หลี่ฝางไม่มีทางเลือกเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่ว่าเสียเปรียบทางวัฒนธรรม เขาไม่พูดพวกนี้แน่ แล้วทำไมเขาต้องหาไกด์มาด้วยล่ะ
“แบบนี้ละกัน”หลี่ฝางหยิบเงินก้อนหนาๆออกมาอีกครั้ง“นี่ห้าพัน แค่คุณพาผมไปก็พอแล้ว”
มองห้าพันนั้น โล่ซือหานก็ตาเบิกโต สุดท้ายความระวังตัวในใจก็พ่ายแพ้ให้กับเงิน ตอบไปว่า：“โอเค……แต่ว่าฉันจะพูดให้ชัดเจนนะ ฉันแค่รับหน้าที่พาคุณไปที่นั่น เรื่องอื่นฉันไม่สนนะ”
“แน่นอน”
แป๊บเดียว หลี่ฝางก็ตามโล่ซือหานเดินผ่านถนนใหญ่ทีละสายไป ทีละนิดๆ บรรยากาศรอบๆก็ค่อยๆทรุดโทรม ผู้คนก็ค่อยๆน้อยลง แม้แต่ถนนก็ยังเริ่มขรุขระ
สุดท้ายในที่สุดก็มาถึงย่านสลัม สภาพแวดล้อมที่นี่เรียกได้ว่าแย่ เหมือนกับสลัมในหนังเลย
“ถึงแล้ว”โล่ซือหานหยุดฝีเท้าลงพูดว่า“ที่นี่ก็ค่อนข้างอันตรายแล้ว หัวขโมย คนต้มตุ๋นต่างๆอยู่ที่นี่หมด กระเป๋าเงินของคุณจะถูกขโมยได้ถ้าไม่ระวัง”
หลี่ฝางมองโล่ซือหานที่ดูซีเรียส ท่าทางที่พยายามใช้ภาษาขู่ให้เขาไปนั้นรู้สึกตลกหน่อยๆ แต่เขายังแกล้งทำเป็นพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ดีมาก งั้นก็เริ่มจากตรงนี้ ไปจนสุดทาง”หลี่ฝางคิดในใจ“เริ่มจากพวกอันธพาลธรรมดาก่อน”
คิดเล็กน้อย หลี่ฝางก็ถามไปตรงๆ：“พาผมไปดูแหล่งเที่ยวผู้หญิงของที่นี่หน่อย”
“อะไรนะ？”ทันใดนั้นโล่ซือหานก็ตะลึง มองหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“แหล่งเที่ยวผู้หญิง，”หลี่ฝางพูดซ้ำอีกรอบ“ก็สถานที่ทำเรื่องแบบนั้น คุณคงไม่ได้ว่าไม่รู้จักหรอกนะ？”
“คุณไปหาเองเถอะ ไอ้ระยำ！”โล่ซือหานโมโหสุดๆ หันหน้าเดินออกไป
เธอคิดไม่ถึงเลยว่า หลี่ฝางมาไกลถึงที่นี่ ตอบสนองเป็นอย่างแรกก็คือสถานที่แบบนี้
เธอคิดว่าตัวเองไม่ตบเขาสักฉาด ก็ถือว่าดีแล้ว
ก็แค่พอเลี้ยวเข้าซอยหนึ่ง เธอก็ลังเลขึ้นมา
ยังไงก็เป็นตัวเองที่พาเขามาสถานที่อันตรายแบบนี้ ถ้าเขาหายไปจากที่นี่ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
พอคิดแบบนี้ โล่ซือหานก็เตรียมจะกลับไปอีกครั้งเพื่อพาเขาออกมา อย่างไรก็ตามเธอหันหน้าไป ก็ถูกคนหนึ่งทำสลบไป แล้วลากเข้าไปในซอยเล็กๆแห่งหนึ่ง
แป๊บเดียว โล่ซือหานก็ถูกคนสองคนทิ้งไว้ในรถคันหนึ่ง แล้วรถก็ขับไปอย่างรวดเร็ว
แต่ที่เขาไม่เห็นก็คือ หลี่ฝางตามอยู่หลังรถ ตามขึ้นไปด้วยความเร็ว
แป๊บเดียว หลี่ฝางตามรถมาที่หน้าตึกเล็กๆชั้นสามแห่งหนึ่ง มองคนสองคนแบกโล่ซือหานเข้าไปในตึก
และในตึกเล็กๆยังมีคนอีกสามคน กำลังดื่มเบียร์กินอะไรกันอยู่
คนตัวเตี้ยเดินเข้ามาอวดสามคนนั้น：“ครั้งนี้ผมได้ของดีมา จะต้องได้เงินไม่น้อยแน่”
“ดูเหมือนจะเป็นคนจีน”ชายปลิ้นปล้อนคนหนึ่งในสามคนนั้นพูด“ดูเหมือนจะเป็นลูกครึ่ง”
“ลูกครึ่งแล้วไง？”คนตัวเตี้ยหัวเราะหึหึ“หลายๆคนชอบแบบนี้”
“โอเค”ชายปลิ้นปล้อนพูดว่า“ตามกฎเดิมแล้ว ให้เธอรู้กฎก่อน”
“แน่นอน”คนตัวเตี้ยหัวเราะหึหึ หัวเราะได้ปลิ้นปล้อนกว่าชายปลิ้นปล้อนเสียอีก
ได้ยินประโยคนี้ หลี่ฝางรู้ว่าไม่อาจวางแผนระยะยาวโดยไม่รีบหวังผลได้แล้ว หมดหนทางได้แต่ลงมือ พริบตาเดียวก็ตีทุกคนสลบ
วางโล่ซือหานไว้บนโซฟา หลี่ฝางตบหน้าของเธอเบาๆ แป๊บเดียวเธอก็ฟื้นคืนมา
จากนั้นสีหน้าโล่ซือหานก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัวสุดๆ
“อย่าฆ่าฉัน！อย่าฆ่าฉัน！”
“ขอร้องคุณล่ะอย่าขายฉัน ฉันฉันฉัน ฉันเป็นโรคติดต่อด้วย ฉัน ……”
หลี่ฝางถอนหายใจ เข้าไปกดหัวของโล่ซือหานให้เธอมองคนที่ถูกตัวเองมัดไว้ดีๆ
“เห็นไหม คนที่จับคุณถูกผมจัดการหมดแล้ว ผมมาช่วยคุณต่างหาก”
“อ๋า คุณ……”โล่ซือหานตะลึง“คุณทำอะไรกันแน่？”
“ผมบอกว่าผมมาทำความดีคุณเชื่อไหม？”หลี่ฝางกลอกตาใส่ พูดว่า“นั่งตรงนี้ดีๆ ผมจะขึ้นไปดู”
ถูกหลี่ฝางทิ้งอยู่ตรงนี้คนเดียว ในใจโล่ซือหานเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ จึงมองหลี่ฝางที่แป๊บเดียวก็ลงมาจากด้านบนอย่างตื่นตระหนก พร้อมกับลากคนสองคนเหมือนกับลากหมาที่ตายแล้วมาด้วย
“คุณมาเป็นล่ามหน่อย”หลี่ฝางพูดกับโล่ซือหาน：“บอกพวกเขา ตอบคำถามดีๆ ผมให้พวกเขาทรมานน้อยลงได้”
โล่ซือหานกลืนน้ำลาย รีบแปลคำพูดของหลี่ฝาง
คิดไม่ถึงว่าคนพวกนั้นจะหัวเราะเย็นชาอย่างดูถูก ชายปลิ้นปล้อนขู่ไปโดยตรงว่า：“กล้าสู้กับพวกเรา คุณคิดว่าตัวเองเจ๋งมากเหรอ？บอกให้นะ รีบปล่อยพวกเราซะ ไม่อย่างนั้นคุณตายอย่างอนาถแน่ ……”
หลี่ฝางคิดว่าข่มขู่แบบนี้น่าเบื่อมาก โบกมือให้โล่ซือหานไม่ต้องแปลอีก แล้วจึงยกเท้าขึ้นถีบนิ้วมือของชายปลิ้นปล้อนขาด
ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นจากปากของชายปลิ้นปล้อน แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังคงแข็งข้อ ยังคงด่าทออย่างรุนแรง สบถคำหยาบต่างๆไม่หยุด
โล่ซือหานไม่กล้ามองกลุ่มคนท่าทางโหดเหี้ยมพวกนั้นอีก หันหน้าด้วยความกลัวตัวสั่นงันงก พูดกับหลี่ฝางว่า：“พวกเขามันบ้า พยายามอย่างสุดชีวิตแค่เงินไม่กี่ร้อย ……”
“เหอะเหอะ บ้าไปแล้ว？”หลี่ฝางหัวเราะ“งั้นก็ให้ผมมารักษาอาการบ้าของพวกเขาละกัน”
