แต่ว่าหลี่ฝางก็ไม่มีหลักฐานอะไร……
ขโมยคนนี้ตอนนี้ตกใจจนความกล้าหายไปหมด จนกระทั่งอ้อนวอนขอความตาย ในตอนนี้ อยากให้เขาเอ่ยปาก เป็นเรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปได้เลย
“คุณชายหลี่ วางใจเถอะ เรื่องนี้ พวกเราจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจน และหาคำอธิบายกับคุณให้ได้” เพื่อนร่วมงานของหูเฟยพูดขึ้น
หลี่ฝางไม่ได้สนใจเขา และก้าวเดิน ไปยังด้านหน้าหลินชิงชิง ตบไปที่ไหล่ของหลินชิงชิง แล้วพูด： “เสียใจด้วยนะ……”
น้ำตาของหลินชิงชิงก็ไม่ได้หยุดลง เธอไม่ได้เหมือนลู่หลุ่ยที่ร้องไห้โฮกับหลี่ฝาง แต่เธอยังคงเอี้ยวไหล่ ใช้วิธีปฏิเสธอย่างมีชั้นเชิง ให้หลี่ฝางเอามือออกไป
ในตอนนี้ หลินชิงชิงไม่อยากได้รับจากปลอบใจที่สุด โดยเฉพาะจากหลี่ฝาง
ไม่ว่าลูกพี่หลินจะเลวขนาดไหน ก็ยังเป็นพ่อของหลินชิงชิง ให้กำเนิดเธอ เลี้ยงเธอมา เป็นพ่อที่เอ็นดูเธอมาทั้งชีวิต
บนโลกนี้ ใครเป็นคนที่สนิทกับหลินชิงชิงที่สุด นั่นต้องไม่ใช่หลี่ฝางแน่ แต่เป็นลูกพี่หลิน
ถึงแม้เมื่อก่อน หลินชิงชิงกับลูกพี่หลินจะอยู่คนละฝ่ายกันมาโดยตลอด แต่เลือดก็ย่อมข้นกว่าน้ำความสัมพันธ์พ่อลูก ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง
หลินชิงชิงร้องไห้อยู่นานมาก ที่จริงมีคนจะเข้ามาห้าม แต่ก็ถูกหลี่ฝางขวางไว้……
จนเมื่อคนเบื้องบนมา หลินชิงชิงก็ถูกกันตัวออกไป คนคิ้วเข้าคนนึงมาถึงหน้าลูกพี่หลิน แล้วใช้มือแตะจมูกเขาดูลมหายใจของเขา สีหน้าของเขาก็โหดร้ายขึ้นมา： “เกิดอะไรขึ้น คนไปไหน? ฉันบอกให้นายดูแลเขาไว้ให้ดีไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้นายเอาคนตายมาให้ฉัน นี่มันหมายความว่าอะไร?”
“นายรู้บ้างมั้ยว่าตัวเขา กุมหลักฐานเอาไว้ขนาดไหน?” คนคิ้วเข้มมองหน้าหูเฟย แล้วดุ
หูเฟยไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย แค่ก้มหน้าก้มตาฟัง คนคิ้วหนาใช้นิ้วชี้ไปที่หัวของเขา แล้วต่อว่า
หลังจากด่าไปหลายนาที อารมณ์ของคนคิ้วหนาก็เย็นลง และจากไป
คนคิ้วหนามาเสียเที่ยว ส่วนหูเฟยก็งานเข้าเพราะเรื่องนี้
หลี่ฝางมองหูเฟย แล้วถาม： “ภรรยาของลูกพี่หลินล่ะ?”
“หล่อน? ถูกพาตัวไปแล้ว เพราะว่าหล่อนไม่ใช่คนในพื้นที่เรา ดังนั้น คนจากอีกฝั่ง ก็มาพาตัวหล่อนไปแล้ว”
หูเฟยพูดอย่างลำบากใจ： “ฉันคิดว่า อีกครู่เรื่องที่จะเจอหล่อน คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว”
“ลูกพี่หลินเกิดเรื่องแบบนี้ หล่อนจะต้องถูกจับตามองอย่างเข้มงวดขึ้นไปอีก คนปกติ ถึงแม้จะเป็นฉัน ก็คงจะเจอเธอไม่ได้”
หลี่ฝางถอนหายใจ และมองไปที่หลินชิงชิงที่อยู่ด้านข้าง แล้วพูด： “นายช่วยฉันคิดหาวิธี แล้วฉัน ก็จะคิดหาวิธีดู”
หูเฟยพยักหน้า ในตอนนั้น หลินชิงชิงก็เดินมายังด้านหน้าของหลี่ฝาง
“หลี่ฝาง ฉันอยากพูดกับนายหน่อย”
หลี่ฝางได้ยินประโยคนี้ของหลินชิงชิง ความรู้สึกเหมือนลอยขึ้นสวรรค์ทันที รู้สึกดีสุดๆ
หลี่ฝางคิดว่า ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป หลินชิงชิงจะไม่ยอมคุยกับเขาแล้ว หลี่ฝางพยักหน้า และออกจากห้องไปกับหลินชิงชิง เมื่อมาถึงที่ปลอดโปร่งมากๆ
หลี่ฝางมอง หลินชิงชิงหยิบกระดาษออกมาหนึ่งแผ่น แล้วพูด： “นี่เป็นสิ่งที่ฉันล้วงออกมาจากแขนเสื้อออกพ่อ”
“เมื่อกี้ฉันอ่านแล้ว เป็นใบรายชื่อ ฉันเชื่อว่า น่าจะมีประโยชน์กับนาย” หลินชิงชิงยื่นกระดาษให้หลี่ฝาง แต่หลี่ฝางไม่ได้รับ： “พี่ชิงชิง เรียกฉันออกมา เพื่อจะบอกฉันเรื่องนี้เหรอ?”
อยู่ๆ หลี่ฝางก็เปลี่ยนเป็นหดหู่อีกครั้ง หลินชิงชิงพยักหน้า แล้วพูด： “ใช่ ที่จริงฉันคิดจะให้หูเฟย แต่ว่า คิดไปคิดมา ให้นายไว้ดีกว่า ส่วนนายจะให้ใครนั้น ก็ไม่เกี่ยวกับฉันแล้ว”
หลินชิงชิงพูดจบ ก็พูดเสริม： “หลังจากนี้รักษาตัวด้วยนะ”
“ประโยคที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุด ก็ได้ยินมันแล้ว” หลี่ฝางสูดหายใจเข้าลึก พลางมองหลินชิงชิง แล้วถาม： “เธอจะไปไหน?”
“ไกลสุดขอบฟ้า” หลินชิงชิงตอบหลี่ฝางอย่างกำกวม ไม่มีอะไรมากกว่าอยากให้หลังจากนี้หลี่ฝางไม่ต้องตามหาเธอ
หลี่ฝางก็เข้าใจความหมายของหลินชิงชิง จึงแค่พยักหน้า แล้วพูด： “ฉันหวังว่าในอนาคต เธอจะมีความสุขนะ”
หลินชิงชิงไม่ได้พูดอะไร แค่หันหลังหยิบกระเป๋าเดินทาง แล้วจากไป
เรียกรถแท็กซี่จากหน้าประตู หลี่ฝางมองรถแท็กซี่ค่อยๆ หายไปจากสายตาของตน เขายังคงไม่กะพริบตา
หลินชิงชิง จากไปแบบนี้น่ะเหรอ ในใจหลี่ฝาง เหมือนกับว่ามีบางอย่างขาดหาย
ในตอนนี้ จู่ๆ หลี่ฝางก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง เขานั่งลงก้นติดพื้น แล้วหัวเราะเหมือนคนโง่
ตนช่วยประชาชนไม่ให้ได้รับอันตราย แต่เหตุนี้ กลับทำให้สูญเสียผู้หญิงที่ตนรัก……
โหจื่อกับหูเฟย ก็เข้ามาหาหลี่ฝางพร้อมกัน ที่จริงหลี่ฝางอยากจะให้กระดาษแผ่นนั้นกับหูเฟย ถึงยังไงหูเฟยเมื่อกี้ก็ถูกคนคิ้วหนานั่นด่าจนเช็ดเม็ด……
หลี่ฝางรู้ว่า คนคิ้วหนาคนนั้นอยากได้ แต่ว่าความลับในมือของลูกพี่หลิน ส่วนกระดาษแผ่นนี้ น่าจะเป็นความลับของลูกพี่หลินสินะ?
ขอแค่เอากระดาษแผ่นนี้ให้หูเฟย ก็เท่ากับหูเฟยได้ผลงานใหญ่เลย แต่ขณะที่หลี่ฝางกำลังจะยื่นออกไป โหจื่อกลับยื่นบุหรี่มาให้หลี่ฝางมวนนึง แล้วพูด： “คุณชาย ดูดบุหรี่กัน”
หลี่ฝางมองไปที่อุ้งมือ กระดาษที่อยู่ในมือนั้น กลับไม่มีแล้ว
“พี่หูเขาไม่สูบบุหรี่ นายจะขอบุหรี่จากเขาทำไม” โหจื่อพูดขึ้น
หลี่ฝางรู้ กระดาษที่ลูกพี่หลินทิ้งไว้ ต้องโดนโหจื่อขโมยไปแล้วแน่ๆ หูเฟยทำหน้ากระอักกระอ่วน เขายิ้ม แล้วพูด： “คุณชายหลี่ ผมไม่สูบบุหรี่ เมื่อก่อนที่ตระกูลสวีของภรรยา เข้มงวดกับผมมาก”
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “งั้นพวกเราไปก่อนนะ มีเรื่องอะไร ก็โทรหาฉันแล้วกัน”
หลี่ฝางตามโหจื่อเข้ามาในรถ
หลี่ฝางมองโหจื่อ และถามอย่างเข้าประเด็น： “ทำไมต้องขโมยกระดาษในมือฉันไปด้วย?”
“ถ้าหากฉันไม่ขโมยมา นายคงจะให้มันกับหูเฟย ใช่มั้ย?” โหจื่อถาม
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “หรือว่าไม่ควรให้หูเฟยหรือไง?”
“ไม่ควร อย่างแรก หูเฟยคนนี้ ฉันไม่ได้เชื่อเขาอย่างสนิทใจ ลูกพี่หลินอันตรายมาก หลายคนต้องการชีวิตเขา เขากลับขังลูกพี่หลินไว้ในห้องขังที่มีสามคน แล้วก็ ลูกน้องของเขาก็ถูกคนแย่งปืนไป ทำให้ลูกพี่หลินถูกฆ่า ความผิดพลาดมากมายขนาดนี้มารวมกันอยู่นี่ แสดงเป็นพวกเราเห็นว่า หูเฟยนั่น ก็อยากให้ลูกพี่หลินตาย?”
โหจื่อพูด： “แล้วก็ ถึงแม้เรื่องนี้ฉันจะคิดมากไปเอง หูเฟยใสสะอาด แต่ว่า หลังจากหูเฟยได้กระดาษไป จะจัดการยังไง? เขาต้องส่งให้คนคิ้วหนาเมื่อกี้แน่ๆ คนคิ้วหนาเมื่อกี้ชื่ออะไร เป็นคนแบบไหน พวกเราไม่รู้อะไรเลย ดังนั้น กระดาษอยู่ในมือคนคิ้วหนา จะถูกจัดการยังไง พวกเราก็ไม่รู้”
“งั้นเอาแบบนี้ กระดาษใบนี้อยู่ในมือเรา พวกเราจัดการกันเองก็ได้” โหจื่อยิ้ม แล้วพูด： “กระดาษใบนี้ ก็ชื่อใบรายชื่อ คนในรายชื่อนี้ ทุกคน ก็ไม่ใช่คนที่ใสสะอาด”
หลี่ฝางพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร ในหัวของเขา ยังคงเห็นแต่เงาของหลินชิงชิง
