“วันตายของคุณถึงก่อนกำหนดแล้ว”
ชางสู่มองเสี่ยวโจว พูดอย่างเย็นชา：“ถ้าจะตำหนิ ก็ตำหนิหลี่ฝางเถอะ”
“ถ้าเขาไม่ปรากฏตัว ผมอาจจะให้คุณเฝ้าศพดีๆ ให้คุณไปส่งแม่คุณครั้งสุดท้าย รอเสร็จสิ้น ก็ค่อยฆ่าคุณ แต่ตอนนี้……เหอะเหอะ ได้แต่ขอโทษคุณแล้ว”
ข้างกายของเสี่ยวโจว ยังมีอีกคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ มองดูแล้วเขาจะอายุน้อยกว่าเสี่ยวโจวไม่กี่ปี แต่เขาก็ยี่สิบกว่าแล้ว หลังจากเห็นชางสู่เข้ามา เขาก็ยืนขึ้นทันที ด่าอย่างเย็นชา：“แม่เอ๊ยคุณมาจากไหน ไสหัวไปเลย”
“ที่ปากพูดอะไรเหลวไหลอยู่เหรอ！”
“น้องชาย คุณไปก่อนเถอะ”
เสี่ยวโจวพูดนิ่งๆ：“ออกไปทางประตูหลัง”
เสี่ยวโจวพูดจบ ก็มองชางสู่ เหมือนจะขอร้อง：“เขาคือน้องชายผม มาเฝ้าศพกับผม เป็นผู้บริสุทธิ์ ปล่อยเขาไป ได้ไหม？”
ชางสู่พูดเบาๆ：“ผมรู้ว่าคุณเคยช่วยชีวิตเพื่อนผมไว้ ดังนั้น เด็กที่อยู่ข้างคุณนั้น ผมจะปล่อยเขาไป”
“คุณไปเถอะ”ชางสู่มองน้องชายของเสี่ยวโจว แล้วพูด
น้องชายของเสี่ยวโจวทำเสียงฮึดฮัด หยิบกระบองขึ้นมา วิ่งไปทางชางสู่ เสี่ยวโจวอยากจะห้าม แต่ไม่ทันแล้ว
กระบองทุบไปที่หัวของชางสู่โดยตรง ชางสู่ไม่ได้หลบ ได้แต่พูดอย่างดูถูก：“แค่ตีคนยังไม่มีแรง กินเสียข้าวสุกจริงๆ”
พูดไป ชางสู่ก็เตะออกไป จนทำน้องชายของเสี่ยวโจวล้มไปที่โลงศพ
น้องชายของเสี่ยวโจว หัวไปชนโลงศพ หมดสติไป โลงศพสั่นเล็กน้อย คิ้วของเสี่ยวโจว ขมวดขึ้นมา：“คิดไม่ถึงว่าแม่ผมเสียแล้ว ก็ยังจากไปอย่างไม่สงบอีก”
เสี่ยวโจวค่อยๆยืนขึ้นมา เขาคุกเข่ามาทั้งวัน ตอนที่ลุกขึ้น ข้อกระดูกที่เข่า ก็ส่งเสียงออกมา ชางสู่หัวเราะเหอะเหอะ พูดว่า：“ให้เวลาคุณห้านาที ขยับกล้ามเนื้อกระดูกก่อนเอาไหม？”
“ไม่ต้องหรอก”
เสี่ยวโจวส่ายหน้า มองชางสู่แล้วพูด：“ที่จริง ผมอยากสั่งสอนคุณนานแล้ว มู่เสี่ยวไป๋ชมคุณได้ทุกวัน”
“ทำไม ฟังไม่เข้าหูเหรอ？”ชางสู่หัวเราะเหอะเหอะ
“ก็นิดหน่อย”
เสี่ยวโจวมองชางสู่ ในตามีความอาฆาต
นี่คือครั้งแรกที่เสี่ยวโจวเผยให้เห็นความอาฆาตขนาดนี้ เสี่ยวโจวรู้ว่า คืนนี้ ตัวเองไม่รอดแน่นอน กลับมาที่อำเภอหลินครั้งนี้ ชางสู่พาคนมาเยอะมาก
ถึงแม้จะฟังดูดีว่า มู่เสี่ยวไป๋ที่ส่งพวกเขามางานศพ แต่ที่จริงแล้ว ส่งมาฆ่าเขา
จุดนี้ เสี่ยวโจวเดาออกนานแล้ว
เสี่ยวโจวมองชางสู่ แล้วพูด：“คุณติดตามมู่เสี่ยวไป๋ ไม่มีทางที่จะมีจุดจบที่ดี”
“ก็จะเหมือนกับที่ผมเจอ รอตัวคุณไม่มีค่าแล้ว เขาก็จะกำจัดคุณ”เสี่ยวโจวพูด ในใจก็รู้สึกอาฆาตแค้นมู่เสี่ยวไป๋สุดๆ
ยังไงหลายปีมานี้ เสี่ยวโจวก็ทำความดีความชอบชนะให้ตระกูลมู่มาไม่น้อย ไม่ว่าจะพูดยังไง ตระกูลมู่ก็ไม่ควรส่งคนมาฆ่าเสี่ยวโจว
ตอนนี้ เสี่ยวโจวเดินไปสองสามก้าว มาตรงหน้าของชางสู่：“ผมไม่อยากสู้ที่ศาลาศพ ไปที่ลานกว้างได้ไหม？”
“ผมก็ค่อนข้างเคารพผู้ตาย”ชางสู่พยักหน้า เห็นด้วย
หลังจากทั้งสองไปที่ลานกว้าง เสี่ยวโจวก็ถอดเสื้อผ้าที่ตัวของตัวเอง เขามองชางสู่ หลังจากพูดขอบคุณไป ก็พุ่งเข้ามาทันที
ความเร็วของเสี่ยวโจวนั้นไวมาก เหมือนกับเสือชีตาห์ พริบตาเดียวก็มาอยู่ตรงหน้าของชางสู่ นิ้วมือของเขาทำเป็นตะขอเกี่ยว ไปที่ตัวของชางสู่ แล้วคว้าขึ้นมา
ชางสู่ขมวดคิ้ว รีบป้องกัน แต่ถูกเสี่ยวโจวจับไปที่ไหล่ ทันใดนั้น เสี่ยวโจวก็ฉีกเสื้อผ้าของชางสู่
ชางสู่ขมวดคิ้ว มองเสี่ยวโจวแล้วพูด：“ไม่น่าล่ะหวางเห้าเพื่อนผมถึงได้แพ้ให้คุณ เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณจริงๆ”
แค่ยกเดียว ชางสู่ก็มองช่องว่างของหวางเห้ากับเสี่ยวโจวออก
ศัตรูตรงหน้านี้ ทำให้ชางสู่เผชิญหน้าขึ้นมา
และด้านนอก หลังจากหลี่ฝางเห็นชางสู่เข้ามาบ้านเสี่ยวโจว ก็ร้อนใจทันที เขาโทรหาเฉินฝูเซิง ถามว่า：“เกิดอะไรขึ้น ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่ถึง？”
หลี่ฝางรอไม่ไหวแล้ว ยังไงตอนกลางวันก็ส่งที่อยู่ให้เฉินฝูเซิง และเฉินฝูเซิงก็บอกตัวเอง ว่าเขาเดินทางแล้ว แต่ตอนนี้ผ่านไปหกเจ็ดชั่วโมง ยังไม่มาอีก？
ถ้ายังไม่มาอีก งั้นเสี่ยวโจว ได้จบเห่แน่
โทรศัพท์เสร็จไม่นาน เฉินฝูเซิงก็ขับรถ มาถึงที่นี่
รถของเฉินฝูเซิง โดนกระแทกอย่างแรง บุบเข้าไปส่วน หลี่ฝางรีบถาม：“เกิดอะไรขึ้น？”
“ระหว่างทางถูกแอบโจมตี เหมือนจะเป็นคนของมู่เสี่ยวไป๋”
เฉินฝูเซิงขมวดคิ้ว พูดว่า：“ช่างเถอะ ไม่พูดแล้ว เจ้านาย รีบบอกพวกเรามาว่าชางสู่อยู่ไหน”
“คนอื่นล่ะ ผมไม่ได้ให้คุณพาคนมาเยอะๆเหรอ？”หลี่ฝางถาม
ในรถของเฉินฝูเซิง มีแค่สองคน คนหนึ่งคือจูเปิ่น อีกคนคือเสี่ยวซานจื่อ
แค่พวกเขาสามคน จะช่วยเสี่ยวโจวได้ไง？
หลี่ฝางทนไม่ไหวแทบจะบ้าออกมา เฉินฝูเซิงส่ายหน้า พูดว่า：“คนของผม ติดอยู่ที่ถนนหมดเลย”
“เกรงว่าพวกเขา จะมาถึงที่นี่ยังไม่ทันในทันที”
หลี่ฝางถอนหายใจ ชี้ไปที่บ้านของเสี่ยวโจว：“ชางสู่อยู่ข้างใน”
จูเปิ่นหยิบปืนออกมา ยื่นให้เฉินฝูเซิง ขณะเดียวกัน ในมือของเสี่ยวซานจื่อ ก็ถือปืนไว้ สามคนนี้ รีบเข้าไปในบ้านของเสี่ยวโจวทันที
และตอนนี้หลี่ฝางก็ถาม：“ยังมีอีกไหม เอามาให้ผมกระบอกหนึ่ง”
“เจ้านาย ล้อเล่นอะไรกัน ของสิ่งนี้ คุณใช้เป็นเหรอ？ถึงใช้เป็น ผมก็ไม่ให้คุณไป อันตรายเกินไป คุณยืนรออยู่ในนี้เถอะ”
เฉินฝูเซิงกลอกตาใส่หลี่ฝาง
และตอนนี้ถังหยู่ซวนก็ปรากฏตัวที่นี่：“เอาให้ผมกระบอกหนึ่ง”
“คุณ？”เฉินฝูเซิงมองถังหยู่ซวน สงสัยหน่อยๆ ยังไงอายุของถังหยู่ซวน ก็ดูแล้วไม่เยอะ และทั้งสองก็ไม่เคยเจอกัน
“คุณคือใคร？”
เฉินฝูเซิงถาม：“เหมือนว่าผมจะไม่เคยเจอคุณ”
หลี่ฝางแนะนำสั้นๆ：“ถังหยู่ซวน เพื่อนผมเอง คุณเอาให้เขากระบอกหนึ่ง”
“ในรถมี ไปเอาเองเถอะ แต่ว่า คุณใช้เป็นไหม？”เฉินฝูเซิงหัวเราะเหอะเหอะ
ถังหยู่ซวนถือปืนกระบอกหนึ่ง วางไว้ในมือ พูดว่า：“ปืนกระบอกนี้ พวกคุณทำกันเองสินะ？ข้างในมีกระสุนทั้งหมดสิบลูก เลียนแบบขั้นสูงมาก ปืนพกดั้งเดิม ใส่กระสุนได้มากสุดแค่แปดลูก”
“แต่ เสียงดังมาก หมู่บ้านนี้มีคนอาศัยอยู่เยอะ ใช้ปืนแบบนี้ ทำให้ผู้คนกระสับกระส่ายได้ง่าย”
“มีเครื่องเก็บเสียงไหม？”ถังหยู่ซวนถาม
“เหล่าพี่ชาย มืออาชีพนี่ นี่ก็ยังดูออก คิดไม่ถึงว่าคุณยังอายุน้อย แต่ชำนาญด้านนี้นะ”เฉินฝูเซิงตะลึงไปก่อน จากนั้นก็ส่งสายตาชื่นชม
“แต่ว่า มีเครื่องเก็บเสียงแค่อันเดียว”
ทันใดนั้น เฉินฝูเซิงก็พูด
“อือ เอาเครื่องเก็บเสียงมาให้ผม พวกคุณไม่ต้องใช้ปืนหรอก”ถังหยู่ซวนพูดเบาๆ
“คุณพูดอะไรน่ะ”
“ไม่ใช้ปืน？อีกฝ่ายมีตั้งเยอะ พวกเราไม่ใช้ปืน จะจัดการพวกเขาได้ไง คุณรู้ไหมคนพวกนี้มีฝีมือเก่งแค่ไหน？”เสี่ยวซานจื่อจ้องถังหยู่ซวนเขม็ง
ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวซานจื่อหรือว่าจูเปิ่น พวกเขาต่างเคยเห็นฝีมือพวกชางสู่แล้ว และก็ เคยเสียเปรียบไปแล้วด้วย
ครั้งที่แล้วตอนที่ช่วยน้องสาวจูเฟิ่งปิน พวกเขาก็แพ้ให้ชางสู่ แล้วยังกลายเป็นตัวประกันของชางสู่
“คนพวกนี้ ส่งให้ผมเถอะ พวกคุณเข้าไปเลย เข้าไปช่วยคน”ถังหยู่ซวนพูด
เสี่ยวซานจื่อหัวเราะเหอะเหอะขึ้นมา：“น้องชาย คุณล้อพวกเราเล่นเหรอ”
“คุณคิดว่า ผมจะเอาชีวิตมาล้อเล่นกับคุณเหรอ？”ถังหยู่ซวนพูด
“ให้เขาเถอะ”หลี่ฝางพูดขึ้นมาในตอนนี้
ยังไงก็เป็นลูกศิษย์ที่โหจื่อสอน หลี่ฝางยอมเชื่อถังหยู่ซวน
หลังจากหลี่ฝางพูด เฉินฝูเซิงก็เอาเครื่องเก็บเสียงเพียงอันเดียว ส่งให้ถังหยู่ซวน：“ผมเชื่อคุณ ผู้ชำนาญ เชื่อว่าคุณไม่ใช่แค่มีความรู้ทางทฤษฎีเท่านั้น”
“โอเค รีบไปเถอะ ไม่ว่าอย่างไร ก็ช่วยพี่ชายผมให้ได้”หลี่ฝางพูด
“เหอะเหอะ เป้าหมายแรกของพวกเรา ก็คือฆ่าชางสู่ แก้แค้นให้เพื่อนผม”
เฉินฝูเซิงพูดจบ ใบหน้าก็ดูน่ากลัว จากนั้น ทั้งสี่คน ก็วิ่งเข้าไปในบ้านของเสี่ยวโจว
ส่วนถังหยู่ซวน ถึงแม้วิ่งอยู่หลังสุด แต่ในมือเขาถือปืนสองกระบอก ตอนที่ใกล้จะถึง ก็เหนี่ยวไก ยิงไปที่คนของชางสู่
ถึงแม้จะอยู่ในระยะห่างกันมาก แต่การใช้ปืนของถังหยู่ซวน กลับแม่นยำมาก
หลี่ฝางก็เพิ่งกำชับไปว่า อย่าฆ่าพวกเขา ดังนั้นแค่ยิงขาก็พอ ถังหยู่ซวนยิงไปที่ขาอย่างเดียว และคนพวกนี้เห็นพวกถังหยู่ซวน ก็เข้าไปเฝ้าการณ์ทันที
“ผมจะเปิดทางให้พวกคุณ พวกคุณเข้าไปช่วยคน”ถังหยู่ซวนพูด
เสี่ยวซานจื่อหัวเราะอย่างเย็นชา：“พวกเราเข้าไปฆ่าคน แต่ว่าน้องชาย คุณยิงปืนได้ไม่เลวเลย ผมฝึกมาหลายปี ก็ยังไม่ดีเท่าคุณ”
ถังหยู่ซวนหน้านิ่งสุดๆ สองมือเขาถือปืน ไม่กล้าหย่อนลงเลยสักนิด ยังไงเขาก็ไม่แม่นปืนขนาดโหจื่อ ที่ยิงร้อยนัดเข้าทุกนัดได้ แค่คนพวกนี้วิ่ง อัตราความแม่นของถังหยู่ซวน ก็ลดลงแล้ว
แต่ถังหยู่ซวนก็ยังคอยเปิดทางให้ ทำให้เฉินฝูเซิงและคนอื่นๆ บุกเข้าบ้านของเสี่ยวโจว
ปืนกระบอกหนึ่งใช้เสร็จ ถังหยู่ซวนเอาที่เก็บเสียง ใส่ที่ปืนอีกกระบอกทันที。
ได้ยินเสียงปืนด้านนอกเบาๆ สีหน้าของชางสู่ เปลี่ยนไปทันที
ครั้งนี้ คนของชางสู่ ไม่ได้เอาปืนมา หมายความว่า คนที่ยิงปืน ไม่ใช่คนของตัวเองแน่
ชางสู่ในตอนนี้ ที่มุมปากมีเลือดไหล หน้าที่แต่เดิมขาวนั้น ก็ถูกเสี่ยวโจวข่วนหนัง จนเลือดไหล
ส่วนเสี่ยวโจวก็ไม่ได้ดีนัก กระดูกของเขา ถูกชางสู่ทุบหักหมด แต่เสี่ยวโจวยังคงยืนอยู่ มองดูแล้วไม่สะทกสะท้านเลย
“เหมือนคุณจะไม่เจ็บเลยนะ”ชางสู่มองเสี่ยวโจว ถามอย่างเย็นชา
เสี่ยวโจวสีหน้าราบเรียบ：“คนหนึ่งที่ใกล้ตาย จะเจ็บปวดได้ไง？”
ที่จริง เสี่ยวโจวแค่อดทนไว้ เขามองชางสู่แล้วพูด：“ถ้าคุณรอให้ผมฝังแม่ผมเสร็จ แล้วค่อยฆ่าผม ผมจะไม่ตอบโต้เลย แต่คุณรังแกกันเกินไป แม้แต่โอกาสที่ผมจะจัดงานศพแม่ตัวเองก็ไม่ให้……”
พูดไป ความโกรธของเสี่ยวโจวก็ปะทะเข้ามาอีก พุ่งเข้าไปที่ชางสู่ เข้าสู้สภาวะบ้าคลั่ง
ถึงแม้เสี่ยวโจวไม่ใช่คู่ต่อสู้ชางสู่ แต่ก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ดังนั้นสู้กันจึงไม่ออมมือ แทบจะไม่แยกแยะผิดชอบชั่วดีแล้ว
ยอมให้ถูกตบ ถูกต่อยสักหมัด เสี่ยวโจวก็ไม่สนใจ แค่ทำร้ายชางสู่ได้ ก็ไม่ลังเล
“ไอ้บ้านี่ อยากตายใช่ไหม！”
ชางสู่ยังมีแรงพอ กำหมัดแน่นขึ้นมา ตอนที่เสี่ยวโจวเข้ามา เขาก็คว้าช่องว่าง ปล่อยหมัดไปที่ตำแหน่งหัวใจที่หน้าอกเสี่ยวโจว และตรงหัวใจของเสี่ยวโจว ก็จมลงไป
ที่ปากของเสี่ยวโจว อ้วกเป็นเลือด แต่มุมปาก กลับยิ้มออกมา ชางสู่เห็นรอยยิ้มนี้ ก็รู้สึกผิดปกติทันที เพราะว่าแรงตอนนี้เสี่ยวโจวใช้แรงทั้งตัว เข้ามาข้างหน้า ยื่นมือไปคว้าส่วนคอของเขา
ทันใดนั้น ชางสู่ถอยหลังไปทันที แต่ยังถูกเสี่ยวโจวคว้าคอไว้ แล้วฉีกหนังที่คอ
ทันใดนั้น ที่คอของชางสู่ ก็มีเลือดไหล
สีหน้าของเสี่ยวโจว ซีดขาวลงทันที เขายืนไม่อยู่ไปทั้งตัวแล้ว ค่อยๆล้มไปที่พื้น และชางสู่ก็ใช้มือกุมคอไว้ ตอนออกไป กลับเห็นเฉินฝูเซิง เสี่ยวซานจื่อและคนอื่นๆ ตามเข้ามาพอดี
“เอาชีวิตของเพื่อนผมมา”
เฉินฝูเซิงตะโกนออกมา วิ่งไปทางชางสู่ เสี่ยวซานจื่อกับจูเปิ่น ก็ตามไปติดๆ
