“หลี่ฝาง……หลี่ฝาง? แกคือคุณชายหลี่ของเมืองเอก?”
เหล่าจิ่งมองหลี่ฝาง แววตาเต็มไปด้วยความตกใจ
ในฐานะคนที่อยู่ข้างกายแมงป่อง เขาจะไม่รู้จักหลี่ฝางได้ยังไง?
คนที่อยู่เบื้องหลังให้ราคาหนึ่งร้อยล้านหยวน เพื่อเอาชีวิตของแมงป่อง คือหลี่ฝางไม่ใช่เหรอ?
แต่ว่า ข่าวลือของหลี่ฝาง เป็นแค่ลูกคนรวยที่รู้จักแต่เที่ยวดื่มเท่านั้น
เขาต่อสู้เป็นได้ยังไง?
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด：“ฉันไม่ใช่คุณชายหลี่ของเมืองเอก แต่เป็นที่ตงไห่ บ้านเกิดของฉันคือตงไห่ ฉันแค่มาเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองเอกชั่วคราวเท่านั้น”
“อย่าเข้าใจผิด” หลี่ฝางตบหน้าเหล่าจิ่ง แทบจะไม่ใช้แรงแต่อย่างใด
หยิ่นเหล่ยและหยิ่นเจิ้งเองก็ตกใจกับภาพตรงหน้ามาก
สองพ่อลูกนี้ถึงขั้นสงสัย ตนเองเพ้อฝันไปรึเปล่า…..
ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ทำไมหลี่ฝางถึงเก่งแบบนี้ได้?
ซุปเปอร์ฮีโร่มาสิงร่างแล้ว
การกระทำของหลี่ฝางเมื่อครู่ เคลื่อนไหวราวกับสายน้ำ อันธพาลพวกนี้ที่อยู่ในมือของหลี่ฝาง ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย
เหมือนกับถ่ายละครอย่างไรอย่างนั้น
หยิ่นเจิ้งมองหลี่ฝางด้วยใบหน้าคาดหวัง อยากจะเป็นคนที่เก่งเหมือนหลี่ฝาง
“ฉันถามแก แมงป่องอยู่ที่ไหน?”
ในมือของหลี่ฝางถือปืนเอาไว้ เล็งไปที่สมองของเหล่าจิ่ง เอ่ยถามหนึ่งประโยค：“พาฉันไปหามันได้ไหม?”
“ถ้าได้ พาฉันไปตอนนี้ ถ้าไม่ได้ ฉันจะลั่นไก สมองแกไหลแน่” หลี่ฝางพูดอย่างตรงไปตรงมา
เหล่าจิ่งไม่แม้แต่จะพิจารณา รีบพยักหน้าด้วยความกระวนกระวาย：“ฉันพาไป ฉันพาไป”
หลี่ฝางพอใจกับคำตอบของเหล่าจิ่งอย่างมาก เก็บปืน แล้วให้เหล่าจิ่งขับรถ
มองดูหยิ่นเจิ้งและหยิ่นเหล่ย หลี่ฝางหัวเราะในลำคอ：“นี่คือเตรียมจะหนี แล้วถูกจับ?”
หยิ่นเหล่ยก้มหน้าลง ไม่ได้พูดอะไร แต่หยิ่นเจิ้งพูดด้วยความตรงไปตรงมามากว่า：“คุณชายหลี่ เรื่องนี้โทษพวกผมไม่ได้ ความพยายามที่ควรทำ ผมทำไปแล้ว พูดไปแล้ว ผมไม่ได้แพ้ เพียงแต่ เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยก็เท่านั้น”
“สังคมนี้ มีอำนาจบางอย่าง ที่นักธุรกิจอย่างพวกเราไม่สามารถเอาชนะได้ ซึ่งก็คือพลังบริสุทธิ์”
หยิ่นเจิ่้งพูด：“เผชิญหน้ากับยอดฝีมือพวกนี้ ผมทำอะไรไม่ได้เลย คิดว่าก่อนที่คุณจะมาหาพวกเรา คุณน่าจะไปโรงพยาบาลแล้ว พวกพ้องของคุณ นอนอยู่ในโรงพยาบาล ไม่มีพวกเขา ผมจะสู้กับแมงป่องได้ยังไง?”
“เมื่อหลายวันก่อน ผมบีบแมงป่องจนมุม บีบให้เขาเกือบออกไปจากอำเภอหลิน……แต่ใครจะไปรู้ ระหว่างทางมีเฉิงเหยาจินปรากฏตัวออกมา ยอดฝีมือมากมาย มาที่อำเภอหลิน อีกทั้งยังยืนอยู่ที่ฝ่ายอำเภอหลิน ยอดฝีมือที่ผมซื้อตัวมาจากนักมวยใต้ดิน สำหรับพวกเขา เป็นอะไรที่เปราะบางอย่างมาก คนพวกนี้ เห็นได้ชัดว่าผมไม่สามารถรับมือได้ ดังนั้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผม มีแค่ทางเดียว ซึ่งก็คือหนี”
“ถึงแม้อำเภอหลินจะเป็นบ้านเกิดของผม ผมเองก็ไม่อยากจะไป แต่ก็ดีกว่าตายไม่ใช่เหรอครับ? ผมรู้จักกับแมงป่องมานานหลายปี เขาเป็นคนแบบไหน ผมรู้ดี เขาเหี้ยมโหดกว่าผม เขาชนะ เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะมีชีวิต
หยิ่นเจิ้งมองหลี่ฝาง พูดด้วยความรู้สึกผิด：“ขอโทษด้วยนะครับ คุณชายหลี่ ที่ทำให้คุณผิดหวัง”
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด：“ฉันไม่ได้ผิดหวัง อีกอย่าง คนอย่างนายก็ไม่คู่ควรให้ฉันผิดหวัง”
หลี่ฝางพูดจบ ไม่ได้สนใจสองพ่อลูกต่อ ขับรถออกไปทันที
“พวกนายไม่ต้องหนี”
ตอนที่หลี่ฝางสตาร์ทรถ บอกกับหยิ่นเจิ้ง：“ถ้าพวกนายเชื่อฉัน”
หลังจากหลี่ฝางไป หยิ่นเจิ้งและหยิ่นเหล่ยทั้งสองคน ยืนอยู่ตรงนั้น
หยิ่นเหล่ยมองหยิ่นเจิ้ง เอ่ยถาม：“พ่อครับ สรุปแล้วเราจะหนีหรือไม่หนี ตั๋วเครื่องบินจองเอาไว้หมดแล้ว หรือว่า เราจะออกไปซ่อนตัวก่อน”
“ถึงแม้คุณชายหลี่จะมา แต่ใครเป็นคนแพ้ชนะกันแน่ ยังไม่แน่นอน ถ้าคุณชายหลี่แพ้ให้กับพวกแมงป่อง ชีวิตของพวกเราสองคนพ่อลูก ก็คงรักษาเอาไว้ไม่ได้”
“ตอนนี้พวกเราควรจะออกไปซ่อนตัว รอให้เรื่องเงียบลง ค่อยกลับมา แน่นอน ต้องอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่คุณชายหลี่เป็นฝ่ายชนะ”
หยิ่นเหล่ยพูด
หยิ่นเจิ้งขมวดคิ้วเป็นปม แล้วพูด：“แกคิดว่า พวกเราไปแล้ว ยังจะกลับมาได้อีกเหรอ?”
“ไม่ว่าใครจะชนะ พวกเราก็กลับมาไม่ได้แล้ว”
“คำพูดของคุณชายหลี่เมื่อกี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังเตือนฉัน ถ้าฉันไม่ไป เกิดเขาชนะ เช่นนั้น อำเภอหลินแห่งนี้ ยังคงเป็นถิ่นของฉันหยิ่นเจิ้ง แต่ถ้าฉันไป ตอนกลับมา ถึงแม้คุณชายหลี่จะไม่ได้ฆ่าฉันเหมืองแมงป่อง แต่ธุรกิจในอำเภอหลิน ฉันเองก็ไม่มีสิทธิ์แล้ว”
หยิ่นเจิ้งพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน：“เป็นการเลือกที่ยากจริงๆ”
“ธุรกิจอำเภอหลิน ทิ้งก็ทิ้งไปเลย ถึงยังไงในบัตรของพ่อ ก็มีเงิน ต่อให้พวกเราใช้เงินทั้งชีวิต ก็ไม่มีวันใช้หมดรึเปล่า?”
หยิ่นเหล่ยพูด：“ทำไมเราต้องอยู่ที่นี่ เพื่อเสี่ยงชีวิตด้วย?”
“พ่อครับ เหล่าจิ่งก็พูดแล้ว แมงป่องขุดหลุมเอาไว้ให้พวกเรา จะฝังพวกเราพ่อลูก เหล่าจิ่งไม่ได้พูดเล่น หรือว่าพ่ออยากจะถูกฝังทั้งเป็น?”
มองดูพ่อของตนเอง หยิ่นเหล่ยพูดด้วยความกลัว：“พ่อครับ เราไปกันเถอะ”
“จะไปแกก็ไปเอง บริษัทของฉันอยู่ที่อำเภอหลิน เพื่อนของฉัน เส้นสายของฉัน อยู่ที่อำเภอหลินทั้งหมด ถ้าฉันไป ของพวกนี้ ฉันก็ไม่เหลืออะไรแล้ว สิ่งสำคัญที่สุด แม่ของแก เธอ ท้องลูกของฉันเอาไว้ ถ้ายังมีความหวังแม้แต่น้อย ฉันก็จะอยู่ที่นี่”
หยิ่นเจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
หยิ่นเหล่ยอยากไป แม้จะไม่ต้องตัดขาดความสัมพันธ์ทุกอย่างในอำเภอหลิน รวมถึงแม่ของตน เขาก็อยากจะไปจากที่นี่ ไม่อยากแบกรับอันตรายนี้
แต่ว่า หยิ่นเหล่ยเป็นลูกคนรวยที่กินและเที่ยวเป็นเท่านั้น นอกจากประจบแล้ว เขาทำอะไรไม่เป็นอีกเลย
เขาไม่มีเงินติดตัว ทันทีที่ไปจากหยิ่นเจิ้ง แค่มีชีวิตก็เป็นเรื่องยากแล้ว
หยิ่นเจิ้งไม่ไป เขาจะไปได้ยังไง
เขาไปที่ที่ไม่เคยไปตามลำพัง ต้องหิวตายแน่นอน
เขามองดูพ่อของตน เต็มไปด้วยความโมโห แต่กลับไม่สามารถระบายออกมาได้
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ฝากความหวังเอาไว้ที่คุณชายหลี่?” หยิ่นเหล่ยทำหน้าเคร่งขรึม พูดด้วยน้ำเสียงโอดครวญเล็กน้อย
ถึงแม้การกระทำของหลี่ฝางเมื่อครู่ เหนือความคาดหมายของหยิ่นเหล่ย
แต่หลี่ฝางมาคนเดียว อาศัยหลี่ฝางคนเดียว ไปจัดการแมงป่องที่มีคนมากมาย นี่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
“ถ้าคุณชายหลี่พาคนมามากมาย ผมก็ไม่อยากไป แต่ว่า พ่อ พ่อเองก็เห็นแล้ว คุณชายหลี่มาคนเดียว ทั้งยังจะไปคิดบัญชีกับแมงป่องคนเดียว นี่ไม่ใช่รนหาที่ตายเหรอ?” หยิ่นเหล่ยใกล้จะหมดคำพูดแล้ว
เขารู้สึกว่าหลี่ฝางโง่
พ่อของตน ก็โง่
หยิ่นเจิ้งพยักหน้า แล้วพูด：“ฉันเชื่อมั่นในตัวคุณชายหลี่”
“เชื่อมั่นในตัวเขา? ถึงแม้การกระทำของเขาเมื่อกี้ จะน่าตกตะลึง แต่ก็แค่รับมือกับอันธพาไม่กี่กัน ยอดฝีมือตัวจริงอยู่ด้านหน้านู้น ไม่เพียงพอที่จะดู ครั้งนี้มีคนมาช่วยแมงป่อง ล้วนเป็นยอดฝีมือกันหมด ถึงแม้คุณชายหลี่จะเก่ง เขาก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง อายุยังน้อยกว่าผมอีก แล้วจะเก่งแค่ไหนกัน?”
หยิ่นเหล่ยไม่เชื่อมั่นในตัวหลี่ฝาง เอาแต่พูดนินทา
“พ่อครับ พ่อคงไม่ได้คาดหวังว่าคุณชายหลี่เพียงคนเดียว สามารถเอาชนะ ยอดฝีมือพวกนั้นทั้งหมดหรอกใช่ไหม?”
หยิ่นเหล่ยสงสัยในตัวพ่อของตนเอง สมองขึ้นสนิมหรืออย่างไร
หยิ่นเจิ้งเงียบอยู่นาน พูดตามความจริง เขาเองก็ไม่เชื่อว่าหลี่ฝางจะเอาชนะยอดฝีมือที่อยู่กับแมงป่องได้
แต่ว่า หยิ่นเจิงเห็นความมั่นใจยิ่งใหญ่และความไม่หวาดกลัวในตัวหลี่ฝาง
ดังนั้น หยิ่นเจิ้งรู้สึกว่า หลี่ฝางน่าจะเอาชนะได้
หยิ่นเจิ้งพูด：“คุณชายหลี่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น ถ้าไม่มีความมั่นใจ เขาไม่มีทางไปหาแมงป่องคนเดียวแน่นอน”
หยิ่นเจิ้งรู้สึกว่า หลี่ฝางเป็นคนฉลาด คนฉลาด ไม่มีวันโง่ถึงขั้นเอาแกะเข้าปากเสือ
หลายปีที่ผ่านมานี้ หยิ่นเจิ้งอ่านคนมามากมาย ฝึกฝนจนกลายเป็นคนที่สายตาเฉียบแหลม เขาเชื่อว่าตนมองคนไม่ผิด
“พวกเราเจอคุณชายหลี่ครั้งนี้ กับคุณชายหลี่ครั้งที่แล้ว คือคนละคน คนชายหลี่คนก่อนหน้านี้ เจ้าเล่ห์ แต่คุณชายหลี่ในวันนี้ รอบตัวของเขากลับมีออร่าของผู้ยิ่งใหญ่”
หยิ่นเจิ้งพูดเสียงเบา：“เมื่อกี้เขาบอกว่า”
“ฉันในตอนนี้ ไม่คู่ควรที่จะทำให้เขาผิดหวัง”
ถึงแม้คำพูดนี้ หลี่ฝางกำลังดูถูกหยิ่นเจิ้ง แต่หยิ่นเจิ้งกลับไม่โมโห หลี่ฝางในตอนนี้ ยิ่งแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ หยิ่นเจิ้งก็ยิ่งดีใจ
และเพราะคำพูดนี้ หยิ่นเจิ้งสัมผัสได้ถึงออร่าของผู้ยิ่งใหญ่ในตัวหลี่ฝาง
