“ไป? เธอจะไปไหนกัน?”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของคุณชายหยางจู่ๆ ก็มีรอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏขึ้น เขาย่อตัวลง แล้วลูบใบหน้าของลู่หลุ่ยเบาๆ
“ใบหน้าของเธอยิ่งดูยิ่งสวยจริงๆ นะ”
“นาย……นายมันสารเลว……” ลู่หลุ่ยแม้แต่แรงจะพูดก็ยังไม่มี ลมหายใจอ่อนแรงลง แต่ว่าจิตใต้สำนึกของเธอยังคงมีสติอย่างชัดเจนมากๆ
นี่คือยาแบบพิเศษที่คุณชายหยางได้มาจากต่างประเทศ เพื่อที่จะใช้ในวันนี้ เขาไม่เพียงต้องได้ตัวลู่หลุ่ย แถมยังต้องให้ลู่หลุ่ยรู้ทุกขั้นตอนอย่างชัดเจน
“มาเถอะ ที่นี่จะไม่มีคนมารบกวนเรา”
คุณชายหยางพูดพลางอุ้มลู่หลุ่ยขึ้นมา แล้ววางลงบนโต๊ะกลม
เรือลำนี้ถูกเขาเช่าเหมาลำไว้ เขาเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว จะต้องไม่มีคนมารบกวนพวกเขาแน่ๆ
ตอนนี้ร่างของลู่หลุ่ยถูกปกคลุมด้วยเดรสยาวสีน้ำเงินสวย รัดหุ่นเพรียว
ถึงแม้ว่าเขาจะผ่านผู้หญิงมาแล้วหลายคน แต่ในบรรดาผู้หญิงมากมายที่เขาได้พบ ลู่หลุ่ยทำให้เขาใจเต้นได้ไม่หยุด
ถ้าหากสามารถใช้วิธีแบบปกติได้ก็จะดีที่สุด แต่ว่าตอนนี้ใช้วิธีการปกติมันไม่ได้มา และเขาก็จะไม่ยอมปล่อยลู่หลุ่ยไป
ขณะที่เขาเพิ่งจะปลดกระดุมคอเม็ดแรกออก เสียงปังที่ประตูถูกอะไรบางอย่างกระแทกจนเปิดออก ประตูบานใหญ่ถูกกระแทกจนแตกละเอียด เศษซากกระเด็นไปทั่วอย่างนับไม่ถ้วน
คุณชายหยางหันกลับไปมองอย่างหวาดกลัว ก็พบว่าหลี่ฝางที่ทำสีหน้าอาฆาตอย่างเย็นชาและเดินเข้ามาอย่างดุดัน ด้านหลังมีเหมิงเหมิงตามมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
เขาสะดุ้งโหยง แล้วรีบวิ่งมายังข้างกายลู่หลุ่ย คว้าแขนเธอไว้แล้วรีบพูดขึ้น： “ลู่หลุ่ย ลู่หลุ่ย เธอเป็นอะไรไป เพิ่งดื่มไปอึกเดียวก็เป็นแบบนี้ เธอแพ้แอลกอฮอล์งั้นเหรอ?”
“เชี่ยแม่มึง ยังจะตอแหลอีก！”
หลี่ฝางด่าขึ้นเสียงดัง แล้วพุ่งเข้ามา และกระโดดถีบไปที่ร่างคุณชายหยางหนึ่งที
ถึงแม้คุณชายหยางจะเคยฝึกการต่อสู้ แต่ว่าหลี่ฝางลงมือแน่นอนว่าเขาหลบไม่ได้ จึงถูกถีบจนล้มลงไปกับพื้น
ต่อมาหลี่ฝางก็พุ่งเข้ามา พลางบิดแขนของคุณชายหยางล็อกเอาไว้
“โอ๊ย！”
คุณชายหยางร้องโอ๊ย ร่างกายก็บิดไปตามข้อมือโดยอัตโนมัติ สีหน้าซีดเผือด ทันใดนั้นเหงื่อก็แตกพลั่ก
“นายรนหาที่ตายเอง！” หลี่ฝางชูหมัดขึ้น แล้วชกเข้าไปที่หน้าของคุณชายหยางอย่างแรง ที่มาพร้อมกับเสียงโอดครวญ คุณชายหยางก็บ้วนฟันที่หลุดออกมาจากปาก และก็บ้วนเลือดออกมาอีกกองใหญ่ เขาล้มลงบนพื้นไม่กระดิกทำแกล้งตาย
“ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาว่างมาสนใจแก อีกแป๊บแกเจอดีแน่”
หลี่ฝางชกเข้าไปอีกหมัด ทำเอาคุณชายหยางที่แกล้งตายสลบไป เขาอุ้มลู่หลุ่ยขึ้นมาและเดินออกไปด้านนอก พร้อมพูด： “เหมิงเหมิง รีบหาห้องให้ฉัน เร็ว！”
“โอเค ได้！”
เหมิงเหมิงรีบคว้าตัวผู้จัดการห้องพัก ให้เขาหาหลี่ฝางไปหาห้อง จากเรื่องบนดาดฟ้าเรือเมื่อครู่ แน่นอนว่าผู้จัดการห้องพักไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง จึงพาหลี่ฝางไปหาห้องใหม่ด้วยตัวที่สั่นเทา
ในตอนนี้ยาที่อยู่ในร่างกายของลู่หลุ่ยก็เริ่มออกฤทธิ์ ร่างกายเริ่มบิดไปบิดมาอย่างควบคุมไม่ได้
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร อีกแป๊บก็ดีขึ้นแล้ว”
หลี่ฝางพลางพูดปลอบ พลางอุ้มหล่อนเข้าไปในห้องพัก ผู้จัดการห้องพักปิดประตูแทนพวกเขาและรีบออกไปทันที
หลี่ฝางอุ้มลู่หลุ่ยวางลงในอ่างอาบน้ำ ขณะที่กำลังเปิดน้ำเย็นแช่ให้อุณหภูมิลดลง ใครจะรู้ว่าลู่หลุ่ยจะคล้องคอเขาไว้ แล้วพ่นลมอุ่นๆ กระซิบข้างหูของเขา： “ช่วย ช่วยฉันที……ฉันอยาก……”
แต่เธอก็ยังต้องบอกหลี่ฝาง เพราะว่าเธอรู้ว่าโอกาสที่หาได้ยากมากๆ แบบนี้ คือโอกาสที่เธอจะได้กลายเป็นผู้หญิงของหลี่ฝางอย่างไม่เจ็บปวด แม้ว่าหลังจากนี้จะไม่มีผลลัพธ์อะไร อย่างน้อยชีวิตนี้ยังสามารถได้มีความทรงจำที่สวยงามเก็บไว้
การยั่วยวนอย่างหนักเบอร์นี้ ทำให้ใจของหลี่ฝางเต้นระรัว แต่ว่าก็ยังคงค่อยๆ แกะมือของลู่หลุ่ยออกจากคออย่างระมัดระวัง จากนั้นก็นวดขมับให้เธออย่างเบามือ เปิดน้ำเย็น ให้น้ำเย็นที่สดชื่นไหลผ่านร่างที่มีอุณหภูมิสูงของลู่หลุ่ย แล้วพูดเสียงเบา： “ตอนนี้น่าจะรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วนะ”
ลู่หลุ่ยส่ายหน้าเบาๆ “ขอร้องแหละ ขอร้องนายมีอะไรกับฉันที……”
ขณะที่พูด น้ำตาใสๆ ไหลออกมาจากหางตาเป็นสายอย่างแผ่วเบา
เมื่อครู่ หล่อนเกือบจะโดนชายชั่วแย่งสิ่งที่มีค่าที่สุดไป และเมื่อครู่ เธอเกือบจะตกอยู่ในความมืดไปทั้งชีวิต
หลี่ฝางมองความคิดของเธอออก เขายื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน： “ขอโทษนะ ที่ฉันมาสาย”
หลี่ฝางพูดจบ น้ำตาที่หางตาของลู่หลุ่ยก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้น หยดลงมาติ๋งๆ “นายไม่ได้มาสาย ขอแค่นายมา มันก็ไม่สายไป……”
“ขอโทษ” หลี่ฝางกุมมือของหล่อนเบาๆ แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ทำได้แค่ขอโทษอีกครั้ง ในใจก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
ในตอนนั้นนอกประตูก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก๊อกๆ
ขณะที่หลี่ฝางกำลังจะลุกขึ้น ใครจะรู้ว่าลู่หลุ่ยจะคว้ามือเขาไว้ “อย่านะ……อย่าจากฉันไป……”
หลี่ฝางทำได้แค่นั่งลง มือหยิบคีย์การ์ดขึ้นมา และโยนไปทางใต้ประตู คีย์การ์ดสไลด์ไปกับพื้นลอดผ่านใต้ประตูออกไป แล้วตะโกนพูดกับคนด้านนอก： “เปิดประตูเข้ามาเองเถอะ”
คนด้านนอกประตูถูกคีย์การ์ดที่ลอดผ่านประตูทำให้ตกใจ แล้วจึงรีบเก็บมันขึ้นมาเปิดประตู
เหมิงเหมิงวิ่งเข้ามา แล้วพูดเสียงดัง： “หมอมาแล้ว รีบให้หมอตรวจดู！”
สถานที่บันเทิงที่หรูหราแบบนี้ การเตรียมการทางการแพทย์นั้นสมบูรณ์แบบมาก ดังนั้นไม่ถึงห้านาทีเธอก็กลับมาแล้ว
หลี่ฝางรีบลุกขึ้น หลีกทางให้หมอ ดูแล้วหมอมีอายุประมาณสามสิบกว่าๆ เป็นผู้หญิงสวยที่ดูแลตัวเองดีมากๆ รูปร่างที่งดงามถูกปกคลุมด้วยเครื่องแบบสีขาวถูกทำให้ดูเด่นขึ้นมาอย่างมาก
อาจเป็นเพราะว่าเรือลำนี้เป็นสถานบันเทิงของพวกลูกเศรษฐี ดังนั้นจึงจัดหมอที่น่ามองแบบนี้มามั้ง
หล่อนตรวจร่างกายอย่างรวดเร็วให้ลู่หลุ่ยไปนึงรอบ แล้วถอนหายใจ และพูด： “เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก ยาชนิดนี้ไม่ได้ส่งผลเสียต่อร่างกายมากนัก ฉันจะรีบไปเอายามาให้เธอกินเพื่อแก้ฤทธิ์ยา หลังจากนี้ก็พักผ่อนดีๆ ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”
ได้ยินหมอพูดแบบนี้ สีหน้าที่มืดมนและเย็นชาของหลี่ฝางก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
ถ้าหากลู่หลุ่ยได้รับบาดเจ็บอะไร เขาก็ไม่กล้ารับประกันได้ว่าวันนี้ตนเองจะทำเรื่องอะไรที่คาดไม่ถึงบ้างจริงๆ
“งั้นทั้งหมดนี้ต้องฝากคุณหมอแล้ว” หลี่ฝางขอบคุณไปครั้งนึง และอยู่ข้างกายลู่หลุ่ยตลอด คอยปลอบเธอที่มีความรู้สึกหวาดกลัว
จนเมื่อคุณหมอเอามายาให้ลู่หลุ่ยกิน และหลังจากเปลี่ยนเป็นชุดที่สะอาดสะอ้าน ลู่หลุ่ยจึงหลับไปอย่างสนิทโดยที่หลี่ฝางคอยอยู่เป็นเพื่อน
มองเห็นลู่หลุ่ยที่ผล็อยหลับไปมุมดวงตายังคงมีความตื่นตระหนกและความเหนื่อยล้าอยู่เล็กน้อย ความโกรธที่หลี่ฝางเก็บกดเอาไว้ก็ค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้นอีกครั้ง
เขาขอให้เหมิงเหมิงมาดูแลลู่หลุ่ยที่นี่ เหมิงเหมิงที่รู้สึกผิดในความประมาทของตนจนทำร้ายลู่หลุ่ยรีบรับประกันว่าตนจะไปห่างจากลู่หลุ่ยไปแม้แต่ครึ่งก้าว หลี่ฝางพยักหน้า และเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ตอนนี้ เป็นเวลาที่ควรคิดบัญชีแล้ว
เขาเดินเข้าไปในห้องก่อนหน้านี้ คุณชายหยางที่ถูกชกจนสลบยังคงนอนอยู่ที่พื้นไม่ขยับ
หมัดนั้นของหลี่ฝางใช้แรงไปไม่น้อย คุณชายหยางคงไม่ฟื้นขึ้นมาในเร็วๆ นี้ เพราะหลี่ฝางทำให้ช็อก คนบนเรือคนอื่นจึงไม่กล้าเข้ามาพาเขาไป
