“นี่……นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง?” นิ้วมือหลินชิงชิงสั่น แขนก็ปล่อยออกจากไหล่ของหลี่ฝาง
สีหน้าของหลินชิงชิง เปลี่ยนเป็นย่ำแย่สุดๆ ราวกับเธอได้ยินไม่ชัดอย่างนั้น แล้วถามซ้ำอีกครั้ง： “นายบอกว่า พ่อของฉันต้องการจะฆ่านาย? เป็นไปได้ไง? พ่อฉันทำไมต้องฆ่านายด้วย นายเคยช่วยชีวิตเขาไว้ครั้งนึงไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่า จากที่ตระกูลหลี่ของพวกเราสืบมา เป็นเรื่องจริงที่ลูกพี่หลินทำ แล้วก็ พ่อแม่ของเซี่ยลู่ แล้วก็พ่อแม่ของเพื่อนสองคนนั้น ก็ถูกพ่อของเธอจัดการไปแล้ว” หลี่ฝางพูด
“พวกนาย พวกนายมีหลักฐานมั้ย?” หลินชิงชิงถามอย่างไม่ยอมรับ
คนร้ายคือลูกพี่หลิน ความจริงเรื่องนี้ หลินชิงชิงจะยอมรับได้ยังไง?
“พยานกำลังเดินทางมา คนที่ฆ่าพ่อแม่ของเซี่ยลู่ ถูกพวกฉันจับได้แล้ว”
“ส่วนในตอนแรกที่ฉันช่วยลูกพี่หลินเรื่องนั้น พวกเราก็ตรวจสอบมาอย่างละเอียดแล้ว นั้นเป็นแผนการ เป็นแผนการที่วางไว้สำหรับฉัน ตั้งแต่ที่ฉันออกจากมหาลัย ก็ถูกรถคันนึงสะกดรอย มีคนถ่ายรถคันนั้นเอาไว้ได้ ว่าเอาแต่คอยสะกดรอยตามฉัน จากเส้นทางของฉัน ลูกพี่หลินจัดฉากเล่นละครทรมานตน รับบททรมานสุดๆ ให้ฉันหลงเชื่อ ให้ตระกูลหลี่ของพวกฉันกับองค์กรเบื้องหลังของป๋ายหม่า ขัดแย้งกัน”
“ลูกพี่หลินขัดใจองค์กรเบื้องหลังของป๋ายหม่าไม่ไหว ดังนั้นเลยยืมแรงตระกูลหลี่ของพวกเรา ช่วยจัดการไอ้ป๋ายหม่าคนนั้น” หลี่ฝางพูด
“เป็นไปไม่ได้ จะเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?” หลินชิงชิงส่ายหน้าอย่างแรง แล้วพูด： “พ่อของฉันกลายเป็นคนพิการไปแล้ว ต้องมีคนทำร้ายเขาแน่ๆ แล้วก็พ่อของฉันออกจากเมืองเอกไปแล้ว ทำไมยังต้องฆ่านายด้วยล่ะ”
“เกี่ยวกับคำตอบของเรื่องนี้ ฉันสามารถตอบเธอได้ เมื่อก่อนลูกพี่หลินทำธุรกิจอะไร เธอคงรู้ดี ถึงแม้ปากเขาจะเอาแต่บอกว่าตนเลิกแล้ว แต่ความจริง เขายังทำอยู่ แล้วก็ ตอนนี้เขาทำมันด้วยตนเอง เมื่อก่อน เขาช่วยป๋ายหม่าทำ”
“ลูกพี่หลินไม่ได้หนี เขาออกไปได้ไม่กี่วัน ก็กลับมาที่เมืองเอกใหม่”
หลี่ฝางพูด： “พี่ชิงชิง ถ้าหากพี่ไม่เชื่อ ผมพาพี่ไปหาเขาก็ได้”
“พ่อฉันเขาอยู่ที่ไหน?” หลินชิงชิงถามอย่างรีบร้อน
หลี่ฝางพูดกลับหลินชิงชิง： “มากับฉัน ฉันจะพาเธอไปหาเขาเดี๋ยวนี้”
หลี่ฝางควงแขนหลินชิงชิง และมาที่รถ
“ไปหาลูกพี่หลิน” หลี่ฝางพูดกับโหจื่อที่อยู่ตรงที่นั่งคนขับ
โหจื่อหัวเราะเหอะๆ แล้วมองหลินชิงชิง： “ทำใจดีแล้วใช่มั้ย? เกรงว่าที่เธอจะได้เห็นในอีกไม่ช้า จะเป็นพ่ออีกคนนึงแล้ว”
หลินชิงชิงพยักหน้า แล้วพูด： “ฉันอยากจะเห็นพ่อด้วยตาของตัวเอง แบบนี้ฉันถึงจะเชื่อคำของพวกนาย”
โหจื่อหัวเราะ แล้วขับรถออกไปทันที
รถขับผ่านภูเขาลูกแล้วลูกเล่า ภูเขาพวกนี้ ล้วนแต่มีเอกลักษณ์ นั้นก็คือหมู่บ้านที่กระจัดกระจาย และผู้คนน้อย
และหลังจากที่รถหยุดลง คนที่นี่ ก็เปิดไฟกันหมด ราวกับกำลังทำงาน
ที่นี่คือสถานที่ที่ไม่มีใครเตะตาที่สุด โหจื่อหยุดรถ แล้วพูด： “ถนนด้านหน้า พวกเราต้องเดินไปแล้ว ถ้าหากขับรถเข้าไป ไม่นานก็จะถูกจับได้”
“ถูกจับได้แล้วยังไง?” หลี่ฝางไม่ได้คิดจะหลบซ่อน
“ถ้าหากถูกจับได้ พวกเราอาจจะโดนระเบิดตายกันก่อนน่ะสิ” โหจื่อหัวเราะ แล้วพูด
หลี่ฝางมองโหจื่อ และขมวดคิ้ว： “โหจื่อ นายล้อเล่นใช่มั้ย?”
“สำหรับคนกลุ่มนี้แล้ว ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้” โหจื่อพูด： “พวกเขาใจเด็ดเอามากๆ นายดูให้ดีๆ รอบตัวนอกจากคนของพวกมัน ยังมีชาวบ้านคนอื่นมั้ย?”
“ที่ที่พวกเราผ่านมาเมื่อกี้ ควรจะมีชาวบ้านอยู่บ้าง แต่วันนี้ กลับไม่มีเลย น่าจะโดนฆ่าไปหมดแล้ว หรือบางที ก็ถูกจับไปใช้แรงงานแล้ว” โหจื่อพูด
“ไม่ต้องพูดมากแล้ว พวกเราเดินไปก็พอแล้ว”
กำลังของหลินชิงชิงไม่ได้ด้อยไปกว่าหลี่ฝาง ดังนั้นจึงไม่กลัวทางเดินบนป่าเขา
เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว โหจื่อก็ล้มหน่วยลาดตระเวนของพวกเขาไปหลายคน โหจื่อปัดมือเบาๆ พลางยิ้ม แล้วพูด： “เห็นอาวุธของพวกมันแล้วใช่มั้ย?”
มองไปยังคนที่นอนอยู่บนพื้น ในมือกอดปืนไว้ บนหน้าของหลี่ฝางกับหลินชิงชิง ก็เปลี่ยนสีไปพร้อมกัน
โดยเฉพาะหลี่ฝาง ถึงขั้นเกิดความคิดที่อยากจะถอยตัว
แต่หลินชิงชิง กลับมีความคิดที่อยากเข้าไปดูที่หนักแน่นขึ้น
เมื่อเข้าใกล้ส่วนที่สว่างไสวมากขึ้นเรื่อยๆ ใจของหลินชิงชิง ก็ยิ่งเต้นรัวขึ้น
“คุณชาย อีกแป๊บนึงต้องระวังตัวให้ดี” โหจื่อลากหลี่ฝางเข้ามาใกล้ และกระซิบบอก
หลี่ฝางอยากจะอยู่ใกล้หลินชิงชิง แต่กลับถูกโหจื่อดึงไว้แล้วพูด： “นายไม่ต้องกังวลหล่อน เสือยังไงก็ไม่กินลูกตัวเอง ลูกพี่หลินจะบ้าแค่ไหน ก็คงไม่ลงมือกับลูกสาวของตัวเองหรอก”
“สิ่งที่นายควรกังวล ก็คือความปลอดภัยฉันและของตัวนายเอง” โหจื่อพูด
ไม่นาน พวกหลี่ฝางทั้งสามคน ก็มาถึงในหมู่บ้าน แต่ขณะที่กำลังเข้าไป ทั้งสามคน ก็ถูกล้อมไว้ทันที
“คุณหนูใหญ่? มาได้ยังไง?”
หัวหน้านั้น ก็ไม่ใช่ใครอื่น นั่นก็คือหมาจื่อ
ในมือของหมาจื่อถือปืนไวอยู่กระบอกนึง เมื่อเห็นหลินชิงชิงกับหลี่ฝาง เขาก็ขมวดคิ้วเข้ม： “ไอ้หมอนี่ นายพาคุณหนูใหญ่มาเหรอ?”
หลี่ฝางมองหมาจื่อ แล้วหัวเราะอย่างเย็นชา： “ที่แท้นายไม่ได้หักหลัง”
“ลูกพี่หลินล่ะ?” หลี่ฝางมองหมาจื่อ และถามขึ้น
“ความตายมาอยู่ตรงหน้ายังจะถามนู่นถามนี่อีก” หมาจื่อเล็งปืนไปที่หลี่ฝาง แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์： “ฉันอยากจะฆ่านายมาตลอด คิดไม่ถึงว่านายจะมาให้ฉันฆ่าเองถึงมือ ดีจริงๆ ส่งมาถึงที่เลยนะ”
“อย่าทำร้ายเขา”
หลินชิงชิงเดินมาหลายก้าว แล้วบังหลี่ฝางไว้
“คุณหนูใหญ่ ถอยออกไป คนนี้เป็นคนที่ลูกพี่หลินต้องการตัว การมีชีวิตอยู่ของเขา เป็นภัยต่อความร่ำรวยของเรา” ในตอนนั้นหมาจื่อก็ไม่ได้ปิดบังอะไร พูดความจริงออกมาตรงๆ
ส่วนหลินชิงชิงก็ขมวดคิ้วแล้วพูด： “หมาจื่อ สรุปแล้วมันเรื่องอะไรกัน พวกนายทำอะไรกันแน่?”
สีหน้าของหมาจื่อ ดูลำบากใจ： “คุณหนูใหญ่ ลูกพี่หลินไม่อยากให้คุณรู้ความจริงเรื่องนี้มาโดยตลอด แต่ทำไมคุณ……”
“ทำไมถึงต้องอยากรู้ความจริงให้ได้ล่ะ”
หมาจื่อรู้ดี เมื่อหลินชิงชิงมาถึงที่นี่ เกรงว่าเรื่องทั้งหมด ก็คงปิดไม่มิดแล้ว
“ช่างเถอะ ฉันไม่รู้จะจัดการพวกนายยังไงดี ฉันพาพวกนายไปหาลูกพี่ดีกว่า” หมาจื่อส่ายหน้า แล้วก็พาหลี่ฝางกับหลินชิงชิงและคนอื่นๆ มาที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
หลี่ฝางกับโหจื่อ หลังจากถูกมัดมือมัดขาแล้ว ก็ถูกส่งขึ้นไป
แน่นอนว่า พวกเขายังส่งของในมือโหจื่อ ปืนที่ควักออกมาสองกระบอกนั่น โหจื่อที่เหมือนคลังอาวุธ บนตัวจะมีปืนแค่สองกระบอกได้ยังไงล่ะ?
เมื่อมาอยู่ต่อหน้าลูกพี่หลิน ลูกพี่หลินกำลังกินสุกี้กับคนอื่นอีกหลายคน
และหนึ่งในนั้น ก็คือหญิงสาววัยกลางคนผมสั้นคนนึง
หล่อนสวมชุดสีขาวเข้าเซต มองดูแล้วเหมือนกับหลินชิงชิงสุดๆ หลินชิงชิงเมื่อเห็นหล่อน น้ำตาอุ่นๆ ก็ไหลออกมาจากดวงตาทันที： “แม่……”
ส่วนหญิงวัยกลางคนคนนั้นก็วางตะเกียบลงทันที แล้ววิ่งเข้ามาโอบกอดหลินชิงชิง： “ลูกแม่ รีบมาให้แม่ดูหน่อย……ไม่เจอกันตั้งหลายปี คิดไม่ถึงว่าจะสูงขนาดนี้แล้ว”
หญิงวัยกลางคนลูบใบหน้าหลินชิงชิง และดีใจจนน้ำตาไหล
ส่วนหน้าของลูกพี่หลิน กลับเย็นชา และก็ มีความอาฆาตเล็กน้อย
ลูกพี่หลินเงยหน้ามองหลี่ฝาง แล้วหัวเราะเหอะๆ ： “คุณชายหลี่สายข่าวกว้างขวางจริงๆ ฉันหลบซ่อนซะดิบดี คิดไม่ถึงว่าจะถูกนายหาเจอจนได้”
หลี่ฝางหัวเราะ： “ก็ไม่ได้หายากเท่าไหร่นี่”
ในตอนนี้ หลี่ฝางยังคงนิ่งอยู่ เพราะว่าถ้าร้อนรน งั้นตนก็จบเห่กันพอดี
ถ้าหากตนแกล้งทำเป็นไม่กลัว บางทีอาจจะข่มลูกพี่หลินได้บ้าง
อย่างน้อยในใจหลี่ฝางก็คิดแบบนั้น
ลูกพี่หลินใช้ทิชชูเช็ดปาก แล้วพูด： “เหอะๆ เห็นที ฉันคงดูถูกตระกูลหลี่มากเกินไป”
“เห้อ คุณชายหลี่ พูดไปพูดมา นายก็เคยช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันก็ควรจะสำนึกบุญคุณที่นายเคยช่วยฉันไว้ แล้วปล่อยนายไปครั้งนึง แต่ว่า นายก็ไม่เห็นถึงความหวังดี กลับวิ่งถ่อมาถึงรังของฉัน แบบนี้ จะให้ฉันปล่อยนายไปได้ยังไง?”
ลูกพี่หลินส่ายหน้า และพูดพลางทำสีหน้าหมดทางเลือก
ส่วนหลี่ฝางก็ขมวดคิ้วพลางพูด： “เหอะๆ นายยังกล้าจะฆ่าฉันเหรอ?”
“พ่อ พ่อฆ่าเขาไม่ได้นะ ถ้าหากพ่อฆ่าเสี่ยวฝาง งั้นลูกก็จะไม่อยู่แล้ว” หลินชิงชิงก้าวออกมา พูดกับลูกพี่หลิน
“พ่อน่าจะรู้นิสัยของลูกดี ลูกพ่อพูดอะไร ก็ทำตามนั้น” หลินชิงชิงปากแข็ง
“เด็กดี ลูกวางใจ นี่เป็นลูกเขยในอนาคต พ่อจะฆ่าเขาลงได้ยังไงกัน พ่อเอ็นดูเขาจะตายไป ดูที่นี่สิ ดีออก ป่าไม้ภูเขาลำธาร แถมยังไม่มีมลพิษ ดูที่พวกเรากินกันสิ เขียวขจีขนาดไหน ลูกเขยที่แสนดี ที่นี่ดีกว่าเมืองเอกเยอะ ตั้งแต่วันนี้ นายก็อยู่ที่นี่แล้วกันนะ”
ลูกพี่หลินมองหลี่ฝาง แล้วถาม： “เป็นยังไง?”
“หมายความว่าไง?” หลี่ฝางถาม： “นายอยากใช้ฉันเป็นตัวประกัน จากนั้นให้ลูกน้องของฉัน ทำงานร่วมกับนาย?”
“ฮ่าๆ ไม่เสียแรงที่เป็นลูกเขยของฉัน ฉลาดดีนี่ ในใจฉันคิดอะไรยังเดาออก ถูกแล้ว ตอนนี้ผู้คนจำนวนมากในเมืองเอก ทำหน้าที่เป็นตัวแทนฉัน นอกจากคนของนาย ที่ไม่ยอมซื้อของฉัน ไม่ยอมร่วมมือด้วย……ยังไงนายก็มาแล้ว พวกเรานั่งลงแล้วคุยกันดีๆ ว่าจะร่วมมือกันหาเงินยังไงดีกว่า”
ลูกพี่หลินยิ้มพลางพูด： “ลูกเขย นายก็น่าจะเห็นแล้วนะ ที่ดินฉันตรงนี้ ไม่ได้เล็กเลย ที่นายเห็นทั้งหมด มันเงินทั้งนั้นนะ”
“ฉันจะไม่ร่วมมือกับนาย” หลี่ฝางส่ายหน้าพลางพูด
“เงินสกปรกแบบนี้ ฉันไม่ต้องการ” น้ำเสียงของหลี่ฝางเด็ดขาด
ลูกพี่หลินหัวเราะเหอะๆ แล้วพูด： “ขอแค่นายอยู่ที่นี่ จะร่วมมือหรือไม่ ก็ไม่ได้อยู่ที่นายแล้ว”
“ลูกน้องของนายพวกนั้น ฉันจะไปประกาศให้รู้” ลูกพี่หลินพูด： “ที่จริงแล้ว ฉันที่สองทาง ทางแรกคือกำจัดนายทิ้งซะ แต่ทางนี้ เป็นทางที่ไม่ทิ้งหลักฐานอะไรไว้ เห็นได้ชัดว่า ทางนี้ฉันล้มเหลวแล้ว นายจับคนของฉันได้ ตอนนี้อยู่บนเครื่องบินแล้ว รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า ฉันก็จะกลายเป็นฆาตกรตัวจริงแล้ว”
“ดังนั้น เมื่อกี้ตอนที่กินสุกี้อยู่ ฉันก็นึกทางเลือกที่สองขึ้นมาได้ นั่นก็คือล่อนายมาที่นี่ ขังนายไว้แล้วบงการลูกน้องของนาย ให้ลูกน้องของนาย ร่วมมือกับฉันอย่างไม่มีทางเลือก หาเงินให้ฉัน”
“ฮ่าๆ คิดไม่ถึงนะ ไม่รู้ว่าฟ้าเป็นใจหรืออะไร สิ่งที่ฉันเพิ่งจะพูดไป คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมา ฉันยังสงสัยอยู่ ว่าฉันฝันไปหรือเปล่า”
ลูกพี่หลินพูด： “ฉันยังไม่ได้ทำอะไร นายก็กลับถูกมัดส่งมาอยู่หน้าฉันถึงที่”
“เด็กดีของพ่อ ลูกเดินเข้ามาติดกับดักเองเลยนะ”
หลี่ฝางหรี่ตายิ้ม แล้วพูด： “พูดตามจริง ฉันไม่เชื่อมาตลอด ที่ทำร้ายฉันคนที่บงการอยู่เบื้องหลัง จะเป็นนาย”
“เป็นฉัน ฉันทำทั้งหมด เซี่ยลู่ จางเสี่ยวเฟิง เกาเสิ้ง พ่อแม่ของพวกมันเป็นฉันเองที่ทำร้ายพวกนั้นจนตาย เรื่องบนดาดฟ้านั่น ก็เป็นแผนของฉัน นอกจากเรื่องนี้ แล้วก็เรื่องที่เฉินฝูเซิงต้องเข้าคุก ก็เป็นฝีมือฉันเอง แล้วก็ เรื่องก่อนหน้านี้ที่ไอ้แมงป่องมันไปพังร้านนาย ฉันก็ช่วยอยู่เบื้องหลัง”
“วันที่ผ่านมา ร้านของนายไม่ค่อยสงบ ทั้งหมดก็เป็นฝีมือฉัน เป้าหมายของฉันมีอยู่อย่างเดียว นั่นก็คือต้องการให้นายร่วมมือกับฉัน ฉันไม่สนใจเรื่องที่จะฆ่านาย ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะกำจัดนายทิ้ง ก็แค่ นายมันหัวแข็ง เงินตั้งมากมายไม่กอบโกย นายคิดว่าพวกมันเหมือนนายมั้ย เป็นบ้ากันหมด ดังนั้นฉันจึงสั่งสอนพวกมันไป”
ลูกพี่หลินพูดจบ จู่ๆ ก็ยิ้มมุมปาก แล้วหัวเราะเหอะๆ ： “ฉันได้ยินมาว่านายเพิ่งจะไปพังร้านของท่านจวน กล้าดีนี่”
“ทำไม พังร้านของท่านจวนเสร็จ ก็คิดจะมาทำตัวบ้าๆ บอๆ บนที่ของฉันเหรอ?” สีหน้าของลูกพี่หลินค่อยๆ เย็นชาขึ้นเรื่อยๆ
