NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – บทที่ 1085 สิบคนล้อม

บทที่ 1085 สิบคนล้อม

“ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้?”

ฮิเดโทชิและเอโกะผู้ซึ่งเดิมกำลังตื่นเต้นดีใจท่ามกลางฝูงชน มาในตอนนี้ราวกับไก่ที่กำลังถูกใครบีบคอเอาไว้ก็มิปาน สีหน้าตื่นเต้นและบ้าคลั่งล้วนถูกแช่แข็งเอาไว้

“ทำไมเขาถึงได้รู้จักกับโทชิโอะ คามิยะ? เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่?”

แต่ละคนในงานล้วนยากที่จะยอมรับได้ พวกเขาไม่เชื่อว่าชายหนุ่มอย่างหลี่ฝางจะรู้จักกับโทชิโอะ คามิยะผู้ซึ่งมีเกียรติเหนือใครเทียบในสายตาของพวกเขาจริงๆ

มีเพียงริโกะเท่านั้นที่ในใจรู้สึกแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

ในเวลานี้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยเกียรติยศ นั่นเพราะเธอเองก็ไม่คาดคิดว่า ตัวตนของหลี่ฝางจะสูงส่งถึงขนาดนี้ และสามารถยืนหยัดอย่างเท่าเทียมกันกับโทชิโอะ คามิยะ

ในเวลานี้ จู่ๆหลี่ฝางก็มองไปที่โนะชิมะ โคมุระซึ่งอยู่ด้านหลังของโทชิโอะ คามิยะและเอ่ยถาม “นายสูบบุหรี่ไหม?”

ดูเหมือนว่าคำถามนี้จะดูไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในตอนนี้เลยสักนิด แต่โนะชิมะ โคมุระกลับเข้าใจว่ามันหมายความว่าอย่างไร นั่นเป็นเพราะภาพลักษณ์ภายนอกของเขานั้นคล้ายคนที่ไม่เคยสูบบุหรี่

โนะชิมะ โคมุระพูดอย่างประหม่า “สูบ”

“แม้แต่ฉันก็ยังถูกหลอกไปด้วยเหมือนกัน” หลี่ฝางพยักหน้า จากนั้นจึงยิ้มและส่ายหัวให้กับโนะชิมะ โคมุระ

ผู้ชายคนนี้ เสแสร้งปลอมตัวมาโดยตลอด เขาสร้างโนะชิมะ โคมุรที่แตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิงขึ้นมา ดังนั้นจึงเป็นสาเหตุที่เมื่อวานหลี่ฝางสับสน และคิดว่าห้องที่มีที่เขี่ยบุหรี่ไม่ใช่ของโนะชิมะ โคมุระ ส่งผลให้เขาไม่ได้ทำการค้นหาอย่างระมัดระวัง

พูดจบ หลี่ฝางก็หยิบกาน้ำชาขึ้นมา รินชาให้ตัวเองแล้วดื่มทีละถ้วยๆ

การต่อสู้ที่ดุเดือดในวันนี้ เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

อย่างนั้นก็ดื่มน้ำให้มากหน่อย อีกเดี๋ยวจะได้ไม่กระหาย

โทชิโอะ คามิยะดูเหมือนจะมีความหมายแบบเดียวกัน เขาเองก็รินชาให้ตัวเองและดื่มมัน ในเวลานี้ ทั้งห้องโถงเงียบสงัดจนน่ากลัว

นอกจากเสียงรินน้ำแล้ว ไมมีเสียงใดอื่นดังขึ้นอีก

ในไม่ช้า ทั้งสองก็ดื่มชาจนหมดกา

“อยากดื่มอีกไหม” โทชิโอะ คามิยะถาม

“พอแล้ว” หลี่ฝางตอบ

“พวกนายทิ้งเอกสารนั้นง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอ?” หลี่ฝางถามหลังจากครุ่นคิด

“ตราบใดที่สามารถทำให้คุณหลี่รั้งอยู่ได้ เอกสารสิบฉบับก็คุ้มค่า” โทชิโอะ คามิยะยิ้มจางๆ

“จริงหรือ?” การแสดงออกของหลี่ฝางคล้ายจนปัญญาอยู่บ้าง แต่อันที่จริง ดวงตาของเขากลับสงบอย่างยิ่ง

ในเมื่อติดกับแล้ว อย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรให้มากอีกต่อไป

“ยังมีอีกข้อ อาศัยนายแค่คนเดียว คิดว่าจะรั้งฉันไว้ได้งั้นหรือ?” คำพูดของหลี่ฝาง เต็มไปด้วยความมั่นใจในตนเองเต็มเปี่ยม

“ไม่อย่างแน่นอน อย่าว่าแต่ฉัน ทั้งโลกนี้ เกรงว่าแม้แต่กษัตริย์ของDynastyผู้นั้น เจ้าสำนักลึกลับของสำนักหยิ่งซา ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยว่าสามารถรั้งท่านหลี่ให้รั้งอยู่ได้ด้วยตัวลำพัง

ในฐานะผู้แข็งแกร่งอันดับต้น ๆ ของโลก กษัตริย์ของDynastyและเจ้าสำนักหยิ่งซา ล้วนเป็นเป้าหมายของผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนมาโดยตลอด โทชิโอะ คามิยะใช้ชื่อของทั้งสองมาอธิบายถึงหลี่ฝาง นี่ย่อมแปลว่าเขามีความเข้าใจต่อหลี่ฝางมากเพียงพอ

ประโยคนี้ของโทชิโอะ คามิยะ ทำให้ทุกคนในงานรู้สึกหายใจยากลำบากขึ้นอีกครั้ง ราวกับว่าถูกภูเขาทั้งลูกกดทับลงมา

“เด็กหนุ่มคนนั้น แข็งแกร่งมากขนาดนี้เชียว?”

ทุกคนกระซิบกระซาบกัน ไม่เข้าใจว่าหลี่ฝางที่เป็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่ง แต่กลับทำให้โทชิโอะ คามิยะสามารถพูดคำดังกล่าวออกมาได้

“ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องอืดอาดยืดยาดแล้ว” หลี่ฝางจ้องไปที่โทชิโอะ คามิยะอย่างแน่นิ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “เจ็บน้อยหน่อยแล้วกัน!”

มีเพียงหลี่ฝางเท่านั้นที่รู้ว่า ตอนนี้ความทรงจำของเขายังไม่ได้รับการฟื้นฟู เขาไม่สามารถออกแรงเต็มกำลังได้เหมือนเมื่อก่อน การต่อสู้ครั้งนี้ เกรงว่าจะอันตรายอย่างยิ่ง

“วันนี้ ฉันจะทำให้ท่านหลี่ รั้งอยู่ที่นี่”

มือของโทชิโอะ คามิยะ ค่อยๆจับดาบของเขา

“ชริ้ง!”

เสียงดาบอันคมกริบดังขึ้น!

ทันใดนั้น เงาร่างต่างๆ ก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วจากทุกทิศทุกทาง เพียงพริบตาพวกเขาก็มายืนอยู่ต่อหน้าหลี่ฝางและโทชิโอะ คามิยะ จากนั้นก็ล้อมหลี่ฝางเอาไว้!

ส่วนผู้คนในห้องโถง ตอนนี้ก็กำลังเดินถอยหลังกลับด้วยความสยดสยอง และเปิดเป็นช่องว่างให้อย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นนักรบสิบคนที่แต่งตัวพร้อมและถือดาบอันแหลมคม ในใจของหลี่ฝางก็ค่อยๆ จมลง

ยังไงนี่ก็คือคน และทั้งหมดก็ล้วนเป็นปรมาจารย์การต่อสู้ อีกทั้ง ในหมู่ปรมาจารย์การต่อสู้ด้วยกันเองพวกเขาก็ยังอยู่ในอันดับต้นๆ หรือกระทั่งอาจถึงขั้นก้าวเข้าสู่กำลังภายในขั้นสูงสุด

“แม่เจ้า นั่นคือท่านนางาโตะ! ได้ยินมาว่าเขาเกษียณมากว่ายี่สิบปีแล้ว ฉันคิดว่าไปเฝ้าพระพุทธเจ้าเสียแล้วด้วยซ้ำ!”

“นั่นคือท่านยูตะ เขาเป็นถึงผู้ก่อตั้งสำนักปรมาจารย์แห่งใหม่!”

“นี่ นี่คือท่านชิบายามะ ครั้งหนึ่งท่านโทชิโอะ คามิยะเคยเอ่ยปากออกมาว่าตนหวังจะทำลายกำลังภายในของเขา!”

……

คนเหล่านี้ แต่ละคนล้วนเป็นปรมาจารย์เก่าแก่อันดับต้นๆ ของญี่ปุ่น ความแข็งแกร่งมหาศาล ถึงขั้นที่อาจกล่าวได้ว่าเป็นพลังอันสูงสุดของญี่ปุ่นก็ไม่มากเกินไป

ผู้คนมากมายมารวมตัวกันขนาดนี้ ก็เพื่อหลี่ฝางเพียงคนเดียว ผลลัพธ์นี้ ทำให้ทุกคนตระหนักอย่างลึกซึ้งอีกครั้งว่า ตำแหน่งของหลี่ฝางนั้นทรงพลังเพียงใด

ผู้ชายคนนี้ ถึงกับต้องรวมตัวกองกำลังที่ดีที่สุดในญี่ปุ่นมาเพื่อที่จะสามารถมั่นใจว่าฆ่าเขาได้

หลี่ฝางมักไม่ค่อยสนใจคนที่ยังไม่ถึงขึ้นกำลังภายในมากเท่าไหร่

แต่ว่าปรมาจารย์บูโดตรงหน้าทั้งสิบคนนี้ ความแข็งแกร่งจัดได้ว่ามีโชกโชน ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีโทชิโอะ คามิยะที่เป็นปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยอด หากหลี่ฝางไม่ทันระวัง ก็คงจะต้องจบลงตรงนี้แน่

ดังนั้นจิตสังหารของหลี่ฝาง ในที่สุดก็ถูกปลดปล่อยออกมา

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

ยามค่ำคืนดึกๆ ในหอพักแห่งหนึ่งที่ตงไห่

“หลี่ฝาง รีบเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉันเร็วๆ ”

ได้ยินเสียงตะโกนเรียก หลี่ฝางไม่รีรอเลยสักนิด รีบไปยกน้ำล้างเท้าของเจ้าอ้วนมาให้

“รอเดี๋ยว ถุงเท้าก็ช่วยซักด้วยเลย ไม่ซักมาหลายวันแล้ว เหม็นตายห่า” หลี่ฝางยกกะละมังล้างเท้าขึ้นมา เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาอีกทันที

หยิบถุงเท้าที่เหม็นเน่าของเจ้าอ้วนแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำของหอพัก จากนั้นเริ่มยุ่งๆ

เขาไม่เพียงแค่ซักถุงเท้าของเจ้าอ้วน ยังต้องซักเสื้อนักเรียนของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นอีกด้วย รองเท้า กางเกงใน……

“เกาเสิ้ง ช่วงนี้นายยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ นายเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ไม่ใช่คนใช้นะ”

หัวหน้าห้องโจวหยางทนดูต่อไปไม่ไหว จึงว่าเจ้าอ้วนสองสามคำ

“หัวหน้า ผมกำลังช่วยเขา เขาขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจ่ายเงินให้เขาอยู่” เจ้าอ้วนยิ้มๆ ไม่สนใจ

“ใช่ไหม หลี่ฝาง? ” เจ้าอ้วนตะโกนถามหลี่ฝางไปทางห้องน้ำ

“ใช่ ขอบใจนายที่ช่วยอุดหนุนธุรกิจของผม เกาเสิ้ง” หลี่ฝางหันหน้ามายิ้ม ตอบหนึ่งคำด้วยความทราบซึ้งน้ำใจ

เห็นเป็นเช่นนี้ โจวหยางได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

หลังจากที่พ่อแม่หายตัวไป หลี่ฝางได้แค่พึ่งการซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ทำการบ้าน ช่วยวิ่งซื้อของเป็นต้น เพื่อหารายได้มาเป็นค่าใช้จ่ายและจ่ายค่าเทอม

ไม่นาน โจวหยางเดินเข้าไปในห้องน้ำ: “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีเงินจริงๆ ผมยืมให้นายได้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะ” หลี่ฝางไม่อยากใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกอย่าง เงินที่ยืมมา สุดท้ายก็ต้องคืนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวหยางมองความคิดของหลี่ฝางออก: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรียคืนครับ รอให้นายเรียนจบก่อนค่อยคืนก็ได้ครับ”

หลี่ฝางหัวเราะขมขื่น: “หัวหน้า อีกนานกว่าจะเรียนจบเลยนะ”

โจวหยางส่ายหัวอีกครั้ง แล้วกลับไปบนที่นอนของตนเอง

“ผมว่านะ หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลี่ฝางตอนนี้มีสถานการณ์อย่างไร นายช่วยไหวเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงคนที่อายุโตกว่าทุกคนในห้องยิ้มและพูด

“ใช่ ถ้าไม่มีพวกเรา เรื่องกินของเขายังมีปัญหาเลย” เกาเสิ้งพูดด้วยความภูมิใจ

พอหลี่ฝางทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว กำลังเตรียมจะเข้านอน จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมา: “หลี่ฝาง อาการอยากสูบบุหรี่กำเริบอีกแล้ว นายไปซื้อให้ฉันซองหนึ่งสิ เหมือนเดิม”

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกลำบากใจ: “ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วนะ ประตูมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว”

“อย่าพูดมาก กูเพิ่มเงินให้นายสิบหยวน ไปไม่ไป? ” จางเสี่ยวเฟิงโยนเงินลงบนพื้น พูดด้วยความโมโห

“งั้นผมปีนกำแพงออกไปซื้อให้”

หลี่ฝางเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกจากหอ

“หลี่ฝางคนนี้นี่ ขอแค่ให้เงินเท่านั้น แม้แต่ขี้ก็ยอมกิน” เพิ่งเดินออกจากห้อง หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเสิ้ง

“ก็นั่นสิ? ถ้าผมเป็นเขา ไปตายเสียดีกว่า จะอยู่ให้อายคนอีกทำไม” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดเห็นด้วย

หลี่ฝางได้ยินแล้วกำมือแน่นๆ ด้วยความโมโหอย่างมาก

แต่หลังจากนั้นสักพัก หลี่ฝางก็ค่อยๆ ปล่อยวาง คนอื่นเค้าก็พูดไม่ผิดอะไรนี่ ตนเองก็เป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว

ปีนกำแพงไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งที่เปิดตลอด24ชั่วโมง หลี่ฝางซื้อบุหรี่เสร็จและเตรียมตัวจะกลับหอ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต

หญิงคนนี้เหลือบไปมองหน้าหลี่ฝางหนึ่งครั้ง สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง ลำคอของเธอขยับ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกข้าง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยลู่ เป็นเพื่อนบ้านของหลี่ฝาง ยังเป็นหนึ่งในดาวในโรงเรียนอีกด้วย

เมื่อก่อนสถานะทางบ้านของหลี่ฝางรวยมาก การเรียนก็ดี ตอนนั้นเซี่ยลู่วันๆ คอยตามหลังของเขาอยู่ทุกวัน ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ยังมีการสัญญาหมั้นให้ทั้งสองคนตั้งแต่เด็กอีกด้วย

ส่วนชายที่อยู่ข้างๆ เซี่ยลู่ คือเพื่อนนักเรียนในห้องของหลี่ฝาง ชื่อตู้เฟย เป็นลูกเศรษฐี หน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตมีรถBMWจอดอยู่ นั่นก็คือรถของเขา

“เถ้าแก่ เอาถุงยางให้ผมหนึ่งกล่อง” ตู้เฟยตะโกนบอก

เซี่ยลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที ต่อหน้าหลี่ฝางมีความรู้สึกอาย: “พี่เฟย ท้องของฉันไม่ค่อยสบายหน่อย เราเอาไว้วันหลังละกันนะ”

“วันหลังห่าอะไร เป็นเพราะนายคนนี้ใช่ไหม? ” ตู้เฟยหันหน้าไปชี้หลี่ฝางแล้วถาม

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องระหว่างเธอสองคนนะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ตู้เฟยสีหน้าเข้มขรึม ซักถามเซี่ยลู่ตรงๆ : “ทำไม คุณยังไม่ลืมเขาเหรอ? ”

เซี่ยลู่ส่ายหัวและรีบปฏิเสธ: “หนุ่มจนๆ แบบนี้ ฉันจะลืมเขาไม่ลงได้ไง? ”

“ฉันไม่สบายท้องจริงๆ ”

“พูดแล้วก็น่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ คงจะเป็นเพราะเจอใครบางคน ท้องถึงได้สะอิดสะเอียน” เพื่อที่จะเอาใจตู้เฟย เซี่ยลู่พูดอย่างโหดร้าย

“ฮาฮา ผมเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกเหมือนกัน”

ตู้เฟยหัวเราะดังๆ ยื่นมือไปตบหน้าหลี่ฝางหนึ่งที: “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่ได้ยินเหรอ? ว่าแฟนฉันเห็นแกแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน? ”

หลี่ฝางกัดฟันแน่นๆ จ้องหน้าตู้เฟยอย่างเย็นชา

สีหน้าของตู้เฟยตะลึงสักพัก จากนั้นก็ถีบที่ท้องของหลี่ฝางอีกครั้ง: “ยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ? แกไม่พอใจอะไร? ”

“พี่เฟย อย่าตีอีกเลย” เซี่ยลู่เข้าไปห้าม

“ทำไม? เห็นอกเห็นใจมัน? ”

“ไม่หรอก? ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรไปถือสาและยุ่งเกี่ยวกับคนจนๆ แบบนี้หรอก” เซี่ยลู่รีบส่ายหัว

ตู้เฟยทำเสียงฮึ่ม แล้วยื่นมือไปรับกล่องถุงยางจากเถ้าแก่ร้าน และพูดว่า: “เซี่ยลู่ คืนนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะประจำเดือนมาหรือว่าปวดท้อง แต่ว่าเธอปลุกไฟราคะของฉัน อย่าคิดหนีนะ? ”

“หลี่ฝาง แกจำไว้ หลังจากวันนี้อยู่ห่างๆ เซี่ยลู่ไว้ ไม่อย่างนั้นเห็นนายครั้งหนึ่ง เตะครั้งหนึ่ง” ก่อนจะไป ตู้เฟยเตือนหลี่ฝางด้วยถ้อยคำที่โหดเหี้ยม

เช็ดๆ รอยเท้าบนเสื้อ หลี่ฝางปีนกำแพงกลับไปถึงหอพัก

หลี่ฝางกลับมาดึกเกิน ยังถูกจางเสี่ยวเฟิงด่าอีกชุดใหญ่

หลี่ฝางทนไม่ไหว กัดฟันและแอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มทั้งคืน

เช้าวันถัดมาตื่นมา หมอนของหลี่ฝางยังเปียกชื้นอยู่เลย ขณะนั้น เขาสังเกตเห็นในมือถือมีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย

“ทำไมเป็นสายจากต่างประเทศทั้งหมดเลย? ”

หลี่ฝางเปิดดูสักพัก สงสัยว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมืออาชีพโทรมา

“ยังมีข้อความ เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 1,000,000.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,325.00 หยวน” หลี่ฝางอ่านหนึ่งรอบ คิดว่าต้องเจอพวกนักต้มตุ๋นแน่ๆ

ในตอนนี้ หลี่ฝางรีบถอนเงินในวีแชทที่ได้ออกมา

มือถือดังขึ้นตึ้ดหนึ่งเสียง หลี่ฝางรู้สึกมึนงง

“ธนาคารABC วันที่ 12 เดือน 11 ปี x เวลา 07:14 น. เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 300.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,625.00 หยวน”

ข้อความที่มีเงินโอนเข้าหนึ่งล้าน กับข้อความที่มีเงินโอนเข้าสามร้อย เลขเหมือนกัน?

ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น เขาจะรู้ยอดเงินคงเหลือของหลี่ฝางได้ไง

นั่นก็คือ เงินหนึ่งล้านที่โอนเข้ามานี้เป็นเรื่องจริง

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางรีบลุกขึ้นมาเหมือนคนบ้าและวิ่งออกจากโรงเรียน

ไปถึงตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง หลี่ฝางใส่บัตรเอทีเอ็มของตนเองเข้าไป นิ้วมือกดรหัสเอทีเอ็ม

“ผมกำลังฝันไปแน่ๆ ” เห็นมียอดเงินในบัญชีหนึ่งล้านกว่า หลี่ฝางส่ายหัว เขาไม่กล้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เบอร์โทรแปลกๆ นั่นโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ลังเลเลยสักนิด รีบรับสายโทรศัพท์นั้น

“เสี่ยวฝาง……” ในสายโทรศัพท์ทางโน้นเป็นเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“พ่อ? ใช่พ่อ…..ใช่พ่อไหม? ” สองมือของหลี่ฝางสั่นแรงขึ้น

“ใช่ พ่อเอง ฉันกับแม่แกไม่อยู่ หลายปีมานี้แกสบายดีไหม? ต้องลำบากมากแน่ๆ ใช่ไหม? เมื่อกี้พ่อโอนเงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีให้แล้ว ใช้ไปก่อนนะ ถ้าไม่พอพ่อจะโอนให้อีก ใช่สิ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แกคงคิดถึงพวกเรามากใช่ไหม? ” พ่อของหลี่ฝางถามไถ่ติดกันหลายประโยค

หลี่ฝางแน่ใจว่าเขาคือพ่อตนเองแล้ว น้ำตาก็ไหลและนั่งร้องไห้ลงกับพื้นทันที เขาพิงตู้เอทีเอ็มไว้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

“ผม……คิดถึง…..พวกท่านจะตายอยู่แล้ว”

“ดี ดีแล้วลูก หลายปีมานี้ลำบากแกมากพอแล้ว แต่ว่าอย่าเกลียดพ่อนะ ถ้าจะเกลียด ก็ไปเกลียดปู่ของแกโน่น เขาเป็นคนวางแผน……”

หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมา: “เดี๋ยว ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ”

“ตายที่ไหน ตาเฒ่านั่น พ่อก็อยากให้ตายตั้งนานแล้ว พ่อแค่หลอกแกมาสามปี ตาเฒ่านั่นหลอกพ่อมานานสิบกว่าปี……สามปีก่อนตาเฒ่ามารับพ่อกลับบ้าน แล้วมาบอกพ่อว่าเขายังไม่ตาย ยังบอกกับพ่อว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด แกว่าตาเฒ่าบ้านี่ยังมีคุณธรรมอยู่รึเปล่า หลอกว่าตัวเองตายแบบนี้ยังทำออกมาได้”

“มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด? ”

“ไอ้ลูกอกตัญญู ว่าใครตาเฒ่า เดี๋ยวตีให้ตายเลย” ในโทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงสั่นตะโกนมา แต่เสียงในนั้น หลี่ฝางได้ยินพ่อตนเองพูดคุยอยู่: หลี่เจียเฉิน ถ้าท่านยังกล้าตีผมอีก ผมจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่าน

หลี่เจียเฉิน? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยว! ปู่ของผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท