บนโลกนี้คนโง่มีมากนัก คนแล้วคนเล่าที่เข้ามาหาปัญหาใส่ตัว เหมือนกับชิวหรูเมื่อกี้ ทำเอาตัวเองต้องไสหัวออกไป อยู่กันดีๆ ไม่ดีเหรอ?
“นายก็ไสหัวออกไปเถอะ！”
หลี่ฝางพูดเสียงเบา จากนั้นก็ถีบออกไป อยากจะทำให้เผิงลี่หุยปลิวออกไป
แต่ในตอนนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น ทำให้เท้าหนักๆ ของหลี่ฝางหยุดลง
“คุณหลี่ ช้าก่อน！”
เสียงนั้นทำให้คนในที่นี้ช็อกจนอดไม่อยู่ เพราะว่าคนในที่นี้เมื่อกี้ไม่นานเพิ่งจะฟังคนคนนี้พูดไป
จากนั้น สายตาของทุกคนก็ค่อยๆ หันไปมองเงาร่างสูงใหญ่ในฝูงคนที่เดินเข้ามาอย่างเร็ว
“ที่แท้เป็นคุณเกา”
ไม่นานก็มีคนร้องเรียกฐานะของผู้มาเยือน นั่นก็คือเกาฉง
“ทำไมเหรอ?” หลี่ฝางมองเกาฉงและถามอย่างนิ่งๆ
ถึงแม้เขาจะยั้งเท้าไว้ แต่แรงก็ได้ออกไปแล้ว กลับยังทำให้เผิงลี่หุยลงไปคลานกับพื้น ไม่มีแรงทำให้คนอื่นบาดเจ็บแล้ว
“คุณหลี่……”
เกาฉงยิ้มเจื่อนๆ
ที่จริงเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้นดีๆ แต่ผลคือจู่ๆ ก็มีคนไปแจ้งข่าวว่าด้านนี้เกิดเรื่อง หลังจากเขารู้ก็รีบวิ่งมา
เมื่อเห็นว่าคือหลี่ฝาง ทันใดนั้นก็ทำเอาเขาตกใจ และรีบตะโกนขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เผิงลี่หุยถูกหลี่ฝางถีบกระเด็น
เพราะฐานะของหลี่ฝาง เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรแรงๆ จึงทำได้แค่ยิ้มเจื่อนๆ และก็พูดไม่ออกไปครู่นึง
“เอาเถอะ ขออภัยด้วย” หลี่ฝางนึกขึ้นได้ ว่านี่มันงานปาร์ตี้ของลูกสาวที่รักของเขา ตัวเองทำแบบนี้ ดูเหมือนจะไม่ดีเอามากๆ
แต่นี่ก็ไม่ใช่ความผิดของเขา เจียงมั่นหวั่นล้มเข้ามาหาเอง จะให้เขาผลักเธอออกก็คงไม่ใช่
ส่วนเผิงลี่หุย……นั่นเป็นเขาที่หาเรื่องเอง ความจริงไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย
“เอาล่ะๆ ไม่ต้องมุงแล้ว” หลี่ฝางพลางตะโกนบอกคนรอบข้าง ไม่อยากให้พวกเขามาดูเรื่องวุ่นวายตรงนี้
อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆ บนโลกนี้ก็ไม่ได้เป็นอย่างใจหวัง เขาอยากจะอ่อนน้อม แต่มักจะมีคนมาหาเรื่องเขา
“ไอ้หมอนี่ทำไมถึงได้ปะปนเข้ามาได้ เจียงมั่นหวั่น เธอรู้จักมันเหรอ?”
เจิ้งเหวินซิงจู่ๆ ก็นึกและพูดขึ้นมา ทำให้คนรอบข้างก็อดไม่ได้ที่จะมามุง
“สถานการณ์ไหนเหนี่ย หรือว่าคุณชายเจิ้งก็สนใจเจียงมั่นหวั่นเหรอ?”
“เขาไม่ได้มาเพราะเกาอิงลู่หรอกเหรอ?”
คนที่มีใจให้เจียงมั่นหวั่น แสดงถึงความสงสัยเป็นอย่างมากกับคำพูดประโยคนี้ แต่ก็ยังมีคนตาแหลม ที่มองฐานะของเจิ้งเหวินซิงออก
“ฮี่ๆ พวกนายไม่รู้สินะ เจิ้งเหวินซิงถึงจะเป็นเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังเจียงมั่นหวั่น เห็นเจียงมั่นหวั่นเป็นสิ่งของส่วนตัวมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้เจียงมั่นหวั่นไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายอีกคน เขาไม่โกรธสิแปลก！”
ทั้งคำนินทา ทั้งสายตาที่ไม่สงบ ผ่านและรวมกันบนร่างของหลี่ฝาง จำนวนความสนใจที่มารวมกันครั้งนี้ เมื่อเทียบกับตอนที่เจียงมั่นหวั่นมาถึงที่นี่มันมากยิ่งกว่ามาก
ถึงยังไง เจิ้งเหวินซิงก็ไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อเขาแสดงให้เห็นถึงความอาฆาตใครบางคนจนเห็นได้ชัด ก็จะมีคนกลุ่มนึงโจมตีคนกลุ่มนั้นด้วย
ตอนนี้ หลี่ฝางรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองยืนอยู่ในดงคนที่เกลียด นัยน์ตาของลูกหมาป่าฝูงใหญ่สาดแสงสีแดง ราวกับว่าจะฉีกร่างเขาและเขมือบลงไป
หลี่ฝางจ้องเป้าหมายของเขาในคืนนี้มานานแล้ว ก่อนหน้านี้ยังกังวลว่าจะไปหาเรื่องเขายังไง คิดไม่ถึงว่าเขาจะเขามาหาด้วยตัวเอง
“ฉันว่า……”
หลี่ฝางเดินขึ้นหน้า ยื่นมือออกไปตบที่ไหล่ของเจิ้งเหวินซิง อยากจะปรึกษาปัญหากับเขาดีๆ
แต่แค่เมื่อเขายื่นมือออกไป เจิ้งเหวินซิงก็เบี่ยงหลบ และมองหลี่ฝางอย่างเหยียดๆ พลางพูด： “ระวังฐานะของนายหน่อย”
“เหอะๆ ฉันมีฐานะอะไรเหรอ?”
ตอนนี้ หลี่ฝางก็แฮปปี้แล้ว
ที่จริงก็หาเหตุผลมาฟังไม่ค่อยขึ้น ตอนนี้ดีเลย เจิ้งเหวินซิงเติมเหตุผลจนฟังขึ้นแล้ว
เจิ้งเหวินซิงสีหน้าโหดเหี้ยม： “ไอ้หนู ฉันไม่สนว่าแกจะมีฐานะอะไร เข้าใจสถานการณ์ ออกไปเองในตอนนี้ ไม่งั้น อีกแป๊บฉันจะให้แกกลิ้งออกไปเหมือนไอ้หมอนั่น”
เห็นหลี่ฝางพูดเสร็จ ราวกับว่าจงใจทำให้เขาโมโหอย่างนั้น หลังจากโอบเจียงมั่นหวั่นเข้าไปในอ้อมแขนแล้ว ความโกรธในใจของเขา ก็กลบเอาไว้ไม่อยู่แล้ว
“เจิ้งซาน！”
จากที่เจิ้งเหวินซิงตะโกนอย่างโมโห ชายร่างหนาสูงสองเมตรก็เข้ามาอยู่ด้านหน้าของเจิ้งเหวินซิงอย่างรวดเร็ว
เจิ้งเหวินซิงชี้ไปที่หลี่ฝาง และตะคอกอย่างโมโห： “หักขาสองข้างของมัน และโยนมันออกไป！”
ทันใดนั้น สายตาทั้งหมดก็ไม่รวมอยู่ที่ตัวหลี่ฝางทันที
แฟนคลับของเจียงมั่นหวั่นพวกนั้น ก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะร้องเชียร์ขึ้นมา
เมื่อกี้ที่หลี่ฝางฉวยโอกาสกับเจียงมั่นหวั่น ทำให้ผู้คนทั้งอิจฉาทั้งเกลียด ตอนนี้ทุกคนต่างตื่นเต้นอย่างช่วยไม่ได้ ต่างรอดูหลี่ฝางถูกสั่งสอน
ถึงยังไงดูแล้วเจิ้งซานกับหลี่ฝางขนาดตัวของทั้งสองต่างกันมาก คนน้อยมากๆ ที่จะคิดว่าเจิ้งซานซิงจะจัดการหลี่ฝางไม่ได้
ส่วนเกาจื่อหมิงและคนอื่นๆ ที่ซ่อนอยู่ในกลุ่มคนดู กลับรู้ว่าครั้งนี้เจิ้งเหวินซิงจะต้องซวยมากๆ แน่ๆ
บางคนก็แอบเยาะเย้ยเรื่องตลกนี้อย่างเงียบๆ
“ทั้งสอง ทั้งสองคน ไว้หน้าฉันหน่อย หยุดมือเถอะ เป็นยังไง?”
เกาฉงรีบลุกขึ้นมาห้ามไว้ ถึงยังไงปาร์ตี้วันนี้ก็จัดเพื่อลูกสาวของเขา ถูกทำลายไปแบบนี้ เขาเศรษฐีในเมืองตงหนานก็ขายหน้าเช่นกัน
ถึงยังไงไม่ว่าจะเป็นหลี่ฝางหรือเจิ้งเหวินซิง เขาก็ขัดใจไม่ได้ จึงทำได้แค่พูดให้ประนีประนอมแล้ว
“เกาฉง นายคิดว่านายเป็นใคร ยังอยากจะให้ฉันไว้หน้านาย นายคู่ควรงั้นเหรอ?” เจิ้งเหวินซิงหัวเราะอย่างเย็นชาพลางพูด
คิดไม่ถึงว่าเจิ้งเหวินซิงจะพูดแบบนี้ ทันใดนั้นหน้าของเกาฉงก็เต็มไปด้วยความโมโห
