“ไม่ต้องหรอก” หลี่ฝางร้องเรีบกคนคนนั้นเอาไว้ และหยิบบัตรธนาคารของตัวเองออกมาแล้วยื่นออกไปพลางกล่าว: “แรกมาให้ฉันห้าหมื่นก็พอแล้ว”
บริกรลังเลอยู่สักพัก มองไปที่เฮียเว่ย เหมือนกับว่าไม่สามารถตัดสินใจได้
“คุณชายหลี่ครับ ไม่ต้อง……”
เฮียเว่ยต้องการจะพูดว่าไม่ต้องเกรงใจแบบนี้ เขานั้นหวังว่าหลี่ฝางจะเล่นอย่างเต็มที่ แบบนี้ถึงจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและหลี่ฝางใกล้ชิดมากขึ้น ต่อไปมีเรื่องอะไร มีเหรอที่หลี่ฝางจะไม่ช่วยเขา?
แต่ทว่าหลี่ฝางกลับไม่เห็นด้วย เพียงแค่ส่วยหัวแล้วกล่าว: “แค่นี้ก็พอแล้ว แค่ลองเล่น ๆ เอง”
เฮียเว่ยจนใจจนปัญญา ทำได้เพียงสั่งให้บริกรไปแลกเงินมา
ไม่นาน ก็มีชิปกองเล็ก ๆ เพิ่มขึ้นมาในมือของหลี่ฝาง
“นายไปเดินเล่นเถอะ ฉันเล่นอยู่ที่นี่เองสักพัก” หลี่ฝางโบกมือกล่าว
เฮียเว่ยจนปัญญา ทำได้เพียงจากไปก่อน
หลี่ฝางวางเดิมพันไปรอบ ๆ ทีละโต๊ะ ทุกครั้งวางเพียงทีละสองสามชิป พอชนะก็เปลี่ยนโต๊ะใหม่ เล่นไปรอบ ๆ อยู่แบบนี้ แทบไม่แพ้เลยสักครั้ง
ไม่นาน ในมือของหลี่ฝางก็มีกล่องชิปเพิ่มขึ้นมา ข้างในมีกองชิปดี ๆ อยู่หลายกอง
ประเมินคร่าว ๆ มีอยู่ประมาณสามสี่ล้านหยวนแล้ว
และการกระทำเช่นนี้ของหลี่ฝาง ก็ได้ทำให้หญิงสาวคนหนึ่งสังเกตเห็นเขาขึ้นมา
หญิงสาวคนนั้นเห็นหลังจากเล่นชนะแล้วหลี่ฝางก็จากไปทันที ยังไม่ทันได้ใส่ใจอะไรมาก ตัวเองแพ้แล้วถึงได้เปลี่ยนโต๊ะใหม่
คิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางมาถึงโต๊ะใหม่โต๊ะนี้แล้ว ก็ชนะและจากไปอีกครั้ง
ทันทีทันใด หญิงสาวคนนั้นก็เกิดสนใจหลี่ฝางขึ้นมา จึงแอบวางเดิมพันตามหลี่ฝาง ไม่นาน เธอก็ได้ตามจนเล่นได้เงินไปไม่น้อย
หลี่ฝางสังเกตเห็นว่ามีคนตามหลังอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว แต่เขาดูออกว่าอีกฝ่ายเพียงแค่ตามชนะเงินตามตัวเองแค่นั้น ก็เลยไม่พูดอะไร และเล่นต่อไปเพียงลำพัง
แต่หลังจากที่เล่นได้หลายสิบตา ความสนใจที่หญิงสาวมีต่อหลี่ฝางนั้นก็ได้ถึงจุดสุดยอด เธออดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาแล้วกล่าว: “สวัสดี ฉันชื่อนิ่งหรงหรง”
หญิงสาวยิ้มแฉ่งให้กับหลี่ฝาง ดูสดใสและมีชีวิตชีวา
“หลี่ฝาง!”
หลี่ฝางพยักหน้า และเอ่ยตอบกลับไป ไม่อยากจะคุยด้วยมากมาย
“สุดหล่อ คุณร้ายกาจจริง ๆ คิดไม่ถึงว่าคุณจะชนะไปหลายเกมแบบนี้” หลี่ฝางคิดไม่ถึงว่าตัวเองไม่พูดอะไร อีกฝ่ายกลับขยับเข้าใกล้ราวกับสนิทคุ้นเคยกัน และพูดเองเออเองกับหลี่ฝางอยู่ไม่หยุด
“คุณพาฉันเล่นด้วยนะดีไหม พวกเราชนะเงินด้วยกัน!” เธอจ้องมองหลี่ฝางด้วยแววตาร้อนแรง แทบอยากจะมัดตัวเองเข้ากับหลี่ฝางให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
แต่น่าเสียดาย หลี่ฝางได้ส่ายหัวอย่างไร้ความรู้สึก กล่าวปฏิเสธอย่างเด็ดขาด: “ไม่!”
“หา? ทำไมถึงไม่ล่ะ ฉันหน้าตาไม่สวยเหรอ?” นิ่งหรงหรงทำปากจู๋ ดูท่าทางน้อยอกน้อยใจ
เธอเองก็มากับเพื่อนถึงเข้ามาที่นี่ได้ ครอบครัวถึงจะพอมีเงินอยู่บ้าง แต่ก็พอ ๆ กันกับโจวหมิง บนตัวของตัวเองนั้นมีอยู่ไม่เท่าไหร่
ก่อนที่จะได้พบกับหลี่ฝาง เธอได้เล่นเสียไปหลายแสนแล้ว เงินที่เอามาด้วยนั้นเล่นเสียไปแทบหมด กำลังหมดอาลัยตายอยากอยู่ พอดีก็ได้พบกับหลี่ฝางเข้า
เพียงแค่เดินตามหลี่ฝางเปลี่ยนโต๊ะไปมาอยู่สองสามรอบ เธอก็ได้ชนะเงินที่เธอเสียไปกลับมาแล้ว แถมยังได้เยอะกว่านั้นมาไม่น้อย เป็นธรรมดาที่จะไม่ยอมหยุดเพียงเท่านี้
หลี่ฝางยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร แล้วหันหลังเดินจากไปทันที
ส่วนบนใบหน้าของเฮียเว่ยที่อยู่ห่างออกไปในเวลานี้นั้นเต็มไปด้วยความตะลึงงัน
ถึงแม้หลี่ฝางจะให้เขาไปเล่นเอง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทิ้งหลี่ฝางเอาไว้โดยไม่สนใจ ดังนั้นจึงตามอยู่ด้านหลังของหลี่ฝางอย่างห่าง ๆ มาโดยตลอด เพื่อสะดวกต่อการแสดงตัวเมื่อเกิดเรื่องขึ้นกับหลี่ฝาง
ดังนั้นทุกเกมที่หลี่ฝางเล่นต่างก็อยู่ในสายตาของเขา พบว่าหลี่ฝางเชี่ยวชาญการเล่นแทบทุกอย่างของที่นี่ ลูกเต๋า ไพ่โกวโป๊กเกอร์ ไพ่ธรรมดา แถมยังชนะแทบจะทุกครั้ง
หรือต่อให้เป็นเกมที่เล่นแพ้ไปนั้น ก็ราวกับว่าได้ตั้งใจเล่นเสีย เพราะเกมเหล่านั้นเขาแค่ลงชิปที่มีมูลค่าต่ำสุดไป
ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่ฝางเพียงแค่ลองเล่น ๆ และลงเดิมพันเพียงครั้งละนิดหน่อยล่ะก็ พูดให้น้อยหน่อยตอนนี้เขาคงเล่นได้ไปหลายสิบล้านแล้ว
เฮียเว่ยเดินเข้ามาพลางกล่าวประจบประแจง: “คุณหลี่ ไพ่ของคุณสุดยอดไปเลย”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” หลี่ฝางเหลือบตามองเฮียเว่ยแวบหนึ่ง
อาศัยสายตาและการได้ยินที่เหนือกว่าคนธรรมดา หลี่ฝางเพียงแค่ต้องรู้กฎในการเล่น โดยทั่วไปก็สามารถเอาชนะได้แล้ว
“ไม่ ไม่มีครับ” เฮียเว่ยรีบฉีกยิ้มขึ้นมา
เขารู้ว่า ถ้าหากหลี่ฝางต้องการชนะจริง ๆ จะชนะจนให้ได้ที่นี่มาครองก็ไม่มีปัญหาอะไร นอกจากนี้พวกเขายังไม่กล้าแค้นเคือง
หลี่ฝางส่ายหัว และเดินไปที่โต๊ะสุดท้าย
ส่วนนิ่งหรงหรงก็เดินตามมาอย่างไม่ยอมตายใจ เธอตัดสินใจทุกเกมหลังจากนี้จะต้อง show hand ทุกเกม คว้าโอกาสสุดท้ายเอาไว้และชนะเงินมาให้ได้เยอะ ๆ
กติกาในการเล่นของโต๊ะสุดท้ายนั้นง่ายมาก ก็คือลงสูงต่ำ ผู้คนมากมายต่างมุงอยู่ที่นี่ เพลิดเพลินไปกับความสุขที่เรียบง่ายและน่าตื่นเต้นนี้
หลี่ฝางเดินเข้ามาถึงพบว่า หลี่เหวยเองก็ได้เล่นอยู่ที่โต๊ะนี้เหมือนกัน
“พี่หลี่ พี่เองก็มาแล้วเหรอครับ!” ดวงตาทั้งสองข้างของหลี่เหวยเป็นประกายขึ้นมา และรีบหาที่ว่างให้กับหลี่ฝางอย่างรวดเร็ว
“พี่หลี่ ผมจะเล่าให้พี่ฟังนะ พวกเขาต่างกำลังวิจารณ์กันว่ามีเซียนพนันปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ชนะทุกการเดิมพัน พวกเราเองก็ลองตามหาดู ถ้าผมหาเขาเจอนะ ลงตามเขาสักสองสามเกม ผมก็รวยแล้ว”
“งั้นเหรอ?” หลี่ฝางหัวเราะขึ้นมาหนึ่งครั้ง และไม่ได้พูดอะไรต่อ
เขารู้ว่าต่อให้เขาไม่ทำตัวเป็นจุดเด่นขนาดนี้แล้ว แต่ก็ยังต้องมีคนเห็นเข้าอยู่ดี ดังนั้นจึงตัดสินใจจบเกมส์นี้หลงก่อนที่จะดึงดูดความสนใจไปมากกว่านี้
“เล่นเกมนี้เกมสุดท้ายแล้วกัน”
หลี่ฝางมองไปที่โต๊ะพนันที่อยู่ตรงหน้า
