ส้งหมิงที่ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้น ก็รีบเดินเข้าไปดู ทันใดนั้นก็ชะงักไป
จะพูดให้ถูก การปรากฏตัวของชายผู้นั้น มาให้ส้งหมิงสตั้นไปเลย
ส่วนเจิ้งชิง วินาทีที่เห็นชายผู้นั้น บนใบหน้าก็ปรากฏความโกรธเล็กน้อย
“หลี่ฝาง!” เจิ้งชิงอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา
ชายหญิงคู่นี้ ก็คือหลี่ฝางกับซุนเฟย
ในวันนั้นหลังจากที่หลี่ฝางฆ่าเจิ้งเหวินซิงแล้วจากไป เจิ้งชิงก็ไม่ค่อยเต็มใจที่จะไปตามหาความช่วยเหลือจากผู้ที่อยู่ระดับบนๆ รวมไปถึงพวกต้าเซี่ยหลงเช่วเขาก็ไปหามาแล้ว
เขาหวังว่าจากการที่ให้คนข้างบนออกหน้าให้ ก็จะสามารถลงทัณฑ์หลี่ฝางได้
แต่ผลลัพธ์ก็ทำให้เขาผิดหวัง ไม่ว่าเขาจะไปหาที่ไหน ก็มีแต่คนไม่ต้อนรับ เรื่องแบบนี้ หลายสิบปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยเจอเลย
แม้กระทั่งคนระดับบนที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเขาก็ยังพูดว่า： “ถ้าหากสามวันหลังจากนี้ถังโจวชนะ งั้นเรื่องทั้งหมดค่อยคุยง่ายหน่อย แต่ถ้าถังโจวแพ้ นายคงต้องคิดทบทวนตัวเองแล้ว”
ทันใดนั้น เจิ้งชิงก็ดึงสติ หลี่ฝางจะต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีบางอย่างกับคนระดับบนแน่ๆ ไม่อย่างนั้น คงไม่มีทางทำมาจนถึงจุดนี้หรอก
ในตอนนั้น คนรอบข้างกำลังเตรียมจะวิพากษ์วิจารณ์หลี่ฝางอย่างโจ่งแจ้ง ถึงยังไง พวกเขาก็ไม่รู้จักหลี่ฝางเลย
ความจริง มาจนถึงตอนนี้ คนที่รู้จักหลี่ฝางนั้นไม่นับว่ามาก เพราะว่าหลี่ฝางโผล่หน้าขึ้นมาอย่างฉับพลันแค่เวลาสั้นๆ
ดังนั้นคนมากมายอาจจะเคยได้ยินแค่ชื่อของหลี่ฝาง ส่วนเรื่องที่จะให้พวกเขาเชื่อว่าคนหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านั้นก็คือยอดฝีมือแดนเต๋า ตอนแรกไม่ว่าใครก็คงจะไม่เชื่อหรอก
แต่ว่าคนอื่นจะไม่รู้จักหลี่ฝางก็ได้ แต่ส้งหมิงนั้นไม่ได้
ในตอนแรกศึกกับตระกูลชิว เขายอมแพ้ทั้งกายและใจ และเขาก็ยังค้นพบว่าหลี่ฝางได้ข้ามจุดกำลังภายในของเขาไปแล้ว เป็นการเลื่อนขั้นสู่แดนเต๋าที่แท้จริง
เขาก็รู้อย่างชัดเจน ว่าตนกับหลี่ฝางนั้นแตกต่างกันมาก
ดังนั้นเขาไม่มีทางที่จะแอ๊บทำเป็นไม่เห็น ไม่อย่างนั้น ถ้าหากหลี่ฝางโมโห คนที่ซวยก็คือเขา
คิดถึงตรงนี้ ส้งหมิงจึงเดินเข้าไปทางหลี่ฝาง
ส่วนคนรอบข้างเมื่อเห็นส้งหมิงเดินเข้าไปทางหลี่ฝาง ทันใดนั้นก็เงียบลง และมองไปทางส้งหมิงอย่างคาดหวัง ราวกับว่าได้เห็นวินาทีต่อมาที่หลี่ฝางถูกส้งหมิงสำเร็จโทษ
แต่ที่ทำให้ทุกคนเหลือเชื่อนั่นก็คือ ส้งหมิงเดินไปข้างหน้าหลี่ฝาง และกลับคำนับหลี่ฝางและพูดอย่างมีมารยาท： “ปรมาจารย์หลี่！”
“ปรมาจารย์หลี่? ！”
คำเรียกคำนี้ บวกกับท่าทีที่ดูนอบน้อมของส้งหมิง ทำเอาคนที่อยู่ที่นี่ทุกคนถึงกับช็อก
ขณะนั้น จู่ๆ ก็มีคนมีปฏิกิริยาตอบสนอง และถามเสียงดัง： “ท่านนี้ หรือว่าจะเป็นหลี่ฝางปรมาจารย์หลี่?”
“ก็คือหลี่ฝาง ปรมาจารย์หลี่” ส้งหมิงพยักหน้า
วินาทีนั้น สีหน้าของคนรอบข้างก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
โดยเฉพาะคนที่เมื่อกี้เอ่ยปากวิจารณ์หลี่ฝาง สีหน้ายิ่งเขียวยิ่งหมอง เต็มไปด้วยความตกใจและความหงุดหงิดต่างๆนานา แตกต่างกันไป
ส่วนคนพวกนี้ก็เปลี่ยนแนวพูดกันอย่างไว สำนึกผิดและขอโทษหลี่ฝางไม่หยุด แถมยังขอโทษซุนเฟยด้วย แต่ละคนอย่างกับนักแสดงอย่างนั้นแหละ แค่เวลาเดียวก็เห็นได้เลยว่ามันตลกอย่างไร้ที่เปรียบ
มองท่าทีของกลุ่มคนที่อยู่รอบข้าง ซุนเฟยก็รู้สึกแค่ว่าทั้งน่าขำ และน่าเหลือเชื่อ
เธอคิดไม่ถึงเลยว่า หลี่ฝางจะมีฐานะที่น่ากลัวแบบนี้
ปรมาจารย์กำลังภายใน！
ไม่สิ เป็นการมีอยู่ของความเป็นแกร่งที่เหนือกว่าปรมาจารย์กำลังภายในหลายท่าน
ในหัวของซุนเฟยนั้นเบลอไปหมด
และในตอนนั้น ถังโจวที่อยู่บนยอดเขา ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น
สายตาคู่นั้นของเขามาทะลุหมอกและภูเขา ลงมาตกที่ร่างของหลี่ฝาง และพูดเสียงดัง： “ปรมาจารย์หลี่ เชิญเถอะ！”
ประโยคนี้พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ดังไปทั่วทั้งภูเขาจิ่วเจ และก็ดังเข้าไปในหูของทุกคน
“เดี๋ยวฉันกลับมาแป๊บเดียว เธอรอก่อนนะ” หลี่ฝางพูดเตือนซุนเฟยเสียงต่ำจากนั้นก็เดินขึ้นไปยังยอดเขา
เขาไม่ได้ใช้การเหาะ ต่อหน้าคนจำนวนมาก แม้ว่าครึ่งเทพจะเหาะได้ แต่ก็จะทำให้ดูน่าตกใจเกินไปไม่ได้
มองดูลมหายใจที่อยู่ตรงหน้าราวกับจะดูกลมกลืนไปกับภูเขาจิ่วเจทั้งลูก ลมหายใจเฮือกยาวของถังโจว ทำให้หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเย็นชาขึ้นมา
“นายถึงกับใช้ปราณชีพจรมังกรของภูเขาจิ่วเจเพื่อใช้เอง ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ”
“ปรมาจารย์หลี่อยู่ขั้นครึ่งเทพแล้ว ฉันแค่ยืมพื้นที่มาใช้เสริม แบบนี้ก็แค่ทำให้ศึกนี้ดูยุติธรรมขึ้นหน่อย มีอะไรไม่ได้กัน?” ถังโจวยิ้มอ่อน และไม่ได้สนใจ
เขาใช้ชีวิตมาแปดสิบกว่าปี มาถึงดินแดนเต๋า ถ้าหากยังเพราะการต่อล้อต่อเถียงกันก็ทำลายบรรยากาศ งั้นก็ปลอมอย่างเห็นได้ชัดแล้ว
“อ่า? เห็นทีนายจะมั่นใจเอาการนะ” จู่ๆ หลี่ฝางก็ยิ้มขึ้นมา “นายถึงกับมั่นใจขนาดนี้แล้ว ถ้างั้นพวกเรามาพนันกันเยอะหน่อย ทำให้ศึกต่อสู้ในวันนี้ตื่นตาตื่นใจหน่อย เป็นไง?”
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ตื่นเต้นของหลี่ฝางลอยปรากฏขึ้น ถังโจวก็อดไม่ได้ที่จะใจสั่นเทา
“ไม่ทราบว่าปรมาจารย์หลี่อยากจะพนันอะไร?”
“ฮ่าๆๆ นายก็กล้าหาญดีนี่！” หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่น จากนั้น น้ำเสียงก็ไม่ซ่อนเร้นอีกต่อไป
“ฉันอยากให้เขาเจิ้งชิงเอาทรัพย์สินของตระกูลตัวเองทั้งหมดมาพนันกับชีวิตฉัน！”
ประโยคนี้ดังสนั่นอย่างกับฟ้าผ่า ดังลั่นไปทั่วภูเขาจิ่วเจ
ทุกคนที่ได้ยินประโยคนี้ก็เปลี่ยนสีหน้าใหญ่
ผู้ชมที่อยู่ด้านล่างภูเขา ทั้งหมดก็ค่อยๆ เบนสายตาไปทางเจิ้งชิง
สีหน้าของเจิ้งชิงโมโหจนหน้าเขียว เพราะเขารู้ถึงความคิดของหลี่ฝาง
จนกระทั่งตอนนี้ ความแค้นหลี่ฝางที่อยู่ในใจของเจิ้งชิง พูดได้ว่าถึงแม้จะเอาไปล้างยังไงก็ไม่มีทางล้างได้สะอาด
แม้ว่าวันนี้หลี่ฝางจะชนะ เจิ้งชิงก็ไม่มีวันจะยอมปล่อยเรื่องนี้ไป แค่วันนี้แก้แค้นไม่ได้ หลังจากวันนี้เจิ้งชิงก็จะเป็นเหมือนงูพิษ คอยแอบดูหลี่ฝางอยู่ในที่มืด และคอยหาโอกาสที่จะได้แก้แค้น
แต่หลี่ฝางไม่อยากจะเห็นสถานการณ์เช่นนี้
ดังนั้นเขาจึงอยากรู้จักตระกูลเจิ้งสักครั้ง ถ้าไม่เป็นเขาที่ตาย ก็เป็นตระกูลเจิ้งที่จะไม่มีความสามารถที่จะมาแก้แค้นเขาได้อีกเลย ไม่เช่นนั้น เขาจะวางใจได้ยากมากเลย
