ในขณะที่หลี่ฝางเร่งไปเมืองตง คุณชายใหญ่ของตระกูลเจิ้งเจิ้งเหวินซิง ตอนนี้เขาอยู่ในบ้านนั่งไม่ติดที่ กระวนกระวายใจ
คนเก่าแก่อย่างพ่อบ้านที่อยู่อีกด้านเห็นทีท่าของเจิ้งเหวินซิง ในที่สุดก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปจึงกล่าวถาม “คุณชาย เกิดปัญหาอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”
เขาไม่เข้าใจ เป็นถึงคุณชายใหญ่ของตระกูลเจิ้งอย่างเจิ้งเหวินซิง บนโลกใบนี้ยังมีอะไรที่ต้องกลัวอีกหรือ
“เปล่า ไม่ ไม่มีอะไร……” เจิ้งเหวินซิงดึงสติกลับมา ส่ายหน้ารัว
เป็นอย่างที่ว่า เขาเป็นคุณชายตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองตง ไม่น่าจะมีช่วงเวลาที่ทำให้เขาหวาดหวั่นถึงจะถูกสิ
แต่เมื่อได้รับข่าวสารจากสำนักหยิ่งซาว่าการลอบสังหารล้มเหลว แถมหลี่ฝางก็กำลังมุ่งมาที่เมืองตง เจิ้งเหวินซิงเกิดหวั่นเกรงขึ้นมาจริงๆ
ถูกปรมาจารย์กำลังภายในเล็งเป้า ไม่มีใครที่จะไม่กลัว
“ใช่สิ ถังโจวปรมาจารย์ถังจะเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของท่านปู่ไหม?” เจิ้งเหวินซิงนึกขึ้นได้ ดวงตาประกาย
“คุณท่านกับปรมาจารย์ถังมีความสัมพันธ์กว่าหลายสิบปี ปรมาจารย์ถังต้องมาอวยพรให้กับคุณท่านอยู่แล้ว” พ่อบ้านกล่าวตอบ
“ดี ดีเลย!” เจิ้งเหวินซิงหัวเราะอย่างอดไม่ได้
มีถังโจวอยู่ หลี่ฝางยังกล้าลงมือกับเขาอย่างนั้นเหรอ? หากหลี่ฝางกล้าลงมือ ถังโจวต้องเห็นแก่ท่านปู่ อย่างไรก็ต้องปกป้องเขาอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ!
ยิ่งไปกว่านั้น ปรมาจารย์โจวก้าวสู่แดนเต๋านานกว่าหลี่ฝางมาก ไม่แน่ อาจจะจัดการหลี่ฝางได้ด้วย……
เมืองจินซาน คฤหาสน์ตระกูลหยาง
“พี่สะใภ้ครับ พี่ใหญ่ออกไปทำธุระ เป็นห่วงความปลอดภัยของพี่ เพราะงั้นถึงได้ให้ผมอยู่ดูแลคุณและตระกูลหยาง ท่านวางใจเถอะ เรียกเมื่อไหร่ผมจะมาทันที”
หยางฉงที่เป็นเพียงคนธรรมดา กิริยาของหยางฉงถือว่าเกรงอกเกรงใจ นอบน้อมถ่อมตนอย่างมาก ไร้สิ่งอื่นใด เพราะหยางฉงคือผู้หญิงของหลี่ฝาง
“หลี่ฝางไปไหน?” หยางฉงเพ่งพินิจไท่ซางที่อยู่ตรงหน้า กล่าวถามอย่างอดไม่ได้
เมื่อได้ยินคำถาม ไท่ซางสีหน้าลำบากใจ กล่าว “พี่สะใภ้ อย่าทำให้ผมลำบากใจอยู่เลย ความเคลื่อนไหวของพี่ใหญ่ผมไม่สามารถไม่สามารถเปิดเผยได้ แต่ไม่ต้องกังวล บนโลกนี้คนที่เกิดการข่มขู่กับพี่ใหญ่ได้มีน้อยยิ่งกว่าน้อย พี่ใหญ่ออกไปในคราวต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่”
เมื่อเห็นไท่ซางเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น หยางฉงกลับไร้ความสบายใจเลยแม้แต่น้อย เธอแอบขอพรในใจ
หลี่ฝาง คุณต้องกลับมาอย่างปลอดภัย……
หลี่ฝางในตอนนี้ ได้อยู่บนผืนดินของเมืองตงเป็นที่เรียบร้อย
การพัฒนาของเมืองตง มีสีสันแห่งตำนานเล็กน้อย เกาะที่มีพื้นเล็กๆ เพียงแค่ไม่กี่สิบปีสั้นๆ ก็กลายเป็นมหานครนานาชาติ ถึงขนาดมีชื่อเสียงบ้างในทั่วทุกมุมโลก
และตระกูลเจิ้ง ก็เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในมหานครแห่งนี้
ต่อให้ไม่รู้ว่าผู้บัญชาการใหญ่เป็นใคร แต่ชื่อของนายท่านเจิ้ง ต้องเคยได้ยินแน่
เพราะอุตสาหกรรมที่แผ่ขยายไปทั่วเมืองตงของตระกูลเจิ้ง ต่อให้ไม่คิดสนใจ ก็ต้องเคยได้ยินบ้าง
สถานะของนายท่านเจิ้ง แม้แต่ผู้บัญชาการใหญ่เองก็เทียบไม่ได้
เพราะงั้นวันเกิดของนายท่านเจิ้ง จึงกลายเป็นวันสำคัญของเหล่าชนชั้นสูง
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอายุแปดสิบวัยที่พิเศษแบบนี้ ยิ่งทำให้ชนชั้นสูงของเมืองตงทุกคน ไม่กล้ามีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย
วันนี้ คฤหาสน์สุดหรูที่แผ่กิ่งก้านไปทั่วทุกมุม อัดแน่นไปด้วยผู้คน
เหล่าชนชั้นสูงที่มีสถานะสูงศักดิ์ เดินไปรอบๆ ลานบ้าน กำลังสนทนาพูดคุยอย่างเสนาะหู คึกคักเป็นพิเศษ
ทว่าเจิ้งเหวินซิงกลับหลบอยู่ที่มุม สายตาหลบซ่อน ตรวจตราทุกคนโดยรอบ ดวงตาส่องแววความระแวงระวังอย่างสยองขวัญ
ในตอนนี้เอง เพื่อนของเจิ้งเหวินซิงคนหนึ่งเห็นว่าเขาหลบซ่อนอยู่คนเดียวตรงนี้ จึงแอบลอบเข้าไปอย่างเงียบๆ ตบบ่าเจิ้งเหวินซิงอย่างแรง
“คุณชายเจิ้ง!”
เจิ้งเหวินซิงตัวสั่นระริก แก้วไวน์ในมือแทบจับเอาไว้ไม่อยู่โยนทิ้ง เมื่อเห็นผู้มาเยือน ไม่วายถอนหายใจอย่างโล่งอก
“แกทำอะไรอยู่ ทำไมถึงได้ตื่นตูม?” สหายกล่าวถามอย่างประหลาดใจ
“หุบปาก!” เจิ้งเหวินซิงจ้องเขม็งเขาอย่างดุดัน ก่อนที่สายตาของเขาจะเหลือบมองไปที่ประตู ทันใดนั้นทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปได้อีกต่อไป
เขาเห็นหลี่ฝางที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆ
ทันใดนั้น เจิ้งเหวินซิงตื่นตระหนก พลันกลับหลังหันเข้าห้องไป โดยไม่แม้แต่จะคิด
เขาจะไปอยู่ข้างกายคุณปู่ อยู่ข้างกายปรมาจารย์ถังโจว!
หากอยู่ตรงนี้ต่อไป ต้องตายแน่!
หลี่ฝางในตอนนี้ สายตาจับจ้องไปยังประตูทางเข้าของตระกูลเจิ้งอย่างเย็นชา
“เห้ย ที่นี่เป็นคฤหาสน์ส่วนตัว ไสหัวไปขอขอทานที่อื่นซะ!”
การ์ดที่เฝ้าหน้าประตูมองหลี่ฝางที่อ่อนล้าจากการเดินทางเป็นขอทาน คำรามเสียงดัง พลางชักไม้กระบองที่เอวออกมาไล่หลี่ฝางออกไป
ในขณะที่ไม้กระบองจะตกอยู่ที่ร่างของหลี่ฝาง ในทันใดนั้น ฝีเท้าของหลี่ฝางตกอยู่ที่ร่างของเขา
ทันใดนั้น บอดี้การ์ดร่างใหญ่เสมือนกับถูกรถบรรทุกพุ่งเข้าชน ลอยเข้าไปในคฤหาสน์ ไม่รู้ว่าพุ่งชนโต๊ะไปกี่ใบ ทำให้คฤหาสน์รุงรังขึ้นมา
“เกิดอะไรขึ้น!”
“พระเจ้า มีคนกล้าก่อเรื่องในวันสำคัญแบบนี้ด้วยหรือ เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”
“หน้าของเขาคุ้นตา……”
“บอดี้การ์ดล่ะ ตายไปหมดแล้วหรือ! ไปจับมันไว้!”
ทันใดนั้น ภายในลานเกิดโกลาหล บอดี้การ์ดรอบด้านหลายสิบนายรีบมุ่งเข้ามา คิดที่จะจับกุมหลี่ฝาง
หลี่ฝางกวาดสายตามองบอดี้การ์ดด้วยสายตาเย็นชา กล่าวเสียงทุ้มต่ำ “ใครที่ไม่อยากตาย ก็ไสหัวไปซะ!”
