หลี่ฝางลืมตาขึ้นมา มองเห็นป่าทึบหนา ส่วนที่ตัวของตัวเองนั้นก็เปียกโชน และยังรู้สึกว่าทั้งร่างกายไม่มีแรง
“เกิดอะไรขึ้น？”หลี่ฝางส่ายหัวที่ตอนนี้ยังรู้สึกมึนๆอยู่ แล้วจึงมองเห็นสถานการณ์ของตัวเองในปัจจุบัน
ร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาจมลงไปในหนองน้ำ และห่างจากเขาไปประมาณหนึ่งหรือสองกิโลเมตร ก็มีเครื่องบินลำหนึ่งตก แต่ตอนนี้แตกเป็นเสี่ยงๆกลายเป็นซากเศษเหล็ก และมีควันหนาๆออกมา
หลี่ฝางนึกไม่ออกเลยว่าทำไมตัวเองถึงปรากฏตัวอยู่นี่ และก็จำไม่ได้ว่าเครื่องบินลำนั้นมาจากไหน เขาจำได้แค่ว่าหลังจากตัวเองกำจัดฐานทัพบริษัทคลอริสพวกนั้นเสร็จ เอาธนาทิ้งไว้ในฐานทัพ จากนั้นก็ออกมาคนเดียว
เขาเชื่อว่าแป๊บเดียวทีมหลงหยาที่รีบมาถึงจะจัดการปัญหาที่ตามมาได้ งานตามเก็บพวกนี้ไม่ต้องให้เขากังวลแน่ๆ และเขาเองก็มีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ
จากนั้น……ความทรงจำจากนี้ก็ว่างเปล่า
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”หลี่ฝางดูงุนงง ทั้งที่เขากำลังอยู่ระหว่างทางที่ไปโซนปีศาจ ตอนนี้จู่ๆกลับปรากฏในสถานที่ปีศาจแบบนี้ ที่สำคัญคือความทรงจำที่เกี่ยวข้องนั้นเขาไม่มีเลย
การเปลี่ยนแปลงที่ยากจะเชื่อนี้ ทำให้หลี่ฝางไม่อาจยอมรับได้ในทันที
แต่แป๊บเดียวหลี่ฝางก็เอาปัญหาทุกอย่างทิ้งไว้ เพราะว่า……หลี่ฝางใกล้จะจมลงไปแล้ว
น้ำโคลนมาถึงคอแล้ว ผ่านไปอีกสักพัก ถ้าหลี่ฝางไม่เงยหน้าขึ้น ก็ได้แต่ชิมรสชาติของน้ำโคลนที่สกปรกและเหม็นในหนองน้ำ
พอรู้สึกถึงสภาพตอนนี้ของตัวเอง ในใจหลี่ฝางก็หม่นลง กำลังภายในที่เดิมทีมีอยู่มากมายในร่างกายเขา ตอนนี้เหลือเพียงแต่ความน่าสมเพช กระทั่งว่ายังเทียบไม่ได้กับตอนที่เขาเพิ่งได้รับกำลังภายในมา
กำลังภายในนี้ ถึงแม้ปล่อยออกไปหมด กลัวว่าจะเท่ากับแรงหมัดของผู้ใหญ่คนหนึ่ง พูดง่ายๆคือ ไม่มีประโยชน์ห่าไรเลย
ร่างกายของเขาก็ยังไม่ดี ทั้งร่างกายยังเจ็บ แต่น่าจะไม่มีกระดูกหัก แต่ว่าตอนนี้เขาก็ออกแรงไม่ไหว แขนขาอ่อนแรง เหมือนเพิ่งฟื้นตัวจากอาการป่วยหนัก ร่างกายแข็งแรงที่เดิมทีกำลังภายในไม่หยุดแข็งแกร่ง ตอนนี้มันกลายเป็นเหมือนคนธรรมดา และยังด้อยกว่าเล็กน้อยด้วย
หลี่ฝางพยายามดิ้นรนสองสามครั้ง ไม่เพียงแต่ไม่ได้ผลใดๆ กลับทำให้ตัวเองจมลงไปอีก
สิบวินาทีถัดมา น้ำโคลนก็ไม่พ้นจมูกของหลี่ฝาง ตอนที่เขาจะปลงว่าชีวิตของตัวเองจะจบลงที่นี่ จู่ๆเขากลับพบว่า เท้าของตัวเองแตะไปที่พื้น
ที่แท้บึงแห่งนี้ก็ไม่ลึกเท่าไหร่เลย
ดังนั้นหลี่ฝางเริ่มเดินไปทางขอบโคลน เดินออกไปอย่างรวดเร็ว สลัดออกจากหนองน้ำนี้ นอนล้มไปที่พื้นโดยตรง
ไม่มีการสนับสนุนของกำลังภายใน ร่างกายของเขาอ่อนแออย่างชัดเจน หอบอยู่นานถึงค่อยๆผ่อนคลายลง
กลิ่นอากาศนั้นเหม็นมาก และความร้อนชื้น ทั้งหมดต่างทำให้หลี่ฝางรู้สึกแย่สุดๆ
สายตาของหลี่ฝางมองไปที่ซากปรักหักพังเครื่องบินที่อยู่ไม่ไกล เตรียมหาดูว่ามีอะไรไหมที่จะช่วยตัวเองได้บ้าง
เกือบครึ่งชั่วโมงถัดมา
หลี่ฝางเจอศพสองสามศพจากซากปรักหักพังของเครื่องบิน ดูเหมือนเป็นคนต่างชาติ ส่วนชาติไหนนั้นหลี่ฝางไม่อาจตัดสินได้ หลี่ฝางก็หาของใดๆที่มาแสดงตัวตนของเขาไม่ได้
เขาไม่มีความรู้ในการใช้หน้าตาตัดสินสัญชาติอะไรพวกนี้เลย แค่แยกออกว่าเป็นคนขาวหรือคนผิวสีได้ก็มากพอแล้ว
ใช้เวลาไปเล็กน้อย หลี่ฝางเอาคนพวกนี้ใส่ไปในดิน ยังดีที่ดินในนี้ค่อนข้างนุ่ม ไม่ทำให้หลี่ฝางต้องใช้แรงมาก ไม่อย่างนั้นหลี่ฝางก็จะยอมแพ้ทำเรื่องดีๆที่ไม่มีใครรู้แบบนี้ไป
หลี่ฝางนั่งอยู่ที่พื้น กินช็อกโกแลตไปอันชิ้น นี่เป็นของที่เขากินได้เพียงอย่างเดียวจากที่หาเจอบนเครื่อง แค่สี่ห้าชิ้น เพื่อชีวิตที่ยืนยาว หลี่ฝางจึงกินไปหนึ่งชิ้น เอาที่เหลือใส่ในกระเป๋ากางเกงไว้
ที่โชคดีคือ เขาพบว่ากำลังภายในของตัวเองเพิ่มขึ้น ความเจ็บของร่างกายก็ค่อยๆลดลง หมายความว่าเขาจะฟื้นคืนกลับมาใช้เวลาไม่นานนัก
หลังจากเพิ่มไปเล็กน้อย เขาก็เข้าไปในเครื่องบินอีกครั้ง สิบกว่านาทีถัดมา หลี่ฝางพบอย่างประหลาดใจว่า การสื่อสารไร้สายบนเครื่องบินดันใช้ได้อยู่ เขาจึงเริ่มลองขอความช่วยเหลือทันที
แต่พอดูป่าดึกดำบรรพ์ที่ไม่ค่อยมีคนผ่านเข้ามาอย่างนี้แล้วนั้น ความเป็นไปได้ที่จะสามารถมีคนได้รับสัญญาณก็น้อยจริงๆ หลี่ฝางจึงได้แต่พยายามให้ดีที่สุดก็พอ
หลังจากเรียกขอความช่วยเหลือไปแล้ว หลี่ฝางก็เตรียมลองทำเข็มทิศนำทางด้วยตนเอง
หลักการก็ง่ายมาก เคยเรียนตอนประถม แรงเสียดทานของเข็มโลหะเล็กๆทำให้เกิดไฟฟ้าสถิต และการเหนี่ยวนำแม่เหล็กไฟฟ้าทำให้เกิดสนามแม่เหล็กชั่วคราว การเหนี่ยวนำแม่เหล็กไฟฟ้าจะทำให้เกิดคุณสมบัติแม่เหล็กชั่วคราว
จากนั้นเอาเข็มเล็กวางไว้บนใบไม้ยาวๆเล็กๆแผ่นหนึ่ง แล้วค่อยเอาใบไม้วางไว้บนน้ำ เข็มทิศนำทางง่ายๆก็เสร็จแล้ว
ส่วนเข็มเล็กๆนั้น เป็นคลิปหนีบกระดาษที่หลี่ฝางหาเจอบนเครื่องบิน
เดิมทีคาดหวังว่าของสิ่งนี้จะสามารถระบุทิศทางให้ตัวเองได้ อย่างไรก็ตามหลี่ฝางกลับพบว่า เข็มทิศนำทางดันหมุนอยู่ในน้ำไม่หยุด จนแม่เหล็กหายไปจึงหยุดลง
“นี่เป็นสนามแม่เหล็กแปลกประหลาดอะไรกัน？”หลี่ฝางก็ตะลึงทันที แล้วจิตใต้สำนึกจึงมองซากปรักหักพังเครื่องบินตรงนั้น
ทันใดนั้นเขาก็สงสัยเล็กน้อยว่าเครื่องบินลำนั้นได้ถูกสนามแม่เหล็กแปลกประหลาดในนี้ทำเสียหรือไม่
