เพราะว่าการกระทำของไท่ซางมันดูน่าชัง เกี่ยวกับหลี่ฝาง จึงทำให้ชิวทิงหยุนไม่มีความรู้สึกที่ดีด้วยเลยสักนิด
ในตอนนี้ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น หยูหลิงฮุ่ยไม่ต้องคิด รู้ว่าเป็นชิวเฉิงฝูที่มา
วินาทีต่อมา บนหน้าของหยูหลิงฮุ่ยก็มีรอยยิ้มขึ้น กลบท่าทีไม่พอใจเมื่อครู่หมดเกลี้ยง เปิดประตูและพูดด้วยเสียงหวานๆ ： “พี่ฝู！”
“เหอๆ หลิงฮุ่ย ฉันพาเธอไปเดินเล่นนะ?” ชิวเฉิงฝูมองใบหน้าที่มีรอยยิ้มของหยูหลิงฮุ่ย ใจก็เต้นแรง แทบอดใจไม่ไหวที่อยากจะเอาเธอมาเป็นของตนเดี๋ยวนี้
แต่ว่าชิวเฉิงฝูก็รู้ว่าเรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่สามารถแสดงด้านน่าเกลียดออกมาที่นี่ได้ ดังนั้นเขาถึงพูดแบบนี้ ก็เพื่อพาหยูหลิงฮุ่ยออกไปจากที่นี่ จะได้ทำอะไรๆ สะดวกหน่อย
“เอาสิ ฉันก็อยากจะชมคฤหาสน์ตระกูลชิวเหมือนกัน！”
หยูหลิงฮุ่ยก็ฟังความหมายในคำพูดของชิวเฉิงฝูออก แต่กลับไม่ปฏิเสธ และตอบตกลงไป
“งั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลยเถอะ！” ชิวเฉิงฝูตาเป็นประกาย พูดอย่างรีบแบบอดไม่ไหวแล้ว
หยูหลิงฮุ่ยคิดอยู่ครู่ จึงพูดกับหยูฉาย： “พ่อ คืนนี้……หนูอาจจะกลับมาดึกหน่อย ไม่ต้องรอหนูนะ”
“คุณอาวางใจเถอะครับ ผมจะพาหยูหลิงฮุ่ยกลับมาส่งอย่างปลอดภัยครับ！” ชิวเฉิงฝูได้ยินที่หยูหลิงฮุ่ยพูดใจก็เต้นรัว และตบหน้าอกพูดรับประกันอย่างเร็ว
หยูฉายได้ยินประโยคนี้ ขณะที่กำลังจะพูดอะไร ชิวเฉิงฝูกับหยูหลิงฮุ่ยสองคนนั้นกลับออกไปแล้ว
“ฮึ่ย！” หยูฉายเขวี้ยงไม้กวาดลงกับพื้น และถอนหายใจอย่างหมดแรง
เขาจะมองจุดประสงค์ของทั้งสองคนนี้ไม่ออกได้ยังไง? โลกนี้มันก็แบบนี้แหละ เขาอยู่ที่นี่ไม่มีทางเลือกอะไรเลย และอะไรก็ทำไม่ได้เลย
ตอนนี้ ชิวเฉิงฝูกำลังพาหยูหลิงฮุ่ยไปแนะนำสถาปัตยกรรมของบ้านตระกูลชิว ขณะที่กำลังพูดคุยหัวเราะขบขัน ในใจก็คิดแต่อีกครู่จะทำธุระกันที่ตรงไหนดี
ส่วนหยูหลิงฮุ่ยที่กำลังหงุดหงิดว่าเมื่อกี้ตนตัดสินใจอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังมากไปมั้ย แต่ไม่นาน หล่อนก็ถูกสถาปัตยกรรมโบราณที่สวยงามของคฤหาสน์ตระกูลชิวดึงดูดเข้าแล้ว
ดูไปดูมา หยูหลิงฮุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะพูดชมขึ้น： “พี่ฝู สถาปัตยกรรมของเรือนที่นี่สวยงามมากๆ เลย งดงามมากจริงๆ”
“เหอะๆ ที่นี่ได้รับการดูแลโดยตระกูลชิวของฉันมาหลายร้อยปีแล้ว แน่นอนว่าต้องดีที่สุด ก็เหมือนเวทีตรงนั้น นักร้องดังในปีนั้น ล้วนแต่รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ขึ้นไปร้องนะ” ชิวเฉิงฝูพูดอย่างภาคภูมิใจ อย่างกับตนได้เห็นมันด้วยตาของตัวเอง
ถึงยังไง เขาก็เป็นคนตระกูลชิว สำหรับประวัติศาสตร์อันมีเกียรติของตระกูลชิว เขาก็รู้สึกถึงความมีเกียรติมาเสมอ เมื่อพูดกับคนข้างๆ แน่นอนว่าจึงมีความภาคภูมิใจอยู่บ้าง
ฟังชิวเฉิงฝูพูดแบบนี้ หยูหลิงฮุ่ยก็อดไม่ได้ที่มองไปทางฝั่งนู้นด้วยความอิจฉา แล้วพูด： “ฝั่งนู้นยังมีห้องด้านข้างเรือนทิศเหนืออีกตั้งหลายห้องนะ? แค่มองก็สามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามด้านนอก พักที่นั่นต้องดีกว่าแน่ๆ เลย”
ด้านข้างเรือนเหนือที่เธอพูด นั่นก็คือห้องที่พ่อบ้านเฒ่าพาหลี่ฝางกับไท่ซางเข้าไปพัก เป็นสถานที่จัดไว้ให้ปรมาจารย์พักโดยเฉพาะ แน่นอนว่าสภาพแวดล้อมจะแย่ไม่ได้
ทันใดนั้นชิวเฉิงฝูก็เลิ่กลั่กเล็กน้อย หยูหลิงฮุ่ยไม่รู้ แต่เขารู้ดีมากเลย คนที่สามารถพักที่เรือนด้านข้างเรือนเหนือได้ ล้วนแต่เป็นบุคคลแบบไหน
ไม่ต้องพูดถึงที่นั่น แม้แต่เรือนสถาปัตยกรรมบริเวณรอบๆ นี้ ล้วนแต่มีญาติคนสำคัญของตระกูลชิว ถึงจะมีสิทธิ์ยืนมือเข้ามา และจัดการให้คนเข้าไปพักได้
และญาติห่างๆ อย่างเขา ตัวเองยังพักไม่ได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะจัดการให้หยูหลิงฮุ่ยเข้าพักเลย
พลางคิดแบบนี้ ชิวเฉิงฝูก็ไม่ยอมกระอักกระอ่วนอยู่นี่ จึงพูดได้แค่ว่า： “คนที่พักในนั้นล้วนแต่เป็นปรมาจารย์ขั้นเยี่ยมยอดทั้งนั้น ไม่ใช่ที่ที่เราสามารถเข้าไปได้หรอก ป่ะ ฉันพาเธอไปดูที่อื่นนะ”
“ปรมาจารย์！” ไม่พูดยังดีกว่า ยิ่งพูดไป กลับทำให้หยูหลิงฮุ่ยยิ่งสนใจมากขึ้น
ถึงยังไงในหัวใจของจอมยุทธปรมาจารย์นั้นมีตำแหน่งที่สูงส่งและน่าเคารพ แม้จะเป็นการเจอกันครั้งนึง ก็รู้สึกว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ปกติแล้วจอมยุทธทุกคน ล้วนแต่เต็มไปด้วยความคาดหวังที่จะแสวงหาปรมาจารย์
หยูหลิงฮุ่ยก็เหมือนกัน แต่ว่าพื้นเพตระกูลของเธอไม่โดดเด่น จึงไม่มีโอกาสที่จะได้พบกับปรมาจารย์ และการที่จะได้พูดคุยกับปรมาจารย์นั้นยิ่งเหมือนกับเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าด้านในมีปรมาจารย์พักอยู่ ทันใดนั้นในใจของเธอก็คาดหวังเล็กน้อย ถึงยังไงเธอก็มาร่วมศึกชิงจ้าวยุทธภพ ตนจึงหวังว่าที่จะได้พบกับปรมาจารย์แห่งยุทธภพ หรือแม้กระทั่งสามารถมีความสัมพันธ์กับปรมาจารย์แห่งยุทธภพ
“พี่ฝู พี่พาฉันไปดูหน่อยได้มั้ย?” ตาสองข้างของหยูหลิงฮุ่ยมองชิวเฉิงฝูอย่างอ้อนวอน
“ไปดู?” ชิวเฉิงฝูได้ยิน ก็ขมวดคิ้วทันที และเข้าสู่ความลำบากใจสุด
ปรมาจารย์เป็นบุคคลประเภทไหน ถึงสามารถให้คนอยากจะเจอก็เจอได้? แม้ว่าเขาจะเป็นญาติของตระกูลชิว ก็ไม่มีโอกาสได้เจอกับปรมาจารย์
มีแค่คุณท่านของตระกูลชิว ที่สามารถเข้าหาได้ ก่อนที่จะปลีกวิเวก ชิวเฉิงฝูรู้สึกเป็นเกียรติที่เคยพูดกับเขาสองสามคำ นี่ถือว่าเป็นเกียรติยศอันยิ่งใหญ่ของเขาแล้ว
ส่วนปรมาจารย์อีกม่านของตระกูลชิวชิวเฉิงหลี่ เขายิ่งไม่แม้แต่จะเห็นญาติห่างๆ อย่างพวกเขาอยู่ในสายตาเลย จะเจอกันสักครั้งสองครั้งนั้นไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าอยากจะคุยเพื่อให้ได้ใกล้ชิด นั่นก็เป็นได้แค่ความฝัน
“ฉันของแค่มองเขาจากที่ไกลๆ ไม่เข้าไปใกล้แน่ๆ” เห็นชิวเฉิงฝูขมวดคิ้ว หยูหลิงฮุ่ยจึงรีบพูดเสริม ขณะเดียวกันนัยน์ตาก็ยิ่งเพิ่มแสงประกายของความคาดหวังขึ้นไปอีก
“เฮ้อ งั้นก็ได้ ฉันจะพาเธอไปดู” สุดท้ายก็ปฏิเสธหยูหลิงฮุ่ยไม่ได้ ชิวเฉิงฝูจึงทำได้แค่ถอนหายใจและตอบตกลง แล้วพูด： “แต่ว่าฉันขอเตือนเธอไว้ก่อน ห้ามเข้าไปใกล้เด็ดขาด ถ้าหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น พวกเราสองคนจะมีปัญหาได้！
