ลูกบอลแสงอันเจิดจรัสนั้นราวกับได้กลายเป็นหลุมดำที่กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง นำโลกที่งดงามแห่งนี้ กลืนกินเข้าไปทั้งหมด!
……
ในเมืองจินซานมีสถานที่ที่งดงามเป็นอย่างมากอยู่แห่งหนึ่ง มีชื่อว่าสระปี้ปอ ที่นี่ทิวทัศน์งดงาม อากาศบริสุทธิ์และเงียบสงบ สวยมากเป็นอย่างยิ่ง
แต่เป็นเพราะภายใต้คำสั่งพิเศษของคนพวกหนึ่ง ที่นี่ถึงไม่ได้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว แต่ได้กลายเป็นสถานที่ส่วนตัวของพวกมหาเศรษฐีจำนวนหนึ่ง
เหมือนกับในเวลานี้ มีเรือสำราญลำหนึ่งจอดอยู่ในทะเลสาบ สาวสวยสองคนอยู่บนหัวเรือ พูดคุยกันไป พลางเพลิดเพลินกับทัศนียภาพของทะเลสาบ
หนึ่งในสองคนนั้นเป็นวัยรุ่นสาวสวยอายุสิบเจ็ดสิบแปด กระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวาส่วน อีกคนอายุราวยี่สิบสี่ยี่สิบห้า ท่าทางสง่าผ่าเผย แต่บนใบหน้ากลับดูเหมือนจะมีความโศกเศร้าแฝงอยู่ด้วย
“กว่าจะได้ออกมาสักครั้ง สบายจริง ๆ เลย!” วัยรุ่นสาวสวยตะโกนออกไปทางทะเลสาบ มองดูหญิงสาวที่อยู่ด้านข้างด้วยรอยยิ้มพลางเอ่ยถาม: “พี่สาวคะ ขอบคุณที่พี่พาฉันออกมานะ ขอบคุณมากจริง ๆ!”
“ไม่ต้องมาพูดจาเล่นลิ้นเลย” ถูกคำพูดของเด็กสาวทำให้ขบขัน สีหน้าของหญิงสาวดูดีขึ้นมาไม่น้อย
ทั้งสองคนพูดจาหยอกล้อกันไปอีกสักพัก ดูเหมือนว่าหญิงสาวค่อนข้างจะเหนื่อยแล้ว เธอโบกมือเบา ๆ แล้วกล่าว: “ยังดีที่มีเธออยู่เป็นเพื่อนพี่ ไม่งั้นพี่คงไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับคนในบ้านยังไง”
“หึ พี่คะ เรื่องนี้หนูจะต้องสนับสนุนพี่อย่างแน่นอน!” เด็กสาวกล่าวอย่างโกรธเคือง: “พี่จะต้องแต่งกับคนที่พี่รัก อย่าแต่งกับผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนั้น!”
“ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว” พี่สาวโบกมือเบา ๆ ท่าทางหดหู่เล็กน้อย: “เหยาเหยา……”
“ว้าย! เหมือนจะมีคนอยู่ตรงนั้น!” พี่สาวพึ่งจะเอ่ยขึ้น ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงอุทานอย่างตกใจของน้องสาว จากนั้นสายตาของทั้งสองคนก็ได้หันไปทางเดียวกันทันที
“คงจะไม่ใช่คนหรอกมั้ง?” เพราะระยะทาง พี่สาวเห็นเป็นเพียงเงาดำ ๆ ลอยอยู่บนผิวน้ำ: “อาจจะเป็นขยะที่คนทิ้งลงไปมั่วซั่วหรือเศษไม้หรือเปล่า?”
“เดี๋ยวหนูลองไปเอากล้องส่องทางไกลมาส่องดู” น้องสาวส่ายหัว และหันหลังเดินไปหยิบเอากล้องส่องทางไกลมา แล้วส่องไปที่ตรงนั้นอีกครั้ง ทันใดนั้นก็ได้ตกใจขึ้นมา
“เป็นคน! เป็นคนจริง ๆ ด้วย!”
เหยาเหยาตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ
“เป็นคนจริง ๆ เหรอ……” สีหน้าของพี่สาวซีดเซียวลงไปเล็กน้อย: “คงไม่ใช่……”
“รีบช่วยคนเร็ว! รีบช่วยคน!” น้องสาวตะโกนเสียงดัง หันหลังกลับไปแล้วตะโกนเอ่ยกับพนักงานที่อยู่บนเรือทันที: “รีบขับเรือเข้าไปเร็ว!”
ภายในใจของพี่สาวค่อนข้างจะเป็นกังวล จึงรีบสั่งลูกเรือที่แข็งแรงกำยำสองคนให้ไปเอาขึ้นมาจากน้ำ ถ้าหากมีปัญหาอะไรขึ้นมา สองคนนี้ยังพอจะปลอดภัยหน่อย
ไม่นาน ก็เรือสำราญก็ได้ขับเข้าไป คนที่อยู่บนเรือก็มองเห็นร่างที่ลอยอยู่ในน้ำได้อย่างชัดเจน
นั่นเป็นชายหนุ่มที่อายุราวยี่สิบกว่า ๆ ลอยอยู่บนพื้นผิวน้ำแบบนี้ ใบหน้าไม่มีสีเลือด ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นหรือตาย
“เร็ว เอาเขาขึ้นมาเร็วเข้า!” เหยาเหยาตะโกนอย่างรีบร้อน
ไม่นานชายที่อยู่ในน้ำก็ได้ถูกลูกเรือช่วยขึ้นมา กลับพบว่าชายหนุ่มคนนี้ยังไม่ตาย อีกทั้งยังหายใจอย่างปกติ นอกจากสีหน้าที่ค่อนข้างจะซีดเซียวแล้ว ก็เหมือนกับว่าเขากำลังนอนหลับอยู่อย่างไรอย่างนั้น
ลูกเรือทุกคนต่างมองไปที่พี่สาว และรอคำสั่งจากเธอ
“ไปเชิญคุณหมอจังมาดูหน่อยเถอะ” พี่สาวคิดอยู่สักพัก สุดท้ายก็ได้เอ่ยขึ้นมา
ไม่นาน หมอที่มาบนเรือด้วยก็ได้ถูกเชิญมา แล้วตรวจดูอาการของชายหนุ่มที่กำลังสลบไสลอยู่
เหยาเหยาที่นั่งอยู่ด้านข้างเห็นหมอจังวางอุปกรณ์ในมือลง จึงรีบเอ่ยถามขึ้นมา: “หมอจัง เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”
“คนคนนี้……” หมอจังมีสีหน้าท่าทางแปลกประหลาดเล็กน้อย: “คนคนนี้แข็งแรงมาก บนร่างกายก็ไม่ได้มีอาการบาดเจ็บอะไร……ท่าทางของเขาในตอนนี้ราวกับกำลังนอนหลับอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้……”
“แล้วทำไมเขาถึงไม่ฟื้นขึ้นมาล่ะ?” เหยาเหยาที่พูดจาโผงผางถามต่อ
“นี่……อุปกรณ์ที่มีอยู่บนเรือนั้นมันพื้นฐานเกินไป ไม่สามารถตรวจให้รู้ผลอะไรได้……” หมอจังกล่าวอย่างกระอึกกระอัก: “ถ้าหากสามารถไปตรวจที่โรงพยาบาลได้……”
“งั้นก็รีบไปโรงพยาบาล!” พี่สาวกล่าวอย่างไม่ลังเล
ไม่นาน เรือสำราญก็ได้ขับกลับ มาพาชายจมน้ำไปส่งที่โรงพยาบาล และถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที
เพียงแต่ว่ารอจนผลตรวจร่างกายออกมา พี่น้องสองคนต่างก็ตะลึงงัน
บนร่างกายของคนไข้คนนี้ไม่ได้มีความผิดปกติใด ๆ เลย! ไม่สิ พูดได้แม้กระทั่งว่าร่างกายของเขานั้นแข็งแรงมากเกินไป แม้แต่สุขภาพด้อยที่มีอยู่ในคนทั่วไปนั้น กลับไม่พบในร่างกายของชายคนนี้เลยสักนิดเดียว!
ต่อให้เป็นนักกีฬาชั้นยอด ก็ไม่สามารถรักษาสุขภาพร่างกายให้แข็งแรงเหมือนชายคนนี้ได้ อีกทั้งยังมีสมรรถภาพทางกายที่ดีเช่นนี้
ไม่มีทางเลือก ไม่เข้าใจว่าทำไมชายคนนี้ไม่ฟื้นขึ้นมา ทางโรงพยาบาลทำได้เพียงให้เขาอยู่ดูอาการ
ในเวลานี้ ผู้หญิงสองคนก็ได้ยืนล้อมรอบอยู่ข้างเตียงคนไข้ของชายหนุ่มแบบนั้น มองดูชายหนุ่มคนนี้ ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย
ทันใดนั้นเอง เหยาเหยาก็เห็นชายหนุ่มขยับเล็กน้อย
“เขาฟื้นแล้ว!” เหยาเหยาตะโกนขึ้นมา
ภายใต้สายตาอันวิตกกังวลของพี่น้องทั้งสองคน ชายหนุ่มก็ได้ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ และเอ่ยขึ้นมาอย่างอยากลำบาก
“น้ำ…..”
พี่สาวเห็นชายหนุ่มฟื้นขึ้นมา จึงรีบลุกขึ้นไปเอาน้ำมาให้เขา เหยาเหยายืนดูอยู่ด้านข้างอย่างตกตะลึงเล็กน้อย นี่เป็นฉากที่ในเวลาปกติแล้วจะไม่เห็นได้ง่าย ๆ สงสัยว่าทำไมวันนี้พี่สาวถึงได้มีน้ำใจกระตือรือร้นแบบนี้? หรือว่าจะถูกใบหน้าที่หล่อเหลาคงชายคนนี้ดึงดูดเขาให้แล้ว? เหยาเหยาคิดอยู่ในใจ และหัวเราะขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
สาวถลึงตาใส่เหยาเหยาไปหนึ่งครั้ง และเอ่ยกับหนุ่มหล่อคนนั้น: “คุณฟื้นแล้ว”
ถัดมาไม่นาน ก็ได้ยินชายคนนั้นตอบขึ้นมาอย่างช้า ๆ : “พวกคุณเป็นใคร? ผมอยู่ที่ไหนกัน?”
“ฉันชื่อหวางซีเหยา เธอคือพี่สาวของฉัน ชื่อหยางฉง วันนี้พวกเราออกมาเที่ยวเล่น ตอนที่อยู่บนเรือสำราญเห็นคุณลอยอยู่ในน้ำ ยังคิดว่าคุณตายไปแล้วด้วยซ้ำ? คุณจมน้ำเหรอ? ทำไมถึงได้มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ล่ะ?
