ความเร็วของเคซี่ย์นั้นเร็วมากๆ ขาทั้งสองข้างของเธอทั้งยาวทั้งทรงพลังมาก และเต็มไปด้วยความรู้สึกโมโหจนแทบระเบิด เธอเตะหัวหลี่ฝางที่พึ่งออกมาจากวิลล่า
เธอมั่นใจมากๆ ว่าไม่มีใครรับลูกเตะเธอได้ หลี่ฝางต้องหลบอย่างแน่นอน หลังจากนั้นก็ตกอยู่ถ้ำกลางการต่อสู้
ถึงอย่างนั้นหลี่ฝางแค่ยื่นมือออกไปคว้าข้อเท้าของเคซี่ย์
เคซี่ย์รู้สึกได้ถึงเท้าของตัวเองว่าเหมือนมีเครื่องจักรขนาดใหญ่จับเอาไว้ เธอสะบัดออกไม่ได้แม้แต่น้อยด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ
หลี่ฝางคว้าข้อเท้าของเคซี่ย์ และเผชิญหน้ากับใบหน้าที่ไร้อารมณ์
“ปัง！”
ร่างกายที่ร้อนระอุของเคซี่ย์ได้สัมผัสกับพื้น หลี่ฝางใช้กำลังอย่างมากทุบหลุมขนาดใหญ่บนพื้นอย่างรุนแรง
เศษหินมากมายกระเด็นลอยขึ้นฟ้า เผยให้เห็นดินอ่อนที่อยู่ใต้ดิน จนร่องรอยของมนุษย์ถูกทิ้งไว้บนพื้นหนาทึบได้อย่างชัดเจน
“เคซี่ย์！” อัลวาพูดโดยไม่สนใจที่จะหลบซ่อนอีกต่อไป จึงได้ดึงมีดสั้นสีดำออกมาจากเอวและวิ่งออกไป ถึงอย่างนั้นทันทีที่เขาหายใจออก เขารู้สึกว่าฝ่าเท้าของเขารู้สึกเบา โดยที่ไม่มีไม่พูดแม่แต่คำเดียว
“แก๊สพิษ？ตั้งแต่เมื่อไรกัน……” ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของอัลวาและหลังจากนั้นไม่นานความคิดนั้นก็ได้ถูกทิ้งไว้
พลังนี้ทำให้เขาคิดไม่ถึง พวกเขารู้ว่ากำลังถูกซุ่มโจมตีอยู่และตอนนี้ก็เป็นคนแรกที่หลบหนี
แต่น่าเสียดายกว่าจะรู้ก็สายไปแล้ว ซึ่งห้องที่เขาอยู่ถูกปิดอย่างมิดชิด ก่อนอื่นผนังห้องทั้งหกด้านปรากฏเปล่งแสงระยิบระยับทั่วทุกมุมห้อง ขจัดความมืดและเงาทั้งหมดในห้องออกไป ทำให้อัลวาไม่มีที่ให้ซ่อนตัว
จากนั้นห้องถูกปิดผนึก ทั้งแก๊สพิษ คลื่นเสียง แก๊สน้ำตา ปล่อยกระแสไฟฟ้า…
ในชั่วขณะหนึ่ง การโจมตีที่ร้ายกาจและโหดร้ายนับสิบครั้งถูกเขากลืนกินไปจนหมด อัลวายืนกรานได้ไม่ถึงนาทีก็ได้หมดสติไป
เมื่อเขาฟื้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง
ตะเกียงไร้เงาเหนือศีรษะทำให้เขาตื่นตระหนก ทุกสิ่งรอบตัวเขาดูซีดเซียว ร่างกายอ่อนแอไร้พละกำลัง
เมื่อหันไปดู เคซี่ย์กำลังนอนอยู่บนเตียงข้างๆ เธอยังคงนอนสลบอยู่
“เคซี่ย์” อัลวาพยายามดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด และตะโกนเบาๆ จากปากของเขา
ทันใดนั้น อัลวาได้ยินเสียงค่อยๆ เปิดประตู เสียงฝีเท้าคมกริบค่อยๆ ย่างกายเข้ามา
อัลวาหันไปอย่างไม่เต็มใจ ก็ได้เห็นหลี่ฝางเดินเข้าไปหาเขาเหมือนกำลังเดินเล่นอยู่ และมองดูด้วยเหยียดหยามทั้งยังแสยะยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา
“แก……แกเจอพวกเราได้ยังไงวะ？”
อัลวารู้ว่าทั้งสองคนนั้นแพ้แล้ว แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าจะเจออะไรต่อจากนี้ แต่เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ได้ฆ่าเขาในครั้งแรก ถ้างั้นก็ยังมีประโยชน์ที่จะเก็บเขาไว้
นอกจากนี้ อัลวาเองก็เป็นคนที่ขี้เสือกแม้ในวินาทีเฉียดตาย เขาก็ต้องไขข้อสงสัยในใจให้จนได้
น่าเสียดายที่หลี่ฝางถูกลิขิตมาทำให้เขาผิดหวัง
“ดูๆ แล้วแกคงยังไม่รู้สินะว่าตอนที่แกนอนขี้เกียจอยู่ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง” สีหน้าของหลี่ฝางค่อนข้างคาดหวัง “ฉันคิดว่าฉันต้องทำให้แกรู้สึกสักหน่อย”
เขาพูดทั้งดีดนิ้วไป
ทันใดนั้น ความรู้เจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของอัลวาราวกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อต
ความรู้สึกเจ็บปวดนี้ปวดเจ็บราวกับเข็มแหลมนับพันแทงทะลุร่างกาย เจ็บปวดไปถึงไขกระดูก
แม้ว่าตอนนี้อัลวาเกือบจะแรงทั้งหมด แต่ด้วยความจบปวดที่แสนจะทรมานนี้ทำให้เขาต้องกรีดร้องออกมา
“อ๊ากกกก”
เสียงกรีดร้องที่น่าขนลุกปลุกเคซี่ย์ที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆ เขา
แม้ว่ายังมีความสับสนอยู่จากอาการงัวเงีย แต่เธอเป็นคนแรกที่แยกแยะเสียงกรีดร้องนั้นมาจากอัลวา
ใบหน้าของเคซี่ย์เปลี่ยนไปในทันที เธอพยายามดิ้นรนเพื่อตามหาอัลวา แต่เพราะร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงเธอจึงกลิ้งและล้มลงกับพื้น
ด้วยเสียงกรี๊ดทุกสิ่งอย่างหยุดกะทันหัน
“อัลวา!”
เคซี่ย์ค่อยๆ ดิ้นรนลุกขึ้นบนพื้น เธอได้ยินเสียงหอบอันหนักหน่วงจากอัลวา และเสียงร้องไห้สะอึก สะอื้น
ตอนนี้ มืออันทรงพลังเอื้อมไปเกี่ยวใต้รักแร้ของเธอและยกขึ้น ในที่สุดเธอก็เห็นอัลวาที่ดูน่าเป็นกังวล
ใบหน้าของอัลวาซีดเซียว ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อ ราวกับเพิ่งตกจากน้ำมา สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดสุดแสนจะทรมาน ดวงตาของเขามองมาที่เธอด้วยความกลัวอย่างอาลัยอาวรณ์
มองเธอสิ?
เคซี่ย์หั่นกลับมา อัลวาไม่ได้มองมาที่เธอ แต่เป็นคนที่เพิ่งช่วยเธอขึ้นมา!
เธอกำลังจะขัดขืน แต่ชายคนนั้นหันกลับมาพาเธอมานั่งบนเตียง ในที่สุดเธอก็เห็นทั้งหมดของหลี่ฝาง
“ตอนที่คุณอยู่ในอาการโคม่า ฉันได้ติดตั้งสิ่งที่เป็นประโยชน์ไว้ในตัวคุณทั้งสอง ตราบใดที่ฉันกดปุ่มนี้ นายจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกทันที อัลวานายรู้สึกยังไงบ้าง?”
หลี่ฝางโชว์ปุ่มเล็กๆ บนมือของเขา แสยะยิ้มเต็มตาราวกับปีศาจ
ของสิ่งนี้เป็นของที่หลี่ฝางได้มาจากหลิวฮุย แม้ดูจะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังพอใช้ได้อยู่
ของเล่นชิ้นนี้ใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการผ่าตัดเพื่อฝังในร่างกายของมนุษย์และผู้ที่ได้สิ่งนี้จะเจ็บปวดทุกข์ทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น หากไม่ใช่เพราะปริมาณยาสลบที่หลี่ฝางใช้กับทั้งคู่ไม่พอ ร่างของพวกเขาทั้งคู่คงไม่หมดแรงแบบนี้
“ปีศาจ…..แกมันคือปีศาจ…..” เสียงของอัลวาราวกับมหาเศรษฐีที่ล้มละลายและกลายเป็นคนยากไร้และล้มลงบนถนนขอทาน ที่ทุกข์ทรมาน งงงวย น่าสงสาร และช่วยตัวเองอะไรไม่ได้
ในฐานะที่แกทั้งคู่เป็นนักฆ่า เมื่อรับภารกิจนี้มาก็ควรจะไม่ถูกจับ ผมคิดว่าพวกคุณจะไม่มีข้อผิดพลาดอะไรเสียอีก
หลี่ฝางแสยะยิ้มพร้อมกางมือ
“และในฐานะสุภาพบุรุษ ผมให้คุณเท่านั้น อัลวา ผมแค่อยากให้คุณสัมผัสมันคนเดียวเท่านั้น ทำไมล่ะ ทำไมคุณถึงอยากให้เคซี่ย์ที่รักของคุณลองด้วยล่ะ ผมเองไม่ได้มีความคิดเห็นอะไรเลยนะ”
“ไม่! ได้โปรด… อย่า…”
อัลวาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอันน่าสะพรึงกลัวมาแล้ว ให้เขาตายเสียกว่าที่จะต้องมาทนกับความเจ็บปวดนี้อีกครั้ง
ตอนนี้ฟังหลี่ฝางพูดว่าให้เคซี่ย์ได้ลิ้มลองสักหน่อย เขาก็ละทิ้งศักดิ์ศรีและขอร้องหลี่ฝางอย่างขมขื่น
“ดูเหมือนว่าอัลวาจะนายรักเธอมากจริงๆ นะ เอางี้ ฉันเองก็เป็นคนมีเมตตาด้วยสิ ตราบใดที่นายสัญญาว่าจะทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อฉันและสัญญาว่าจะไม่หักหลังฉัน ฉันสัญญาว่าคุณจะไม่ปล่อยให้คุณสัมผัสสิ่งนี้อีก แบบนี้เป็นไงล่ะ”
“นาย…ตกลง…พวกเราสัญญา…” อัลวาพูดเป็นช่วงๆ
“อัลวา!” เคซี่ย์ตะโกน น้ำตาเคซี่ย์ค่อยๆ ไหลผ่านดวงตาของเธอ “ไม่ อย่าทำเพื่อฉัน…”
“ฟิ้ววว!” ใบหน้าของหลี่ฝางแสนจะเย็นชา และในสายตาที่แทบจะบ้าของอัลวา เขากดปุ่มเบา ๆ
หลี่ฝาง ไม่ได้ปล่อยให้เคซี่ย์ต้องเจ็บปวดเป็นเวลานานๆ เพียงแค่ให้เธอได้รู้สึกแบบเดียวกันกับอัลวา
หนึ่งนาทีต่อมา ทั้งคู่ก็ยอมจำนน
“ดีมาก” หลี่ฝางฉีกยิ้มและฉีดสารอาหารให้ทั้งสองคน และทั้งสองก็ฟื้นคืนชีพอย่างรวดเร็ว
