NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – บทที่552 การยั่วยุของมู่เสี่ยวไป๋

บทที่552 การยั่วยุของมู่เสี่ยวไป๋

“คุณคือนาย ก.?”

มองคนที่ดุร้ายน่ากลัวตรงหน้านี้ สีหน้าของหวางเหยา แล้วก็ไม่มีความเลือดฝาดใดๆในทันที

แรงที่ตัวของเธอ เหมือนกับถูกสูบออกไปจนว่างเปล่า

เมื่อวานซืนกลางดึก ช่วงถ่ายทอดสดของหวางเหยา มีผู้ชายคนหนึ่งมา ชื่อว่านาย ก. ผู้ชายคนนี้รูดไปแสนหนึ่งในครั้งเดียว ทำเอาหวางเหยาใจเต้นแรง

ทั้งสองแอบแอดวีแชทกัน หวางเหยาพบว่า โพสต์ของนาย ก. ล้วนแต่เป็นรถสปอร์ต เรือยอชต์ แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นลูกคนรวย

นาย ก.ต้องการที่อยู่ของหวางเหยา แล้วให้กระเป๋า lvใบหนึ่งแก่เธอ แน่นอนว่า นาย ก.ก็ได้รับวิดีโอสุดร้อนแรงพวกนั้น มาจากหวางเหยาเพราะตรงนี้

แทบเกือบจะไม่ได้สวมเสื้อผ้า

โชว์เนื้อหนัง ไร้ขีดจำกัด มาตรฐานเยอะกว่าช่วงถ่ายทอดสดเป็นอย่างมาก

หวางเหยาไม่คิดว่าจะมีอะไร ยังไงนี่เทียบกับกติกาซ่อนเร้นของร่างกายแล้ว ก็ไม่มีอะไรเลย

อีกอย่าง พิธีกรหลายๆคนก็โพสต์รูปถ่ายสวมชุดว่ายน้ำกัน ถึงถูกคนทั่วไปเห็น ก็ไม่เป็นอะไร

ดังนั้น หวางเหยาจึงไม่กลัวจะถูกแฉ และก็ไม่คิดว่า นาย ก.จะแฉเธอ

แต่หวางเหยาคิดไม่ถึงว่า ที่นาย ก.จงใจขอสิ่งพวกนี้ ที่แท้ก็เพื่อพุ่งเป้าไปที่พ่อแม่ของเธอ

ทันใดนั้น หวางเหยาก็ตื่นตระหนกขึ้นมา

“อย่า!”หวางเหยาตกใจจนแทบจะขาดอากาศหายใจ

ยังไง วิดีโอพวกนั้นถ้าพ่อแม่ตัวเองเห็น ก็เป็นไปได้ที่ตัวเองจะถูกไล่ออกจากบ้าน!

หัวใจของพ่อตัวเองไม่ดีนัก ……

หวางเหยาคว้าแขนของนาย ก.:“พี่ชาย คุณปล่อยฉันเถอะโอเคไหม ฉันรู้ว่าคุณมีความแค้นกับคุณชายหลี่ อย่างมากฉันก็จะเชื่อฟังคุณ ไม่เป็นพิธีกรที่แพลตฟอร์มเขาอีก โอเคไหม?”

“ดูเหมือนคุณจะคิดดีแล้ว”นาย ก.หัวเราะหึหึ:“เป็นไง มาแพลตฟอร์มผมไหม?”

“ฉัน……ฉันเซ็นสัญญาไปกับคุณชายหลี่แล้ว ถ้าเปลี่ยนงาน เขาฟ้องฉันได้”

“ไม่เป็นไร พวกเขาอยากจะฟ้องก็ฟ้องไป คุณจะกลัวอะไร?พวกเขามีทนาย พวกเราก็มีทนายเหมือนกัน วางใจเถอะ หากแพ้คดี ผมชดใช้ให้คุณเอง ไปเถอะ ไปเซ็นสัญญา”

นาย ก.พูดไปอยู่นั้น สีหน้าก็หม่นลงมา:“ผมไปถามมาแล้ว หัวใจพ่อคุณไม่ดีนัก ครั้งนี้ถ้าทำการผ่าตัดบายพาสหัวใจ เกรงว่าเงินเก็บอันน้อยนิดนั้นของคุณ รวมกับเงินเก็บของครอบครัวคุณ ก็พอได้แค่ค่าผ่าตัดอย่างยากลำบาก”

“แต่ถ้าผมเอาวิดีโอในมือให้เขาดู เหอะเหอะ ไม่ต้องให้ผมพูดหรอก ชีวิตน้อยๆที่เปราะบางของพ่อคุณ ได้จบเห่แน่”

นาย ก.หัวเราะอย่างเย็นชา:“เซ็นหรือไม่เซ็น แล้วแต่คุณ แต่ผมรับประกันกับคุณได้เลย ถ้าคุณไม่เซ็นล่ะก็ คุณไม่ได้เจอพ่อคุณแน่”

“เชื่อไหม คุณยังไม่ถึงโรงพยาบาล พ่อคุณก็ถูกหมอเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว”

“รอคุณถึงโรงพยาบาล พ่อคุณก็ออกมาจากห้องผ่าตัดแล้ว แต่ว่า การผ่าตัดนี้สำเร็จหรือไม่ ……ผมว่ามันเหลือทนนะ ยังไงมีลูกสาวแบบนี้อย่างคุณ ใครยังจะอยากมีชีวิตอยู่ล่ะ คุณว่าไหม?”

นาย ก.หัวเราะอย่างร้ายกาจ

หวางเหยากัดฟัน โกรธจนพูดไม่ออก:“คุณ……”

“อย่ามาผมเลยน่า อำนาจตัดสินใจอยู่ที่คุณ ลงไปกับผมเถอะ สัญญาอะไรนั่น ผมเตรียมให้คุณหมดแล้ว เซ็นสัญญาสองหมื่น สัญญาห้าปี”

นาย ก.ตบสะโพกของหวางเหยา แล้วคว้าแขนของเธอ ดึงลงไปด้านล่างคฤหาสน์

อารมณ์ของหวางเหยา ก็หดหู่ขั้นสุดทันที สองหมื่น ห้าปี นี่มันขายตัวอย่างไม่ต้องสงสัย

“ถ้าคุณชายหลี่ฟ้องฉัน พวกคุณยอมที่จะจ่ายค่าผิดสัญญาให้ฉันใช่ไหม?”ถึงที่รถ หวางเหยาก็มองนาย ก. แล้วกลืนน้ำลาย

นาย ก.หัวเราะหึหึ:“วางใจเถอะ พี่พูดคำไหน ไม่ใช่คำนั้นเหรอไง?”

“คลิปพวกนั้น……”

“วางใจเถอะ ผมจะทำลายให้คุณเป็นอย่างแรก”ไม่ทันรอหวางเหยาพูดจบ นาย ก.ก็พูดทันที

“รีบเซ็นสัญญาเถอะ คุณไม่มีทางเลือดใดๆอยู่แล้ว”

มองหวางเหยาที่ลังเลไม่ยอมเซ็นสัญญาตลอด นาย ก.ก็ขมวดคิ้ว สีหน้าดูเย็นชา:“ทำไม คุณอยากให้พ่อคุณตายใช่ไหม?”

นาย ก.หยิบโทรศัพท์ออกมาจากโทรศัพท์ โทรหาเบอร์หนึ่ง:“เสี่ยวไห่ ผมจะส่งคลิปสองคลิปไปให้คุณ แล้วคุณเอาให้ลุงคนนั้นดู ใช่ คนที่นอนอยู่ที่ห้อง 707นั่น”

วางสาย นาย ก.ก็ทำเสียงเย็นชา:“ยังไม่เซ็นใช่ไหม?”

“ฉันเซ็น อย่าทำร้ายพ่อฉัน”หัวใจของหวางเหยา เหมือนกับจะตาย

เธอไม่เคยเจอกับเรื่องร้ายอย่างนี้ เวลานี้เธอถึงเข้าใจว่า สังคมนี้ มันเลวร้ายแค่ไหน บางคน เลวทรามมากแค่ไหน

เวลานี้ เธอแทบอยากจะฆ่านาย ก.ที่อยู่ตรงหน้านี้

แต่ เธอไม่มีความกล้าและความสามารถ

รอจนหวางเหยาลงชื่อเสร็จ นาย ก.ก็ถอดเสื้อของตัวเอง แล้วพูดกับผู้ชายที่นั่งตรงที่นั่งคนขับ:“ออกรถเถอะ”

จากนั้น เขาก็พุ่งเข้าหาหวางเหยา

หวางเหยาไม่ได้ขัดขืน ได้แต่ปล่อยให้นาย ก.ทำไป พอถึงหน้าโรงพยาบาล นาย ก.กับหวางเหยา ต่างสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

ดวงตาของหวางเหยามีน้ำตาคลอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา:“ต่อไปหวังว่าพี่ชายจะเลื่อนตำแหน่งให้ดีๆ”

“วางใจเถอะ อยู่กับพวกเรา ทำเงินได้มากกว่าไอ้ระยำนั่นเยอะเลย”นาย ก.หัวเราะอย่างเย็นชา

จนหวางเหยาเข้าไปในโรงพยาบาล นาย ก.ก็มองคนขับรถแล้วพูด:“อัดไว้แล้วใช่ไหม?”

“อัดไว้หมดแล้วครับ”

มุมปากของนาย ก. ปรากฏรอยยิ้มที่ร้ายกาจและน่ากลัวอีกครั้ง

“ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลย เป็นตัวดูดเงินทอง ต่อไปต้องเลี้ยงดีๆหน่อย”นาย ก.พูด

ทางด้านคฤหาสน์บ้านซาน หลังจากหวางเหยาออกไป พิธีกรคนอื่นๆ ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

หน้าของหลี่ฝางหม่นลง มองผู้ชายที่นำพวกมาแล้วพูด:“กลับไปบอกมู่เสี่ยวไป๋ ถ้าพวกคุณจะเล่นสกปรก ผมจะอยู่เล่นไปให้ถึงที่สุด”

“คุณชายหลี่ มีอะไรคุณพูดกับคุณชายมู่เองดีกว่า”

ชายที่นำพวกมาพูด:“พวกเรามานี่ ก็แค่อยากจะเตือนพิธีกรสาวสวยพวกนี้ที่อยู่หลังคุณหน่อยว่า พวกเราก็เหมาคฤหาสน์สองหลังแล้ว และก็ทำแพลตฟอร์มถ่ายทอดสด ถ้าสนใจ ไปดูได้”

“พวกเราที่นั่น ค่าตอบแทนดีกว่า กำไรก็สูงกว่า แล้วก็ พวกเรารับประกันความปลอดภัยส่วนตัวของพวกคุณ”

ผู้ชายที่นำพวกมาหรี่ตาลงพูดว่า:“เหยาเหยาที่เพิ่งไป น่าจะเป็นหนึ่งในพิธีกรที่ทำเงินได้เยอะที่สุดของพวกคุณที่นี่ใช่ไหม?บอกข่าวดีให้พวกคุณนะ เธอมาเซ็นกับพวกเราแล้ว”

“อะไรนะ เหยาเหยาเปลี่ยนสังกัดแล้วเหรอ?นี่จะเป็นไปได้ไง เธอเป็นคนแรกที่เซ็นสัญญาของคุณชายหลี่ จะโยกย้ายงานได้ไง”

“ใช่ และเธอกับคุณชายหลี่ก็สนิทกันมากด้วย”

“เหยาเหยาโยกย้ายงานแล้ว คงไม่ใช่เพราะว่าสาเหตุของพ่อเธอหรอกนะ?”

“พระเจ้า คนพวกนี้ เอาครอบครัวมาขู่ เหยาเหยา นี่มันช่าง……”

หูของชายที่นำพวกมานั้นดีมาก พอเขาได้ยิน ก็หัวเราะหึหึ:“คุณชื่อหงหงใช่ไหม?คุณอยากจะด่าพวกเราว่าไร้ยางอาย ต่ำช้า สินะ?”

“เหอะเหอะ เทียบกับไร้ยางอาย ต่ำช้า หน้าด้าน พวกเราไม่อาจเทียบกับพวกคุณได้เลย อย่างคุณ ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว ยังจะแอบหลอกพวกคนรวยที่ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายนั่น หลอกผู้ชายตอนที่ถ่ายทอดสด ว่าตัวเองโสด”

“ใช่สิ แฟนคุณชื่ออะไรนะ ลืมแล้ว กลับไปผมจะค้นดูหน่อย”

ประโยคของผู้ชายที่นำพวกมานี้ ทำให้สีหน้าของหงหง เข้าสู้ความตกตะลึงทันที

ต้องบอกว่า วิธีการของคนพวกนี้ ถึงแม้จะสกปรกหน่อย แต่ได้ผลเป็นอย่างดี

สีหน้าของหลี่ฝาง ก็หม่นลงถึงขั้นสุดทันที

นี่คือมู่เสี่ยวไป๋

เผชิญหน้ากับความรุกล้ำที่เที่ยงตรงโปร่งใสแบบนี้ ในใจของหลี่ฝางก็รู้สึกโมโหสุดๆ

ผู้ชายที่นำพวกมามองหลี่ฝาง พูดว่า:“คุณชายหลี่ ที่จริงนะ พวกเราอยู่กันอย่างสงบสุขได้ สำหรับพวกพิธีกรที่อยู่ด้านหลังคุณนี้ พวกเราไม่แตะต้องสักคน ไม่หาเรื่องสักคนเลยก็ได้ แค่คุณยอมเอาคุณนายคืนคุณชายของพวกเราก็พอ”

“คุณชื่ออะไร?”

หลี่ฝางมองผู้ชายที่นำพวกมา แล้วถามอย่างเย็นชา

“ผม?ผมชื่อหวางต้อง”หวางต้องยิ้มบางๆ:“คุณชายหลี่ แค่คนตัวเล็กๆคนหนึ่ง อย่าบันดาลโทสะกับผมเด็ดขาด มันไม่คุ้มค่า”

จากนั้นหวางต้องก็หันหน้า โบกมือแล้วพูด:“พรรคพวก พวกเราถอนตัวกันเถอะ”

“ใช่สิ คุณชายหลี่ พวกเราจะมาทุกวัน และทุกครั้งที่มา จะเอาพิธีกรคนหนึ่งไป”ก่อนที่หวางต้องจะไป ก็พูดว่า:“เชื่อพวกเรา พวกเราทำได้”

ตาของหวางต้อง จ้องหงหง มองสักพัก ชัดเจนว่าหงหงคือเป้าหมายคนต่อไปของเขา

และหลังจากหวางต้องไป หลี่ฝางก็มองเห็นมู่เสี่ยวไป๋

มู่เสี่ยวไป๋ยืนอยู่ที่เชิงเขา มุมปากมีรอยยิ้มอันร้ายกาจ เขากำลังจ้องตัวเองอยู่ แล้วทำมือยั่วยุ

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

ยามค่ำคืนดึกๆ ในหอพักแห่งหนึ่งที่ตงไห่

“หลี่ฝาง รีบเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉันเร็วๆ ”

ได้ยินเสียงตะโกนเรียก หลี่ฝางไม่รีรอเลยสักนิด รีบไปยกน้ำล้างเท้าของเจ้าอ้วนมาให้

“รอเดี๋ยว ถุงเท้าก็ช่วยซักด้วยเลย ไม่ซักมาหลายวันแล้ว เหม็นตายห่า” หลี่ฝางยกกะละมังล้างเท้าขึ้นมา เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาอีกทันที

หยิบถุงเท้าที่เหม็นเน่าของเจ้าอ้วนแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำของหอพัก จากนั้นเริ่มยุ่งๆ

เขาไม่เพียงแค่ซักถุงเท้าของเจ้าอ้วน ยังต้องซักเสื้อนักเรียนของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นอีกด้วย รองเท้า กางเกงใน……

“เกาเสิ้ง ช่วงนี้นายยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ นายเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ไม่ใช่คนใช้นะ”

หัวหน้าห้องโจวหยางทนดูต่อไปไม่ไหว จึงว่าเจ้าอ้วนสองสามคำ

“หัวหน้า ผมกำลังช่วยเขา เขาขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจ่ายเงินให้เขาอยู่” เจ้าอ้วนยิ้มๆ ไม่สนใจ

“ใช่ไหม หลี่ฝาง? ” เจ้าอ้วนตะโกนถามหลี่ฝางไปทางห้องน้ำ

“ใช่ ขอบใจนายที่ช่วยอุดหนุนธุรกิจของผม เกาเสิ้ง” หลี่ฝางหันหน้ามายิ้ม ตอบหนึ่งคำด้วยความทราบซึ้งน้ำใจ

เห็นเป็นเช่นนี้ โจวหยางได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

หลังจากที่พ่อแม่หายตัวไป หลี่ฝางได้แค่พึ่งการซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ทำการบ้าน ช่วยวิ่งซื้อของเป็นต้น เพื่อหารายได้มาเป็นค่าใช้จ่ายและจ่ายค่าเทอม

ไม่นาน โจวหยางเดินเข้าไปในห้องน้ำ: “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีเงินจริงๆ ผมยืมให้นายได้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะ” หลี่ฝางไม่อยากใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกอย่าง เงินที่ยืมมา สุดท้ายก็ต้องคืนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวหยางมองความคิดของหลี่ฝางออก: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรียคืนครับ รอให้นายเรียนจบก่อนค่อยคืนก็ได้ครับ”

หลี่ฝางหัวเราะขมขื่น: “หัวหน้า อีกนานกว่าจะเรียนจบเลยนะ”

โจวหยางส่ายหัวอีกครั้ง แล้วกลับไปบนที่นอนของตนเอง

“ผมว่านะ หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลี่ฝางตอนนี้มีสถานการณ์อย่างไร นายช่วยไหวเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงคนที่อายุโตกว่าทุกคนในห้องยิ้มและพูด

“ใช่ ถ้าไม่มีพวกเรา เรื่องกินของเขายังมีปัญหาเลย” เกาเสิ้งพูดด้วยความภูมิใจ

พอหลี่ฝางทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว กำลังเตรียมจะเข้านอน จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมา: “หลี่ฝาง อาการอยากสูบบุหรี่กำเริบอีกแล้ว นายไปซื้อให้ฉันซองหนึ่งสิ เหมือนเดิม”

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกลำบากใจ: “ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วนะ ประตูมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว”

“อย่าพูดมาก กูเพิ่มเงินให้นายสิบหยวน ไปไม่ไป? ” จางเสี่ยวเฟิงโยนเงินลงบนพื้น พูดด้วยความโมโห

“งั้นผมปีนกำแพงออกไปซื้อให้”

หลี่ฝางเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกจากหอ

“หลี่ฝางคนนี้นี่ ขอแค่ให้เงินเท่านั้น แม้แต่ขี้ก็ยอมกิน” เพิ่งเดินออกจากห้อง หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเสิ้ง

“ก็นั่นสิ? ถ้าผมเป็นเขา ไปตายเสียดีกว่า จะอยู่ให้อายคนอีกทำไม” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดเห็นด้วย

หลี่ฝางได้ยินแล้วกำมือแน่นๆ ด้วยความโมโหอย่างมาก

แต่หลังจากนั้นสักพัก หลี่ฝางก็ค่อยๆ ปล่อยวาง คนอื่นเค้าก็พูดไม่ผิดอะไรนี่ ตนเองก็เป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว

ปีนกำแพงไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งที่เปิดตลอด24ชั่วโมง หลี่ฝางซื้อบุหรี่เสร็จและเตรียมตัวจะกลับหอ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต

หญิงคนนี้เหลือบไปมองหน้าหลี่ฝางหนึ่งครั้ง สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง ลำคอของเธอขยับ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกข้าง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยลู่ เป็นเพื่อนบ้านของหลี่ฝาง ยังเป็นหนึ่งในดาวในโรงเรียนอีกด้วย

เมื่อก่อนสถานะทางบ้านของหลี่ฝางรวยมาก การเรียนก็ดี ตอนนั้นเซี่ยลู่วันๆ คอยตามหลังของเขาอยู่ทุกวัน ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ยังมีการสัญญาหมั้นให้ทั้งสองคนตั้งแต่เด็กอีกด้วย

ส่วนชายที่อยู่ข้างๆ เซี่ยลู่ คือเพื่อนนักเรียนในห้องของหลี่ฝาง ชื่อตู้เฟย เป็นลูกเศรษฐี หน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตมีรถBMWจอดอยู่ นั่นก็คือรถของเขา

“เถ้าแก่ เอาถุงยางให้ผมหนึ่งกล่อง” ตู้เฟยตะโกนบอก

เซี่ยลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที ต่อหน้าหลี่ฝางมีความรู้สึกอาย: “พี่เฟย ท้องของฉันไม่ค่อยสบายหน่อย เราเอาไว้วันหลังละกันนะ”

“วันหลังห่าอะไร เป็นเพราะนายคนนี้ใช่ไหม? ” ตู้เฟยหันหน้าไปชี้หลี่ฝางแล้วถาม

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องระหว่างเธอสองคนนะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ตู้เฟยสีหน้าเข้มขรึม ซักถามเซี่ยลู่ตรงๆ : “ทำไม คุณยังไม่ลืมเขาเหรอ? ”

เซี่ยลู่ส่ายหัวและรีบปฏิเสธ: “หนุ่มจนๆ แบบนี้ ฉันจะลืมเขาไม่ลงได้ไง? ”

“ฉันไม่สบายท้องจริงๆ ”

“พูดแล้วก็น่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ คงจะเป็นเพราะเจอใครบางคน ท้องถึงได้สะอิดสะเอียน” เพื่อที่จะเอาใจตู้เฟย เซี่ยลู่พูดอย่างโหดร้าย

“ฮาฮา ผมเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกเหมือนกัน”

ตู้เฟยหัวเราะดังๆ ยื่นมือไปตบหน้าหลี่ฝางหนึ่งที: “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่ได้ยินเหรอ? ว่าแฟนฉันเห็นแกแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน? ”

หลี่ฝางกัดฟันแน่นๆ จ้องหน้าตู้เฟยอย่างเย็นชา

สีหน้าของตู้เฟยตะลึงสักพัก จากนั้นก็ถีบที่ท้องของหลี่ฝางอีกครั้ง: “ยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ? แกไม่พอใจอะไร? ”

“พี่เฟย อย่าตีอีกเลย” เซี่ยลู่เข้าไปห้าม

“ทำไม? เห็นอกเห็นใจมัน? ”

“ไม่หรอก? ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรไปถือสาและยุ่งเกี่ยวกับคนจนๆ แบบนี้หรอก” เซี่ยลู่รีบส่ายหัว

ตู้เฟยทำเสียงฮึ่ม แล้วยื่นมือไปรับกล่องถุงยางจากเถ้าแก่ร้าน และพูดว่า: “เซี่ยลู่ คืนนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะประจำเดือนมาหรือว่าปวดท้อง แต่ว่าเธอปลุกไฟราคะของฉัน อย่าคิดหนีนะ? ”

“หลี่ฝาง แกจำไว้ หลังจากวันนี้อยู่ห่างๆ เซี่ยลู่ไว้ ไม่อย่างนั้นเห็นนายครั้งหนึ่ง เตะครั้งหนึ่ง” ก่อนจะไป ตู้เฟยเตือนหลี่ฝางด้วยถ้อยคำที่โหดเหี้ยม

เช็ดๆ รอยเท้าบนเสื้อ หลี่ฝางปีนกำแพงกลับไปถึงหอพัก

หลี่ฝางกลับมาดึกเกิน ยังถูกจางเสี่ยวเฟิงด่าอีกชุดใหญ่

หลี่ฝางทนไม่ไหว กัดฟันและแอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มทั้งคืน

เช้าวันถัดมาตื่นมา หมอนของหลี่ฝางยังเปียกชื้นอยู่เลย ขณะนั้น เขาสังเกตเห็นในมือถือมีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย

“ทำไมเป็นสายจากต่างประเทศทั้งหมดเลย? ”

หลี่ฝางเปิดดูสักพัก สงสัยว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมืออาชีพโทรมา

“ยังมีข้อความ เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 1,000,000.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,325.00 หยวน” หลี่ฝางอ่านหนึ่งรอบ คิดว่าต้องเจอพวกนักต้มตุ๋นแน่ๆ

ในตอนนี้ หลี่ฝางรีบถอนเงินในวีแชทที่ได้ออกมา

มือถือดังขึ้นตึ้ดหนึ่งเสียง หลี่ฝางรู้สึกมึนงง

“ธนาคารABC วันที่ 12 เดือน 11 ปี x เวลา 07:14 น. เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 300.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,625.00 หยวน”

ข้อความที่มีเงินโอนเข้าหนึ่งล้าน กับข้อความที่มีเงินโอนเข้าสามร้อย เลขเหมือนกัน?

ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น เขาจะรู้ยอดเงินคงเหลือของหลี่ฝางได้ไง

นั่นก็คือ เงินหนึ่งล้านที่โอนเข้ามานี้เป็นเรื่องจริง

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางรีบลุกขึ้นมาเหมือนคนบ้าและวิ่งออกจากโรงเรียน

ไปถึงตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง หลี่ฝางใส่บัตรเอทีเอ็มของตนเองเข้าไป นิ้วมือกดรหัสเอทีเอ็ม

“ผมกำลังฝันไปแน่ๆ ” เห็นมียอดเงินในบัญชีหนึ่งล้านกว่า หลี่ฝางส่ายหัว เขาไม่กล้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เบอร์โทรแปลกๆ นั่นโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ลังเลเลยสักนิด รีบรับสายโทรศัพท์นั้น

“เสี่ยวฝาง……” ในสายโทรศัพท์ทางโน้นเป็นเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“พ่อ? ใช่พ่อ…..ใช่พ่อไหม? ” สองมือของหลี่ฝางสั่นแรงขึ้น

“ใช่ พ่อเอง ฉันกับแม่แกไม่อยู่ หลายปีมานี้แกสบายดีไหม? ต้องลำบากมากแน่ๆ ใช่ไหม? เมื่อกี้พ่อโอนเงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีให้แล้ว ใช้ไปก่อนนะ ถ้าไม่พอพ่อจะโอนให้อีก ใช่สิ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แกคงคิดถึงพวกเรามากใช่ไหม? ” พ่อของหลี่ฝางถามไถ่ติดกันหลายประโยค

หลี่ฝางแน่ใจว่าเขาคือพ่อตนเองแล้ว น้ำตาก็ไหลและนั่งร้องไห้ลงกับพื้นทันที เขาพิงตู้เอทีเอ็มไว้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

“ผม……คิดถึง…..พวกท่านจะตายอยู่แล้ว”

“ดี ดีแล้วลูก หลายปีมานี้ลำบากแกมากพอแล้ว แต่ว่าอย่าเกลียดพ่อนะ ถ้าจะเกลียด ก็ไปเกลียดปู่ของแกโน่น เขาเป็นคนวางแผน……”

หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมา: “เดี๋ยว ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ”

“ตายที่ไหน ตาเฒ่านั่น พ่อก็อยากให้ตายตั้งนานแล้ว พ่อแค่หลอกแกมาสามปี ตาเฒ่านั่นหลอกพ่อมานานสิบกว่าปี……สามปีก่อนตาเฒ่ามารับพ่อกลับบ้าน แล้วมาบอกพ่อว่าเขายังไม่ตาย ยังบอกกับพ่อว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด แกว่าตาเฒ่าบ้านี่ยังมีคุณธรรมอยู่รึเปล่า หลอกว่าตัวเองตายแบบนี้ยังทำออกมาได้”

“มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด? ”

“ไอ้ลูกอกตัญญู ว่าใครตาเฒ่า เดี๋ยวตีให้ตายเลย” ในโทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงสั่นตะโกนมา แต่เสียงในนั้น หลี่ฝางได้ยินพ่อตนเองพูดคุยอยู่: หลี่เจียเฉิน ถ้าท่านยังกล้าตีผมอีก ผมจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่าน

หลี่เจียเฉิน? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยว! ปู่ของผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท