ฝั่งตรงข้ามหลี่ฝาง ฟังสิ่งที่หลี่ฝางพูดพร่ำ สีหน้าของจอร์จก็อดไม่ได้ที่จะบูดเบี้ยว
“โชคดีในโชคร้ายจริงๆ แบบนี้ยังจะฟื้นความจำมาได้ แต่ว่า……มันมีอะไรแตกต่างเหรอ?”
จอร์จทำหน้าบูดเบี้ยว แล้วยิ้มอย่างเย็นชา： “ความทรงจำนายกลับมาแล้ว แต่กำลังของนายคืนกลับมาหรือยัง? นายในตอนนี้ ก็ยังคงเป็นไอ้ไร้ค่าอ่อนแอที่น่าสงสาร！ยังคงเป็นของที่ฉันสามารถฆ่าได้ตามใจชอบ！”
เขาเริ่มฮึกเหิมขึ้นเรื่อยๆ แล้วก้าวเท้าเดินไปทางหลี่ฝาง
ผิดคาด ในวินาทีนั้น
“งั้นเหรอ?” เสียงที่ไม่คุ้นเคยเสียงนึง จู่ๆ ก็ดังขึ้นมาในห้องโถงที่กว้างใหญ่แห่งนี้
สีหน้าบนหน้าจอร์จเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเก็บขาเข้ามาอย่างเร็ว และระวังตั้งรับอย่างเงียบๆ
สีหน้าของหลี่ฝางก็เปลี่ยนไปอย่างประหลาดใจเช่นกัน และค่อยๆ ถอนกำลังภายในกลับเข้าไปอย่างเงียบๆ
ทั้งสองหันไปทางต้นเสียง ก็เห็นชายหนุ่มคนนึงชายวัยกลางคนหนึ่งคน ท่าทางของทั้งสองดูสง่าผ่าเผย ยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกล
“พวกนายเองเหรอ?” จอร์จเห็นทั้งสอง สีหน้าก็เปลี่ยนไป สุดท้ายก็มีความตื่นตระหนกเล็กน้อย “พวกนายทำไมถึงโผล่มาที่นี่ได้?”
สองคนนั้น นั่นก็คือส้าวส้วยกับกู่ยี่เทียน！
“เพราะว่าสิ่งของในมือนายไง” กู่ยี่เทียนชี้ไปยังสิ่งเรืองแสงในมือของจอร์จ แล้วยิ้มอ่อน： “ที่นี่ใหญ่ขนาดนี้ ถ้าหากไม่มีสิ่งระบุตำแหน่งของเจ้าสิ่งนั้น พวกเราคงหาพวกนายเจอไม่ง่ายแบบนี้”
สีหน้าของจอร์จเปลี่ยนไป ก้มหน้ามองสิ่งของเรืองแสงในมือของตน แล้วหึอย่างเย็นชา： “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเทคโนโลยีของพวกนายจะถึงขั้นนี้……”
“ไม่ต้องพูดมาก！” เงาร่างของส้าวส้วย ปรากฏต่อหน้าหลี่ฝาง และเอาหลี่ฝางมาปกป้องอยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ
“มารพันหน้า……นายน่าจะคาดไว้แล้วว่าถ้าตัวเองเข้ามาแฝงตัวอยู่รอบตัวพวกเราแล้วจะเกิดอะไรขึ้น……ฉันว่าที่นี่ก็ไม่เลว นายก็ตายอยู่ที่นี่ซะเถอะ！”
“อยากฆ่าฉัน?” จอร์จก้าวถอยหลังอย่างระวัง แล้วจ้องไปที่ส้าวส้วยกับกู่ยี่เทียนอย่างละเอียด และหัวเราะหึๆ อย่างเย็นชา： “กู่ยี่เทียน ฉันสู้นายไม่ได้ แต่นายก็หยุดฉันไม่ได้เหมือนกัน！”
“ฆ่านายแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว” ส้าวส้วยก้าวเข้าไปใกล้จอร์จ
“นายจริงจังดิ?” จอร์จทำหน้าขำขันพลางมองไปทางส้าวส้วยที่เดินเข้ามาหาเขา และมองไปทางกู่ยี่เทียน ก็กลับพบว่ากู่ยี่เทียนได้พาหลี่ฝางถอยออกไปหลายก้าว
ในตอนนั้น สีหน้าของจอร์จก็จริงจังขึ้นมา
ใช่ว่าเขาจะไม่รู้จักส้าวส้วย แต่ในความคิดของเขา ความสามารถของส้าวส้วยไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากมาย
ไอ้หมอนี่ก็เหมือนหลี่ฝาง ล้วนแต่เป็นคนที่บรรลุกำลังภายในมาได้ไม่นาน ถ้าหากหลี่ฝางไม่ได้ประสบกับโชคครั้งแล้วครั้งเล่า เกรงว่าจนถึงตอนนี้แม้แต่กำลังภายในยังคลำหาจุดไม่เข้าใจเลย
ดังนั้นจอร์จจึงไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้ให้กับคนหนุ่มคนนึง และวินาทีต่อมา เข้าก็ลงมือ
ในฐานะที่เป็นยอดฝีมืออันดับต้นของอันดับกำลังภายใน เมื่อจอร์จลงมืออย่างจริงจัง พลังที่สำแดงออกมาก็ค่อนข้างน่ากลัว วินาทีนั้น หมัดของเขาก็ชกเข้าไปทางหัวใจของส้าวส้วย
แต่แค่หมัดนี้เหมือนกันหยอกเล่นอย่างนั้น ไม่ได้มีผลกระทบอะไรเลยต่อส้าวส้วย
จากนั้นส้าวส้วยก็ยกมือขึ้นมือตบไปที่ไหล่ของจอร์จอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับกำลังทักทายเพื่อนอย่างนั้น
“เป็นไปได้ไง……” ร่างของจอร์จโซเซ เลือดสดๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากปากหูจมูกปากของเขา
“นายไม่รู้ตัวเหรอ? พลังของนายอ่อนแอลงไปมากกว่าครึ่ง” ส้าวส้วยเก็บมือกลับมา เมื่อกี้ตบไปที่ไหล่ของจอร์จเบาๆ กำลังภายในได้แทรกซึมและแผ่ซ่านเข้าไปในร่างกายได้ทำลายอวัยวะภายในของเขาแล้ว
หลังจากได้ยินประโยคนี้ของส้าวส้วย ทันใดนั้นบนใบหน้าเทาที่ร่อแร่ของจอร์จจู่ๆ ก็แสดงให้เห็นถึงความตระหนักถึงทันที： “ที่นี่…….”
“ถูกต้อง สถานที่นี้จะค่อยๆ ลดกำลังของนายลงไปเรื่อยๆ โดยที่นายไม่รู้ตัว ขณะเดียวกันก็จะหลอกการรับรู้ของนาย ให้นายรับรู้ถึงจุดนี้ได้ยากมาก และยิ่งเข้าใกล้สิ่งนี้มากเท่าไหร่ การลดพลังก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น เหมือนกัน การหลอกหลวงการรับรู้ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น”
ส้าวส้วยไม่รู้ว่าไปควักกล่องเหล็กออกมาจากไหน พลางพูด พลางเปิดกล่อง และนำคริสตัลเรืองแสงนั่นใส่ลงไปในกล่อง
“นายเพิ่งจะมาค้นพบเอาตอนนี้ ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ไม่เห็นเหรอว่าตั้งแต่ต้นจนจบฉันไม่ได้แตะเจ้าสิ่งนั้นเลย?”
เมื่อหลี่ฝางเห็นส้าวส้วยเก็บคริสตัลนั้นเสร็จ ก็เดินอย่างวางมาดอวดเก่งสุดๆ เข้ามา
“ที่จริงฉันอยากจะยื้อเวลาอีกหน่อย นายก็จะโดนดูดพลังและถูกฉันฆ่าตาย ถ้าหากฉันยื้อเวลาไม่ได้ ฉันก็จะถูกนายฆ่าตาย แต่ว่าคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมา งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว โทษที่นายโชคไม่มีเองแล้วกัน”
หลี่ฝางเห็นดวงตาของจอร์จค่อยๆ สะลึมสะลือ ก็ถอนหายใจเบาๆ ： “ลาก่อน”
“ตุ๊บ” ในที่สุดจอร์จก็ล้มลงไปกองกับพื้น
มารพันหน้า ก็ตายอย่างเงียบๆ ในซากปรักหักพังโบราณสถานใต้ดินที่ไม่มีคนมาพบเจอ
……
“อะไรนะ? แม่ฉันบาดเจ็บหนัก?” ณ ห้องประชุมในฐานทัพลับ หลี่ฝางตบโต๊ะและยืนขึ้น
เมื่อพวกเขาเพิ่งออกมาจากโซนปีศาจ ก็กลับมาที่ห้องประชุมในฐานทัพลับ ไม่รอให้พักผ่อนสักหน่อย หลี่ฝางก็ได้ยินข่าวจากปากของส้าวส้วย
“แม่บาดเจ็บได้ยังไง? หนักมากมั้ย?” หลี่ฝางถามอย่างลนลาน
“ค่อนข้างหนัก” ส้าวส้วยพยักหน้าอย่างซีเรียส： “ยังจำศึกในวันนั้นได้มั้ย? การระเบิดที่แปลกประหลาดในตอนท้ายนั่น นายถูกดูดเข้าไปข้างใน ในตอนนั้นปรมาจารย์หญิงพยายามเสี่ยงชีวิตที่จะดึงนายกลับมา อย่างกับไม่ต้องการชีวิตแล้ว……”
ทันใดนั้นหลี่ฝางก็ช็อกไปเลย ในหัวนึกถึงภาพทรงจำนั้น แม่ของตนร้องเรียกชื่อของตนอย่างร้อนรน และยื่นมือเข้ามาทางตน……
“ปรมาจารย์หญิงได้รับบาดเจ็บหนัก นายก็หายตัวไป ปรมาจารย์ชายจึงทำได้แค่เลือกถอยออกมาก่อนอย่างไม่มีทางเลือก จากนั้นหลังจากที่กลับมาถึงฐานทัพของเรา ปรมาจารย์ชายก็ถ่ายทอดกำลังภายในให้ปรมาจารย์หญิงเพื่อรักษาท่านอย่างไม่หยุดหย่อน ฉันจึงมาที่นี่เพื่อช่วยนาย และมาเอาเจ้าสิ่งนี้ด้วย”
ส้าวส้วยพูดพลางชี้ไปที่กล่องโลหะที่อยู่ด้านข้าง ด้านในนั้นมีคริสตัลเรืองแสงที่เอามาจากซากโบราณสถานอยู่
ทันใดนั้นหลี่ฝางก็คาดเดาอยู่ในใจ และรีบถามขึ้น： “ของสิ่งนี้เอามาช่วยแม่ฉันใช่มั้ย?”
“ใช่” ส้าวส้วยพยักหน้า
“ดีมาก！เวลาไม่คอยท่า พวกเรากลับกันเดี๋ยวนี้เลย！” หลี่ฝางลุกขึ้นยืนอย่างรอไม่ไหว
“เดี๋ยวก่อน นายอย่าเพิ่งรีบร้อน มีแค่เจ้าสิ่งนี้ยังไม่พอ” ส้าวส้วยรีบห้ามหลี่ฝางไว้
“ยังขาดอะไร?”
“ยังขาดตัวยาล้ำค่าบางอย่าง แต่ว่า……ตอนนี้สถานที่ที่จะสามารถหาตัวยาพวกนั้นได้เร็วที่สุด นั่นก็มีแค่ที่หุบเขาราชายาแล้ว！”
“หุบเขาราชายา？” หลี่ฝางขมวดคิ้ว
เพราะว่าจากที่โหจื่อบรรยายประสบการณ์กับสิ่งที่เจอที่ตระกูลชิว ทำให้หลี่ฝางมีความรู้สึกไม่ค่อยดีต่อหุบเขาราชายา
“ใช่” ส้าวส้วยจ้องตาหลี่ฝาง： “นายไปเอาสมุนไพรมา ฉันจะเอาสิ่งนี้กลับไปส่ง”
หลี่ฝางพยักหน้า
“รวดเร็วฉับไว！”
“แล้วมาพบกันที่ฐานของเรา！
