หลี่ฝางถอนหายใจ ขณะที่กำลังจะกลับไปที่เครื่องบิน คิดหาวิธีอื่นๆ แต่เมื่อเขาหันตัว จู่ๆ ก็เดินเซ จนล้มลงไปกองกับพื้น
ต่อมา ทัศนวิสัยของเขาก็พร่ามัวขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น?” ความคิดดังกล่าวแวบเข้ามาในหัวของหลี่ฝาง และแรงในร่างกายของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานก็มีเงาร่างของคนหลายคนเข้ามาล้อมเขา และพูดพร่ำด้วยภาษาที่หลี่ฝางไม่เข้าใจ
ในตอนนี้ถึงแม้หลี่ฝางจะมีสติคิดได้ แต่ว่ามองอะไรเบลอๆ ร่างกายไม่มีแรงสักนิดเลย ทำได้แค่ทำตามที่อีกฝ่ายจัดการ
หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกว่า ตนถูกมัดเอาไว้ ให้คนอุ้มไปไม่รู้ว่าเดินไปที่ไหน
และก็ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไหร่แล้ว สายตามองเห็นเรือนบางหลังอย่างรางๆ มีทั้งกลิ่นควันและกลิ่นหอมของอาหาร
หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกสึกว่าร่างกายหนักๆ ถูกคนโยนเข้าไปในสักที่นึง ราวกับว่าข้างกายยังมีอยู่อีกหนึ่งคน ซุกตัวอยู่ที่มุมไม่กระดิกเลย ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย
หลี่ฝางก็ยังคงไม่สามารถขยับได้ ทำได้แค่จ้องอย่างหมดหนทางอยู่ครู่ ร่างกายถึงค่อยๆ กลับคืนสภาพเดิม
เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง แล้วมองไปที่คนผู้นั้น
“นี่ ยังมีชีวิตอยู่มั้ย?” หลี่ฝางเรียก
“โดนยาชาเข้าไปน่ะสิ” คนนั้นตอบกลับมาอย่างเย็นชา
เห็นแค่ว่าเขาอายุประมาณสามสิบกว่าๆ เป็นคนต่างชาติ สภาพโทรมๆ มองดูราวกับถูกซ้อมมาไม่ใช่น้อย
“ยาชา?” หลี่ฝางรีบคลำคอของตัวเอง และรู้สึกได้ถึงปากแผลเล็กๆ
“เป่าลูกดอกใส่เหรอ? ฉันไม่รู้สึกตัวเลย”
“เหอะๆ” คนๆนั้นฉีกยิ้มที่ดูแย่ๆออกมา ก่อนจะยื่นมือไปทางหลี่ฝาง “จอร์จ เจอรัลด์ นายเรียกฉันว่าจอร์จก็ได้”
หลี่ฝางจับมือกับเขา： “กู่เทียน”
ในสถานการณ์ที่ไม่ชัดเจน เขาก็ยังคงใช้ชื่อปลอมอยู่
“นายก็มาสำรวจที่นี่เหมือนกันเหรอ?” จอร์จถาม
“ไม่ใช่” หลี่ฝางพูดพลางถอนหายใจ “ฉันเครื่องบินตก”
ไม่รู้ว่าทำไม เวลาที่หลี่ฝางอยู่ต่อหน้าจอร์จ มักจะรู้สึกว่าต้องแอบซ่อนสถานะตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ราวกับว่ามีความรู้สึกบางอย่างบอกเขา ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเชื่อใจไม่ได้อย่างนั้นแหละ
“เครื่องบินตก? นายนี่โชคดีนะ ขนาดนี้แล้วยังไม่ตาย” จอร์จพูดอย่างอดไม่ได้ “น่าเสียดาย โชคดีของนายถูกใช้หมดไปแล้ว”
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น?” หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะพูด
“เพราะว่าที่นี่” จอร์จยิ้มอย่างดูแย่ๆ และพูดขึ้น： “มันเป็นที่หลอนๆ ที่เราไม่มีทางหนีออกไปได้เลย ไม่สิ พวกเราอาจจะอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้ก็เป็นได้”
“ที่หลอนๆ นี่” หลี่ฝางถอนหายใจพลางพูด “เข็มทิศของนายก็ใช่ไม่ได้เหมือนกันใช่มั้ย?”
“เข็มทิศ? เป็นอุปกรณ์ชิ้นแรกสุดที่พวกเราพกติดตัว！” จอร์จพูดอย่างอดไม่ได้ “แต่ว่าของพวกนั้นพอมาอยู่ในสถานที่หลอนๆ แบบนี้มันไม่ใช้อะไรไม่ได้เลย ประโยชน์สักนิดก็ไม่มี！”
“เดี๋ยวนะ！” จู่ๆ หลี่ฝางก็ระแวงขึ้นมา “พวกนาย?”
“เหอะๆ ……” จอร์จหัวเราะอย่างเย็นชาอีกครั้ง “ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอ พวกเราอาจจะอยู่ไม่ถึงวันพรุ่งนี้ พวกมันกินเพื่อนร่วมทางของฉันไปหมดแล้ว ต่อไปก็คงเป็นฉันแล้ว……”
หลี่ฝางกลืนน้ำลาย แล้วถามอย่างระวัง： “คือ……คนพื้นเมืองที่นี่?”
จอร์จไม่พูดอะไรแล้ว แค่มองหลี่ฝางด้วยสายตาที่หมดหวัง และยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นยะเยือก
“ฉันคิดว่าขอแค่พวกเรายังไม่ตาย นั่นก็ยังมีความหวัง” หลี่ฝางถอนหายใจ และลองพูดปลอบจอร์จ
“ความหวัง……ฉันมองไม่เห็นความหวังเลย……” ในตอนนี้น้ำเสียงของจอร์จก็เผยให้เห็นถึงความสิ้นหวัง “ฉันคิดว่าบางทีถ้าตอนนี้ฉันฆ่าตัวตายไปเลยอาจจะเป็นทางจบที่ดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยก็ยังดีกว่าถูกกินตายเป็นหมื่นเท่า”
พูดไปพูดมา จอร์จก็ตกอยู่ในสภาพพูดพึมพำ เอามือจับท้องไว้และบ่นพึมพำอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว
หลี่ฝางเห็นท่าทีของเขาไม่เหมือนคนที่จะฆ่าตัวตาย จึงไม่ได้ไปขัดท่าทีของเขาตอนนี้
อย่างน้อยแบบนี้ก็ดีกว่าฆ่าตัวตายเยอะ หลี่ฝางไม่อยากให้คนที่เขาสามารถพูดคุยได้ด้วยแค่คนเดียวในตอนนี้ตายไปต่อหน้าต่อตาเขา
ผ่านไปอีกสักพัก ในที่สุดร่างกายของหลี่ฝางก็กลับมาเป็นปกติ อย่างน้อยก็วิ่งได้กระโดดได้ ไม่เหมือนเมื่อกี้ที่ปฏิกิริยาตอบสนองเชื่องช้า
หลี่ฝางลองดันกรง ก็พบว่าราวไม้พวกนี้แข็งแรงมากๆ อย่างน้อยคนธรรมดาก็ไม่สามารถทำหักได้
แต่พูดยังไงหลี่ฝางก็คือผู้แข็งแกร่งก็ลัทธิเต๋า ไม้จะแข็งขนาดไหนมันก็ยังคงเป็นแค่ไม้เท่านั้น ถึงแม้จะไม่มีกำลังภายใน เขาก็มั่นใจว่าจะหักไม้พวกนี้ได้ จากนั้นก็หนีออกไปจากที่นี่
อย่างแรกคือ พลังในร่างกายเขาต้องฟื้นฟูกลับมาก่อนส่วนนึง
“เพื่อนของนายตอนที่ถูกจับไปกิน พวกนายไม่ได้ขัดขืนเลยเหรอ?” หลี่ฝางนึกคำถามขึ้นได้อีก
“แน่นอนว่าขัดขืน แต่น่าเสียดาย ที่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” จอร์จยิ้มอย่างทรมานพลางพูด “พวกมันจะใช้ลูกดอกเคลือบยาชาเป่ายิงมาที่พวกเราแล้วค่อยลงมือ”
“งั้นพวกเราทำได้แค่รีบลงมือแล้ว” หลี่ฝางพูด “ไม่งั้น ถ้าพวกมันลงมือกับพวกเราแล้ว พวกเราจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว”
เขาคลำไปที่ร่างของตัวเอง ช็อกโกแลตบาร์ที่ตัวเขายังอยู่ คนป่ากลุ่มนั้นไม่ได้แตะต้องของบนตัวเขา บางทีช็อกโกแลตบาร์พวกนี้จะทำให้เขาเพิ่มพลังได้นิดนึง
จอร์จกลับถอนหายใจ พิงกรง สองตามืดมนสิ้นหวัง
“พวกเราแม้แต่กรงนี่ยังเปิดไม่ออก จะหนีไปได้ไง?”
“ใครบอกว่าเปิดกรงไม่ออกกัน?” หลี่ฝางพูดอย่างหมดหนทาง “ฉันว่า นายทำให้ร่างกายตื่นตัวก่อน ไม่งั้นอีกแป๊บนึงฉันเปิดกรงออกแล้วฉันก็พานายไปไม่ไหว”
