“สุดยอด!” ทุกคนต่างก็ยกนิ้วหัวแม่มือตามหลังทั้งสองคน
โอกาสที่จะได้เจอสาว ๆ เยอะแบบนี้นั้นหาได้ยากมาก ใส่ชุดแบบนี้ไป มันค่อนข้างจะ……
งานเลี้ยงในครั้งนี้ ครึกครื้นเป็นพิเศษ พนักงานนับร้อยคนกินดื่ม หยอกล้อ พูดคุยกัน จีบสาว สร้างความสัมพันธ์ คึกคักอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
ส่วนหลี่ฝางและส้งหลง กลับไม่ทำอะไรเลย เพียงนั่งอยู่ตรงนั้นและทานอย่างไม่หยุด
หลี่ฝางเป็นคนที่มีโลกทัศน์สูง สาว ๆ พวกนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลยสักนิด แม้แต่จางเสว่ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นสาวสวยอันดับสองของบริษัท ในสายตาของหลี่ฝางแล้วก็แค่นั้นเอง
เพราะถึงยังไง สาวสวยอันดับหนึ่งของบริษัทก็คือหยางฉงเจ้านายของพวกเขานั่นเอง
เพียงแต่ว่า โลกทัศน์ของคนอื่น ๆ ไม่ได้สูงเหมือนหลี่ฝาง
จางเสว่ที่ทั้งหน้าตางดงามอ่อนหวานทั้งร่าเริงแจ่มใส ที่ข้างกายของเธอไม่เคยขาดคนตามจีบเลยสักนิด
ยกตัวอย่างเช่นพวกโจวหมิงและหลี่เหวย ที่ได้ประจบเข้าไปหาตั้งนานแล้ว
ส่วนพวกหานจื้อเย่ถ้าไม่ไปจีบสาว ก็ไปหาพูดคุยกับเพื่อนคนอื่น ๆ
ไม่นาน ก็เหลือเพียงหลี่ฝางและส้งหลงนั่งกินดื่มอยู่ที่โต๊ะเพียงสองคน
“ทำไมคุณไม่ไปหาคุยกับสาว ๆ ล่ะ?”
เมื่อทานไปพอประมาณแล้ว หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางส้งหลง
ส้งหลงส่ายหัวกล่าว: “ไม่สนใจ”
ไม่สนใจผู้หญิงงั้นเหรอ?
เมื่อได้ยินดังนั้น จู่ ๆ หลี่ฝางก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งใจ มุมปากกระตุกเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะขยับออกห่างส้งหลง
ทันทีที่เห็นท่าทางของหลี่ฝาง ส้งหลงก็รู้เลยว่าหลี่ฝางเข้าใจผิด จึงรีบเอ่ยอธิบาย: “ผมยิ่งไม่สนใจผู้ชาย!”
“เหอะ ๆ ใช่หรือเปล่า?” หลี่ฝางหัวเราะแห้ง ๆ แต่กลับไม่ได้นั่งกลับไป
“……” ส้งหลงพูดไม่ออกเล็กน้อย เขาเองก็เป็นคนพูดไม่ค่อยจะเป็นอยู่แล้ว จึงไม่อธิบาย และเงียบต่อไป
ดูท่าทางกลัดกลุ้มของส้งหลง หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาอีกครั้ง: “ผมถามหน่อยนะ เพราะอะไรคุณถึงมาเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย? ความสามารถของคุณ ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เลย”
ส้งหลงเงียบไปสักพัก แล้วเอ่ยตอบ: “คุณฝีมือดีกว่าผมอีก แล้วทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะ?”
“อยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ” หลี่ฝางฉีกยิ้ม: “อยู่พอแล้วก็จะไป”
“อ้อ” ส้งหลงตอบห้วน ๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
“อ้อใช่ ได้ยินมาว่าคุณเคยอยู่ในทีมมาก่อน? ทำไมถึงได้ออกมาล่ะ?” หลี่ฝางถามขึ้นมาอีกครั้ง
ทันทีที่ส้งหลงได้ยินหัวข้อนี้ ก็ได้เงียบไป
หลี่ฝางยังคิดว่าตัวเองได้ถามอะไรที่ไม่ควรถามไปซะแล้ว และกำลังจะเอ่ยขอโทษ แต่ส้งหลงกลับเอ่ยตอบขึ้นมา: “ผมอัดครูฝึกของพวกเราไปน่ะ”
“โหดขนาดนั้นเชียว?” หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะกล่าวชื่นชม
ส้งหลงกล่าวอย่างเอือมระอา: “การคัดเลือกสมาชิกสำรองของทีมปฏิบัติการพิเศษในตอนนั้น ผมเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด คิดว่ายังไงตัวเองก็ต้องผ่าน สุดท้ายครูฝึกบอกว่าฉันความสามารถไม่พอ หลังจากนั้นก็เลย……”
ราวกับได้กล่าวถึงจุดที่ทำให้เสียใจ ส้งหลงได้เริ่มพูดเป็นน้ำไหลไฟดับขึ้นมา
“ข้อกำหนดของทีมปฏิบัติการพิเศษนั้นเข้มงวดจริง ๆ นอกจากอัจฉริยบุคคลพิเศษแล้ว ข้อเรียกร้องด้านพลังในการต่อสู้นั้นสูงมาก ในตอนนั้นความสามารถของผมไม่พอจริง ๆ เพียงแต่ว่ามาเข้าใจเอาตอนหลังนั้นมันก็สายไปแล้ว”
“เป็นแบบนี้นี่เอง” หลี่ฝางพยักหน้า เข้าใจแล้วว่าทำไมส้งหลงถึงได้นิ่งเงียบแบบนี้
“ต่อมาผมได้มาอยู่ที่บริษัท แป๊บเดียวก็ผ่านไปสามปีแล้ว ถึงแม้จะใช้ชีวิตอย่างมั่นคง แต่ความแข็งแกร่งของผมกลับไม่สามารถเติบโตไปได้อีก เดิมที ผมคิดว่าชาตินี้ฉันคงต้องมีชีวิตอยู่แบบนี้ตลอดไปแล้ว……”
กล่าวถึงตรงนี้ จู่ ๆ ส้งหลงก็ได้มองมาที่หลี่ฝาง
“แต่คุณได้ให้ความหวังกับผม! ฝีมือของคุณแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งกว่าผมอีกเยอะ! หัวหน้า คุณช่วยสอนผมหน่อยได้ไหม? ทำยังไงถึงจะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมได้?”
“เอ่อ……” เผชิญหน้ากับสายตาอันร้อนแรงของส้งหลง หลี่ฝางไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาของตัวเองนั้น ได้ฟังจากที่กู่ยี่เทียนเล่ามา แม้กระทั่งตัวเขาเองยังรู้สึกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ
จะบอกเขาไปว่าคนรวยพึ่งพาเทคโนโลยีก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?
ลังเลอยู่ครึ่งค่อนวัน หลี่ฝางทำได้เพียงพยักหน้าอย่างจำใจ: “ได้ กลับไปเดี๋ยวผมช่วยชี้แนะคุณ จะแข็งแกร่งขึ้นได้มาแค่ไหนต้องดูความพยายามของตัวคุณเอง”
เพียงแค่ประโยคนี้ก็ทำให้ส้งหลงดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง เหมือนกำลังจะพูดอะไร แต่ในตอนนี้โจวหมิงกลับวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางเบิกบานใจ
“ลูกพี่ทั้งสอง ไป ไปต่อกัน พวกเราไปสนุกต่อที่ผับ!”
“งานเลี้ยงจบแล้วเหรอ?” ทั้งสองคนเอาแต่คุยกัน ตอนนี้ถึงพบว่ามีผู้คนอยู่ไม่น้อยที่เตรียมตัวจะกลับแล้ว
“ผับมีอะไรน่าไป ฉันกลับไปดีกว่า” ส้งหลงกล่าวอย่างเบื่อหน่าย
เขายังคงไม่ชินกับสภาพแวดล้อมเช่นนั้น
“โถ่ หัวหน้าส่ง ครั้งนี้กว่าผมจะนัดสาว ๆ ได้เยอะแบบนี้เชียวนะ เลขาจางก็รับปากแล้วด้วย คุณบอกว่า คุณไม่ไป มันจะไม่เสียน้ำใจผมไปหน่อยเหรอ?”
โจวหมิงกล่าวจบก็ผลักทั้งสองคนออกไปด้านนอก ไม่นาน ก็มาถึงด้านนอก และได้เห็นกับพวกหลี่เหวย และยังมีสาว ๆ อีกห้าคนหัวเราะพูดคุยกันอยู่ตรงนั้น
สายตาของพวกโจวหมิงนั้นไม่เลวเลยจริง ๆ สาว ๆ ทั้งห้าคนนั้นทั้งสาวทั้งสวย ประเภทที่ดูยังไงก็ไม่เบื่อ
หนึ่งในนั้นยังมีจางเสว่ ที่หน้าตาดีกว่าคนอื่น ๆ ในระดับหนึ่ง
เมื่อเห็นหลี่ฝางเดินออกมา ดวงตาคู่นั้นของจางเสว่ก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที พอดีกลับที่หลี่ฝางได้มองมา จางเสว่จึงได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่สงบเสงี่ยม
ในความเป็นจริงแล้ว ถ้าหากไม่ใช่เพราะโจวหมิงบอกว่าหลี่ฝางก็จะไปด้วย เธอก็ไม่มีทางที่จะรับปากหรอก
ทุกคนเตรียมที่จะออกเดินทาง เพียงแต่ว่าส้งหลงรู้สึกไม่เคยชินจริง ๆ เขาปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายยังต้องปล่อยให้เขากลับไปอยู่ดี
