“ไอ้สวะเอ๊ย!” หวางซีหมิงแอบด่าออกมาหนึ่งครั้ง เขาจ้องมองหลี่ฝางด้วยสายตาเยือกเย็น พร้อมทั้งมีความหยิ่งผยองของผู้ที่อยู่ด้านบนมองคนที่อยู่ด้านล่าง
“แกก็คือหลี่ฝาง? ร้ายกาจไม่เบานี่แกน่ะ พึ่งมาถึงก็ข่มขู่ฉันแล้ว”
“แกคือหวางซีหมิงสินะ? ถ้าหากทั้งตระกูลหวางต่างก็เป็นแบบแก ดูแล้วตระกูลหวางก็คงไม่มีความหวังอะไร และยิ่งไม่มีวันพรุ่งนี้อีกต่อไปแล้ว” หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา
“ฮ่า ๆ ๆ แกคิดว่าตัวเองพอมีฝีมืออยู่บ้าง ก็ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาแล้วงั้นเหรอ? ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเอาซะเลยจริง ๆ!”
หวางซีหมิงหัวเราะขึ้นมาเสียงดังราวกับได้ฟังเรื่องที่ตลกขบขันมากเรื่องหนึ่ง
“เจ้าหนุ่ม ฉันให้โอกาสแกสักครั้ง เพียงแค่ตอนนี้แกคุกเข่าลงโขกศีรษะให้ฉันสิบครั้งโดยให้มีเสียงดังออกมา ฉันสามารถไว้ชีวิตเน่า ๆ ของแกได้”
เมื่อได้ยินคำพูดที่มั่นใจของหวางซีหมิง มู่หรงฉางเฟิงก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เขาใช้สายตาที่เฝ้ารอดูเรื่องสนุกมองไปยังหลี่ฝาง: หลี่ฝางถึงแกจะร้ายกาจยังไง หรือว่าจะสามารถต่อการกับตระกูลหวางได้งั้นเหรอ?
“ใช่ไหม?” หลี่ฝางนั่งอยู่ในห้องภายใต้สายตาของทุกคน เขายิ้มเล็กน้อย ทันใดนั้นฝ่ามือของเขา ก็ฟาดเข้าไปยังใบหน้าของหวางซีหมิงทันที
“อ๊าก!”
หวางซีหมิงร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด เขาถูกฝ่ามือของหลี่ฝางตบจนลงไปกองบนพื้น
ส่วนคนอื่น ๆ หลังจากที่ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของหวางซีหมิง ถึงได้ตื่นขึ้นมาจากความตกตะลึง
“แก นี่แกกล้าทำร้าเขาจริง ๆ เหรอเนี่ย” ภายในใจของมู่หรงฉางเฟิงตกใจขึ้นมาอีกครั้ง อีกทั้งตื่นเต้นดีใจ ที่ตกใจก็เพราะเขาไม่คิดว่าหลี่ฝางจะกล้าลงมือจริง ๆ ที่ตื่นเต้นดีใจก็เพราะว่า ครั้งนี้ตระกูลหวางและหลี่ฝางได้ผูกปมแค้นเข้าให้แล้วจริง ๆ
ต่อให้เดิมทีตระกูลหวางไม่ยากจะเป็นศัตรูกับหลี่ฝาง ตอนนี้ก็จะต้องลงมืออย่างแน่นอน
“หลี่ฝาง แกไม่รู้ฐานะของคุณชายหวางเหรอ?” มู่หรงฉางเฟิงรีบลุกยืนขึ้นมา เขาทำท่าทำทางดุด่าว่ากล่าว: “จะบอกแกให้นะ อย่าคิดว่าอยู่ที่เมืองเอกตัวเองพอจะมีฝีมืออยู่บ้างเลยไม่เกรงกลัวกฎหมาย คุณชายหวางไม่ใช่คนที่แกจะสามารถล่วงเกินได้!”
หลี่ฝางเหลือบตามองมู่หลงฉางเฟิงแวบหนึ่ง แล้วยิ้มอย่างเหยียดหยาม
เมื่อไม่นานมานี้ เขายังเห็นมู่หรงฉางเฟิงเป็นศัตรูอันดับหนึ่งอยู่เลย แต่ในตอนนี้ มู่หรงฉางเฟิงนั้นไม่มีคุณสมบัติพอแม้แต่จะถกเถียงกับเขาแล้ว
“หวางซีหมิง อย่างน้อยแกก็เป็นถึงคนของตระกูลหวางแห่งเมืองเซี่ยงไฮ้ มาคลุกคลีกับคนอย่างมู่หรงฉางเฟิง ชั่งขายหน้าคุณปู่ของแกจริง ๆ!”
คำพูดของหลี่ฝาง ทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที
คนคนนี้รู้ที่มาที่ไปของตระกูลหวางเป็นอย่างดี ยังกล้าปฏิบัติกับหวางซีหมิงแบบนี้อีกเหรอ?
“ลุงโจว จัดการมันให้ฉันซะ!”
หวางซีหมิงเคยถูกเหยียดหยามแบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน ไฟแห่งความโมโหลุกโชนขึ้นมาในใจของเขา จนดวงตาของเขากลายเป็นสีแดง
เมื่อชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านข้างได้ยินดังนั้น เขาก็มองไปที่หลี่ฝางทันที
“อย่าโทษฉันเลยนะ แกรนหาที่เอง” เขาส่ายหัว ในสายตาที่มองหลี่ฝางนั้นเต็มไปด้วยความสงสาร
หลังจากที่หลี่ฝางได้ยินคำพูดของชายวัยกลางคนแล้ว เขากลับเพียงแค่ยิ้มอย่างดูแคลน วินาทีต่อมา เขาก็ได้ยื่นมือออกไป และจับเข้าที่หมัดของชายวัยกลางคนที่ต่อยเข้ามาด้วยความโมโหเบา ๆ
“ปัง!”
หมัดนั้นของชายวัยกลางคนถูกหลี่ฝางจับฟาดลงไปที่โต๊ะอย่างจัง ทันใดนั้น โต๊ะนั่นก็ได้แตกหักไปทันที และกำปั้นของชายวัยกลางคน ก็ได้มีเลือดสด ๆ สาดกระเซ็นออกมา
ชายวัยกลางคนกุมมือของตัวเองก้าวถอยหลังไปติดต่อกันหลายก้าว แต่กลับไม่ได้ร้องออกมาเลยสักแอะเดียว เพียงแค่ภายในดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จ้องเขม็งไปที่หลี่ฝางที่นั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเลยสักนิด
“เป็นไปได้ยังไง?”
ชายวัยกลางคนเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
ในหลายปีมานี้เขาฝึกการต่อสู้มาอย่างยากลำบาก ความแข็งแกร่งเกือบจะเท่ากับกับตงฟางจัว แต่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้พึ่งจะอายุเท่าไหร่เอง ดูจากใบหน้าที่อ่อนวัยนั่น คงพึ่งยี่สิบต้นเองสินะ?
แต่ว่าฝีมือของเขา กลับทำให้ชายวัยกลางคนดูไม่ออก
การเคลื่อนไหวของหลี่ฝางนั้นเร็วมาก ทำให้คนไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยสักนิด พูดได้ว่า ถ้าหากเมื่อกี้หลี่ฝางคิดจะฆ่าเขา เขาคงตายไปนานแล้ว
“ลุงโจว……”
หวางซีหมิงเองก็ได้ตะลึงงันไปโดยสิ้นเชิง เขาคิดไม่ตก ตัวเองเคยเห็นฝีมือของยอดฝีมือที่อยู่ข้างกายคนนี้อยู่แท้ ๆ ทำไมวันนี้ถึงได้เป็นเหมือนกับกำลังแสดงละคร แค่พริบตาเดียวก็ถูกคนทำร้ายจนไม่อาจใช้งานได้แล้ว?
ภายในใจของเกาจื่อหมิงกลับรู้สึกเหยียดหยามขึ้นมา ในตอนที่เขาเห็นหลี่ฝางนั่นเอง เขาก็รู้ขึ้นมาทันทีเลยว่าวันนี้หวางซีหมิงจะต้องแย่แน่
หลี่ฝางเป็นใครกัน? ภาพเหตุการณ์สุดอลังการที่พม่าในตอนนั้น เขายังไม่ลืมมันหรอกนะ!
ส่วนมู่หรงฉางเฟิง ถึงแม้ในเวลานี้บนใบหน้าจะเต็มไปด้วยความไม่คาดฝัน แต่ในใจกับตื่นเต้นดีใจสุดขีด
สถานการณ์เช่นนี้ เขาเองก็เคยคิดไว้เหมือนกัน แต่นี่ก็ถือว่าแผนการของเขานั้นสำเร็จแล้ว หลี่ฝางและตระกูลหวางผูกปมแค้นกันอย่างสิ้นเชิง สุดท้ายแล้วภายใต้เงื้อมมือที่แข็งแกร่งของตระกูลหวังหลี่ฝางจะต้องไม่เหลือแม้แต่กระดูกแน่!
“หวางซีหมิง ถ้าหากตอนนี้แกคุกเข่าขอร้องล่ะก็ ฉันเองก็สามารถให้โอกาสแกอีกครั้ง ปล่อยแกให้มีชีวิตรอดไป”
หลี่ฝางนำคำพูดที่หวางซีหมิงเคยพูดเอาไว้เมื่อสักครู่ ส่งคืนกลับไปโดยไม่ขาดแม้แต่คำเดียว
“ฉันเป็นคนตระกูลหวาง แกกล้าแตะต้องฉัน ไม่กลัวว่าตระกูลหวางจะมาล้างแค้นหรอกเหรอ?” หวางซีหมิงกัดฟันกรอด พลางมองหลี่ฝางด้วยความโมโห เขาไม่กล้าเชื่อว่าหลี่ฝางจะกล้าทำอะไรเขาจริง ๆ
“ไอ้ไง่เอ๊ย”
หลี่ฝางลุกยืนขึ้นมาอย่างเย็นชา
และในตอนนี้เอง ชายวัยกลางคนคนนั้นจู่ ๆ ก็ลงมือขึ้นมาอย่างฉับพลัน เท้าของเขาเตะเข้ามายังบริเวณหัวของหลี่ฝาง
“รนหาที่ตาย!” หลี่ฝางกล่าวอย่างเย้ยหยัน จากนั้นก็โบกสะบัดมืออย่างง่าย ๆ ทันใดนั้น พลังที่ร้ายกาจสายหนึ่งก็ได้ระเบิดออกมาก กระแทกจนร่างของชายวัยกลางคนลอยปลิวออกไป
เสียง “ผลัวะ” ดังขึ้น ร่างของชายวัยกลางคนกระแทกเข้าไปที่หน้าต่างกระจก จนทำให้บานกระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ จากนั้นก็ได้ลอยออกไปนอกหน้าต่าง
“คนไม่รู้จักชั่วดี” หลี่ฝางกล่าวอย่างเย้ยหยัน และมองไปที่หวางซีหมิงอีกครั้ง
หวางซีหมิงเห็นบอดี้การ์ดของตัวเองแพ้อย่างราบคาบ แม้แต่คนก็ยังถูกอัดจนลอยออกไป เหลือแค่ตัวเองที่ต้องเผชิญหน้ากับหลี่ฝางเพียงลำพัง ร่างกายของเขาสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
