ในตอนนี้ สีหน้าของหยางฉงกับซูจื้อเย่นั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ซูจื้อเย่มีรอยยิ้มที่กำลังจะชนะ ส่วนสีหน้าของหยางฉงนั้นกลับดูไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ
เพราะเธอมองออก ถึงความประสงค์ร้ายของซูจื้อเย่
คนที่มุงดูมีบรรยากาศที่ครึกครื้นขนาดนั้น เสียงร้องที่ดังอย่างชอบใจ จะบอกว่าด้านในนั้นไม่มีคนของซูจื้อเย่ ให้ตายเธอก็ไม่เชื่อ
แต่ซูจื้อเย่ในตอนนี้ได้ยินเสียงโห่ร้องอย่างชอบใจ แถมยังคุกเข่าลงข้างหนึ่ง พลางเงยหน้าขึ้นพูดขึ้นอย่างเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก “ตอบตกลงฉันเถอะ หยางฉง ฉันรับประกันว่าจะทำให้คุณกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมากที่สุดในโลก”
คนที่มุงดูนั้นเหมือนจะตื่นเต้นกว่าเจ้าตัว เลยร้องจนเสียบแหบแห้ง
ในตอนนั้นเอง เสียงเย็นชาของหยางฉงก็ดังขึ้น ก่อนจะทำให้ความยินดีของทุกคนหายไปหมด
“ฉันมีแฟนแล้ว ดังนั้นอย่ามาเล่นแง่กับฉันแบบนี้”
ในตอนนั้นเอง เสียงที่พูดขึ้น ทำให้บริเวณนั้นเงียบลงจนหมด
รอยยิ้มของซูจื้อเย่ ค้างอยู่บนใบหน้านิ่งไปทันที
คำพูดแบบนี้ มันทำให้บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาบริเวณนั้น หยุดนิ่ง ซูจื้อเย่ที่มีรอยยิ้มอยู่เต็มใบหน้า เองก็อึ้งไปเหมือนกัน
ถึงแม้หยางฉงจะปฏิเสธเขาอย่างเด็ดขาดแล้ว แต่เขาลงทุนลงแรงในการเตรียมเรื่องนี้ เลยไม่ยอมยอมแพ้ไปง่ายๆ
เขาที่เป็นถึงคาสโนวาเมื่อได้ชอบผู้หญิงคนไหน ก็ไม่เคยกลับไปมือเปล่า
ทุกสิ่งวนเวียนอยู่ในหัว จากนั้นซูจื้อเย่ก็มีสีหน้าขมขื่น ก่อนจะเล่นการแสดงต่อไป “ฉันเข้าใจ หยางฉง วันนี้ฉันโผงผางมากเกินไป คุณเลยเกรงใจที่จะปฏิเสธ ดังนั้นเลยใช้ข้ออ้างนี้”
สิ่งที่เขาพูดออกไปนั้นมันเต็มไปด้วยความรู้สึก เลยทำให้คนรอบๆ นั้นซึ้งใจเป็นอย่างมาก แต่น่าเสียดาย ที่หยางฉงได้ฟังแล้วกลับรู้สึกอยากอาเจียนออกมา
ตั้งแต่ที่ซูจื้อเย่เริ่มจีบเธอนั้น ก็เคยได้ยินเรื่องของซูจื้อเย่เกี่ยวกับความ “เรื่องมากรัก” มาก่อนแล้ว
คนที่อยู่ตรงหน้านั้น แทบจะบอกได้ว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ เมื่อสืบหาดู ยังพบอีกหลายคนที่ถูกเขาหลอก จากนั้นกลับมีหญิงที่ถูกเขาทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่ท้องเพราะเขาก็มีหลายสิบคนแล้วด้วย
เรื่องที่เกี่ยวกับความมากรักแบบนี้ อีกฝ่ายไม่มีท่าทีที่อยากจะปกปิดเลย ถึงขนาดที่ว่าหลายๆ ครั้งก็พูดโอ้อวดในที่สาธารณะ แถมยังพูดเกินความเป็นจริง อย่างหน้าไม่อายอีกด้วย
หยางฉงที่รู้สึกขยะแขยงในใจ จนไม่อยากจะมองซูจื้อเย่ด้วยซ้ำ ก่อนจะเดินออกไปทันที
แต่ตอนที่เธอกำลังจะไปนั้น ก็มีบอดี้การ์ดตัวสูงใหญ่มากมายมายืนขวางเธอเอาไว้
“หมายความว่าอะไร อยากจะขู่ฉันงั้นเหรอ？” หยางฉงหรี่ตาลง ก่อนจะมองซูจื้อเย่อย่างเย็นชา
เมื่อผ่านประสบการณ์ที่ญี่ปุ่นมา ทำให้เธอเปลี่ยนเป็นคนละคนแล้ว
ซูจื้อเย่กลับแกล้งทำเป็นตะโกน “ซูลู่ หลีกไป จะทำอะไรน่ะ！”
พูดไป เขาก็พลางเดินเข้ามา
ซูลู่มีสติขึ้นมา ก่อนจะรีบถอยไปด้านหลัง ในขณะเดียวกันซูจื้อเย่ก็ยื่นมือออกมา ก่อนจะวางไปที่ไหล่ของหยางฉง
ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เขาจะให้หยางฉงออกไปแบบนี้ไม่ได้
ในตอนนี้เอง จู่ๆ ซูจื้อเย่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา จากนั้นทั้งตัวก็รู้สึกหัวขาวโพลนเหมือนมีหมอกมาบังไปหมด จากนั้นจึงกระเด็นออกไป
แน่นอนว่าหลี่ฝางเป็นคนลงมือ
เมื่อเห็นซูจื้อเย่กระเด็นไป คนแก่คนหนึ่งก็ออกมารับซูจื้อเย่เอาไว้ ก่อนจะมองหลี่ฝางด้วยดวงตาคู่ที่โหดร้าย
“หลี่ฝาง！”
หยางฉงเห็นทุกอย่างหลี่ฝาง เลยอดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ ก่อนจะร้องไห้พลางกอดหลี่ฝาง
“ไม่ต้องร้องแล้วๆ วางใจเถอะ ฉันจะสั่งสอนเขาให้เอง！”
หลี่ฝางปลอบหยางฉงเบาๆ จากนั้นก็มองซูจื้อเย่ด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเป็นความมืดมน
มาทำให้ผู้หญิงของเขาตกใจกลัว รนหาที่ตายชัดๆ ！
ในตอนนี้ คนที่มุงดูต่างพูดอะไรไม่ออก
เมื่อเห็นชายหญิงที่กอดกันอยู่ตรงนั้น ทุกคนต่างอ้าปากค้างเพราะทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับเห็นภาพในจินตนาการ
“ให้ตายเถอะ！บ้าไปแล้ว นายคนนั้นไม่ใช่หัวหน้ารักษาความปลอดภัยของบริษัทพวกเราเหรอ？”
“เป็นเขาจริงๆ ด้วย！โลกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด？”
“ไม่ ฉันต้องมองผิดไปแน่ๆ ฉันจะดูให้ชัดอีกครั้ง……ให้ตายเถอะ！”
“ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้……”
ในตอนนั้นเอง บางคนคิดว่าทุกอย่างนั้นมันพังทลายไปหมด บางคนก็คิดว่าหัวใจแตกสลาย
เจ้านายสาวที่สูงส่งคนหนึ่ง กับหัวหน้ารักษาความปลอดภัยตำแหน่งเล็กๆ พวกเขาทั้งสองมาคบกันได้อย่างไร？
เมื่อครู่ที่ซูจื้อเย่สารภาพรักกับหยางฉง ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพราะพวกเขาคิดว่าซูจื้อเย่รวย โอ้อวดมากเป็นไหนๆ ทำให้พวกเขาไม่กล้าเข้าไปแข่งขันด้วย
แต่ตอนนี้เป็นหลี่ฝาง กลับทำให้คนรอบๆ นั้นมีความคิดประหลาดขึ้นมา
ถ้าเกิดพนักงานรักษาความปลอดภัยยังคบได้ งั้นฉันก็ได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ？
ในตอนนั้นเอง แววตาที่กลุ่มผู้ชายมองหยางฉงออกจะแปลกๆ ไป ราวกับว่าในหัวมีแผนร้ายๆ เกิดขึ้น
ส่วนอีกฝั่ง หญิงที่มองคนที่ถูกหลี่ฝางทำร้ายจนกระเด็นไปอย่างซูจื้อเย่ ก็โกรธเป็นอย่างมาก
เวลาเพียงไม่นาน กลุ่มของผู้หญิงก็มองซูจื้อเย่เป็นชายฝัน ดังนั้นพวกเธอเลยสาดความโกรธใส่หลี่ฝางอย่างไม่ลังเล
เมื่อรู้สึกถึงแววตาที่ไม่เป็นมิตรของคนมากมาย แต่หลี่ฝางกลับไม่ได้สนใจ พลางเอาแต่ตั้งใจปลอบหยางฉง
ในตอนนั้นเองซูจื้อเย่ที่ลุกขึ้นได้อย่างยากเย็น ก็เอามือเช็ดเหงื่อที่แตกออกด้วยความเจ็บปวด พลางพูดอย่างร้ายกาจ “แกกล้ามาทำร้ายฉันงั้นเหรอ？”
“ทำร้ายคุณ ถือว่าไว้หน้าคุณแล้วนะ” หลี่ฝางพูดอย่างไม่สนใจ
“ไอ้เลว！”
ซูจื้อเย่โกรธขึ้นมา ก่อนจะตวาดด้วยแววตาโหดร้าย “คุณรีบปล่อยหยางฉงเดี๋ยวนี้นะ！”
