หล่อนคิดว่าจะสั่งสอนเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าก่อน ดังนั้นจึงไม่ยั้งมือ มือข้างนี้ตบลงไป ท่าทีดูไม่ได้น่าทึ่งเท่าไหร่
และที่เธอไม่รู้ก็คือ การกระทำนี้ช่วยชีวิตเธอไว้
ฝ่ามือเมื่อกี้ของหญิงชราตบลงมา ก็ถูกออร่าพลังของหลี่ฝางโต้กลับอัตโนมัติทำให้ตกใจจนเก็บมือกลับมา ถ้าหากฝ่ามือใช้พลังมากกว่านี้ ด้วยร่างกายของหญิงชราแล้ว ไม่แน่อาจจะได้รับบาดเจ็บได้
หญิงชราก็ถอยเซออกมา ไม่ง่ายเลยกว่าจะยืนจนมั่นคง กู่ชิงเสว่ที่อยู่ด้านข้างก็รีบวิ่งมาพยุงหญิงชรา และถามอย่างเป็นห่วง： “ย่าทวด ท่านไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
หญิงชราพูดด้วยสีหน้าโมโหขึ้นแล้วจริงๆ ： “ได้ๆๆ คิดไม่ถึงว่าหุบเขาราชายาจะถูกคนอื่นรังแกถึงเพียงนี้！”
ให้พูด หล่อนก็เป่านกหวีดเสียงดัง
เสียงนกหวีดอันไพเราะนี้ดังก้องไปทั่วหุบเขาราชายาด้วยกำลังภายในของหญิงชรา ทันใดนั้น คนของหุบเขาราชายาทุกคนในใจก็ตกใจกันหมด
“แย่แล้ว！”
ขณะที่กำลังคุยกันว่าจะทำตามสิ่งที่หลี่ฝางร้องขอได้ยังไง โดยไม่ให้นองเลือดและทำให้หลี่ฝางขุ่นเคืองกู่เฟยชิงก็ได้ยินเสียงนี้ ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที และรีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ในตอนนี้สีหน้าของหลี่ฝางเข้มขึ้นโดยสมบูรณ์แล้ว หลังจากรอให้หญิงชราเป่านกหวีดเสร็จ ถึงได้เอ่ยปาก： “เห็นทีเรื่องวันนี้ยากที่จะจบสวยแล้ว”
“ย่าทวด……” กู่ชิงเสว่กลับคุกเข่าลง และพูดสะอื้น： “ที่จริงแล้วนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด เป็นชิงเสว่บังเอิญไป……”
ประโยคนี้ฟังดูเหมือนจะแก้ไขปัญหา แต่หญิงชราฟัง กลับยิ่งเหมือนเป็นกู่ชิงเสว่ที่กล้ำกลืน ไม่กล้าทำให้หลี่ฝางไม่พอใจถึงได้พูดแบบนี้ ทันใดนั้นก็ยิ่งทำให้หญิงชราโมโหหนักเข้าไปใหญ่
“ชิงเสว่ ไม่จำเป็นต้องพูดมาก เรื่องนี้ทวดเห็นมันกับตา หึ ก็แค่ปรมาจารย์กำลังภายใน เห็นพวกเราหุบเขาราชายาไม่ใช่คนหรือไง?”
หญิงชราคลุกตัวอยู่ในหุบเขาราชายามาหลายปี ความรู้เรื่องโลกภายนอกน้อย ไม่รู้เรื่องความเปลี่ยนแปลงในหลายปีที่ผ่านมาของโลกภายนอก และยิ่งไม่รู้ถึงชื่อเสียงของหลี่ฝาง
หลี่ฝางส่ายหน้า และยิ้มอย่างเย็นชา： “พวกเธอหุบเขาราชายาถึงกับใช้วิธีนี้กับฉัน งั้นก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน！”
วินาทีนั้น ออร่านักรบที่น่าสยองขวัญก็ปะทุออกมาจากตัวของหลี่ฝางทำเอาทุกคนถึงกับตกใจ ผีเสื้อที่เต็มท้องฟ้าก็ “พั่บๆ ” หล่นลงบนพื้น ท้องฟ้าทั้งสวนผีเสื้อมืดครึ้มลง
“เข้าใจผิด！ปรมาจารย์หลี่ เข้าใจผิดแล้ว！” เสียงของกู่เฟยชิงดังมาจากที่ไกล เห็นแค่เขารีบวิ่งเข้า พลางวิ่งพลางตะโกนเสียงดัง： “เป็นเรื่องเข้าใจผิด ปรมาจารย์หลี่ ยั้งมือด้วย！”
แม้ว่ากู่เฟยชิงจะเป็นปรมาจารย์ฝึกยุทธ ใช้พลังทั้งหมด รีบวิ่งมากว่าจะมาถึงได้ต้องใช้แรงมาก จึงเหงื่อท่วมตัว
“ย่าทวด ปรมาจารย์หลี่ อย่าเข้าใจผิดกันเลย พวกเรามีอะไรมาค่อยๆ คุย……” เขายิ้มอย่างเจื่อนๆ พลางพูด
“เข้าใจผิดที่ไหน！” หญิงชราพูดอย่างดุดัน “พวกแกมันทายาทที่ไม่ได้เรื่อง ถึงกับให้คนนอกมาข่มเหงรังแกชิงเสว่ หน้าตาของหุบเขาราชายาถูกพวกแกทำขายขี้หน้าหมดแล้ว！”
กู่เฟยชิงมองหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ และรีบถามไปทางกู่ชิงเสว่： “ชิงเสว่ เรื่องมันยังไง?”
“ท่านลุง นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด……” กู่ชิงเสว่ทำหน้าน่าสงสารอย่างเห็นได้ชัด “เป็นชิงเสว่ไม่ระวังเอง ไม่เกี่ยวกับปรมาจารย์หลี่ฝางเลย……”
กู่ชิงเสว่พูดแบบนี้ บวกกับท่าทีระมัดระวังและเสื้อผ้าที่ไม่เป็นระเบียบ แม้แต่กู่เฟยชิงก็เริ่มสงสัยหลี่ฝางแล้ว
ในตอนนี้คนมามุงดูยิ่งมากขึ้น หลังจากเห็นฉากนี้แล้วคนหลายคนก็พอนึกภาพออกได้อย่างง่ายๆ ทันใดนั้น บรรยากาศก็ยิ่งเงียบลง
“หุบเขาราชายาของพวกเราไม่เคยถูกใครรังแกแบบนี้！” หญิงชราพูดอย่างโมโห “รีบลงมือ ยังไม่จัดการไอ้เดรัจฉานนี่ พวกนายยังจะมายืนดูอะไรกัน！”
ผู้คนที่ยืนดูไม่นานนี้เพิ่งได้เห็นฉากที่น่าตกใจของหลี่ฝางที่หน้าประตูหุบเขาราชายา ตอนนี้ถึงแม้จะโมโหอยู่ในใจ แต่กลับไม่มีใครกล้าลงมือ แต่ละคนก็หันไปมองกู่เฟยชิง
กู่เฟยชิงก็หมดหนทาง จึงมองไปทางหลี่ฝางอย่างไม่มีทางเลือก
ที่จริงแล้วตอนนี้เขาสงสัยเล็กน้อย คิดว่าจากฐานะของหลี่ฝางแล้วไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ นอกจากเขาจะตั้งใจมาที่นี่เพื่อหาเรื่องหุบเขาราชายา
“เหอะๆ ตอนแรกได้ยินว่าหุบเขาราชายาจะแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลชิว ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ค่อยเชื่อ” ในตอนนี้ ในที่สุดหลี่ฝางก็เอ่ยปาก “ตอนนี้ฉันถึงได้รู้ ว่าเรื่องนี้ที่จริงแล้วเป็นเรื่องจริง”
ประโยคนี้ทำเอาคนฟังนั้นถึงกับงง ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ หลี่ฝางถึงได้พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
“ที่จริงฉันแค่แสดงกับเธอตามน้ำ แค่อยากจะดูว่าสุดท้ายแล้วเธอจะเล่นได้ขนาดไหนเท่านั้น” หลี่ฝางหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงก็ค่อยๆ เย็นชาขึ้น “แต่เสียดายดันมียายเฒ่านั่งไม่ติด ไม่รู้จักใช้ชีวิตในวัยชราอย่างสงบ อยากจะมารนหาที่ตาย！”
“ไปตายซะ！” หญิงชราดวงตาแดงก่ำ และพุ่งเข้ามาหาหลี่ฝาง
เพียงครู่เดียว พลังของหลี่ฝางก็ตกลงมาอย่างหนัก และทับร่างหญิงชราเอาไว้แน่น จนไม่สามารถขยับได้
“ยายเฒ่าที่ไม่แสวงหาความก้าวหน้า ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาพัฒนากันไปถึงไหนแล้วใช่มั้ย?” หลี่ฝางแสยะยิ้มและหยิบโทรศัพท์ออกมา
“แคะหูแล้วฟังให้ดีๆ ！”
เขากดเปิดไฟล์อัดเสียงเบาๆ
ทันใดนั้น เสียงของกู่ชิงเสว่ก็ดังออกมาจากด้านใน
“ปรมาจารย์หลี่ ท่านว่าฉันดูดีมั้ย……”
ถึงแม้เสียงที่อัดจะไม่นาน แต่ก็สามารถอธิบายความจริงที่เกิดขึ้นออกมาได้ ทันใดนั้นคนในที่นี้ก็อึ้งกันหมด
กู่ชิงเสว่ก้มหน้าไม่พูดอะไร
และคนอื่นก็คาดไม่ถึงจริงๆ กู่ชิงเสว่ที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นที่มีท่าทีเป็นเด็กดีเชื่อฟังถึงกับทำเรื่องแบบนี้ได้
สีหน้าของหญิงชราที่ยืนอยู่ตรงนั้นเปลี่ยนเขียวเป็นแดง และเปลี่ยนจากแดงเป็นดำ จู่ๆ ก็ร้องเสียงเบา และก็เป็นลมไปเลย
ผู้คนก็ตกใจและรีบเข้ามาช่วยหญิงชรา ชุลมุนอยู่สักพัก ทุกคนก็ถอนหายใจโล่งอก และค่อยๆ แบกหญิงชราลงไป
กู่ชิงเสว่ร้องไห้จนน้ำตาเป็นสาย เสียงร้องไห้มีความหวาดกลัวและรู้สึกผิดอยู่ในนั้น
“เอาล่ะ ชิงเสว่ ไปรับโทษเองเถอะ” กู่เฟยชิงถอนหายใจ และพูดออกไป
