ตามองโลงศพของนายท่านฉิน ถูกเข็นขึ้นรถไป ฉินเสี่ยวหู่ก็ร้อนรน เขาเพิ่งยกเท้าขึ้น เฉินเจียโล่ก็หยิบปืนออกมาจากอ้อมแขน
“คุณคิดว่ามีปืนแค่คุณคนเดียวเหรอ？”
ฉินเสี่ยวหู่ยิ้มที่มุมปาก ตามองเฉินเจียโล่อย่างเย็นชา หยิบปืนเล็งไปที่เขา
และปืนในมือของเฉินเจียโล่ ก็เล็งไปที่ถังแก๊สนั่น
“ดูไหมใครจะเร็วกว่า？”
เฉินเจียโล่หัวเราะหึหึ：“ไอ้เด็กสารเลว นี่คุณเล็งเป้าไปทางไหนเหรอ？เล็งมาที่หัวผม แล้วยิงมาให้ผมรู้สึกสะใจหน่อยสิ นี่คุณเล็งมาที่ไหล่ผมนะ？ทำไม ไม่เคยยิงปืน？”
“ถือตรงแล้ว ถือตรงแล้ว”
เฉินเจียโล่หัวเราะเหอะเหอะให้ฉินเสี่ยวหู่
ฉินเสี่ยวหู่มองเฉินเจียโล่ แล้วคิ้วก็ขมวด：“เห็นว่าผมไม่กล้ายิงคุณตายจริงๆใช่ไหม？”
“ทำไมคุณไม่กล้าล่ะ คุณเป็นถึงฉินเสี่ยวหู่นี่ คนในยุทธภพที่มีความสามารถและหนุ่มที่สุดของเมืองเอก ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน โหดเหี้ยมอำมหิต ผมบอกว่าคุณไม่กล้าเหรอ？ความหมายของผมก็คือ คุณยิงก็ยิงให้ตรงเป้าหน่อย อย่าให้สิ้นเปลืองกระสุนรู้ไหม？”
“ถ้าสิ้นเปลืองไปฟรีๆก็น่าอับอาย”
มองฉินเสี่ยวหู่ เฉินเจียโล่หัวเราะเหอะเหอะ：“ฉินเสี่ยวหู่ มาสิ！”
เฉินเจียโล่ยั่วยุไปเล็กน้อย ฉินเสี่ยวหู่ก็มองเฉินเจียโล่เหมือนคนบ้า พูดว่า：“แม่เอ๊ย！”
หลังจากด่าเสร็จ ฉินเสี่ยวหู่ก็เอากระบอกปืนเล็งไปที่หัวของเฉินเจียโล่ เตรียมที่จะเหนี่ยวไก
แต่ฉินเสี่ยวหู่จะเหนี่ยวไกนั้น คนข้างกายเขา ก็กอดฉินเสี่ยวหู่ไว้ทันที
“พี่ใหญ่ อย่า”
“พี่เสี่ยวหู่ คุณห้ามใจร้อนเด็ดขาด”
ฉินเสี่ยวหู่ถูกดึงไว้ด้านหลัง แล้วก็ดูเหมือนบ้าไปแล้ว：“ไสหัวไป พวกคุณคือคนของใครกันแน่？”
“พี่เสี่ยวหู่ ถ้าพี่ยิงไป ทุกคนก็จะจบเห่ ตราบใดที่มีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง พวกเราเอาชีวิตทิ้งไว้ที่นี่ ไม่คุ้มค่า อีกอย่าง ผู้ชายคนนี้ดูสี่ห้าสิบแล้ว คุณดูพวกเราสิ แต่ยี่สิบกันเอง เขาพูดไม่ผิด พวกเราสู้เขาไม่ได้จริงๆ”
นี่คือลูกน้องคนหนึ่งของฉินเสี่ยวหู่ ยังหนุ่มมาก เพิ่งจะยี่สิบ
เขายังไม่ทันพูดจบ จู่ๆเฉินเจียโล่ก็ขมวดคิ้ว สายตามีความเยือกเย็น ก็ขยับปืน เล็งไปที่แขนของเจ้าเด็กนี่ แล้วยิงออกไปหนึ่งนัด
ยิงเสร็จ เฉินเจียโล่ก็พูดอย่างเย็นชา：“แม่เอ๊ย ผมแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ？ผมแค่สามสิบห้าเอง แล้วคุณบอกสี่ห้าสิบ แม่เอ๊ย อยากตายใช่ไหม？”
วัยรุ่นคนนี้กัดฟัน สูดลมหายใจ
“แม่เอ๊ยรีบไสหัวไปเลยนะ ผมจะพูดสามครั้ง หลังจากสามครั้ง ผมจะทำให้พวกคุณตายไปด้วยกัน”
เฉินเจียโล่พูดไป กระบอกปืนก็เล็งไปที่ถังแก๊ส
“ผมไม่เคยล้อเล่น ฉินเสี่ยวหู่ ผมว่าเมื่อก่อนคุณต้องเคยได้ยินชื่อผม”เฉินเจียโล่มองฉินเสี่ยวหู่ พูดพร้อมหัวเราะเหอะเหอะ
ฉินเสี่ยวหู่เม้มปาก：“แม่เอ๊ยเขาบ้าแล้ว คุณไม่อยากมีชีวิต แต่ผมยังอยากมีชีวิตอยู่”
ฉินเสี่ยวหู่พูดไป ก็เก็บปืนกลับไป
“ผมเริ่มนับแล้วนะ สาม สอง”
เฉินเจียโล่ยังไม่ทันพูดจบ ฉินเสี่ยวหู่ก็โบกมือ พูด：“แยกย้าย！”
สีหน้าของฉินเสี่ยวหู่ หดหู่สุดๆ เขาคิดไม่ถึงว่าระหว่างทางจะมีเรื่องที่ไม่คาดคิดปรากฏขึ้นมา
เฉินเจียโล่คือคนบ้า ไม่กี่ปีนี้ เขาก็บ้าระห่ำ กล้าทำไปซะทุกเรื่อง
ฉินเสี่ยวหู่อยู่ในยุทธภพนี้ไม่ใช่แค่ช่วงเวลาสั้นๆแล้ว สำหรับคนอย่างเฉินเจียโล่ เขาพอจะเข้าใจหน่อยๆ
หลังจากฉินเสี่ยวหู่วิ่งหนีออกไปจากป่า ก็มาที่รถสปอร์ตสีขาวคันหนึ่ง
มู่หรงฉางเฟิงนั่งอยู่ข้างใน มองฉินเสี่ยวหู่：“เรื่องจัดการยังไงบ้าง？”
“แป๊บเดียวก็กลับมาแล้ว？ทำไม ตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวตระกูลฉิน ได้มายัง？”มู่หรงฉางเฟิงมองฉินเสี่ยวหู่ ถามแล้วหัวเราะเหอะเหอะ
สีหน้าของฉินเสี่ยวหู่หม่นลง ไม่กล้าพูด
สีหน้าของมู่หรงฉางเฟิง เวลานี้ก็กลายเป็นหมองหม่นอย่างสุดๆ：“ล้มเหลวแล้ว？”
“คุณมันไอ้ขยะจริงๆ！”
มู่หรงฉางเฟิงมองฉินเสี่ยวหู่ พูดอย่างเย็นชา：“เรื่องเล็กๆอย่างนี้ยังทำไม่ได้ ผมมีคุณข้างกาย จะมีประโยชน์อะไร”
มู่หรงฉางเฟิงมองฉินเสี่ยวหู่ที่ไม่ฮึดสู้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“หลี่ฝางมาแล้ว”ฉินเสี่ยวหู่มองมู่หรงฉางเฟิง อธิบายอย่างขมขื่น：“ไม่ใช่แค่เขามา เขายังพาหวางเสี่ยวหยวน เฉินเจียโล่คนพวกนี้มาด้วย”
“กลุ่มคนพวกนี้ ใกล้จะจมดินอยู่แล้ว？คุณกลัวอะไรพวกเขา？”
มู่หรงฉางเฟิงมองฉินเสี่ยวหู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูถูก：“คุณเป็นคุณชายแห่งยุทธภพหน้าใหม่ ไปถูกพวกคนแก่ของยุทธภพที่วางมือจากวงการเตะออกมา ถ้าพูดออกไป ชื่อเสียงของคุณฉินเสี่ยวหู่จะไปอยู่ไหน？”
“มาเป็นนักเลง ก็เพื่อมีหน้ามีตา ทำไม คุณไร้ยางอายแล้วเหรอ？”มู่หรงฉางเฟิงมองฉินเสี่ยวหู่ แล้วถาม
ฉินเสี่ยวหู่กัดฟันพูด：“เฉินเจียโล่คือคนบ้า ก่อนหน้านี้ก็ขึ้นชื่อเรื่องโง่ เขาจะสู้สุดชีวิตกับผม ผมจะมีทางไหนได้？”
“เขาไปหารถตักดินมาสี่คัน มาขวางทางพวกเราก่อน จากนั้นก็ทิ้งถังแก๊สสี่อันลง อยากจะฆ่าพวกเราทั้งหมดตายไปด้วยกัน”ฉินเสี่ยวหู่พูดด้วยใบหน้าเสียใจ
“โง่ คุณคิดจริงๆเหรอว่าเฉินเจียโล่โง่น่ะ ที่โง่จริงๆ คือคุณ ไม่ใช่เขา！”
“บอกคุณให้นะ คนอย่างเฉินเจียโล่ ที่จริงกลัวตายมาก ทุกครั้งเขาก็ดีแต่สร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตา ผมกล้ารับรอง ถังแก๊สสี่อันนั้น ด้านในไม่มีแก๊ส เขาจะต้องขู่แน่”
“เฉินเจียโล่มีภรรยามีลูกแล้ว คุณไปสู้สุดชีวิตกับเขา？คุณคิดว่าเขากล้าไหม？”
“คุณมันไอ้สวะ！”
มองฉินเสี่ยวหู่ มู่หรงฉางเฟิงก็ด่าไปอีก
“ถือโอกาสที่พวกเขายังไปไม่ได้ไกล รีบขับรถไปขวางไว้！”
“พรรคพวกของคุณตั้งเยอะ ห้ามรถบรรทุกศพของพวกเขาไว้ไม่ได้เลยเหรอ？”มู่หรงฉางเฟิงมองฉินเสี่ยวหู่ แล้วพูด：“หรือว่า ฝ่ายตรงข้ามคือปู่คุณ คุณไม่อยากทำ？”
ฉินเสี่ยวหู่เบะปาก พูดว่า：“คุณชายมู่หรง ตอนนี้ผมถือว่าเป็นคนตระกูลฉินที่ไหนกัน ตอนนี้ผมคือหมารับใช้ตัวหนึ่งของคุณแล้ว”
เรื่องที่ฉินเสี่ยวหู่ทำ เป็นเรื่องที่เนรคุณต่อบรรพบุรุษจริงๆ
แต่ ฉินเสี่ยวหู่ต้องทำแบบนี้ เพื่อความอยู่รอด
ถ้าเขาไม่ฟังมู่หรงฉางเฟิง ก็ต้องถูกหูเฟยจับไป ถึงตอนนั้นตัวเขา ก็ต้องติดคุกไปตลอดชีวิต
แต่ถ้าฟังมู่หรงฉางเฟิง ทำงานให้มู่หรงฉางเฟิง มู่หรงฉางเฟิงก็จะดำเนินการให้เขา หาแพะให้เขา ค่อยๆลบล้าง หลักฐานการกระทำผิดของเขาทีละนิดๆ
ฉินเสี่ยวหู่ก็คิดดีแล้ว รอให้มู่หรงฉางเฟิงตามเช็ดก้นปัญหานี้ให้เขาก่อน เขาก็จะเตรียมแอบหนี
“พาคนไปต่อ เวลาตอนนี้ยังพอทัน”
“ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน ก็ต้องเอาหุ้นของบริษัทฉินซื่อ กรุ๊ป มาไว้ในมือของพ่อคุณ เข้าใจไหม？”
มู่หรงฉางเฟิงพูด：“ถ้าคุณสองคนพ่อลูกทำไม่สำเร็จ งั้นก็สละชีวิตตัวเองเพื่อรักษาความยุติธรรมนี้ซะ！”
เผชิญหน้ากับการคุกคามของมู่หรงฉางเฟิง สีหน้าของฉินเสี่ยวหู่ ซีดขาวในทันที
เขารู้ มู่หรงฉางเฟิงพูดออกมาแล้ว ก็ทำได้แน่นอน
“คุณชายมู่หรง ทำไมคุณจะต้องเอาบริษัทของตระกูลฉินให้ได้？”ฉินเสี่ยวหู่ถามอย่างแปลกใจ
ยังไงพื้นเพของสี่ตระกูลใหญ่ก็รวยอยู่แล้ว ตระกูลฉินเทียบกับตระกูลมู่หรงแล้ว เทียบอะไรไม่ได้เลย
“ตระกูลฉินมีที่แห่งหนึ่ง นายท่านฉินถือไว้อย่างลับๆ ตอนที่เอาที่ดินส่วนนี้ไว้ น่าจะประมาณแปดร้อยล้าน แต่แป๊บเดียวทางนั้นก็สร้างสวนสนุก แล้วก็สวนสาธารณะ คิดถึงมูลค่าที่แห่งนั้นแล้ว อีกแป๊บเดียวก็จะไปถึงสี่ห้าเท่าเลย อีกอย่างตอนนี้ราคาหุ้นบริษัทฉินซื่อ กรุ๊ป ก็ตกต่ำไปถึงขั้นสุดแล้ว ถ้าพ่อคุณรับไว้ พวกเราตระกูลมู่หรงก็จะสนับสนุนอยู่ข้างหลัง งั้นตลาดหุ้นของธุรกิจบริษัทฉินซื่อ กรุ๊ป ก็จะไปถึงจุดที่พีค ถึงตอนนั้น อย่างน้อยผมก็ทำเงินได้หลายหมื่นล้าน”
มู่หรงฉางเฟิงหัวเราะอย่างร้ายกาจ พูดว่า：“หนึ่งหมื่นล้าน เพียงพอที่จะทำให้ผมใจเต้น”
“โอเค รีบไปเถอะ”
มู่หรงฉางเฟิงพูด：“เรื่องนี้จบเรียบร้อย ผลประโยชน์มากมายรอคุณสองคนพ่อลูกอยู่”
ฉินเสี่ยวหู่ได้ยินเสร็จ ก็ใจเต้นสุดๆ รีบพาคนออกเดินทาง และตอนนี้ คนข้างกายเขามีแค่ยี่สิบสามสิบคน
“แม่เอ๊ย เหลือแค่นี้เหรอ？คนอื่นๆล่ะ”
ลงจากรถเห็นคนข้างกายเท่านี้ ฉินเสี่ยวหู่โกรธจนด่าไปชุดใหญ่
“เมื่อกี๊ตอนที่คุณขึ้นรถไป หลายๆคนก็หนีไปแล้ว ส่วนสาเหตุไม่ได้บอกไว้ ก็ขับรถไปเลย”
ฉินเสี่ยวหู่ขมวดคิ้ว พูดว่า：“ได้ มีเท่านี้ก็เท่านี้ ไป ไปขวางอีกครั้ง”
“แม่เอ๊ย ต้องให้ปู่ผมฝังไม่ได้เด็ดขาด ถ้าฝังเขาสำเร็จ ผมก็จะฝังลงไปกับเขาด้วย แล้วถ้าผมถูกฝังไปด้วยกัน พวกคุณก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้ เข้าใจไหม？”ฉินเสี่ยวหู่มองทุกคน แล้วพูดอย่างเย็นชา
