โหจื่อไม่มีความหวาดกลัวใดๆ ถึงแม้เขาจะรู้ว่า ตัวเองอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหมาป่าละโมบ แต่ว่า แค้นของหลิงหลง เขาจะต้องเอาคืน
โหจื่อถือกระบี่อ่อนเข้ามา เตรียมตัวพร้อมที่จะตายอย่างไม่หวาดกลัว
ถึงแม้ตาย ก็ต้องลากไปตายด้วยกัน
ระหว่างคิ้วของลุงเฉียน มีแต่ความหดหู่ เขามองหลี่ฝาง แล้วพูด:“เสี่ยวฝาง รีบไปจากที่นี่”
“คุณให้ผมไป？”
หลี่ฝางตะลึงเล็กน้อย เสียงมีความโกรธหน่อยๆ:“ผมไม่ใช่คนที่รักตัวกลัวตาย พวกคุณกำลังลำบาก ผมหนีไปแบบนี้ ผมยังเป็นคนอยู่เหรอแม่เอ๊ย？”
“ตราบใดที่มีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง คุณได้รับเลือดของลูกพี่ กลายเป็นปรมาจารย์กำลังภายในแล้ว”
“แค่ต้องใช้เวลาในการฝึกฝน ได้รับคำชี้นำของผู้เชี่ยวชาญ ก็จะกลายเป็นปรมาจารย์เหมือนกับลูกพี่ ถึงตอนนั้น คุณค่อยแก้แค้นแทนพวกเรา”
“ตอนนี้คุณอยู่กับพวกเราต่อไป ก็เท่ากับว่าตายไปฟรีๆ”
ลุงเฉียนพูดว่า:“ผมจะถ่วงพวกเขาไว้ คุณรีบหนี พวกเขาตามคุณไม่ทันแน่”
ความเร็วของหลี่ฝาง ไวกว่าพวกเขาเพียงเล็กน้อย จริงๆแล้ว ถ้าหลี่ฝางอยากจะหนี ก็กลัวว่าชีซากับโพ่จุนนั้น จับตัวเองได้แน่นอน
“ตอนนี้ อย่าทำอะไรโง่ๆเด็กขาด ถ้าทุกคนตายกันที่นี่ จะมีประโยชน์อะไร？”ลุงเฉียนจ้องหลี่ฝางเขม็ง พูดกับหลี่ฝาง
ชีซามองโพ่จุน แล้วพูดว่า:“พี่รอง พวกเราอย่าเอาแต่มองเลย ลุยเถอะ”
“จับเด็กคนนี้ บังคับเขาให้ถ่ายทอดวิธีฝึกกำลังภายใน”
ชีซามองออกว่า ลุงเฉียนอยากให้หลี่ฝางหนี
แต่ว่า หลี่ฝางจะไปได้ไงล่ะ？
ถ้าตายทุกคนก็ตายไปด้วยกัน หลี่ฝางไม่อยากเอาตัวรอดไปวันๆ
โพ่จุนพยักหน้า จากนั้นก็พุ่งเข้ามา ลุงเฉียนก้าวออกไป แล้วตัวก็ลอยขึ้นมาเข้าไปลุย
“รีบหนี”
หลี่ฝางได้ยินแต่คำพูดสุดท้ายของลุงเฉียน แต่ไม่เห็นลุงเฉียนอยู่ข้างๆแล้ว
ชีซากับโพ่จุนแทบจะลุยเข้าไปพร้อมกัน ถึงแม้ลุงเฉียนได้รับบาดเจ็บทั่วร่างกาย แต่ก็เผยความแข็งแกร่งออกมาจนทำให้คนตกใจ แป๊บเดียวเขาก็หยุดเจ้าสำนักสองคนไว้ได้
ไม่ให้พวกเขาเข้าใกล้หลี่ฝาง นี่อาจจะเป็นช่วยปกป้องครั้งสุดท้ายของลุงเฉียน
หลี่ฝางนิ่งอยู่ตรงนั้น ออกไป แล้วหาปรมาจารย์สักคน เรียนไม่กี่ปี หลี่ฝางจะต้องกลายเป็นปรมาจารย์กำลังภายในที่แท้จริงแน่ ถึงแม้ไม่สุดยอดเท่าหลอซ่า แต่ว่า ก็สามารถแก้แค้นให้ลุงเฉียนกับโหจื่อได้
นี่คือวิธีที่ดี และก็ถูกต้อง
แต่ตอนนี้ ขาของหลี่ฝาง กลับนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเลย
ลุงเฉียนแทบจะใช้ชีวิตเพื่อถ่วงเวลาให้หลี่ฝางแล้ว แต่ว่า หลี่ฝางกลับไม่ได้เอาไปใช้ประโยชน์ให้ดี
“วิ่ง！”
เสียงดังปัง ลุงเฉียนถูกชีซา ปล่อยหมัดจนล้มลงพื้น ทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล เขาไม่สามารถสู้ได้อีกแล้ว
หลังจากที่เขาเพิ่งพูดกับหลี่ฝางไปว่าวิ่ง ก็ถูกชีซาเตะลอยออกไป แล้วเหยียบไปที่อก
เลือดก็พุ่งออกมา
ในปากของลุงเฉียน ไม่ส่งเสียงใดๆออกมาอีก
ส่วนโหจื่อ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหมาป่าละโมบ หมาป่าละโมบทุบตีเขาจนติดไปที่กำแพง แย่งกระบี่อ่อนในมือของเขามา แล้วแทงไปที่ร่างของเขา
โหจื่อกับลุงเฉียน ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเป็นหรือตายแล้ว
และตอนนี้ ชีซา โพ่จุน หมาป่าละโมบ ทั้งสามคน ก็รวมตัวขึ้นมาด้วยกันอีกครั้ง เดินเข้าไปทางหลี่ฝาง ทีละก้าวๆ
หลี่ฝางในตอนนี้ อาจจะมีโอกาสหนีอยู่
หลี่ฝางสูดลมหายใจลึกๆ ไม่อย่างนั้น ก็หนีไหม？
จากนั้น พอเรียนเสร็จกลับมา ค่อยแก้แค้นให้โหจื่อลุงเฉียน？
เห็นโหจื่อกับลุงเฉียนแบบนี้ หยดน้ำตา ก็ไหลออกมา จากดวงตาของหลี่ฝาง
“ผมสาบาน ผมหลี่ฝาง จะต้องกลับมาฆ่าพวกคุณ”หลี่ฝางกัดฟันพูด
คำนี้ หมายความว่าหลี่ฝางจะหนี
หลี่ฝางไม่อยากทำให้ความเจ็บปวดของลุงเฉียนนั้นต้องสูญเปล่า ดังนั้นจึงอยากฟังคำพูดของเขา
“แย่แล้ว เขาจะหนี”
ชีซาขมวดคิ้ว แล้วกระโดดทันที มาที่อีกด้านของหลี่ฝาง
ส่วนโพ่จุนก็เคลื่อนไหวตามติดๆ
พวกเขาสามคน ล้อมรอบหลี่ฝางไว้
หลี่ฝางมองชีซา คิดว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นอ่อนแอที่สุด เขาอยากจะทำลายอุปสรรค
แต่ว่า ในตอนนี้เอง โพ่จุนหยิบขอบางอย่าง ออกมาจากมือ นั่นก็คือกำไร เป็นของที่หลี่ฝางให้ฉินวี่เฟย
“ตอนที่ผมออกมาจากสถานตากอากาศ พบคนสวยคนหนึ่ง ในมือของเธอ สวมกำไรนี้ไว้ ผมเห็นว่าสวยดี ก็เลยเอาเธอมา”
โพ่จุนยิ้ม แล้วมองหลี่ฝาง:“คุณน่าจะรู้จัก”
“คุณทำอะไรเธอ？”หลี่ฝางถามเสียงดัง
“ผมไม่ชอบผู้หญิง แน่นอนว่าฆ่าทิ้ง”โพ่จุนหัวเราะเบาๆ
ได้ยินคำนี้ หลี่ฝางก็กำหมัด ความอาฆาตทั้งตัว แพร่ออกมาอย่างรวดเร็ว
“ผมจะฆ่าคุณ”
หลังจากได้ยินการตายของฉินวี่เฟย ทันในนั้นหลี่ฝางก็เสียสติ และเวลานี้ หลี่ฝางก็ไม่มีความคิดที่จะหนี
“ไปตายซะ”
หลี่ฝางพุ่งเข้าไปที่โพ่จุน ทิ้งความคิดที่จะจัดการกับชีซาก่อน
มุมปากโพ่จุนยิ้มอย่างเย็นชา เดินเข้ามา เขาฟังคำแนะนำของชีซา ว่าอย่าสู้ตัวต่อตัวกับหลี่ฝาง แก้ไขการรับมือกับหลี่ฝางอย่างฉลาด เปลี่ยนเป็นการโจมตี
แต่ หลี่ฝางกลับไม่มีอุปสรรคใดๆ
แต่ว่า ตอนที่ชีซากับหมาป่าละโมบเข้ามาพร้อมกัน หลี่ฝางก็รู้สึกถึงความหมดหวัง
ชีซาปล่อยขา หมาป่าละโมบปล่อยหมัดที่มือ ส่วนร่างของโพ่จุนก็แปลกสุดๆ
สามคนนี้ร่วมมือกัน หลี่ฝางไม่มีอำนาจที่จะต่อต้านเลย อย่าว่าแต่โจมตี แม้แต่การป้องกันตัว ก็ไม่มีโอกาสใดๆ
ปังปังปัง！
หลี่ฝางถูกสามหมัดของหมาป่าละโมบตีไปที่หลัง เจ็บจนเกือบล้มลง และตอนนี้ขาของชีซาก็เตะเข้ามา หลี่ฝางจะยกแขนขึ้นไปป้องกัน จู่ๆโพ่จุนกลับคว้าแขนของหลี่ฝางไว้
ขาของชีซา ตีไปที่หน้าอกของหลี่ฝางแรงๆ
ภายใต้การโจมตีทั้งหน้าและหลัง หลี่ฝางกัดฟัน ยอมรับความเจ็บปวดสาหัส หลังจากตะโกนเสียงดัง ลมปราณที่ตัว ก็แพร่ออกมา
โพ่จุนช็อกเล็กน้อย ชีซาก็ถอยออกไปหลายก้าว
หมาป่าละโมบวิ่งได้ไวมาก จึงไม่ได้รับการแว้งกัดใดๆ
“นี่เป็นพลังของกำลังภายในใช่ไหม？น่ากลัวจริงๆ”
ชีซา โพ่จุน แล้วก็หมาป่าละโมบ ทั้งสามคนต่างรู้สึกหวาดกลัว
พลังของกำลังภายใน น่ากลัวถึงขีดสุดจริงๆ
ใช้แค่พลังนี้ ก็ทำให้การล้อมรอบนั้นคลายออก
แต่ว่า หลังจากระบายพลังนี้ออกมา หลี่ฝางก็รู้สึกว่าร่างกาย เหมือนกับว่างเปล่าไป ยังไงลมปราณนี้ ก็ต้องใช้เวลาในการก่อตัว
และเมื่อกี๊ หลี่ฝางเอาลมปราณทั้งหมดออกมา เรียกได้ว่าใช้แรงไปทั้งหมด
ชีซาหยิบมีดออกมา โพ่จุนก็หยิบกริชมาอันหนึ่ง แม้แต่หมาป่าละโมบที่ไม่ชอบใช้อาวุธมาตลอด ก็เอากระบี่อ่อนที่ตัวโหจื่อมา
พวกเขาตระหนักถึงความน่ากลัวของหลี่ฝาง ก็ตัดสินใจไม่อยากโจมตีทางร่างกาย
พวกเขาเตรียมจะใช้อาวุธมาฆ่าหลี่ฝาง
แต่ว่า พวกเขาไม่รู้ว่า หลี่ฝางตอนนี้ ไม่ไหวแล้ว
ชีซาหัวเราะอย่างเย็นชา:“พี่ใหญ่ พี่รอง ทุกคนอย่าให้เวลาเขา เด็กคนนี้ ระเบิดออกมาแล้ว ตอนนี้ก็จะว่างเปล่า ทุกคนลุยไปพร้อมกัน จัดการให้เขาเลย”
ปรมาจารย์กำลังภายในแบบนี้ พวกเขาควบคุมไม่อยู่เลย ดังนั้น พวกเขาต้องทำร้ายหลี่ฝางให้หนัก แล้วถึงจะควบคุมได้อย่างสมบูรณ์แบบ
หลังจากชีซาพูดจบ ก็ได้รับความเห็นด้วยของพี่ชายทั้งสองคนพอดี
ทั้งสามคน ต่างพุ่งเข้ามาพร้อมกัน
หลี่ฝางมองโหจื่อกับลุงเฉียน ส่ายหน้าอย่างซับซ้อน
จากนั้น สมองของหลี่ฝาง ก็นึกย้อนถึงลู่หลุ่ย แล้วก็หวนคำนึงถึงหลินชิงชิงสุดท้าย ในหัวของหลี่ฝางก็เป็นฉินวี่เฟย
เพราะว่าลู่หลุ่ยกับหลินชิงชิงออกไปจากข้างกายตัวเอง ที่อยู่กับตัวเองนั้น คือฉินวี่เฟย
แต่ว่า ฉินวี่เฟยกลับถูกฆ่าตาย
คิดถึงตรงนี้ ในหัวของหลี่ฝาง ก็มีความโมโห เขาเสียสติทั้งหมดไป เหมือนว่าตกอยู่ในความหลงใหล
เหมือนว่าเวลานี้ โลกทั้งใบจะหายไป
ในดวงตาของหลี่ฝาง เหลือแค่คนๆเดียว นั่นก็คือโพ่จุน
เป็นโพ่จุนที่ฆ่าฉินวี่เฟย ฆ่าผู้หญิงที่หลี่ฝางรัก ดังนั้น หลี่ฝางจะแก้แค้นให้ฉินวี่เฟย
หลี่ฝางมองโพ่จุน รีบพุ่งเข้ามา
หลี่ฝางในเวลานี้ มองไม่เห็นชีซากับหมาป่าละโมบ ไม่สนใจทั้งสองคนแล้ว เขาจะฆ่าโพ่จุน ก็เท่านั้น
เหมือนว่านี่คือเรื่องเพียงอย่างเดียวที่หลี่ฝางอยากทำ ก่อนที่จะตาย
เวลานี้ โพ่จุนก็รู้สึกถึงความเยือกเย็น เขามองหลี่ฝาง เหมือนกับคนทั่วไปมองเสือ ความน่ากลัวอย่างนั้น ทำให้เขารู้สึกกลัวจนตัวสั่น
ชีซากับหมาป่าละโมบ เข้ามาแทงที่หลี่ฝางทั้งซ้ายและขวา แต่ หลี่ฝางไม่มองพวกเขาสักนิด
ตอนนี้เอง เงาหนึ่ง จู่ๆก็มาปรากฏตรงหน้าของหลี่ฝาง กดหลี่ฝางไว้แน่นๆ
