“พ่อหนุ่ม ยืนทำอะไรน่ะ เข้ามาสิ”
เห็นหลี่ฝางยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ชายชราก็อดไม่ได้ที่จะโบกมือยิ้มแย้ม
หลี่ฝางเหมือนกับเพิ่งตื่นจากฝัน มือเท้านิ่งแข็งจากประตูเข้าไปในห้อง
“เข้ามานั่งสิ！”
ชายชราตบที่นั่งว่างที่อยู่ข้างๆ สื่อว่าให้หลี่ฝางนั่ง
ตอนนี้หลี่ฝางจึงสังเกตเห็นว่า ในห้องยังมีวัยรุ่นอีกคน กำลังนั่งข้างขวาของผู้อาวุโส ตอนนี้ก็ยืนขึ้นมาก่อน
ลู่เฉิงกลับยืนอยู่หน้าประตูพูดอย่างนับถือว่า：“พวกเราสองคนพ่อลูกไม่รบกวนผู้อาวุโสกับหลี่ฝางคุยธุระละกันครับ”
ต่อหน้าชายชราที่ดูธรรมดาๆนี้ ถึงเป็นลู่เฉิง ก็รู้สึกเก้ๆกังๆ
ภายใต้การให้สัญญาณของลู่เฉิง วัยรุ่นคนนั้นที่หน้าตาหล่อเหลา หลังจากบอกลาผู้อาวุโส ก็เดินมาอยู่ข้างๆลู่เฉิง
ตอนนี้ ลู่เฉิงก็เหมือนกับคิดอะไรขึ้นได้ แนะนำตัวให้หลี่ฝาง：“ลืมแนะนำตัวเลย นี่คือลูกชายผมลู่เผิงเฟย อายุพอๆกับหลี่ฝาง พวกคุณสองคนว่างก็ไปเดินเล่นได้”
“แน่นอนครับ”หลี่ฝางยิ้มแล้วพยักหน้าให้วัยรุ่นคนนั้น
นี่ก็เป็นการที่ลู่เฉิงจงใจให้ลูกชายตัวเองสนิทสนมกับตัวเอง
อีกฝ่ายคงจะเห็นว่าเขาได้มีผู้อาวุโสเรียกเข้าพบได้ ถึงได้แสดงพฤติกรรมออกมาอย่างดี หลี่ฝางเลยปฏิเสธไม่ได้
“งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ”
ประตูห้องปิดเบาๆ สองคนพ่อลูกลู่เฉิงกับหลิวฮุยเป็นสามคน ถูกประตูบานนั้นกั้นไว้อยู่นอกห้อง
“คุณกับพ่อคุณ เหมือนกันมากจริงๆ”
ตอนนี้ท่าทีของชายชราก็สบายมากขึ้น สายตาที่มองหลี่ฝาง เหมือนกับมองรุ่นน้องของตัวเอง
และประโยคแรกของเขา ก็ทำให้หลี่ฝางอึ้งไปอีกครั้ง
“ท่าน ท่านรู้จักพ่อผม？”
“ฮ่าฮ่า พ่อคุณน่ะ ตอนนั้นก็เป็นเด็กหนุ่มที่หัวแข็งดื้อรั้น”
ชายชรายิ้มอย่างร่าเริง：“หลายปีมานี้เขาอยู่ข้างนอก ประสบเรื่องราวมากมาย เลยกลายเป็นคนเงียบขรึม กลับเป็นคุณ ที่เหมือนเขาตอนที่ยังหนุ่ม”
ได้ยินชายชราพูดแบบนี้ หลี่ฝางก็ไม่รู้ว่าทำไมในใจถึงได้นิ่งสงบลง อาจจะเพราะว่าชายชรารู้จักพ่อตัวเองนานแล้ว หรือเพราะว่าท่าทีที่อบอุ่นของชายชรา สรุปคือ เดิมทีร่างกายที่แข็งทื่อของหลี่ฝางก็ผ่อนคลายลงมาอย่างไม่รู้ตัว พูดจาก็ลื่นไหลมากขึ้น
ทั้งสองคนพูดคุยสนทนากัน ก็ใช้เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ในระหว่างนี้หลี่ฝางกับชายชรารู้จักกันมาก และก็ค่อยๆเรียนรู้เรื่องราวในอดีตของพ่อตัวเองมากขึ้น
“คิดไม่ถึงว่าตอนนั้นพ่อผมจะมีประสบการณ์แบบนี้ด้วย ผมกลับไม่เคยได้ยินเขาพูดเลย”หลี่ฝางหัวเราะ：“บางครั้งพ่อก็ยอดเยี่ยมเกินไปดี ความกดดันของผมที่เป็นลูกชายก็มากด้วย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เสี่ยวฝาง คุณก็อย่าโทษพ่อคุณเลย ที่เขาจากไปเมื่อตอนนั้นก็เพราะจำเป็นต้องทำ ผมว่าถ้าเขามีหนทางหน่อย เขาไม่มีทางทิ้งคุณไว้นี่โดยไม่สนใจแน่”
“ท่านพูดเรื่องพวกนี้ผมเข้าใจดีครับ ผมไม่เคยโทษพ่อแม่ผมเลย คุณรู้ไหมว่า ตอนนั้นที่รู้ว่าพ่อผมกลับมาแล้ว ผมดีใจสุดๆ คิดว่าแค่ถึงแม้ต้องเอาอะไรมาแลกกับผมมากแค่ไหน ผมก็จะไม่ปล่อยให้พ่อแม่จากไปจากผมอีกแล้ว”
“เด็กดี เด็กดี”
ชายชราตบไหล่ของหลี่ฝางเบาๆ หลังจากพูดจบ ก็หยิบขวดเหล้าข้างตู้มาขวดหนึ่ง ยื่นให้หลี่ฝาง พูดว่า：“มา ดื่มกับผมสักสองแก้ว”
หลี่ฝางรับเหล้าไปด้วยรอยยิ้มขมขื่น กลับไม่กล้าเปิด
ดื่มเหล้าทำลายสุขภาพ ชายชราก็อายุมากแล้ว หลี่ฝางคิดว่าโน้มน้าวเขาดีกว่า
“ช่างมันเถอะ พวกเราสองคนคุยกันก็พอ”
หลี่ฝางกำลังจะเอาขวดเหล้าวางกลับไป ชายชรากลับพูดห้าม：“ทำไม？ผมดื่มสักแก้วไม่ได้เหรอ？”
“รีบเปิดสิ”
หมดหนทาง หลี่ฝางได้แต่หาขวดเล็กๆ เทใส่ครึ่งแก้วเล็กๆ
ชายชราไม่ได้พูดอะไรอีก
เขารู้ดีว่าร่างกายของตัวเองเป็นอย่างไร ถ้าวันนี้ไม่ได้พูดคุยกับหลี่ฝางอย่างมีความสุข เขาก็ไม่ปล่อยให้หลงระเริงแบบนี้
โชคดีที่เป็นเหล้าที่เตรียมให้เขาพิเศษ ไม่อย่างนั้นชายชราก็ไม่กล้าดื่มจริงๆ
ค่อยๆชิมเหล้าแก้วเล็กๆ บทสนทนาของชายชราก็เริ่มขึ้น
พริบตาเดียว ก็ผ่านไปคืนหนึ่ง
ลู่เฉิงและคนอื่นๆที่อยู่ด้านนอก ได้แต่รู้สึกทรมานอย่างมาก
พวกเขาไม่รู้ว่าหลี่ฝางกับชายชรากำลังคุยอะไรกัน และก็ไม่กล้าเข้าไปตัดบทการสนทนา แต่ก็ยิ่งไม่อยากออกไป
ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่อยู่เฝ้าหน้าประตูทั้งคืนอย่างลำบาก จนเช้าวันที่สอง ถึงได้ยินเสียงเปิดประตู
ทุกคนรีบเงยหน้าขึ้น ก็เห็นหลี่ฝางพยุงผู้อาวุโสเดินออกมาจากห้อง
“ผู้อาวุโส ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม？”
หลิวฮุยรีบเข้าไปพยุงผู้อาวุโสไว้
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร นานแล้วที่ไม่ได้นอนกลับอย่างสนิทแบบนี้”
ส่ายหน้าเบาๆ ใบหน้าผู้อาวุโสปรากฏรอยยิ้มอันอบอุ่น หลังจากที่เมื่อคืนดื่มเหล้าไปแก้วหนึ่ง ชายชราที่ดื่มไปนิดหน่อยก็เมาและผล็อยหลับไป หลี่ฝางจึงเฝ้าอยู่ข้างๆทั้งคืน
บางทีอาจจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์ ชายชราที่ไม่ได้ไปคิดเรื่องกังวลใจเลยหลับสนิท ตอนนี้ตื่นแล้วจิตใจก็ดีขึ้นมาก
“โอเค ไม่มีอะไรแล้ว ผมไปก่อนล่ะ ที่คุยกับคุณเมื่อคืนคุณต้องจำไว้ให้ขึ้นใจนะ ค่อยเป็นค่อยไป ทำอะไรอย่าใจร้อน”
สุดท้ายหลังจากกำชับกับหลี่ฝางเสร็จ ชายชราก็ออกไปภายใต้การคุ้มกันของบอดี้การ์ด
มองแผ่นหลังของชายชรา ไม่รู้ทำไม จู่ๆหลี่ฝางกลับถอนหายใจเบาๆ
