หลี่ฝางขับรถปอร์เช่ 918 คันสีแดง ตลอดทางเขาขับรถด้วยความเร็วสูง ชั่วพริบตาก็มาถึงไนท์คลับขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
รถปอร์เช่ 918 คันนี้ ป้ายทะเบียนรถคือห้าเก้า เป็นที่ดึงดูดสายตาอย่างมาก
แทบจะแตกตื่นไปทั้งถนน
อำเภอเล็กๆอย่างอำเภอหลิน มีรถที่หรูหราแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
แม้แต่รถหรูราคาหลายล้านหยวน และเป็นรถที่ไม่ค่อยมีให้เห็น
ส่วนรถปอร์เช่ 918 คันนี้ ราคายี่สิบกว่าล้านหยวน ร่วมกับป้ายทะเบียนรถที่สุดยอด ก็ยิ่งหาเจอได้ยาก
สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ มีคนเข้าไปใกล้แล้วพบว่า รถปอร์เช่คันนี้ ยังฝังด้วยเพชรรอบรถ
หลี่ฝางลงมาจากรถ ดึงดูดสายตาของกลุ่มคนทันที
โดยเฉพาะผู้หญิง เรียกได้ว่ากรี๊ดกร๊าดกันหมด
ถ้าผู้ชายแบบนี้มาชอบ จะเป็นเรื่องที่โชคดีมากแค่ไหน
คืนนี้ได้ตัวหลี่ฝาง แทบจะเป็นเป้าหมายของสาวสวยทุกคนในที่นี้……
ส่วนบริกรเหล่านั้น ก็ย่อมบริการหลี่ฝางราวกับเป็นแขกวีไอพี
จนกระทั่ง หลี่ฝางลากตัวเหล่าจิ่งออกมาจากรถ มองดูเลือดบนขาของเหล่าจิ่งที่ยังไหล ทุกคน จึงถอยห่างไปจากหลี่ฝาง
ทุกคนถอยหลังด้วยความหวาดกลัวหลายก้าว
เหล่าจิ่ง เป็นคนมีอำนาจของอำเภอหลิน
เดิมทีคนแบบนี้ ก็เป็นคนที่ทุกคนให้ความหวาดกลัว ไม่ว่าใครที่เจอเขา ล้วนเรียกเขาว่าพี่ด้วยความเคารพ……
แต่วันนี้ คนมีอำนาจคนนี้ กลับถูกคนลากคอเสื้อ แล้วเดินเข้าไปยังไนท์คลับ
เหล่าจิ่งในตอนนี้ น่าเวทนาอย่างมาก
บริกรจำนวนไม่น้อย ต่างพากันตกใจ
นักต่อสู้ของไนท์คลับ ซึ่งก็คือคนที่คอยดูไนท์คลับ ได้ยินเรื่องนี้เข้า จึงรีบวิ่งออกมา
พวกเขามองหลี่ฝางคว้าตัวเหล่าจิ่ง รีบวิ่งออกมา ในมือถือกระบองไฟฟ้าเอาไว้ พุ่งเข้าหาทันที
แต่ว่า พวกเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของหลี่ฝางได้ยังไง
หลี่ฝางใช้มือข้างเดียว ทำให้พวกเขาทั้งหมดล้มลงบนพื้น
ทันใดนั้นเอง ผู้หญิงที่มาเที่ยวกลางคืน ยิ่งหลงใหลหลี่ฝางมากขึ้น
ถึงแม้หลี่ฝางจะไม่หล่อ แต่ลงมือรวดเร็ว ร่วมกับขับรถราคาแพง……
การลงมือของหลี่ฝาง ยิ่งทำให้ผู้หญิงมากมาย กรีดร้อง แต่หลี่ฝางกลับไม่หยี่ระ เพียงแค่ก้มหน้าลงมองเหล่าจิ่ง แล้วเอ่ยถาม：“แมงป่องอยู่ชั้นไหน?”
“ชั้นสี่ ชั้นสี่”
หลี่ฝางลากตัวเหล่าจิ่ง ไปถึงชั้นสี่
ตลอดทาง มีรักษาความปลอดภัยจำนวนไม่น้อยวิ่งมา แต่ก็ถูกหลี่ฝางทำร้ายจนหมดสภาพ
ใช้เวลาไม่นาน หลี่ฝางก็มาถึงชั้นสี่
“ห้องไหน?” หลี่ฝางถามเหล่าจิ่งต่อ
เหล่าจิ่งใช้มือชี้ไปยังห้องที่ใหญ่ที่สุด ประห้องเขียนเลข 888 เอาไว้ แล้วพูด：“พี่ใหญ่แมงป่องอยู่ด้านในนั้น”
หลี่ฝางขานตอบอืม แล้วเดินเข้าไป
หลี่ฝางไม่ได้เคาะประตู แต่เตะประตูห้อง เวลานี้ เสียงเพลงด้านใน แทบจะหยุดกะทันหัน
มีคนอยู่ด้านในจำนวนไม่น้อย ไม่ได้มีแค่แมงป่อง แต่ยังมีพวกหมาจื่อ
รอบตัวพวกเขา มีผู้หญิงล้อมเอาไว้
“ใครมันใจกล้าชิบหาย ถึงได้กล้าเตะประตูของกู”
แมงป่องเงยหน้าขึ้น ด่าทอหลี่ฝาง ที่อยู่ตรงหน้าประตู
หลังจากเห็นชัดว่าเป็นหลี่ฝาง ริมฝีปากของแมงป่อง ก็เผยรอยยิ้มเยือกเย็น
เขาอยากจะตามหาหลี่ฝางมานานแล้ว ทว่าคิดไม่ถึง หลี่ฝางกลับมาหาถึงที่ แมงป่องในตอนนี้ ดีใจอย่างมาก
มองไปที่หลี่ฝาง แมงป่องหัวเราะ：“แขกวีไอพีหนอ แขกวีไอพี ลมอะไร ถึงทำให้คุณชายหลี่มานี่ได้”
แมงป่องยืนขึ้น เดินไปทางหลี่ฝาง
“คุณชายหลี่มาคนเดียว?” แมงป่องถามด้วยความดีใจ
ถึงแม้หลี่ฝางจะพาคนมา แมงป่องก็ไม่กลัว เพราะถึงอย่างไรข้างตัวเขา มียอดฝีมือเพิ่มขึ้นจำนวนไม่น้อย
มียอดฝีมือพวกนี้อยู่ที่อำเภอหลิน เขายังจะต้องกลัวใครอีก?
แน่นอน อำเภอหลินในตอนนี้ ถึงแม้ตามชื่อแล้วแมงป่องจะเป็นลูกพี่ใหญ่ แต่ความเป็นจริง คนที่มีอำนาจจริงๆ กลับเป็นหมาจื่อและยอดฝีมือพวกนั้น
แมงป่องคนนี้ เป็นแค่ตัวแทนเท่านั้น
แต่ไม่ว่าอย่างไร ขอเพียงแค่สามารถรักษาศักดิ์ศรีของตนเอง แมงป่องก็รู้สึกพอใจมากแล้ว
ถ้าพวกเขาไม่มา เขาถูกหยิ่นเจิ้งและไอ้หน้าหนวดไล่ออกไปนานแล้ว กลายเป็นหมาที่ไม่มีบ้าน
สีหน้าของหลี่ฝางเยือกเย็น โยนเหล่าจิ่งที่อยู่ในมือ ไปตรงหน้าแมงป่อง：“ไม่ได้มาคนเดียว ฉันมาพร้อมกับหมารับใช้ของนาย”
แมงป่องมองเห็นแผลถูกยิงที่ขาของเหล่าจิ่ง ขมวดคิ้วเป็นปมทันที：“คุณชายหลี่ คุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไง รนหาที่ตาย?”
“หึๆ เหล่าจิ่ง ฉันบอกให้แกเอาตัวพ่อลูกตระกูลหยิ่นมา แต่ทำไมแกถึงเอาตัวคุณชายหลี่มา” แมงป่องหัวเราะหึๆ
เหล่าจิ่งพูดด้วยความหวาดกลัวอย่างมาก ：“พี่ใหญ่ ผมขอโทษ นี่……”
“ขอโทษ ทำไมต้องขอโทษฉัน แกรู้รึเปล่า แกกำลังทำคุณงามความดีครั้งใหญ่แล้ว เทียบกับการมาของคุณชายหลี่ สองพ่อลูกตระกูลหยิ่นไม่มีค่าอะไร แกให้ของขวัญชิ้นโตกับฉัน เหล่าจิ่ง เดี๋ยว ฉันจะตบรางวัลให้แก แต่ขาของแก คงเสียไปแล้วแน่ๆ”
แมงป่องขมวดคิ้วเป็นปม รู้สึกเสียดาย
ขาของเหล่าจิ่งพิการไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นข้างกายตน ก็เท่ากับว่าสูญเสียคนมีความสามารถไปหนึ่งคน
ในเวลานี้ ฉ่างจือลูกชายบุญธรรมของแมงป่อง เดินมา เขามองหลี่ฝาง แล้วบอกกับแมงป่อง：“พ่อบุญธรรมครับ ดูเหมือนว่าคุณชายหลี่จะมีปัญหา”
“ก็ใช่นะสิ ถ้าเขาไม่มีปัญหา คงไม่รนหาที่ตายถึงถิ่นของเรา?”
แมงป่องส่ายหน้าไปมา ยิ้มแล้วพูด：“พ่อคิดว่า สมองของคุณชายหลี่คงมีปัญหาใหญ่แน่ๆ”
ขณะพูด แมงป่องผายมือ พูด：“ฉ่างจือ แกช่วยพ่อจัดการมันที”
แมงป่องพูดจบ ก็ผายมือแล้วกลับไปนั่งที่โซฟา ดื่มเหล้าต่อ
ทางด้านฉ่างจื่อเองก็ไม่ลังเล มองหลี่ฝางแค่ครู่หนึ่ง ก็พุ่งตัวไป ทว่าคิดไม่ถึง หมัดของเขา กลับถูกหลี่ฝางจับเอาไว้แน่น
“ฉ่างจื่อ แกเป็นอะไรไป?”
เห็นภาพนี้ แมงป่องพูดอย่างไม่สบอารมณ์：“มีแขกอยู่ด้วย แกจะให้แขกเห็นความอับอายของพ่อเหรอ?”
ฉ่างจือเป็นยอดฝีมือที่อยู่ข้างกายแมงป่อง ทว่ายอดฝีมือ กับถูกหลี่ฝางจับเอาไว้
หน้าของแมงป่อง อับอายอย่างเลี่ยงไม่ได้
หลี่ฝางเพียงแค่พูดเสียงเรียบ：“แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน……และแกก็ไม่ควรช่วยคนเลวทำเรื่องเหี้ยๆ วันนี้ ฉันทำให้แขนของนายพิการไปข้างหนึ่ง ถือว่ายอมปล่อยนายไป”
หลี่ฝางพูด เดินไปด้านหน้าครึ่งก้าว ในเวลาเดียวกัน ลมปราณในตัวของเขา ก็พุ่งไปที่แขนของฉ่างจื่อ
ฝ่ามือของหลี่ฝางเพียงแค่ขยับ ลมปราณ ร่วมกับพลังพุ่งชนภายนอกของหลี่ฝาง แขนของฉ่างจื่อ กระดูกหักเป็นผุยผงทันที
เสียงร้องอ๊ากดังขึ้น จากปากของฉ่างจื่อ
หน้าของฉ่างจื่อ มีเหงื่อเย็นไหลออกมาทันที
“ไสหัวไป！” หลี่ฝางพูดด้วยความเยือกเย็น แล้วปล่อยฉ่างจื่อ
ฉ่างจื่อในตอนนี้ มองหลี่ฝางราวกับมองปีศาจ แทบจะไม่ลังเล วิ่งออกไปจากห้อง ออกไปจากไนท์คลับ
หลังจากวิ่งออกไป เขาเรียกรถหนึ่งคัน หนีออกไปจากอำเภอหลินกลางดึก
ฉ่างจื่อรู้ หลี่ฝางในตอนนี้ กลายเป็นคนที่น่ากลัวอย่างมากไปแล้ว……
ฉ่างจื่อเคยสู้กับคนของนักมวยใต้ดิน เขาเคยได้ยินตำนานของยอดฝีมือกำลังภายใน และหลี่ฝาง ก็เป็นยอดฝีมือกำลังภายในนั้น
หลังจากฉ่างจื่อรับรู้ข้อนี้ เขาก็รู้ทันทีว่าตอนจบจะเป็นอย่างไร ดังนั้น เขาต้องรีบออกไป
แน่นอน ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องในภายหลัง
ฉ่างจื่อหนีไป แมงป่องโยนแก้วเหล้าในมือ ลงพื้นอย่างแรง：“ไอ้สวะ！”
หลังจากแมงป่องด่าเสร็จ เขาก็ตัดสินใจลงมือด้วยตนเอง
เพราะถึงอย่างไรแมงป่องก็มีวรยุทธ์เล็กน้อย เขาเดินไปตรงหน้าหลี่ฝาง มองหลี่ฝางด้วยความดูถูก：“ถึงแม้เมื่อกี้จะไม่เห็นชัดว่าแกทำให้ลูกบุญธรรมของฉันตกใจจนหนีไปยังไง แต่แกไม่มีวันทำให้ฉันตกใจแล้วหนีได้……”
“อย่างนั้นเหรอ?”
หลี่ฝางหัวเราะหึๆ เดินไปด้านหน้าหนึ่งก้าว ตบฝ่ามือออกไป แมงป่องรีบเอามือขึ้นป้อง
แต่ว่า แมงป่องก็ถถูกฝ่ามือของหลี่ฝางตบจนถอยหลังไปหลายเมตร
“นี่เป็นเหตุผลที่เขาวิ่งหนี”
หลี่ฝางใช้ความสามารถที่น่าตกตะลึง บอกกับแมงป่อง
มือทั้งสองข้างของแมงป่อง สั่นสะท้านจนชา ชายฉกรรจ์ตัวใหญ่อย่างเขา กลับถูกเจ้าเด็กเปรตอย่างหลี่ฝาง ทำให้ถอยไปด้านหลังด้วยฝ่ามือเดียว
ภาพตรงหน้า ราวกับไม่ใช่เรื่องจริง
สาวสวยในห้อง ตกใจกันหมด ตกใจจนหน้าถอดสี
หมาจื่อขมวดคิ้วเป็นปม มองไปที่หลี่ฝาง สีหน้าแสดงความแปลกใจ
หมาจื่อรู้จักหลี่ฝางมาระยะหนึ่งแล้ว ตอนอยู่ที่ตงไห่ หมาจื่อยังช่วยออกหน้าแทนหลี่ฝาง
แต่หลี่ฝางในตอนนั้น เป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น
เอาชนะไม่ได้แม้กระทั่งอันธพาลตัวเล็กๆ……
แต่วันนี้……เก่งกาจแบบนี้ได้อย่างไร
หมาจื่อขมวดคิ้วเป็นปม มองไปที่แมงป่องแล้วเอ่ยถาม：“แกเป็นอะไรไป ถึงถูกเด็กเปรตทำร้ายได้?”
หมาจื่อพูดด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อย：“ดูท่า ฉันคงจำเป็นต้องเปลี่ยนคน มาช่วยฉันแล้ว”
แมงป่องได้ฟังประโยคนี้ สีหน้าเผยความหวาดกลัว วันนี้ ท่านจวนเป็นคนส่งหมาจื่อมา คำพูดของเขา เท่ากับคำพูดของท่านจวน
เขาบอกว่าจะเปลี่ยนแมงป่อง ซึ่งก็หมายความว่าเตรียมที่จะเตะแมงป่องออกไป
ถ้าเป็นแบบนั้น แมงป่องไม่เหลืออะไรแล้ว
ครู่หนึ่ง แมงป่องกัดฟันแน่ พูดกับหมาจื่อ：“พี่หมาจื่อ ดื่มหนักไปแล้ว เมื่อกี้ผมทำพลาดไปเท่านั้น ต่อจากนี้ พี่ดูแล้วกันนะครับ”
หมาจื่อกรอกตามองแมงป่อง ไม่ได้พูดอะไร
แมงป่องรวบรวมพลังอีกครั้ง แล้วพุ่งออกไป ร่างใหญ่ของเขา คล้ายกับวัวแข็งแกร่ง พุ่งไปหาหลี่ฝาง
แค่ว่าหลี่ฝางไม่รีบร้อน ยืนอยู่ที่เดิม
รอให้แมงป่องมาถึง หลี่ฝางยกแขนขึ้น เล็งไปที่แมงป่อง ตบออกไป
เสียงปั้งดังขึ้น แมงป่องปลิวออกไป กระทบกับกำแพง
แมงป่องที่ตกลงบนพื้น กระอักเลือดทันที จากนั้นก็ไม่ลุกขึ้นมาอีก
หลี่ฝางมองหมาจื่อ หัวเราะหึในลำคอ：“ไม่เลวหนิ ลูกน้องในอดีต ในที่สุดก็ไต่ขึ้นมาได้แล้ว”
“ลูกพี่หลินเพิ่งตายไปไม่กี่วัน นายก็มาเที่ยวสถานบันเทิงในอำเภอหลิน หึๆ……” หลี่ฝางหัวเราะเย้ยหยัน
สีหน้าของหมาจื่อเคร่งขรึม：“ลูกพี่หลินมีบุญคุณกับฉัน แต่การเกิดและตายมีชะตาลิขิต การตายของเขา มีโชคชะตาของเขา”
“หลี่ฝาง แกเป็นคนทำให้ลูกพี่หลินต้องตาย……แกทำให้พ่อแท้ๆของหลินชิงชิงตาย ดังนั้นหลินชิงชิงก็เลยหนีไปเมืองหลง ทิ้งแกไปแล้ว แกเสียผู้หญิงที่แกรัก ตามหลัการแล้ว แกควรจะเสียใจมากกว่าฉันไม่ใช่เหรอ?”
“ถึงแม้ลูกพี่หลินจะเป็นคนพาฉันออกมาอยู่ในสังคม แต่ถึงอย่างไรก็ไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับฉัน ตอนแรกฉันยากที่จะรับได้ คิดถึงเขา แต่ตอนนี้คิดดูแล้ว ถ้าเขาไม่ตาย ฉันจะกลายเป็นคนสำคัญของท่านจวนได้ยังไง?”
“ตอนนี้ ในที่สุดก็ไม่ต้องเชื่อฟังคำพูดของใคร ถูกเรียกไปมา พูดตามตรง ความรู้สึกตอนเป็นพี่ใหญ่ มันสบายกว่า”
หมาจื่อยกแก้วเหล้าขึ้นมา บอกกับหลี่ฝางด้วยสีหน้าขอบคุณ：“ขอบคุณแกมาก หลี่ฝาง ถ้าไม่มีแก ก็ไม่มีหมาจื่อในวันนี้”
แต่ว่า ขอบคุณก็ส่วนขอบคุณ แต่วันนี้ ฉันไม่คิดจะปล่อยแกไป”
“แกเป็นเสี้ยนหนามในตาของคุณท่านตงฟง ถ้าสามารถกำจัดแกได้ หรือทำให้แกพิการ ส่งไปตรงหน้าคุณท่านตงฟาง คุณท่านตงฟาง ต้องให้ความสำคัญกับฉันมากขึ้น”
“หลี่ฝาง นายให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับฉันอีกแล้ว แกว่า ฉันควรจะขอบคุณแกยังไงดี ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ ฉันช่วยแกดูแลหลินชิงชิง? ความเป็นจริง ฉันชอบคุณหนูใหญ่มานานแล้ว แต่ว่าตอนที่ลูกพี่หลินอยู่ ฉันไม่กล้าคิดไกล เพราะถึงอย่างลูกพี่หลินก็ไม่มีวันยอมให้ลูกสาวสุดที่รักของตนเอง มาคบกับคนที่ต้องทำงานลำบากเพื่อหาเลี้ยงตน”
“แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้เขาตายไปแล้ว”
“ดังนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้ว”
พูดจบ หมาจื่อดื่มเหล้าหมดในอึกเดียว จากนั้นมองหลี่ฝาง ยิ้มเหี้ยมโหด
ดูท่า หมาจื่อคงยังไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่หน้าประตูสถานตากอากาศ ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ดูถูกหลี่ฝางแบบนี้
เวลานี้ แววตาของหลี่ฝางที่มองหมาจื่อ เต็มไปด้วยแรงสังหาร
