กู่เฟยชิงเดินมาข้างหน้าหลี่ฝาง และพูดอย่างละอาย： “ปรมาจารย์หลี่ วันนี้ให้ท่านเห็นเรื่องน่าขันของหุบเขาราชายาแล้วเรื่องนี้……เฮ้อ……เป็นผมที่ดูแลไม่เข้มงวด ไม่กล้าไม่รับ ปรมาจารย์หลี่ได้โปรดลงโทษด้วย”
“รับผิดชอบลงโทษอะไรนั่นไม่ต้องพูดถึงแล้ว” หลี่ฝางปัดมือ “เรื่องนี้ค่อนข้างแปลก กู่ชิงเสว่ไม่เหมือนคนที่จะคิดวิธีแบบนี้ได้ด้วยตัวเอง ตรวจสอบให้ชัดเจน ฉันต้องการคำตอบ”
ถ้าหากไม่เพราะหลี่ฝางฉลาด เตรียมตัวรับมือก่อน ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงจะกระโดดลงแม่น้ำฮวงโหล้างยังไงก็ล้างได้ไม่ชัดเจน ถึงตอนนั้นเกรงว่าความสัมพันธ์ระหว่างหุบเขาราชายาจะต้องแย่แน่ๆ
ถึงแม้หลี่ฝางจะไม่สน แต่เขาก็ไม่อยากจะมีชื่อเสียงแย่ๆ อย่างไร้เหตุผล
“เข้าใจครับ！” กู่เฟยชิงรู้หน้าที่ที่หลี่ฝางมอบหมายให้เขาไปตรวจสอบ จึงรีบพยักหน้าพูดรับประกัน
หลังจากเรื่องนี้ผ่านไป ถึงแม้หลี่ฝางจะไม่ได้โกรธอะไร แต่ก็ไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่หุบเขาราชายาต่อไป แค่อยากรีบเอายาและรีบไป
ที่จริงทั้งสองฝ่ายก็ไม่มีอะไร ตอนนี้ก็มีเรื่องกู่ชิงเสว่มาช่วย ทำให้หุบเขาราชายาไม่มีเหตุผล ยังไงก็เกรงใจที่จะปฏิเสธหลี่ฝางแล้วสินะ?
คุยเล่นกับกู่เฟยชิงอยู่หลายคำ ในที่สุดกู่เฟยจางก็ปรากฏตัว
เมื่อเห็นหลี่ฝาง กู่เฟยจางก็ไม่เหมือนหุบเขาราชายาคนอื่นๆ เพราะว่าเรื่องเมื่อกี้ ท่าทีที่มีต่อหลี่ฝางจึงเลิ่กลั่กเล็กน้อย แต่ก็ยังคงมีท่าทีที่นิ่งอยู่
“ปรมาจารย์หลี่ เหตุผลคุณมา ผมรู้แล้ว” กู่เฟยจางพูดกับหลี่ฝางด้วยหน้านิ่ง
“เรื่องวันนี้เป็นฉันที่ดูแลหุบเขาราชายาไม่ดี คำขอของปรมาจารย์หลี่ เราหุบเขาราชายาล้วนยินดีตอบรับ แต่แค่มิตรภาพก็ส่วนมิตรภาพ ธุรกิจก็ส่วนธุรกิจ นี่……”
“คุณวางใจเถอะ ให้จ่ายให้น้อยหรอก” หลี่ฝางปัดมือ และพูดอย่างไม่สนใจ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ขอแค่ใช้เงินจัดการได้ ก็ไม่มีปัญหา
“ถ้าอย่างนั้น รบกวนปรมาจารย์หลี่รอสักครู่ ฉันจะไปเตรียมยามาให้ปรมาจารย์หลี่เดี๋ยวนี้” กู่เฟยจางพยักหน้า และเดินออกไปด้านนอก ปล่อยหลี่ฝางไว้คนเดียวที่นี่
หลี่ฝางยิ้มเจื่อนๆ อย่างอดไม่ได้ นิสัยของกู่เฟยจางนี่ เดาว่าคงจะไม่ได้สนิทกับลูกสาวสินะ ไม่น่าล่ะถึงได้ทำให้หุบเขาราชายาเป็นแบบนี้
ในขณะนั้นกู่เฟยชิงก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นว่ากู่เฟยจางยกเท้าเดินออกไป ก็ชะงักเล็กน้อย ราวกับเดาเหตุผลออก และพูดพลางยิ้ม： “ปรมาจารย์หลี่ ปฏิบัติภารกิจลุล่วง ตรวจสอบต้นสายปลายเหตุได้ชัดเจนแล้วครับ！”
หลี่ฝางกะพริบตา คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าประสิทธิภาพของกู่เฟยชิงจะสูงแบบนี้
ส่วนกู่เฟยจางหลังจากได้ยินกู่เฟยชิงพูดแบบนั้น ก็ไม่เดินออกไปด้านนอกแล้ว เขาหยุดฝีก้าวเตรียมถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“เรื่องนี้ที่แท้เป็นเจ้าเด็กชิวกวางหมิงคอยบงการ……”
ที่แท้หลังจากตระกูลชิวเกิดเรื่องในตอนนั้น ชิวเฉิงหลี่ถูกหลี่ฝางกำจัด เป็นไปได้ที่ลูกชายของเขาชิวกวางหมิงจะเกลียดหลี่ฝางอยู่ในใจ
ดังนั้นเขาจึงแอบปลูกฝังความคิดนี้ให้กับกู่ชิงเสว่และยังคงติดต่อกับเขาเป็นการส่วนตัวอยู่ ทำให้คนที่โตมาจากหุบเขาราชายา มีจิตใจที่ไร้เดียงสาอย่างกู่ชิงเสว่ไขว้เขวไป
เมื่อหลี่ฝางมาถึงหุบเขาราชายา กู่ชิงเสว่จึงแอบติดต่อกับชิวกวางหมิง
ในตอนนั้นในสมองของชิวกวางหมิงจึงคิดแผนการร้ายขึ้นมา แม้แต่ผู้หญิงของตนก็เอามาใช้ประโยชน์
และก็ไม่รู้ว่ากู่ชิงเสว่คิดยังไง ไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะทำให้หุบเขาราชายาเข้ามาเกี่ยวไปด้วยหรือเปล่า ก็ตอบตกลงแผนการของชิวกวางหมิงไป จึงทำให้เกิดเรื่องตามมา
หลี่ฝางฟังกู่เฟยชิงพูดจบ อยู่ๆ ก็คิดถึงปัญหานึงขึ้นมา ทันใดนั้นสายตาก็มองไปทางกู่เฟยจางอย่างประหลาด
“หรือว่ากู่ชิงเสว่ถูกชิวกวางหมิง……”
เขาก็อยากจะรู้มากๆ ถ้ารู้ว่าลูกสาวของตนเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว นิสัยอย่างกู่ชิงเสว่จะมีปฏิกิริยายังไง?
กู่เฟยชิงเข้าใจความหมายของหลี่ฝาง จึงรีบอธิบาย： “ไม่ๆๆ ชิงเสว่กับชิวกวางหมิงเคยพบกับไม่กี่ครั้ง เรื่องของชายหญิงพวกนั้น ยังไม่เกิดขึ้น……”
หลังจากกู่เฟยจางได้ยินประโยคนี้ ก็แอบถอนหายใจ ทันใดนั้นก็ถูกหลี่ฝางมอง ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจ
กู่เฟยจางล้มเหลวกับการเป็นพ่อ ลูกสาวของตัวเองไม่สั่งสอนให้ดี อีกนิดก็เกือบจะโดนคนอื่นหลอกไป เรื่องนี้ ความผิดครึ่งนึงก็เป็นของกู่เฟยจาง
……
สายตาส่งหลี่ฝางนั่งเครื่องบินออกไป ในที่สุดกู่เฟยจางก็โล่งอก ทั้งร่างก็ผ่อนคลายลง
เขาไม่ใช่เจ้าหุบเขาแท้ๆ แต่กลับต้องทำสิ่งที่เจ้าหุบเขาควรทำ ทำหน้าที่ดูแลคนในหุบเขา ทำงานหนักทุกๆ วัน จนบางครั้งก็เคยคิดว่าไม่อยากทำแล้วจริงๆ
ก็เหมือนกับเรื่องนี้ ถ้ากู่เฟยจางปล่อยไปไม่จัดการ ย่าทวดก็แกล้งทำงง ถึงแม้ว่าหลี่ฝางจะไม่งี่เง่า แต่เขาจะไม่พูดอะไรเลยก็ไม่ได้
ช่วยไม่ได้ กู่เฟยจางจึงทำได้แค่เตรียมของขวัญแทนคำขอโทษ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หลี่ฝางปากไม่พูด แต่ไปบ่นอยู่ในใจ และสร้างปัญหาให้หุบเขาราชายาในภายหลัง
“พี่ ทำไมพี่ถึงให้ชิงเสว่ไปกับปรมาจารย์หลี่ มันจะ……”
เห็นกู่เฟยจางตรงหน้า กู่เฟยชิงก็อดที่จะถามไม่ได้
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ ชิงเสว่ก็โตแล้ว ก็ควรจะได้เห็นโลกภายนอกบ้างแล้ว” กู่เฟยชิงพูดนิ่งๆ
“แต่……เมื่อกี้เธอไปมีปัญหากับปรมาจารย์หลี่นะ……” กู่เฟยชิงพูดอย่างลังเล “พวกเราทำแบบนี้จะทำให้ปรมาจารย์หลี่ไม่พอใจมั้ย?”
“วางใจ ปรมาจารย์หลี่ไม่ทำแบบนั้นหรอก” กู่เฟยจางพูดอย่างมั่นใจ “ฉันมองคนแม่น ปรมาจารย์หลี่ต้องไม่ถือสาชิงเสว่แน่นอน”
“เหรอ……” กู่เฟยชิงปากไม่พูดแต่แอบติอยู่ในใจ
‘เมื่อกี้ลูกสาวตัวเองเพิ่งจะหาเรื่องชาวบ้าน จากนั้นนายยังจะขายของไม่ลดให้เขาสักหน่อย ตอนนี้นายมาบอกว่านายมองคนแม่น เชื่อกับผีสิ……’
