี่หลินอย่างงงงวย พูดอย่างไม่เข้าใจ
ลูกพี่หลินไม่พูด ชายผมยาวล้างมือ แล้วเดินเข้ามา：“ลูกพี่ หมาจื่อทรยศคุณเหรอ？”
“หุบปากคุณซะ อย่าพูดอะไรอีก”ลูกพี่หลินมองหลี่ฝางอย่างกังวล
“ลูกพี่ ไม่ต้องปกป้องน้องชายคนนี้แล้ว ถ้าเขาดีต่อหมาจื่อ เขาจะต้องเอาเรื่องคืนนี้ไปบอกหมาจื่อ”
ชายผมยาวค่อยๆเดินเข้ามา มองหลี่ฝาง：“คุณคงไม่บอกอะไรหมาจื่อใช่ไหม？น้องชาย”
มีดผ่าตัดเล่มหนึ่ง จ่อไปที่บนคอของหลี่ฝางตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
หลี่ฝางขมวดคิ้ว：“ผมไม่สนิทกับหมาจื่อ”
“ไม่สนิทแล้วคุณเรียกว่าพี่หมาจื่อเนี่ยนะ？”ชายผมยาวไม่ค่อยเชื่อหลี่ฝาง
“นี่ พวกเราเพิ่งช่วยลูกพี่คุณ แล้วตอนนี้คุณจะมาแก้แค้น ไม่เหมาะมั้ง？”โก่เอ๋อยืนขึ้นมาอย่างโมโห
“สาวน้อย พวกคุณก็บังเอิญไปแล้ว？หมาจื่อเพิ่งลงมือจัดการลูกพี่ พวกคุณก็ปรากฏตัวอย่างบังเอิญ ……”
ชายผมยาวหัวเราะเหอะเหอะ：“ทำไม อยากจับผมเหรอ？”
“พวกคุณคือคนของหมาจื่อ？”จู่ๆสีหน้าของชายผมยาวก็เย็นชา
ในใจของหลี่ฝางเต้นตึกตัก คิดในใจ นี่ถูกเข้าใจผิดแล้ว
หลี่ฝางกลัวว่าชายผมยาวนี้จะคุยไม่รู้เรื่องแล้วฆ่าตัวเองทิ้ง จึงรีบอธิบาย：“ลูกพี่หลิน ผมไม่ใช่คนของหมาจื่อ ผมคือคนของหลินชิงชิง”
“คุณน่าจะรู้จัก น้องชายบุญธรรมที่หลินชิงชิงรู้จักมาจากข้างนอกนะ？”
“แล้วก็จางกงหมิง เขาคือพี่ชายผม”
“ครั้งที่แล้วภรรยาของจางกงหมิงถูกจับตัวไป ผมยังให้คนเอาเงินไปเจ็ดล้านด้วย เรื่องนี้ คุณน่าจะรู้สินะ？”
“ผมไม่สนิทกับหมาจื่อจริงๆ ตอนนั้นที่พี่ชิงชิงหนีไปจากตงไห่ ให้พี่หมาจื่อมาปกป้องผม ไม่ให้ผมโดนรังแก”
ทันใดนั้นลูกพี่หลินก็หรี่ตา มองหลี่ฝาง：“ที่แท้ก็คุณ”
“ผมรู้จักคุณ”
ลูกพี่หลินพยักหน้า พูดกับ ชายผมยาว：“ปล่อยเขาเถอะ”
“ลูกพี่ ถ้า……”
“ชีวิตผมถูกน้องชายคนนี้ช่วยไว้ ถ้าเขาคือคนของหมาจื่อจริงๆ ผมก็จะยอมรับมัน อย่างมากก็เอาชีวิตคืนเขา”ลูกพี่หลินพูดอย่างไม่แคร์
ชายผมยาวยังคงไม่เอามีดผ่าตัดออก
“เขาไม่ได้เสแสร้ง”
ลูกพี่หลินพูดกับชายผมยาว：“สายตาของเด็กคนนี้ชัดเจนมาก และก็ลุกลี้ลุกลนมากด้วย ถ้าเขาคือคนของหมาจื่อ ก็ต้องเผยความจริงออกมาแล้ว”
“ดึกๆดื่นๆ คุณออกมาขับรถเล่นทำไม？แล้วยังช่วยลูกพี่ไว้อย่างบังเอิญอีก นี่มันบังเอิญไปหรือเปล่า”ถึงแม้ชายผมยาวจะเอามีดผ่าตัดออกแล้ว แต่ยังคงมองหลี่ฝางอย่าสงสัย
หลี่ฝางพูดไม่ถูกหน่อยๆ：“พูดแล้วคุณสองคนไม่เชื่อแน่ ก็พี่ชิงชิงบอกว่าอยากกินเนื้อลาย่างที่ร้านตรงถนนหยิงเหอนั้น ให้ผมขับมาจากเมืองเอกเพื่อซื้อให้เธอ”
“แม่เอ๊ยคุณอย่ามาไร้สาระกับผมนักเลย”ชายผมยาวยกมีดผ่าตัดขึ้นมาอีกครั้ง
“รู้อยู่แล้วว่าคุณไม่เชื่อ”หลี่ฝางเอาโทรศัพท์ให้ชายผมยาว：“คุณดูเอง ใช่ไหม？”
