หลี่ฝางหยิบใบยาขึ้นมา นั้นคือสิ่งที่ก่อนจะแยกจากส้าวส้วยให้เขามา ด้านบนนั้นเขียนยาสมุนไพรที่ต้องการ
กู่เฟยชิงรับใบยามาดู สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย และมองดูอยากลำบอกใจเล็กน้อย และมองไปที่ผู้อาวุโสรอบๆ
ผู้อาวุโสหลายท่านค่อยๆ เข้ามาดู จากนั้นสีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก และใช้สายตาพูดคุยกันอย่างไร้เสียง
สำหรับท่าทีเล็กน้อยของคนพวกนี้ หลี่ฝางไม่ได้ห้าม และก็ไม่ได้พูดอะไร ถึงยังไงสำหรับเขาแล้ว ความคิดเห็นของคนพวกนี้ไม่สำคัญ ขอแค่ตนได้สิ่งที่ต้องการก็พอแล้ว
ถ้าหากคนพวกนี้ยินดีมอบให้เขาอย่างเชื่อฟัง แบบนั้นหลี่ฝางก็ยินดีที่จะยอมแลกบางอย่างเล็กน้อย ถ้าหากไม่ยอมให้เขา อาจจะทำให้เรื่องนั้นยุ่งยาก แบบนั้นหลี่ฝางก็คงจะไม่เกรงใจพวกเขาเป็นธรรมดา
สีหน้าของคนพวกนั้นยิ่งดูยิ่งลังเล ในตอนนั้นกู่ชิงเสว่ก็เดินเข้ามา ยิ้มและหยิบกระดาษแผ่นนั้นไป สองตามอง ทันใดนั้นก็เข้าใจแล้ว และหันไปยิ้มอ่อนๆ ให้หลี่ฝาง
“ปรมาจารย์หลี่ท่านมาหายาถึงที่ หุบเขาราชายาก็ไม่มีทางที่จะปฏิเสธ แต่ตัวยาที่ปรมาจารย์หลี่ต้องการนั้นล้วนแต่เป็นตัวยาที่หายากมากๆ หาได้แค่ในคลังยาลับของหุบเขาราชายา และคลังยาลับของหุบเขาราชายามีแค่ท่านพ่อเท่านั้นที่สามารถเปิดออกได้ และท่านพ่อกำลังปรุงยาอายุวัฒนะที่สำคัญอยู่ ยังต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะปรุงเสร็จ และก็ก่อนจะปรุงเสร็จก็ไม่สามารถรบกวนได้ ทำได้แค่รบกวนปรมาจารย์หลี่ต้องรอสักกี่ชั่วโมง ต้องขออภัยปรมาจารย์หลี่ด้วยค่ะ”
หลี่ฝางได้ยินคำพูดของกู่ชิงเสว่ดูดีแบบนี้ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ จึงพยักหน้าพลางพูด： “เรื่องนี้ไม่มีปัญหา”
กู่ชิงเสว่ยิ้มยินดี： “เอาแบบนี้มั้ยคะเดี๋ยวกู่ชิงเสว่จะพาปรมาจารย์หลี่ไปเดินเที่ยวหุบเขาราชายา เพื่อไม่ให้ปรมาจารย์นั่งเบื่ออยู่ที่นี่”
“ใช่ ปรมาจารย์หลี่ พวกเราผู้เฒ่านั่งคุยเป็นเพื่อนท่านอาจจะน่ารำคาญเกินไป ออกไปเดินเล่นกับกู่ชิงเสว่ดีกว่า”
กู่เฟยชิงพยักหน้ารัวๆ พลางพูด “หุบเขาราชายาของเราถึงแม้ไม่ใหญ่นัก แต่ว่าวิวทิวทัศน์บางแห่งก็ไม่เลว”
หลี่ฝางใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่อยากจะด่า ตาแก่พวกนี้มีความสุขกันจริง ไม่ใช่ลูกสาวของเขานี่
แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ และตามกู่ชิงเสว่เดินไปรอบๆ หุบเขาราชายา
หุบเขาราชายานี่ก็วิวทิวทัศน์สวยจริงๆ ด้านนอกหาดูได้ยาก ก็ทำให้สายตาของหลี่ฝางได้ดื่มด่ำ
แต่ที่ทำให้หลี่ฝางรู้สึกประหลาดก็คือ ท่าทีของกู่ชิงเสว่คนนี้มันไม่ค่อยปกติ ราวกับว่าชอบเขาแล้วอย่างนั้น เข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ บรรยากาศระหว่างสองคนนี้ยิ่งหวานชื่นขึ้น
ทั้งสองมาถึงสวนดอกไม้ ด้านในมีผีเสื้อโบยบินในท่าต่างๆ เต็มไปหมด กู่ชิงเสว่ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ตัวแทบจะแนบกับหลี่ฝาง
“ปรมาจารย์หลี่ ที่นี่เลี้ยงดูผีเสื้อเอาไว้มากมาย ธรรมดาเป็นฉันที่มาดูแล เพราะงั้นปกติที่นี่จึงไม่ค่อยมีคน……”
เธอพูด พลางค่อยๆ ขยับหน้าเข้ามาใกล้ ใบหน้าแดงก่ำ และพ่นลมหายใจ
“แม่นางท่านนี้ต้องการอะไรกันแน่?” ในเวลานี้หลี่ฝางไม่เชื่อจริงๆ ว่าอีกฝ่ายเลื่อมใสเขาแล้ว
ไม่ต้องพูดถึงความประทับใจแรกที่สง่างามและเหมาะที่หลี่ฝางมีต่อกู่ชิงเสว่ ถึงแม้จะกล้าแสดงออกอย่างไม่เกรงกลัวก็ตาม แต่ก็เป็นไปไม่ที่จะถวายตัวให้กับคนที่เจอกันครั้งแรกมั้ย?
คิดอยู่ครู่ หลี่ฝางก็ตัดสินใจตามน้ำเธอไป ดูว่าเธอต้องการทำอะไรกันแน่
“ปรมาจารย์หลี่ ท่านว่าฉันดูดีมั้ย……” สายตาของกู่ชิงเสว่ปรือๆ และค่อยๆ พิงมาทางหลี่ฝาง จู่ๆ ร่างกายก็เหมือนกับเสียสมดุล ทันใดนั้นก็ล้มดูเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของหลี่ฝาง
วินาทีนั้นนิ้วของเธอก็ค่อยๆ ดึงเข็มขัดเสื้อเบาๆ เสื้อที่คลุมอยู่ด้านนอกทันใดนั้นก็ถูกตัวเธอปลดออกเองทันที
“ปรมาจารย์หลี่ ได้โปรดอย่า……” กู่ชิงเสว่ก็สะดุ้งราวกับตกใจทันที จนกิ๊บติดผมหยกหลุดออกมาจากผม และร้องอย่างตกใจและถอยหลังไป
“หยุดนะ！” วินาทีนั้น ก็มีเสียงเรียกร้องดังขึ้น ก็เห็นร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาแต่ไกล และพุ่งเข้ามาอย่างเร็ว
หลี่ฝางเห็นก็อึ้ง คิดไม่ถึงว่าตัวเองอะไรก็ไม่ได้ทำ เป็นอีกฝ่ายที่เล่นจริง
ทักษะการแสดงแบบนี้เรียกได้ว่านักแสดงที่ได้รางวัลพวกนั้นยังอายจนแทบฆ่าตัวตาย
เงาสีเทาเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว หลี่ฝางก็เห็นว่าเป็นหญิงชราที่หน้าแก่ สวมชุดสีเทาทั้งร่าง ถึงแม้จะแก่จนไม่รู้จะแก่ยังไง แต่ความโกรธบนใบหน้าของเธอนั้นรุนแรงมาก ความโกรธไม่น้อยไปกว่าคนหนุ่มสาว
“ผู้ชายตัณหากลับมาจากไหนนี่ บังอาจมารังแกชิงเสว่ของฉัน！” หญิงชราตะคอกไปทางหลี่ฝาง
“ย่าทวด……”
กู่ชิงเสว่ในตอนนั้นกลับทำท่าน่าสงสาร เธอหลบอยู่ด้านหลังหญิงชราและร้องไห้สะอื้น
ปรมาจารย์กำลังภายใน? หลี่ฝางตกใจเล็กน้อย คุณยายเฒ่าคนนี้อายุประมาณร้ายสี่สิบกว่าปีได้แล้วมั้ง！หุบเขาราชายามีปรมาจารย์กำลังภายในอยู่ถึงสองคน เรื่องนี้ทำให้หลี่ฝางประหลาดใจจริงๆ
“ไอ้ตัณหากลับ เมื่อกี้แกทำอะไรห้ะ！”
หญิงชราคนนี้ด่าอย่างโมโห ทำให้สีหน้าของหลี่ฝางเข้มขึ้น
“คุณยายเฒ่า คุณอายุมากแล้ว สายตาไม่ดีแล้วใช่มั้ย?” หลี่ฝางหึอย่างเย็นชา
เขาเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ โดยเฉพาะยายเฒ่าที่มาชี้หน้าด่าคนอื่น
เมื่อได้ยินหลี่ฝางพูดแบบนี้ หญิงชราก็โมโหจนหน้าแดงขึ้นมาทันที ในหุบเขาราชายา มีใครกล้าทำท่าทีแบบนี้ใส่เธอ?
“ไอ้เดรัจฉาน ไม่รู้จักเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ แม่จะสั่งสอนแกซะให้เข็ด！”
หญิงชราโมโห จึงยกมือขึ้นมาแล้วตบไปทางหลี่ฝาง
