หลี่ฝางพูดอย่างประหลาดใจ：“มองไม่ออกเลยนะว่าคุณจะมีหลักการมาก”
“แน่นอน”ราฟาเอลยิ้ม“ผมไม่ใช่พวกขอทานที่หิวแล้วเลือกไม่ได้”
“เหอะเหอะ”หลี่ฝางหัวเราะ
ราฟาเอลจู่ๆพูด：“ใช่สิ boss คนแก่คนนั้นปัญหาหนักมาก”
หลี่ฝางพยักหน้า：“มองออกว่า ไม่มีลมหายใจ หัวใจไม่เต้น เลือดก็แทบจะจับตัวเป็นก้อน แต่จู่ๆเขาก็ยังมีชีวิตรอด ปาฏิหาริย์จริงๆเลย”
“ผมเพิ่งใช้กำลังภายในขุดลอกเลือดของเขาให้ไหล และยังทิ้งกำลังภายในไว้ให้เขาอีกด้วย แต่นี่มันแค่ชั่วคราว หลังจากกำลังภายในนั้นหมด ปัญหาของเขาก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น”
หลี่ฝางมองราฟาเอลอย่างประหลาดใจ สมแล้วที่เป็นทหารผ่านศึกยอดฝีมือ เพิ่งฝ่าฟันกำลังภายในได้ก็ใช้งานได้อย่างคล่องแคล่วเช่นนี้แล้ว
“คุณมองปัญหาออกไหม？”หลี่ฝางถาม
ราฟาเอลส่ายหน้า：“มองไม่ออก ผมไม่ใช่หมอจริงๆสักหน่อย”
สีหน้าหลี่ฝางเคร่งขรึมหน่อยๆ จู่ๆก็พูดว่า：“จู่ๆในใจผมก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี”
“ผมก็ด้วย”ราฟาเอลพยักหน้า
ทั้งสองคนมองหน้ากัน
จู่ๆระหว่างนั้น ในห้องโดยสารก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น
“ผู้โดยสารทุกท่าน เครื่องบินลำนี้จะผ่านกระแสลมแรง จึงอาจทำให้เกิดการสั่นสะเทือนเล็กน้อย กรุณาคาดเข็มขัดนิรภัย……”
หลี่ฝางมองไปด้านนอก ข้างนอกมืดลงไปเยอะ ในห้องโดยสาร แอร์โฮสเตสสองสามคนกำลังช่วยผู้โดยสารคาดเข็มขัดนิรภัย เครื่องบินค่อยๆสั่นสะเทือนขึ้นมา ยังดีที่ไม่ได้สั่นหนักมากนัก ไม่ได้ทำให้คนรับไม่ได้
ไฟในห้องโดยสารก็ค่อยๆสลัวลง เหมือนว่าจะดับลงในอีกไม่กี่วินาที
จู่ๆระหว่างนั้น แสงไฟก็ดับลงทันที
ไฟฉุกเฉินสว่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มีแค่ไม่กี่ส่วนที่มืดครึ้ม ทำให้คนรู้สึกไม่สบายอย่างหดหู่หน่อยๆ
ในตอนนี้เอง เสียงประกาศก็ดังขึ้นมาอีก
“ผู้โดยสารทุกท่านอย่าตื่นตระหนก เครื่องบินกำลังวิ่งผ่านชั้นเมฆ กรุณาอย่าเดินไปไหน นั่งอยู่กับที่ให้ดีค่ะ”
“แปลกจัง ทำไมรู้สึกว่าเสียงนั้นตื่นตระหนกหน่อยๆ？”หลี่ฝางพึมพำเสียงเบา
“มีบางอย่างผิดปกติ”ราฟาเอลก็พูดเสียงทุ้มเบา
“พวกเราไปดูเถอะ”หลี่ฝางขมวดคิ้ว พูดกับราฟาเอล
ราฟาเอลพยักหน้า ออกไปจากที่นั่งพร้อมกับหลี่ฝาง ถูกแอร์โฮสเตสด้านหน้าเห็นจึงรีบตักเตือนว่า：“กรุณาอย่า……”
เสียงของเธอถูกเสียงกรีดร้องที่มาจากห้องโดยสารทั่วไปตรงด้านหลังของเครื่องบินตัดบททันที หลี่ฝางกับราฟาเอลสบตากัน หันกลับไปพร้อมกัน แล้วเดินไปด้านหลัง
“เดี๋ยวก่อน ผู้โดยสารทั้งสองท่านคะ กรุณากลับไปที่นั่งค่ะ！”แอร์โฮสเตสคนนั้นรีบแกะเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก แล้วเดินไปทางสองคนนั้น
ตอนนี้เอง จู่ๆมือข้างหนึ่งก็ตบที่กระจกประตูบานเลื่อนที่กั้นห้องผู้โดยสารทั้งสองไว้ช่อง และเสียงที่ดังชัดทำเอาผู้โดยสารในห้องโดยสารชั้นหนึ่งตกใจกันอย่างมาก
ดีที่ประตูกระจกในนี้ไม่ได้นำเข้าแบบหนีภาษี จึงไม่ได้ถูกตบจนแตก
จากนั้นแป๊บเดียวมืออีกหลายมือ ก็ตบกระจกพร้อมกันอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นใบหน้าที่ร้อนรนแต่ละคนก็แนบไปที่กระจก ตะโกนเสียงดัง
อย่างไรก็ตามประตูไม่สามารถเปิดออกได้จากตรงนั้น กลุ่มคนตบกระจกไปก็เปิดไม่ออก สีหน้ายิ่งวิตกกังวลมากขึ้น
ผู้โดยสารที่นี่แทบจะตกใจ นั่งตะลึงงันไม่มีใครกล้าเข้าใกล้สักคน
“เกิดอะไรขึ้น！”หลี่ฝางรีบเดินไปด้านหน้าถามด้วยเสียงดัง
“ช่วยด้วย มีซอมบี้！จะกินคน！”คนทางด้านนั้นตะโกนเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง
“อะไรนะ？”หลี่ฝางตกใจ รีบเงยหน้าขึ้น เอาสายตามองไปที่ประตูบานนั้นที่อยู่ระหว่างชั้นธุรกิจและชั้นประหยัด ผ่านคนกลุ่มนี้ไป
จากนั้นเขาก็พบว่าประตูบานนั้นถูกทุบตีจนบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง สีหน้าของคนที่ถูกล็อกไว้อยู่อีกฝั่งก็ดูบิดเบี้ยวไป มองไปจะทุบประตูเปิดออกให้ได้
ราฟาเอลเดินเข้ามาถาม：“boss ทำอย่างไรดี？”
หลี่ฝางเดินไปด้านหน้า พูดว่า：“เข้าไปดูหน่อย”
ตอนนี้ผู้โดยสารด้านหลังก็ตะโกนเสียงดัง：“หยุด！อย่าเข้าไป！ห้ามเปิดประตู！”
หลี่ฝางทำเหมือนไม่ได้ยิน เปิดประตูเดินเข้าไปอีกด้านทันที
เสียงดังพรวดพราด คนทางด้านนั้นเบียดมาตรงนี้อย่างบ้าระห่ำ กลับถูกหลี่ฝางกับราฟาเอลทั้งสองคนขวางไว้ ขยับไม่ได้เลย
จนกระทั่งหลี่ฝางกับราฟาเอลเดินเข้าไป คนกลุ่มนั้นก็ดีใจทันที แย่งกันเข้ามาที่ห้องผู้โดยสารชั้นหนึ่ง
“เปิดประตูทางนั้นด้วยเถอะ”หลี่ฝางชี้ไปฝั่งตรงข้าม
ราฟาเอลพยักหน้า ยื่นมือโบกไป แล้วแสงสีเงินก็ลอยออกไปจากมือเขา ตัดตัวล็อกประตูของประตูตรงข้ามบานนั้นออกอย่างแม่นยำ
ทันใดนั้น คนทางด้านนั้นก็เบียดเข้ามาอย่างพรวดพราด
ในระยะห่างที่ใกล้ หลี่ฝางมองเห็นอย่างชัดเจน มันคือสิ่งของที่เรียวยาวเหมือนกับโซ่ทอง แหลมตรงปลายสุดเป็นสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน แต่วัสดุน่าจะไม่ใช่โลหะ ไม่อย่างนั้นตอนที่ผ่านการตรวจเช็กคงไม่ผ่านไปง่ายๆแบบนี้
ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงดังขึ้นมา ทั้งสองหันหน้าไป ประตูที่เพิ่งถูกพวกเขาเปิดออกดันถูกกลุ่มคนที่เบียดเข้ามาล็อกไว้
“อยากตายเหรอ！”ราฟาเอลหรี่ตา จะพลิกตัวทำลายประตูนั่น ก็ถูกหลี่ฝางห้ามไว้
ทั้งสองคนได้สติคืนมา ก็เห็นคนของชั้นประหยัดวิ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง บางคนถึงกับจะชนสองคนนี้ออก แค่กลายเป็นตัวเองที่ล้มลงพื้น ไม่พูดอะไรทั้งนั้น แม้แต่กลิ้งคลานก็ยังวิ่งไปที่ด้านหลังหลี่ฝาง แล้วก็เริ่มทุบประตูบานนั้นที่เพิ่งล็อกไปอย่างบ้าคลั่ง
