“ถ้าหากพี่ชิงชิงจะไปจริงๆ เธอก็รับช่วงต่อเถอะ” หลี่ฝางถอนหายใจ แล้วพูดอย่างหมดหนทาง
งานของพี่ชิงชิง มันยุ่งยากมากๆ นอกจากการช่วยดูแผนปฏิบัติการของบริษัท และการดูแลกิจการบริษัท ยังต้องคอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้พวกสาวๆ เน็ตไอดอล
พวกเรื่องรายละเอียดหยิบย่อยพวกนั้น โจวหยางกับโจวเจ๋ที่เป็นผู้ชายสองคน ก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
หวางเหยาเป็นผู้หญิง และยังเป็นคนที่ไอดอลคนแรกที่เซ็นสัญญากับหลี่ฝาง ก็เลยได้รับหน้าที่นี้ไปตามธรรมชาติ
สักพักนึง หลี่ฝางก็ลงจากภูเขา หลินชิงชิงในตอนนั้น ก็นั่งอยู่บนรถแล้ว ส่วนโหจื่อก็ยืนอยู่ข้างรถ ด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ทำใจให้เธอไปไม่ได้?” โหจื่อมองหลินชิงชิง แล้วถาม
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “ถ้าหากทำได้ จะจะยอมไม่ไปแตะลูกพี่หลิน”
“ฉันเสียใจ” หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง： “ถึงแม้ฉันจะเตรียมรับมือกับสถานการณ์ที่แย่ที่สุดไว้แล้ว แต่อยู่ๆ เจอผลลัพธ์แบบนี้ ฉันถึงได้รู้ ว่าฉันรับมันไม่ไหว”
โหจื่อส่ายหน้า แล้วพูด： “บนโลกนี้ ไม่มียารักษาความเสียดายหรอกนะ แล้วก็ ลูกพี่หลินตะปูชิ้นนั้น พวกเราจำเป็นต้องถอนออก ถึงแม้นายจะไม่ลงมือ เมื่อลูกพี่ใหญ่กลับมา ก็ต้องจัดการอยู่ดี”
“แบบนี้ก็ดีกว่าฉันลงมือเองมากเลย เป็นแบบนั้นอย่างน้อย ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่ชิงชิง บางทีอาจจะยังดีๆ กันอยู่ แต่ในวันนี้ดูท่า……เฮ้อ”
หลี่ฝางถอนหายใจ แล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้： “ช่างเถอะ ขึ้นรถเถอะ เรื่องมันก็เกิดไปแล้ว พูดอะไรมากไป จะมีประโยชน์อะไร?”
หลังจากขึ้นรถ โหจื่อก็หันมา ขณะที่กำลังจะอธิบายให้หลินชิงชิงฟัง หลี่ฝางกับมองบนใส่โหจื่อ แล้วพูด： “ขับรถเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว”
โหจื่อมองหลี่ฝาง คำพูดที่อยากจะพูด ก็กลืนเข้าไปทันที
โหจื่อที่เงียบอยู่ ก็เคลื่อนรถออกไป
หลังจากนั้นสิบนาที โหจื่อก็หยุดรถ แล้วพูด： “ถึงแล้ว”
หลินชิงชิงเปิดประตูรถออกไปเอง และลงจากรถ ในตอนนั้น หลี่ฝางไม่ได้ตามไปด้วย ทำแค่เรียกหูเฟยออกมา ให้พาหลินชิงชิงเข้าไป
โหจื่อควักบุหรี่ขึ้นมาซองนึง แล้วยื่นให้หลี่ฝางหนึ่งมวน และถาม： “ทำไมนายไม่ให้ฉันพูด? ที่จริง นายอธิบายกับเธอดีๆ ก็ได้ บอกเธอ ว่าแท้จริงนายไม่ได้ต้องการจะทำร้ายลูกพี่หลินกับแม่ของเธอ ในแผนของนาย นายวางไว้ว่าจะไว้ชีวิตพวกเขาไป”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ แล้วพูดด้วยสีหน้าขมขื่น： “ช่างเถอะ อธิบายกับไม่อธิบาย ความจริงก็ไม่ได้มีอะไรต่างกันเท่าไหร่ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อเรื่องที่นายพูดไปทั้งหมด……ที่ฉันเจ็บที่สุดในตอนนี้ก็คือ พี่ชิงชิงจะจากไปอย่างเด็ดขาดเพียงนี้”
“ดูเธอนิ่งมากๆ ราวกับว่า เธอทำใจไปจากฉันได้อย่างง่ายๆ”
หลี่ฝางขมวดคิ้วแล้วพูด นี่เป็นสิ่งที่หลี่ฝางเจ็บที่สุด
ส่วนโหจื่อกลับพูดว่า： “อายุของเธอมากกว่านาย วิธีจัดการกับปัญหา ต้องเป็นผู้ใหญ่มากกว่านาย บางที เด็กๆ เจอเรื่องอะไรก็จะ ดึงดราม่า ร้องไห้ฟูมฟาย โหวกเหวกโวยวาย แต่วิธีการจัดการปัญหาของผู้ใหญ่ ก็คือนิ่งๆ แบบนี้”
“นายควรจะอธิบายให้เธอฟังสักครั้ง” โหจื่อพูดแนะนำ
หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วพูด： “แต่ยังไงฉันก็ทำร้ายลูกพี่หลินอยู่ดี”
“หลังจากนี้ไม่นานลูกพี่หลิน ก็คงจะถูกโทษยิงเป้าประหารใช่มั้ย?” หลี่ฝางถาม
โหจื่อพยักหน้า แล้วพูด： “โทษของเขาร้ายแรงมาก ไม่มีทางผ่อนผันได้เลย เกรงว่าจะถูกตัดสินโทษทันที”
เมื่อเสียงของโหจื่อหยุดลง จู่ๆ ด้านในก็มีเสียงปืนดังขึ้น โหจื่อที่ความรู้สึกไวก็ขมวดคิ้วทันที แล้วพูด： “เกิดเรื่องแล้ว ลงไปดูกัน”
หลี่ฝางพูดอืม รีบเปิดประตูรถ และวิ่งเข้าไป
หลังจากวิ่งพุ่งเข้ามา หลี่ฝางก็พูดคนหลายคนขวางไว้ หลังจากนั้นประมาณหนึ่งนาที หูเฟยก็เดินออกมา ด้วยสีหน้าลำบากใจ หลี่ฝางรีบถามขึ้น： “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ลูกพี่หลินตายแล้ว” หูเฟยขมวดคิ้ว และพูดด้วยสีหน้าเข้ม： “เมื่อกี้ตอนที่ฉันให้เพื่อนร่วมงานฉันนำตัวลูกพี่หลินออกมา มีไอ้บ้าคนนึงจู่ๆ ก็เข้ามาแย่งปืนเพื่อนฉันไป และลั่นไกปืน ใส่หัวลูกพี่หลิน”
“อะไรนะ?” สีหน้าของหลี่ฝาง ช็อกอยู่ครู่
“ลูกพี่หลินถูกฆ่าเหรอ?” หลี่ฝางพูดอย่างหอบๆ ： “ยังไงกันเหนี่ย คนที่ฆ่าลูกพี่หลิน สรุปแล้วเป็นใคร?”
“เป็นขโมยคนนึง ปกติก็ไม่ใช่คนหัวรุนแรง ดูปกติทุกอย่าง ในห้องของลูกพี่หลิน มีอยู่สามคนในตอนนี้ ส่วนอีกคน ก็เป็นคนแก่คนนึง ฉันคิดไม่ถึงเลย ฉันระวังมากขนาดนี้แล้ว ยังถูกฉวยโอกาส นี่มันปัญหาใหญ่แล้ว ที่จริงแล้วฉันต้องส่งตัวลูกพี่หลินใหญ่เบื้องบน เบื้องบนกำลังนำรถมารับตัวไป สรุป ลูกพี่หลินตายแล้ว ฉันไม่รู้ว่าจะพูดกับเบื้องบนยังไงเลยเหนี่ย”
หูเฟยพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ
หลี่ฝางรีบถาม： “แล้วพี่ชิงชิงล่ะ เธอเป็นยังไงบ้าง?”
หลี่ฝางมองไปที่กระเป๋าเดินทางของหลินชิงชิงตรงหน้าประตู และกวาดสายตารอบห้อง แต่ก็ไม่พบเงาของหลินชิงชิง ทันใดนั้นหลี่ฝางก็ร้อนรนทันที
หูเฟยชี้ไปที่ด้านใน แล้วพูด： “หล่อนร้องไห้อยู่ด้านใน ฉันกำลังพาเธอเข้าไป คิดไม่ถึงเลย ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ เธอน่าสงสารจริงๆ แต่ว่า เรื่องนี้จะช้าจะเร็ว ลูกพี่หลินก็อยู่ได้อีกไม่นาน อย่างมากก็รอเวลาไต่สวนไม่กี่ครั้ง”
หลี่ฝางมองหูเฟย แล้วถามอย่างขอร้อง： “ฉันเข้าไปดูเธอได้มั้ย?”
หูเฟยพยักหน้า จากนั้นก็ปัดมือใส่คนข้างหลี่ฝาง หมายความว่าให้ปล่อยเข้ามา ต่อมา หลี่ฝางก็วิ่งเข้าไปด้านใน เมื่อหาหลินชิงชิงพบ หลี่ฝางก็เห็นหลินชิงชิงกำลังกอดศพของลูกพี่หลินอยู่ กอดไปร้องไห้ไป
ส่วนอีกฝั่ง ก็เห็นผู้ชายที่ดูอ่อนแอสุดๆ คนนึง คุกเข่าอยู่ตรงนั้น และก็กุมหัวอยู่
หลี่ฝางมองชายคนนั้น และเดินเข้าไป： “นายเหรอที่ฆ่าลูกพี่หลิน?”
“คุณชายหลี่ เป็นเขาที่แย่งปืนไป แล้วฆ่าลูกพี่หลิน” ไม่รอให้ขโมยคนนั้นตอบ ก็มีคนพูดขึ้น
หลี่ฝางมองคนๆ นั้นอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วพูด： “แค่ปืนทำไมนายยังดูให้ดีไม่ได้”
“ผม……ผมไม่ทันระวัง ยิ่งคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เขาจะแย่งปืนผมไป” คนๆ นั้นขมวดคิ้ว สายตาปริบๆ ราวกับว่าร้อนใจ ต่อมาเขาก็ฟาด ขโมยคนนั้น
หลี่ฝางมองขโมยคนนั้น แล้วถาม： “ใครบงการนายมา?”
“ไม่ต้องถามฉัน ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น นายฆ่าฉันเถอะ ฉันไม่อยากอยู่แล้ว” ขโมยคนนั้นนัยน์ตาเลิ่กลั่กพลางพูด
หลี่ฝางขมวดคิ้วแน่น ขโมยคนนี้ถึงกับอยากจะตาย แสดงว่าเขาจะต้องโดนข่มขู่อะไรมาแน่ และคนที่สามารถติดต่อเขาได้ ก็มีอยู่ไม่กี่คน
หลี่ฝางเงยหน้า มองเพื่อนร่วมงานของหูเฟย ด้วยสายตาดุร้ายสุดๆ
ในตอนนั้น หลี่ฝางสงสัยคนๆ นี้เล็กน้อย ว่าเขาที่จงใจไม่ระวัง ให้ขโมยคนนั้นขโมยปืนของเขา และยังข่มขู่ขโมยคนนั้นด้วย……
