ในผับ คาร์เตอร์กับวิชชี่ทั้งสองคนเข้าไปในห้องส่วนตัว ด้านในคนสองสามคนที่กำลังเข้าขั้นดุเดือดก็ปล่อยทันที คนผิวดำสี่คนพากันลุกขึ้นทักทายคาร์เตอร์
“นั่งลงเถอะ”คาร์เตอร์โบกมือ ชี้ไปที่วิชชี่ที่อยู่ข้างๆพูดว่า：“แนะนำให้พวกคุณรู้จัก นี่คือเพื่อนรักวิชชี่ ย้ายมาจากแก๊งHappy Brother เรียกว่าลูกพี่วิชชี่”
“ลูกพี่วิชชี่”คนผิวดำสองสามคนรีบเรียก
ใบหน้าวิชชี่ที่ดำเหมือนถ่านแสดงความภูมิใจออกมา ดึงหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ใกล้เขาที่สุด แล้วพูดว่า：“พวกเราเป็นพี่น้องกัน ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ นั่งลง ดื่มเหล้า ดื่มเหล้า”
ในห้องส่วนตัว บรรยากาศครึกครื้นมากขึ้น
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูขาวสะอาดสะอ้านถือเบียร์ขวดหนึ่งเดินเข้ามาแล้ววางเบียร์ไว้บนโต๊ะ มองของบนโต๊ะอย่างแปลกใจ ในใจก็ตกใจจนสั่น ก้มหน้าลงจะเดินต่อไป
“เดี๋ยว คุณอย่าไป”ไคล์เรียกเขาไว้ทันที
“ทำไมผมรู้สึกไม่คุ้นคุณเลย มาใหม่เหรอ？”
ชายหนุ่มใจสั่น เกือบจะคิดว่าตัวเองถูกรู้เท่าทันแล้ว
ชายหนุ่มหันหน้ากลับไป ใบหน้ามีรอยยิ้มขึ้นมา：“คุณผู้ชาย ผมมาใหม่จริงๆครับ เพิ่งมาได้ไม่กี่วัน”
“มาใหม่จริงๆด้วย”ไคล์พูดว่า：“shit เข้าไปนั่งในคุกไม่กี่วัน แม้แต่คนใหม่ที่เก่งๆมาที่นี่ก็ยังไม่รู้ ช่างเป็นตำรวจที่ shit เหมือนกันเลย”
เขาด่าไปไม่กี่คำ แล้วก็พูดกับชายคนนั้น：“ให้คุณหนึ่งพัน มานั่งกินเหล้าด้วยกัน”
พูดไป ไคล์ก็ตบไปที่ด้านข้างตัวเอง ส่งสัญญาณว่าให้ชายหนุ่มมานั่งตรงนี้
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว มองไคล์อย่างละเอียด ก็พบว่าเขาดันใช้สายตาหรี่มองมาที่ตัวเอง ทันใดนั้นในใจก็ขยะแขยง：“ไม่มีทางเลือกจริงๆ！”
คิดถึงตรงนี้เขาก็ยิ่งไม่กล้าอยู่มากขึ้น ฝืนยิ้มไปว่า：“ขอโทษนะครับลูกค้า ผมยังต้องไปทำงาน ไม่ง่ายเลยที่ผมจะได้งานนี้ ถูกผู้จัดการเห็นว่าผมแอบอู้จะไล่ผมออกได้”
เขาพูดจบ ก็ได้ยินคนผิวดำอีกคนตะโกนว่า：“คุณรู้ไหมเขาคือใคร？ให้คุณนั่งก็นั่งไปเถอะ แค่ทำให้คืนนี้ไคล์สนุกมีความสุข เขาพูดให้คุณคุณก็จะไม่เป็นไรแล้ว”
ไคล์โบกมือ จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ：“ให้คุณนั่งก็นั่งลงไป เร็วๆ อยู่ดื่มกับผมสองแก้ว อีกเดี๋ยวจะให้คุณเอาเงินได้เยอะๆและยังฟินด้วย”
ไอ้ห่าเอ๊ย！โจ่งแจ้งขนาดนี้เชียว？ในใจของชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะด่าอย่างแรง ขณะเดียวกันสมองก็แล่นอย่างรวดเร็ว
สถานการณ์ตอนนี้ อยากจะออกไปโดยตรงก็เป็นไปไม่ได้ งั้นก็อยู่ต่อดื่มเหล้าไปกับพวกเขา
ก่อนหน้านี้ยังกังวลว่าพวกเขาบางคนจะไม่ดื่มเบียร์ที่ใส่ยาดีๆ ตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานที่เอง เลยวางยาพวกเขาทั้งหมดพอดี
ชั่วพริบตาเดียว ชายหนุ่มก็ได้เตรียมการเสียสละตัวเองแล้ว เขายิ้มอย่างแข็งทื่อ พยายามโน้มน้าวร่างกายของตัวเองก้าวเท้าเดินไปที่ไคล์
ตอนนี้เอง จู่ๆผ้าม่านของห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออก ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่ง บุคลิกดูดีกล้าหาญเดินเข้ามา ถามเสียงหม่นว่า：“ใครคือไคล์？”
“fuckoff whoareyou？”คนผิวดำกลุ่มหนึ่งสบถด่าออกมาทันที ส่วนไคล์ก็เหลือบมองเขา ไม่พูดอะไร
หลี่ฝางจำเขาได้ทันที จากนั้นก็ยิ้มอย่างดีใจ：“ดูเหมือนจะเป็นคุณ ดีมาก”
พูดไป เขาก็ยื่นมือไปจับไคล์
ดูแล้วจับไม่ได้เร็วนัก จากนั้นทุกคนก็ไม่ได้สติคืนมา หลี่ฝางจับคอเสื้อของไคล์ยกขึ้นมา
“แปะ！”หลี่ฝางตบไปฉาดหนึ่ง หัวของไคล์หมุนไปสามรอบ สุดท้ายใบหน้าหยุดอยู่ที่ด้านหลัง กลายเป็นว่าท้ายทอยไปทางหลี่ฝาง
“ตื่นเต้นอยู่ชั่วขณะ ออกแรงไปเยอะมาก”
หลี่ฝางเอาไคล์โยนไปด้านข้างอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็มองไปที่คนอื่นๆสองสามคน
“ยังดีว่าที่นี่ยังมีอีกสองสามคน บนข้อมูลบอกว่าพวกเขาก็เคยเข้าร่วม งั้นถามพวกเขาก็เหมือนกัน”
คนในห้องส่วนตัวมองไคล์ล้มลงไปที่พื้น แป๊บเดียว ในห้องก็ร้องกันออกมาด้วยความกลัว
หลี่ฝางขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะขยี้หู เขาพูดเสียงฮึดฮัด：“ไม่อยากตายก็ไสหัวไป！”
พวกผู้หญิงกรีดร้องคลานออกไปจากห้องส่วนตัว ผู้ชายที่เสิร์ฟเหล้าก็ถือโอกาสวิ่งออกไปด้านนอก ตอนวิ่งออกไปก็อดไม่ไหวหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่หันหลังให้เขา ร่างสูงใหญ่ ข้างในใจรู้สึกประหลาดใจ：แค่ฉาดเดียวก็ทำให้หัวคนหมุนไปสามรอบ ผู้ชายคนนี้เป็นคนจริงๆหรือไม่？
“วู้ว ถือว่าเรียบร้อยสักที”
หลังจากคนอื่นๆวิ่งหนี ในห้องส่วนตัวเหลือแค่หลี่ฝางกับคนผิวดำสองสามคน หลี่ฝางหายใจออก ถามไปที่พวกคนผิวดำ：“พวกคุณเหมือนกับเขา เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยjแห่งเมืองตงสินะ？”
คนผิวดำสองสามคนนั้นตอบสนองต่างกัน นักเรียนต่างชาติสองสามคนนั้นที่อยู่กับไคล์ก็มีสีหน้าตื่นตระหนก นั่งอยู่ไม่สุข แทบอยากจะหนีไปทันที
ส่วนคาร์เตอร์กับวิชชี่ทั้งสองคนนั้นนิ่งมาก กระทั่งว่าวิชชี่ยังเผยรอยยิ้มที่หยิ่งผยองออกมา
“คุณมันสมควรตาย มาหาเรื่องพวกเราอีกแล้วสินะ เหมือนกับแมลงวันจริงๆ ฆ่าก็ฆ่าไม่หมด”
วิชชี่ยืนขึ้นมาจากโซฟา ขยับร่างกายเล็กน้อย ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดออกมา
หลี่ฝางแปลกใจหน่อยๆ เขาไม่รู้สึกถึงความทรงพลังใดๆที่ตัวของชายคนหน้าตรงนี้เลย การเคลื่อนไหวก็ไม่เหมือนกับฝึกยุทธ งั้นเขาจะกล้าพูดต่อหน้าตัวเองได้อย่างไร？หรือว่ามีวิธีการพิเศษอะไร？
หลี่ฝางแอบเตรียมพร้อมรับมือแล้ว ถึงแม้ความแข็งแรงของเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ยังมีอันตรายและล้มเหลวอย่างไม่ทันระวัง โดยเฉพาะหลังจากที่ได้ยินคำพูดที่หลี่ต๋าคางเล่าให้ฟัง เขาจึงไม่ระมัดระวังอย่างไม่มีทางเลือก
“ผมจะตบหน้าของคุณ！”
วิชชี่ตะโกนออกมา กำหมัดตีไปที่หลี่ฝาง
หมัดของเขานี้ความเร็วกับแรงอยู่ในระดับแค่คนทั่วไป อย่างมากก็เร็วกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย ส่วนแรงก็มากกว่าหน่อย ในสายตาหลี่ฝางกลับช้าเหมือนกับสโลว์โมชั่นเลย
หรือว่าแค่ลวงตา？หลี่ฝางคิดแบบนี้ไป ก็ไม่ได้ไปรับหมัดนั้นไว้โดยตรง ความควบแน่นของกำลังภายในกลายเป็นมีด แล้วมีดก็เฉือนออกไป
“โอ้ย！”วิชชี่ร้องโหยหวน ล้มลุกคลุกคลานไปที่โซฟา ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ
“เวทมนตร์ เป็นเวทมนตร์！”วิชชี่พูดเสียงดัง“ความสามารถของผมไม่มีผลต่อเขา！”
“ยุ่งเหยิงอะไรกัน”
หลี่ฝางมองไม่ออกจริงๆว่าคนผิวดำนั้นมีจุดพิเศษตรงไหน ไม่เสียเวลาอีกต่อไป กำลังภายในกวาดออกไป นอกจากคาร์เตอร์ชายชุดสูทแล้วคนอื่นๆต่างถูกมัดตัดเป็นสองท่อน
หลี่ฝางมองออกง่ายมากว่า ในกลุ่มคนนี้ คาร์เตอร์เป็นลูกพี่
“บอกมา คุณชื่ออะไร？”หลี่ฝางเหยียบไปที่หน้าอกของคาร์เตอร์ หรี่ตาลงแล้วถาม
“คาร์ คาร์เตอร์”
