“ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะแสดงความรู้สึกในตอนนี้ออกมายังไง พ่อของฉันถูกจับ ความรู้สึกฉันดาวน์มาก ฉันรู้ว่าข้อหาของเขาไม่ใช่เบาๆ ครั้งนี้เขาถูกตำรวจจับไป เป็นไปได้มากว่าจะถูกยิงเป้า……”
หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง พูดพลางส่ายหน้า： “ถึงแม้เขาทำผิดก็ควรจะถูกลงโทษ แต่ว่า กลับเป็นนายที่แจ้งจับเขา”
หน้าของหลี่ฝางนิ่ง： “พูดมาตั้งนาน เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันตรงๆ เลย”
“ตอนนี้ความรู้สึกฉันซับซ้อนมาก……ฉันไม่อยากให้พ่อฉันตาย เสี่ยวฝาง” หลินชิงชิงเดินขึ้นหน้าไป คว้าแขนหลี่ฝางแล้วพูด： “นายช่วยเขาได้มั้ย?”
“ไม่ได้”
หลี่ฝางส่ายหน้า สูดหายใจเข้าลึกแล้วพูด： “ถึงฉันจะมีความสามารถมากแค่ไหน ฉันก็ไม่สามารถช่วยเขาออกมาได้”
“เธอก็เห็นแล้ว หมู่บ้านนี้ทั้งหมู่บ้าน เป็นของเขาหมด เขาทำความผิดร้ายแรงมาก ถ้าว่าตามกฎหมาย เกรงว่าต้องยิงเป้าเขาเป็นร้อยครั้ง นักโทษที่ทำความผิดร้ายแรงแบบนี้ ฉันจะช่วยออกมาได้ยังไง?”
หลี่ฝางพูดอย่างเอือมๆ
ในหัวหลินชิงชิงนึกภาพพ่อของตนถูกยิงเป้า ทันใดนั้นแรงทั่วร่างของเธอก็ถูกดูดออกไปหมด
หลินชิงชิงนั่งลงบนเตียง นิ่งไปครึ่งวัน
หลี่ฝางมองหลินชิงชิง แล้วพูด： “ฉันรู้ว่าเธอเสียใจมาก แต่……”
“ตอนนี้ฉันไม่อยากพูดอะไร เสี่ยวฝาง นายออกไปก่อน ได้มั้ย?” หลินชิงชิงก้มหน้าพูด
หลี่ฝางพูดแล้วก็หยุดไป หลังจากมองหลินชิงชิงไม่กี่วินาที ก็หันหลังเดินออกจากห้องไป
ตอนที่เดินออกมา โหจื่อก็ยืนรออยู่ด้านนอก
“คุยกันเป็นยังไงบ้าง?” โหจื่อถามหลี่ฝาง
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด： “ก็ไม่ไง พี่ชิงชิงตอนนี้ไม่อยากคุยกับฉัน”
“ทำไมต้องหดหู่ขนาดนั้นด้วย ผลลัพธ์นี้ นายไม่ใช่ว่าเดาได้อยู่แล้วเหรอ? อย่างน้อย หล่อนก็ไม่ได้ตะโกนด่านาย หรือว่าให้นายตายไปพร้อมกับเธอ แบบนี้แสดงว่านายยังมีโอกาส” โหจื่อพูด
หลี่ฝางมองบนใส่โหจื่อ แล้วพูด： “พี่ชิงชิงไม่ใช่คนไม่ฟังเหตุผล”
“เหอะๆ ฟังเหตุผลแล้วยังไง ลูกพี่หลินเป็นพ่อของหล่อน แล้วก็ แม่ของหล่อนก็ถูกตำรวจรวบตัวไปเหมือนกัน ที่จริงหล่อนมีโอกาสที่จะหนี ฉันก็บอกหูเฟยเอาไว้แล้ว แต่หล่อนไม่อยากหนีเอาชีวิตรอดไปคนเดียว อยากจะอยู่เป็นเพื่อนลูกพี่หลินจนคราวสุดท้าย” โหจื่อพูด
หลี่ฝางขมวดคิ้วแล้วพูด： “แบบนี้ก็หมดกัน ช่วยไว้ไม่ได้สักคน ฉันคิดว่า อย่างน้อยถ้าฉันให้แม่หลินหนีออกไปได้ พี่ชิงชิงอาจจะเกลียดฉัน น้อยลงสักนิดนึง”
“นายให้โอกาสพวกเขาแล้ว”
โหจื่อตบไหล่หลี่ฝาง แล้วพูดปลอบ
“ความจริง ฉันไม่ได้ให้โอกาสเขาเลย นายควรจะรู้ดี ว่าลูกพี่หลินไม่มีทางรอด ใช่มั้ย?” หลี่ฝางถามโหจื่อ
ประโยคสุดท้ายของลูกพี่หลิน ถึงแม้หลี่ฝางไม่เข้าใจ แต่โหจื่อต้องเข้าแน่ๆ
โหจื่อพยักหน้า แล้วพูด： “ถูกแล้ว เขามีชีวิตอยู่ เมืองเอก รวมถึงอำเภอหลิน ตงไห่ ลูกพี่ใหญ่ของหลากหลายที่ ก็คงจะกลัว ไม่ว่าเขาจะหนีไปที่ไหน ก็จะตามไปฆ่าเขาอยู่ดี”
“ถ้าหากไร่นาพวกนี้ยังอยู่ ลูกพี่หลินก็คือต้นเงินต้นทองของพวกนั้น แต่ถ้าไร่นาพังหมด งั้นลูกพี่หลินไม่ใช่แค่ไม่ช่วยพวกนั้นหาเงิน แถมยังเป็นไปได้มากว่าจะทำร้ายพวกเขา”
โหจื่อพูด： “มู่เสี่ยวไป๋ แมงป่อง ท่านจวนคนพวกนั้น ที่เห็นดี ก็คือไร่นาและโรงงานที่อยู่เบื้องหลังลูกพี่หลิน”
“เป็นฉันที่ทำร้ายลูกพี่หลินจนตาย”
หลี่ฝางพูดอย่างโทษตัวเอง
“แต่นายช่วยคนไว้ได้มากกว่า คุณชาย ต้องคิดถึงส่วนรวม เข้าใจมั้ย? นายช่วยตำรวจจับลูกพี่หลิน ที่ถือได้ว่าเป็นคนที่ทำร้ายผู้คน คราวนี้ หูเฟยคงจะได้เลื่อนยศ เมืองเอกนี้ อำเภอหลิน ตงไห่ แม้กระทั่งอีกหลายจังหวัด ก็จะมีคนที่รอดพ้นจากการกดขี่ข่มเหงโดยลูกพี่หลิน และฮีโรที่มีส่วนช่วยประเทศนี้ นั่นก็คือนาย”
โหจื่อปลอบหลี่ฝาง แต่หลี่ฝางกลับแค่หัวเราะเหอะๆ แล้วพูด： “ฮีโร่นั่นคือพวกนาย ไม่ใช่ฉัน”
“ไม่ต้องเยินยอฉันไปสูงส่ง เป็นพวกนายที่เผาไร่นาของลูกพี่หลิน ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย ฉันเกือบ แม้กระทั่งเพราะความรู้สึกส่วนตัวของตน ทำลายแผนการของลุงเฉียน”
หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา： “แผนการในครั้งนี้ ฉันเป็นตัวถ่วงโดยสิ้นเชิง”
“คุณชาย อย่ามองในแง่ร้ายนักสิ นายเอาแต่พูดแบบนี้ ฉันจะปลอบนายยังไงล่ะ พวกเราออกไปดื่มกันหน่อยเป็นไง? ในอยู่ดังของลูกพี่หลิน ฉันเจอเหล้าดีๆ ไม่น้อยเลย” โหจื่อตาเป็นประกายอยู่ครู่
“เหล้ากี่ขวดทำนายตื่นเต้นได้ขนาดนี้?” หลี่ฝางมองบนใส่โหจื่อ： “อย่างกับคนไม่มีอนาคตเลย”
“โกดังของลูกพี่หลิน จะมีเหล้าแค่ไม่กี่ขวดได้ยังไง?”
โหจื่อพูด พลางลากแขนของหลี่ฝาง ไปที่ห้องของลูกพี่หลิน
เปิดประตูบานเล็กออก หลี่ฝางก็เข้าไปในห้องใต้ดิน แต่เมื่อเข้ามายังห้องใต้ดิน หลี่ฝางกลับถูกทองคำด้านในทำให้ตื่นตาตื่นใจ
ทองคำพวกนี้กองรวมกัน เทียบกับที่Recalling the pastแล้วเยอะกว่ามาก ไม่รู้ว่าเยอะกว่ากี่เท่า
หลี่ฝางมองทองคำพวกนี้ ก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้ แล้วพูด： “พวกนี้ ต้องให้หูเฟย หรือว่าให้พวกเรา?”
“พูดเป็นเล่น แน่นอนว่าต้องเก็บไว้ให้พวกเราสิ หรือว่าพวกเราต้องช่วยเขาฟรีๆ กัน แล้วก็ ถึงแม้จะให้หูเฟย แล้วมีประโยชน์อะไร เขาก็เอาไปไม่ได้ ดังนั้น เมื่อกี้ฉันโทรหาเขาแล้ว เขาบอกว่า เขาขอแค่พาคนไปก็พอ ส่วนพบเจอของมีค่าอะไร ให้พวกเราจัดการกันเอง”
โหจื่อพูดพลางยิ้มเหอะๆ ： “หูเฟยคนนี้อยู่เป็นเหมือนกันนี่ รอพวกเรากลับไปแล้ว จะต้องเลี้ยงเหล้าเขาหน่อย”
“เขามอบของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ให้เรา แค่เลี้ยงเหล้าเขาเหนี่ยนะ?” หลี่ฝางมองโหจื่อ แล้วเอือมเล็กน้อย： “นายนี่ขูดเลือดขูดเนื้อไปมั้ย?”
“นายจะไปเข้าใจอะไร พวกเราให้เงินเขาได้เหรอ? ให้เงินเขา ก็เท่ากับทำร้ายเขาไม่ใช่เหรอ? ดังนั้น ความรู้สึกทั้งหมดถึงตอนนั้นก็อยู่ในเหล้าแล้ว” โหจื่อยักคิ้ว แล้วพูด： “ตอนนี้ฉันจะโทรหาคนของเรา ให้พวกเขามาลากไป”
“ยิ่งผ่านไปนานเรื่องยิ่งเยอะ”
โหจื่อพูด： “คราวนี้พวกเรา ถือได้ว่ารวยเละแล้ว”
“ลูกพี่หลินคนนี้ ไปเอาทองคำมากมายขนาดนี้มาจากไหน?” หลี่ฝางสูดหายใจเข้าลึก และพูดอย่างสงสัยเล็กน้อย
“พูดอย่างซีเรียส ทองคำพวกนี้ คงไม่ใช่ของลูกพี่หลินทั้งหมด มีบางส่วน เป็นป๋ายหม่าที่ทิ้งไว้ บวกกับของลูกพี่หลินเอง มารวมกัน ก็กลายเป็นภูเขาเล็กๆ แบบนี้ นายคิดดูนะ พวกเขาทำธุรกิจอะไร นั่นเป็นธุรกิจที่ไม่สามารถเจอแสงได้ ดังนั้นเงินของพวกเขา ไม่สามารถใส่ไว้ในธนาคารได้ ถ้าไม่ใช่เงินสด ก็ต้องเป็นทองคำ”
โหจื่อพูดอย่างตื่นเต้น： “แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร ทั้งหมดนี้ก็เป็นรางวัลของเราในคืนนี้ ฮี่ฮี่ หลังจากกลับประเทศ ทั้งวันเอาแต่ยุ่งๆ นี่เป็นครั้งแรกที่หาเงินได้มากมายขนาดนี้เลยนะเหนี่ย”
