ด้านหลังของทั้งสองคน คนที่อยู่ในเรือตั้งแต่ต้นมองหลี่ฝางและส้าวส้วยจากที่ไกลๆ ด้วยความตกใจและหวาดกลัว
เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า จู่ๆทั้งสองคนก็บุกขึ้นมาบนเรือพาณิชย์ของตน ราวกับเป็นเจ้าของเรือ ยืนพูดคุยกันบนเรือโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ระหว่างนั้น พวกเขาคิดจะไล่แขกไม่ได้รับเชิญทั้งสองลงไป แต่กะลาสีล่ำบึกพวกนั้น กลับไม่แม้แต่จะจับชายเสื้อของทั้งสองได้ ก็ถูกทำร้ายจนล้มลงกับพื้น
หนึ่งในนั้น คือยอดฝีมือที่พวกเขาจ่ายเงินราคาแพงในการเชิญมา
ไม่สามารถทำอะไรได้ พวกเขาทำได้เพียงยอมรับความจริง ภายในใจเอาแต่อธิษฐานไม่หยุด หวังว่าทั้งสองจะเป็นแค่คนที่ขอขึ้นเรือเพื่อร่วมเดินทางเท่านั้น
“ปรมาจารย์หลิว ปรมาจารย์คิดว่าพวกเขาคือโจรที่เหี้ยมโหดที่เขาลือกันให้หนาหูในช่วงนี้หรือไม่?”
กัปตันเรือซุนจี้อเหวินถามปรมาจารย์ที่อยู่ข้างกาย
ปรมาจารย์หลิวส่ายหน้า ไม่พูดออกมา
เขาคือยอดฝีมือที่ซุนจี้อเหวินยอมจ่ายเงินมหาศาลเพื่อเชิญเขามา แต่สุดท้ายกลับไม่สามารถทำอะไรสองคนนั้นได้ ก็ถูกทุ่มลงไปบนพื้นแล้ว
ในเวลานี้เองหญิงสาวน่ารักที่อยู่ข้างกายซุนจี้อเหวินและปรมาจารย์หลิวพูดขึ้น：“ลือกันว่าโจรอายุสามสิบกว่าไม่ใช่เหรอ”
“เหลวไหล ใครบอกให้แกออกมา รู้รึเปล่าว่าข้างนอกอันตรายแค่ไหน?” ซุนจี้อเหวินตำหนิสาวน้อย “ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรกไม่พาแกขึ้นมาบนเรือแล้ว！”
“พ่อคะ ！หนูขอโทษ……”
หญิงสาวพูดขอโทษด้วยความน่าสงสาร จากนั้นพูดเสียงเบา：“แต่หนูรู้สึกว่าพวกเขาดูไม่เหมือนคนไม่ดี……”
ในเวลานี้เอง สตรีที่ยืนอยู่ข้างหญิงสาวพูดขึ้นอย่างมีเลศนัย ：“รู้หน้าไม่รู้ใจ”
“รู้แล้วค่ะพี่” หญิงสาวตอบอย่างว่าง่าย
ซุนจี้อเหวินมองลูกสาวคนโตของตน ทว่ากลับไม่ได้ปฏิบัติด้วยความรักใคร่เหมือนลูกสาวคนเล็ก
บนเรือ หลี่ฝางไม่ได้สนใจเสียงสนทนาเล็กๆของคนด้านหลัง เอาแต่คุยกับส้าวส้วย
“ฉันไปแบบนี้ ทั้งยังพาเกาเมิ่งฉีไปด้วย ฉันกังวลว่าคนเบื้องบนของหลิวฮุยจะมีความคิดที่ไม่ดี ลุงเฉียนยังอยู่ในกำมือของพวกเขา?”
“ไม่ต้องเป็นห่วง ลุงเฉียนไม่เป็นอะไร”
สำหรับความกังวลของหลี่ฝาง ส้าวส้วยพูดเสียงเรียบ ไม่ได้อธิบายอะไรมากมาย
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มองดูรอยยิ้มบางๆของส้าวส้วย ทำให้หลี่ฝางรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“นายเอาอะไรให้ไท่ซางกิน แน่ใจนะว่าจะทำให้เขาเชื่อฟังได้?”
ก่อนจะจากกันที่ประเทศพม่า ส้าวส้วยเอายาเม็ดสีขาวให้ไท่ซางกินหนึ่งเม็ด ทั้งยังบอกกับเขาตรงๆว่ายานั้นมีพิษต่อประสาท ไม่ว่าปรมาจารย์กำลังภายในหรือคนธรรมดา ถ้าเกิดออกฤทธิ์ขึ้นมาจะเป็นอัมพาตทันที
นี่เป็นวิธีการควบคุมอย่างหนาแน่น เผชิญหน้ากับหลี่ฝางและส้าวส้วยปรมาจารย์กำลังภายในทั้งสองคนที่มือชื่อเสียง สุดท้ายไท่ซางเลือกที่จะยอมจำนน
“สามารถควบคุมเขาได้อยู่แล้ว ยานั้นไม่ธรรมดา มาจากโบราณสถานที่แอฟริกาที่พวกเราพบพืชชนิดหนึ่งซึ่งสามารถสกัดออกมาเป็นยา การผลิตนั้นแพงมาก แค่ต้นทุนของยาหนึ่งเม็ดก็หนึ่งล้านดอลลาห์แล้ว”
หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะแลบลิ้น ก่อนหน้านี้มียาเพิ่มพลังที่ผลิตด้วยเงินสูงถึงสองร้อยล้าน ในตอนหลังมียาเม็ดละหนึ่งล้าน ทำให้เขารู้สึกฉงนกับราคายาบนโลกใบนี้
ในเวลานี้เอง ด้านหลังมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น
พนักงานชั่วคราวบนเรือคว้ามีดเล่มยาวออกมา จากนั้นฟันพนักงานบนเรืออีกสองคน เดินมาตรงหน้าทุกคนด้วยใบหน้าเหี้ยมโหด
ซุนจี้อเหวินมองเขาด้วยใบหน้าหวาดกลัว พูดตำหนิ：“แกคิดจะทำอะไร！”
ปรมาจารย์หลิวยืนอยู่ตรงหน้าซุนจี้อเหวิน มองพนักงานบนเรืออย่างพิจารณาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พูดเสียงทุ้มต่ำ：“ดูท่านายต่างหากที่เป็นโจรตัวจริง”
“ถูกต้อง ฉันเอง ฮ่าๆ คิดไม่ถึงละสิ?”
โจรหัวเราะเสียงดัง พูดคำหยาบคาย ถือมีดที่เปื้อนเลือดแล้วเดินเข้ามาใกล้
ตามด้วยการเข้ามาใกล้ของโจร สีหน้าของทุกคนหวาดกลัวและพยายามหนีห่าง ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
“ปรมาจารย์หลิว ขอร้องล่ะ”
ซุนจี้อเหวินพูด
เป็นเพราะเขากังวลว่าครั้งนี้จะเจอโจร ดังนั้นจึงทำทุกอย่างเพื่อเชิญปรมาจารย์หลิวมา
ปรมาจารย์หลิวพยักหน้า ก้าวเดินออกมา มองไปที่โจรคนนั้น
“คุณ หากว่า……”
“ไม่ต้องพูดพล่าม จะสู้ก็สู้ ไม่สู้ก็ไสหัวไป” ปรมาจารย์หลิวเพิ่งพูด ก็ถูกโจรตอกกลับด้วยสีหน้าหงุดหงิด ทันใดนั้นเอง ปรมาจารย์หลิวที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วก็โมโหทันที
“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ！”มือและเท้าของปรมาจารย์หลิวแยกจากกัน มือทั้งสองทำเป็นกรงเล็บ ร้องตะโกนเสียงเหี้ยม แล้วพุ่งไปหาโจร
น้ำหนักของเขา ทำให้เกิดรอยเท้าบนพื้นถึงสองรอย
“หึๆ พอใช้ได้เหมือนกัน！”
โจรหัวเราะเยือกเย็น ยกมีดขึ้นแล้วฟันไปที่ปรมาจารย์หลิว
ทั้งสองต่อสู้กัน ปรมาจารย์หลิวรู้ตัวทันทีว่า ตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา อย่างรวดเร็ว ตัวของเขาก็เต็มไปด้วยบาดแผล
ในที่สุด ปรมาจารย์หลิวก็ทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ถูกโจรเตะเข้าที่ท้อง ปลิวออกไปไกล ล้มลงบนกระดานเรือ กระอักเลือดออกมา
“ปรมาจารย์หลิว！ปรมาจารย์หลิว！”
ซุนจี้อเหวินร้องตะโกนสองครั้งด้วยความกระวนกระวาย
เขาคิดไม่ถึงว่าที่พึ่งพิงสำคัญของเขาจะไร้ความสามารถแบบนี้ ตอนนี้ปรมาจารย์หลิวล้มลงแล้ว พวกเขาควรจะทำยังไง?
“เฮ้อ ผมขอโทษ……” ปรมาจารย์หลิวพูดด้วยความรู้สึกผิดอย่างเปี่ยมล้น
ลูกสาวคนโตของซุนจื้เหวินรีบกดแผลให้ปรมาจารย์หลิว พูดเสียงเบา：“ปรมาจารย์หลิว นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ บาดแผลของคุณจำเป็นต้องรีบรักษา”
