ชายชรากระอักเลือดออกมา แป๊บเดียวก็ทำเอาจูเก่อเหย่และคนอื่นๆตกใจหมด
“พี่ เกิดอะไรขึ้น？ทำไมยังอ้วกเป็นเลือดอีก？”
“ร่างกายของพี่หวงแข็งแรงมาตลอด นี่ไม่มีสาเหตุอะไร ทำไมจู่ๆก็กระอักเลือดออกมาล่ะ？”
คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ ต้องฝึกอย่างลำบากแทบจะทุกวัน ไม่อย่างนั้น ก็จะฝึกศิลปะการต่อสู้ได้อย่างยากเย็น แล้วก็จะค่อยๆถดถอยลง
กังฟูคนๆหนึ่งจะสู้ได้หรือไม่ ที่สำคัญมีอยู่สองอย่าง หนึ่งคือร่างกายของตัวเองแข็งแรงหรือไม่ ถ้าไม่แข็งแรง ต่อสู้ขึ้นมา ไม่ว่าจะความเร็ว หรือว่ากำลัง ระดับก็จะถดถอยลงแน่นอน
อย่างที่สองก็คือความสามารถของการพลิกแพลงตามสถานการณ์ และก็การประยุกต์ใช้กระบวนท่าบางส่วน
พูดได้ว่า ชายชรานามสกุลหวงคนนี้ ถึงจะเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้คนหนึ่ง ร่างกายของเขา เป็นธรรมชาติโดยไม่ต้องสงสัยเลย
อ้วกเป็นเลือดอย่างไม่มีเหตุผล เกี่ยวข้องกับหมัดของหลอซ่าเมื่อกี๊กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์แน่ๆ
“คุณทำเหรอ？”มองไปที่หลอซ่า สีหน้าของจูเก่อเหย่ ก็ซับซ้อนสุดๆ
นอกจากความกลัวแล้ว ที่มากกว่านั้นก็คือความที่ยากจะทำให้คนเชื่อได้
หลอซ่าไม่พูด ได้แต่มองจูเก่อเหย่นิ่งๆ สายตาเต็มไปด้วยความดูถูก
พรวด
ในตอนนี้ ชายชราที่นามสกุลหวงนี้ ในปากก็มีเลือดอ้วกออกมาอีกครั้ง
หลังจากอ้วกติดต่อเป็นเลือดสดออกมาสองรอบติด ใบหน้าของชายชราคนนี้ ก็ดูซีดขาว เลือดสูบฉีดที่ใบหน้า หายไปในทันที ที่มาแทนที่นั่น ก็คือความเจ็บปวดทั้งใบหน้า
“พี่หวง”
มีคนในกลุ่มคนเริ่มใจร้อน รีบวิ่งเข้าไป ประคองชายชราที่นามสกุลหวงไว้ เพราะว่าเขามองออกว่า ชายชราที่นามสกุลหวงนี้ เหมือนจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
“พี่หวง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”ชายชราคนหนึ่งถามอย่างเป็นห่วง
และตอนที่ชายชราที่นามสกุลหวงจะพูดขึ้นมา ในปากของเขา ก็อ้วกออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง นี่เป็นเลือดที่เขาอ้วกออกมาเป็นครั้งที่สามแล้ว
หลังจากอ้วกเป็นเลือดออกมาสามรอบ ที่ตัวของชายชราที่นามสกุลหวง ดูซีดเซียวแทบจะไม่เหมือนมีชีวิตแล้ว
ทั้งตัว เหมือนกับสิ้นชีพลงแล้ว
ถ้าไม่ใช่ว่ามีคนประคองเขาไว้ เวลานี้ เขาจะต้องล้มลงไปที่พื้น จมลงไปลุกไม่ขึ้นมาแน่
“เอ่อ……”
ใบหน้าของทุกคน เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมสุดๆ
ทุกคนมองไปที่ชายชราที่นามสกุลหวง มองไปที่หลอซ่าแวบหนึ่ง ในสายตานอกจากความหวาดกลัวแล้ว ก็มีแต่ความหวาดกลัว
“หรือว่า……”
ปรมาจารย์ที่ประคองชายชรานามสกุลหวง เวลานี้จู่ๆก็ถอดเสื้อผ้าของชายชรานามสกุลหวง
เห็นเพียงแต่ หน้าอกของชายชราที่นามสกุลหวง มีรอยฝ่ามือแดงสดอย่างชัดเจน
และรอยฝ่ามือนี้ ก็เป็นหลอซ่าที่ทิ้งไว้ในร่างกายเขา
มองเห็นฉากนี้ ทุกคนต่างแน่ใจว่า ที่พี่หวงอ้วกเป็นเลือดถึงสามรอบนี้ เป็นหลอซ่าที่ทำ
“เป็นกำลังภายใน”
ในนั้นมีชายชราที่รอบรู้คนหนึ่งสูดหายใจลึกๆ พูดว่า：“เมื่อกี๊ที่หลอซ่าใช้ เป็นกำลังภายใน”
กำลังภายใน？
คำนี้พูดออกไป ทุกคนต่างพูดไม่ออก
จากนั้น ก็เริ่มถกเถียงขึ้นมา
“เขาฝึกกำลังภายในซะด้วย จะเป็นไปได้ไงล่ะ？ไม่ได้บอกเหรอว่า กำลังภายในก็แค่เรื่องเล่าที่หลอกผู้คนน่ะ？จะมีคนฝึกออกมาได้ไงกัน”
“ใช่ แม้แต่ชายชราที่เขาบู๊ตึ๊งฝึกศิลปะการต่อสู้มาเกือบร้อยปี ก็ยังฝึกกำลังภายในออกมาไม่ได้ แสวงหามาทั้งชีวิต เขายังหนุ่มขนาดนี้ จะฝึกกำลังภายในออกมาได้ไงล่ะ？”
“ไม่มีทาง ผมไม่เชื่อ”
“เรื่องนี้พอมาอยู่ตรงหน้า คุณยังจะไม่เชื่ออีก หรือว่าคุณมองไม่ออกเหรอว่า พี่หวงได้รับการบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรงอย่างเห็นได้ชัด พูดได้เลยนะ ถึงคุณจะใช้แรงทั้งหมดอัดใส่พี่หวงสองหมัด ก็ทำให้พี่หวงอ้วกออกมาเป็นเลือดได้เหรอ？”
“สามหมัดก็ไม่ได้”
“ใช่ ถ้าทำให้พี่หวงบาดเจ็บภายในได้ นี่ต้องใช้พลังมากแค่ไหนกัน พลังจะต้องทะลุผ่านร่างกาย โจมตีไปที่อวัยวะภายในอย่างรุนแรง แบบนี้ถึงจะได้รับบาดเจ็บภายใน ถึงจะอ้วกเป็นเลือด”
“ถ้าเป็นเด็กทั่วๆไป หรือว่าคนที่อ่อนแอ ต่อสู้จนอ้วกเป็นเลือด หากพวกเราพยายามกันหน่อย ก็ทำได้แน่ แต่พี่หวงที่ร่างกายแข็งแรงแบบนี้ ดัน……”
นึกถึงหมัดเบาๆสบายๆของหลอซ่าเมื่อกี๊ ทุกคนต่างขนหัวลุกขึ้นมา
มองไปแล้ว หลอซ่าไม่ได้ใช้แรงมากเลย
แต่ถึงแม้จะแบบนี้ ร่างกายของพี่หวง กลับถูกโจมตียับเยิน
ฆ่าอย่างรวดเร็ว！
ใช่ มันคือการฆ่าอย่างรวดเร็ว！
พี่หวงถูกฆ่า！
หลอซ่าใช้แค่ทริคเดียว ก็ฆ่าพี่หวงได้อย่างรวดเร็ว！
“คนๆนี้ได้เข้าสู่ขอบเขตที่ตำนานว่ากันมาแล้ว ถึงพวกเราจะร่วมมือกัน ก็กลัวว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาหรอก？”เวลานี้ มีคนเริ่มถอนตัว พูดออกมาตรงๆ
กำลังภายใน
ตำนานอย่างหนึ่งที่ว่ากันว่าเป็นการมีอยู่ที่เพ้อฝัน ขอบเขตที่ไม่เคยมีใครไปถึงได้
หลอซ่าที่อยู่ตรงหน้านี้ เหมือนจะไปถึงแล้ว
ถ้าข่าวนี้เผยแพร่ออกไป ทั้งยุทธภพได้ตกตะลึงแน่
สีหน้าของจูเก่อเหย่ ก็บูดเบี้ยว เขามองไปที่หลอซ่า ถามอย่างอ้ำๆอึ้งๆ：“ที่คุณ……เพิ่งใช้ไป ……เป็นกำลังภายในจริงๆเหรอ？”
จูเก่อเหย่กลัวแล้ว กลัวโดยสิ้นเชิง
“ผมไม่รู้ว่ากำลังภายในคืออะไร”
หลอซ่ามองไปที่จูเก่อเหย่ พูดเบาๆ
จูเก่อเหย่ขมวดคิ้ว พูดว่า：“คุณแกล้งโง่ต่อหน้าผมให้มันน้อยๆหน่อยเถอะแม่เอ๊ย หมัดที่คุณปล่อยออกไปเมื่อกี๊ มันเป็นการใช้กำลังภายใน”
“อ้อ ที่แท้นั่นก็คือกำลังภายใน”หลอซ่าหัวเราะแบบโง่ๆ
“อยากตายใช่ไหม！”
ทันใดนั้น ในมือของจูเก่อเหย่ ก็หยิบปืนออกมา
จูเก่อเหย่คิดในใจ ถึงคุณฝึกกำลังภายในเป็นแล้วยังไง？ถึงศิลปะการต่อสู้คุณจะสูงแล้วยังไง？
ศิลปะการต่อสู้สูงแค่ไหน ก็เป็นคนมีเนื้อหนังกลัวอาวุธเหมือนกันแหละน่า
แล้วนับประสาอะไรกับผมที่มีปืนอยู่ในมือ ฮ่าฮ่า
นอกจากร่างกายของคุณ จะอยู่ในจุดที่ฟันแทงไม่เข้า ไม่อย่างนั้น ถูกกระสุนผมยิงใส่ ก็ตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่
ไม่มีร่างกายของใครที่ทนต่อกระสุนได้
ดังนั้นในใจของจูเก่อเหย่ หลอซ่าตายแน่ๆครั้งนี้
หลอซ่ามองจูเก่อเหย่แล้วหัวเราะเบาๆ：“สามปีก่อนคุณต่ำช้าแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าวันนี้ คุณยังจะไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
“ต่ำช้าก็ดี สูงส่งก็ได้ เป้าหมายของผมก็คือฆ่าคุณ ต้องการชีวิตของคุณ”
“คุณก็แค่นักเลงตัวเล็กๆ ไม่มีคุณสมบัติที่จะต่ำช้าหรือไม่ต่ำช้าเลย ในยุทธภพของพวกคุณ ไม่ใช่ว่าผู้ชนะก็เป็นพระราชาเหรอไง？”
จูเก่อเหย่หัวเราะหึหึขึ้นมา：“คุณไม่ใช่นักศิลปะการต่อสู้ ผมก็ไม่จำเป็นต้องคุยหลักการ กฎอะไรกับคุณ แค่ฆ่าคุณได้ ก็พอแล้ว”
เวลานี้จูเก่อเหย่หยิบปืนออกมา ใบหน้าชายชราทุกคน ก็เผยให้เห็นความดูถูก
พวกเขาล้วนแต่เป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่อนุรักษนิยม ที่ไม่ชอบที่สุด ก็คืออาวุธ
สู้เขาไม่ได้ ก็หยิบปืนออกมา อะไรกันเนี่ย？
ถึงแม้ในใจจะไม่พอใจ แต่จะทำไงเมื่อจูเก่อเหย่เป็นคนที่ต้องการอะไร ก็จะเอาอย่างนั้นให้ได้ จึงไม่มีใครกล้าพูดอะไร
“หลอซ่า ครั้งนี้คุณตายแน่”
จูเก่อเหย่ทำเสียงฮึดฮัด
“เหรอ？”
หลอซ่าส่ายหน้า：“คุณคิดว่า กระสุนของคุณ จะยิงผมได้เหรอ？”
พูดจบ หลอซ่าก็ลงมือก่อน มือข้างหนึ่งของเขายื่นออกไป ออกไปทางจูเก่อเหย่ ส่วนจูเก่อเหย่ก็นิ่งเฉยใดๆ ถึงแม้การยิงปืนของเขาจะไม่สุดยอดเหมือนโหจื่อ แต่ก็ถือว่าเป็นนักแม่นปืนอีกคน
ที่จริง ตอนที่จูเก่อเหย่ไปท้าทายสุดยอดปรมาจารย์แบบลับๆ ก็เคยแอบใช้อาวุธอยู่หลายครั้ง นั่นก็คือปืน
มีผู้ชายสองคนที่เก่งกว่าจูเก่อเหย่ ต่างถูกจูเก่อเหย่ยิงตายหมด
แต่พอจบเรื่องจูเก่อเหย่ก็เอาศพจัดการอย่างเรียบร้อย ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้มาตลอด
จูเก่อเหย่เหนี่ยวไก ไม่มีความลังเลสักนิด ส่วนหัวของหลอซ่านั้น ก็เหมือนกับภาพลวง หลบกระสุนของเขา
ระยะห่างของจูเก่อเหย่กับหลอซ่านั้นใกล้ชิดกันมาก ความเร็วที่จูเก่อเหย่เหนี่ยวไก ยังไม่เร็วเท่ากับที่หลอซ่าลงมือ
ฉับ！
แค่ได้ยินเสียงฉับ หลอซ่าก็บีบแขนของจูเก่อเหย่ ทำเอากระดูกในแขน แตกหักหมด
ทุกคนสูดลมหายใจ ไม่มีใครเข้ามาช่วย
ปรมาจารย์ที่ฝึกฝนกำลังภายในคนหนึ่ง ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขามากพอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวอย่างของพี่หวง ชีวิตที่วางไว้อยู่ตรงหน้าพวกเขา พวกเขาจะกล้าลงมือได้ไง
ใครต่างก็ไม่อยากกลายเป็นคนต่อไป
เกี่ยวกับปรมาจารย์กำลังภายในนั้นเจ๋งแค่ไหน นี่คือความลึกลับ แล้วก็เป็นตำนานอย่างหนึ่ง
ระหว่างช่องว่างนั้น ไม่มีใครรู้ว่ามากแค่ไหน แต่ต้องไม่น้อยแน่
เรียกได้ว่าจูเก่อเหย่เป็นคนหนึ่งที่สุดยอดในท่ามกลางพวกเขา แต่อยู่ในมือของหลอซ่า กลับถูกจับไว้ เหมือนกับนกอินทรีที่จับลูกไก่ แม้แต่แรงที่ต้านทานยังไม่มี
ปืนในมือของจูเก่อเหย่ เหมือนกับของตกแต่ง ถูกหลอซ่าแย่งไป แตกหักออกเป็นสองสามท่อน
“จูเก่อเหย่ คุณมีคำสั่งเสียไหม？”หลอซ่าถามด้วยใบหน้าเย็นชา
