“นายวางใจเถอะ ต้องไม่มีปัญหาอะไรแน่ๆ” หยูหลิงฮุ่ยรีบตอบรับอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง
สามารถได้พบปรมาจารย์ เธอก็พอใจมากแล้ว จะไปกล้าก่อเรื่องได้ยังไง ถึงยังไง เธออยากจะทำความคุ้นเคยกับปรมาจารย์แห่งยุทธภพ นั่นไม่ใช่วิธีที่จะทำความคุ้นเคย
ไม่นาน ชิวเฉิงฝูก็พาหยูหลิงฮุ่ยมาถึงบริเวณเรือนด้านข้างเรือนเหนือ
หลังจากยืนมองอยู่ในที่ห่างไกลอยู่ครู่ ชิวเฉิงฝูแน่ใจว่าไม่มีปรมาจารย์ออกมา ถึงได้พาหยูหลิงฮุ่ยค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง
“ที่พักของพวกปรมาจารย์นี่ไม่เหมือนกันจริงๆ” หยูหลิงฮุ่ยถอนหายใจเฮือกนึง ที่นี่สามารถพูดได้เลยว่าเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดของตระกูลชิวเลย
เมื่อเปรียบกับเรือนด้านข้างเรือนเหนือแล้วดีกว่ามาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงห้องแบบห่างไกลความเจริญอย่างที่ให้หยูหลิงฮุ่ยพักเลย
“นั่นมันแน่อยู่แล้ว” ชิวเฉิงฝูพูด “ต้อนรับขับสู้ปรมาจารย์ทั้งทีใครจะกล้าละเลย? เห็นตัวเลขด้านบนนั้นมั้ย? ที่นี่ให้ปรมาจารย์เรียงตามลำดับความสามารถ ท่านที่พักอยู่ที่เรือน1เป็นปรมาจารย์กำลังภายในเลยนะ！ไม่กล้านึกถึงความสามารถเลย！”
“ปรมาจารย์กำลังภายใน！” หยูหลิงฮุ่ยไม่อยากจะเชื่อ “ปรมาจารย์กำลังภายในก็มาด้วยเหรอ?”
ปรมาจารย์กำลังภายในพวกนั้นสำหรับเธอแล้ว พูดง่ายๆ ก็เหมือนคนในนิทานที่เล่าต่อกันมา แม้แต่ปรมาจารย์ ก็นับได้ว่าเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ที่เอื้อมไม่ถึงแล้ว
ชิวเฉิงฝูหัวเราะฮ่าๆ แล้วพูด： “ตระกูลชิวของฉันเชิญปรมาจารย์กำลังภายในมาท่านนึง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เธอไม่ต้องประหลาดใจขนาดนั้นก็ได้”
“แล้วก็ฉันจะบอกความลับเธออย่างนึง นายท่านของตระกูลเรา ว่ากันว่าได้บรรลุกำลังภายในไปแล้ว ไม่อย่างนั้น ครั้งนี้ตระกูลชิวของพวกเราทำไมถึงต้องจัดศึกชิงจ้าวยุทธภพด้วยล่ะ เสียทั้งแรงทั้งเวลา เธอนึกว่าสนุกหรือไง?”
“จริงเหรอ?” ทันใดนั้นหยูหลิงฮุ่ยก็เบิกตากว้าง และถามอย่างเต็มไปด้วยความอิจฉา
ถึงยังไงข่าวนี้ เธอก็เคยได้ยินหลายครั้งผ่านคำบอกเล่าจากคนอื่นมานานแล้ว แต่ว่าได้แต่จากปากญาติตระกูลชิวอย่างชิวเฉิงฝู เป็นครั้งแรก
ดังนั้นหยูหลิงฮุ่ยจึงรู้สึกว่านี่ต้องเป็นเรื่องจริงแน่ๆ ต้องไม่ใช่เรื่องหลอกลวงแน่ๆ
ชิวเฉิงฝูมองสายตาของหยูหลิงฮุ่ยที่มองอย่างอัศจรรย์ จู่ๆ ก็พูดออกมาด้วยหัวใจที่เร่าร้อน： “ป่ะ ฉันพาเธอเข้าไปดู”
“ได้ ได้ด้วยเหรอ?” หยูหลิงฮุ่ยตื่นเต้นขึ้นมาทันที แต่ก็กลับถามอยากสงสัยเล็กน้อย
“เธอวางใจเธอ เรือน2กับเรือน3ตอนนี้ไม่มีใครพัก” ชิวเฉิงฝูฉีกปากยิ้ม และพูดอย่างพอใจ： “ปรมาจารย์ที่พักห้องนั้นพรุ่งนี้ถึงจะมา พวกเราใช้โอกาสนี้เข้าไปดู ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
ทันใดนั้นหยูหลิงฮุ่ยก็ดีใจ และรีบตามหลังชิวเฉิงฝู เดินเข้าไปทางนั้นด้วยกัน
ไม่นานชิวเฉิงฝูก็เดินเข้าไปทางเรือน3 อยากดูก่อนว่ามันแย่มั้ยถ้าแย่เล็กน้อย ค่อยไปหาห้องใหม่ที่ดีกว่านี้
เรือน3ไม่ได้ล็อก ชิวเฉิงฝูยื่นมือออกไปผลักประตูห้องเปิดออก วินาทีต่อมา เมื่อเห็นคนที่อยู่ในเรือน ชิวเฉิงฝูก็เบิกตากว้าง
เขาเห็นหลี่ฝางที่เคเจอกันมาก่อนครั้งหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่ข้างโต๊ะ และชิวทิงหยุนก็กำลังเก็บกวาดข้าวของ
เมื่อเห็นชิวเฉิงฝูที่จู่ๆ ก็โผล่เข้ามา ทั้งสองคนก็ชะงักเล็กน้อย ทั้งสี่คนมองหน้ากันไปมา ทั้งหมดไม่มีใครขยับ
“ทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่?” หลี่ฝางได้สติคนแรก ก็ถามขึ้นก่อน
“คำถามนี้ฉันสิควรถามนาย！” ชิวเฉิงฝูก็ได้สติกลับมา และพูดอย่างเสียงดัง： “ใครให้นายมาที่นี่กัน！รู้มั้ยว่าที่นี่มันคือที่แบบไหน！”
เมื่อเห็นหลี่ฝาง ชิวเฉิงฝูก็รู้สึกโมโหอยู่ในใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าหลี่ฝางมีสิทธิ์อะไรถึงได้มาอยู่ที่นี่
นี่มันที่ที่เตรียมไว้ให้ปรมาจารย์แห่งยุทธภพนะ！
หรือว่าหลี่ฝางแอบย่องเข้ามากัน? ชิวเฉิงฝูที่สมองมึนๆ งงๆ ก็เลือกที่จะเชื่อความคิดที่ไร้สาระนี้
“ฉันจะอยู่ที่ไหนนายยุ่งได้ด้วยเหรอ?” หลี่ฝางหึใส่อย่างเย็นชา รู้สึกไม่พอใจปฏิกิริยาของชิวเฉิงฝูเป็นอย่างมาก
ทันใดนั้นชิวเฉิงฝูก็โมโหใหญ่ รู้สึกว่าถูกหลี่ฝางรู้เรื่องที่ไม่ดีเข้า จึงโมโหเพราะความอับอาย และพูดพลางเปลี่ยนสีหน้าทันที： “ว้าว นายกล้าบุกรุกตระกูลชิว แถมยังกล้าบุกมาหลบถึงที่นี่ รู้มั้ยว่าถ้าถูกเจอตัวแล้วผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง? ฉันจะบอกนายให้ นายตายแน่！”
หลี่ฝางขี้เกียจจะสนใจชิวเฉิงฝู จึงหันหน้าหนีไม่มองเขา สำหรับคนที่ไม่มีชื่อเสียงแบบนี้ เขาไม่คิดจะไปเสียเวลาด้วยเลย
คราวนี้ชิวเฉิงฝูโมโหสุดๆแล้ว ขณะที่กำลังจะเข้าไปสั่งสอนหลี่ฝาง จู่ๆ กลับเห็นชิวทิงหยุน ทันใดนั้นจึงหยุดการกระทำลง
ทั้งตระกูลชิว มีไม่กี่คนที่ไม่รู้จักชิวทิงหยุน ในตอนนั้นพ่อของหล่อนชิวเฉิงเห้า นั้นอยู่อย่างเป็นที่จับตามอง ชิวทิงหยุนพูดได้ว่าเป็นเจ้าหญิงน้อยของทั้งตระกูลชิว ราวกับของล้ำค่า
แต่ว่าจนเมื่อหลังจากพ่อแม่ของชิวทิงหยุนตายไปทั้งหมดก็เปลี่ยนไป ไม่มีคนที่คอยสนับสนุนหล่อนอยู่เบื้องหลัง เหมือนตกมาจากที่สูงลงมาที่ต่ำ
แม้แต่มีใครบางคนที่จงใจกดเธอให้ต่ำลง จนตำแหน่งเทียบไม่ได้กับญาติห่างๆ เลย แม้แต่สาวใช้ก็สามารถใช้ให้เธอทำเรื่องต่างๆ ได้
“ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่?” ชิวเฉิงฝูถามอย่างไม่เกรงใจ
“เจ้าบ้านให้ฉันมา” ชิวทิงหยุนฟังน้ำเสียงที่ไม่ดีของชิวเฉิงฝูออก ไม่อยากจะพูดมาก จึงตอบกลับไปประโยคเดียว งานในมือก็ไม่ได้หยุด
“เจ้าบ้าน? เหอะ เธอมันโกหก！” ชิวเฉิงฝูพูดอย่างโมโห： “พูด ไอ้หมอนี่มันเป็นเพื่อนเก่าเธอใช่มั้ย เธอเห็นว่าที่นี่ไม่มีคน จึงพามันมาที่นี่?”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลี่ฝางก็ขมวดคิ้วทันที แต่กลับไม่เอ่ยปาก คิดว่าฐานะของตนตอนนี้ ไม่เหมาะที่จะมางี่เง่ากับผู้น้อย
