และหลี่ฝางที่ในช่วงนี้มีคนมากมายพูดถึง ก็กำลังนั่งกินบางอย่างอยู่ที่ร้านข้างทาง
“หมี่นี่รสชาติไม่เลวจริงๆ” หลี่ฝางซดน้ำบะหมี่จนเกลี้ยงอย่างพอใจเล็กน้อย เขาเงยหน้า และสูดหายใจเข้า
อันที่จริงกินตอนนี้กินเจ้าสิ่งนี้สำหรับหลี่ฝางแล้วดีกว่าไม่ได้กินอะไรเลย ก็แค่มาชิมรสชาติเท่านั้น
เมื่อที่เขาอยู่ตอนนี้คือเมืองจินซานเป็นที่ที่ไม่เข้าตาเท่าไหร่ ถนนด้านหน้ามีรถวิ่งอยู่ไม่มาก คนเดินผ่านก็มีไม่กี่คน ค่อนข้างแตกต่างจากใจกลางเมืองที่คนพลุกพล่าน มีความรู้สึกผ่อนคลายที่หาได้ยาก
ในตอนนี้ที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โต๊ะข้างๆ หลี่ฝางก็มีชายวัยกลางคนคนนึงกินหมี่เสร็จ และขึ้นไปขี่จักรยานไฟฟ้าเตรียมตัวจะออกไป
ขณะที่จักรยานไฟฟ้าเพิ่งจะลงถนน จู่ๆ ก็มีรถคันนึงพุ่งเข้ามา และหักรถอย่างแรงจนพุ่งเข้าไปกวาดจักรยานไฟฟ้าจนล้ม
ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนก็ร้องเจ็บขึ้น และล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
คนที่อยู่ข้างถนนก็รีบพุ่งเข้าไป ย้ายรถจักรยานไฟฟ้าออก และตรวจดูสภาพชายวัยกลางคน
“ไอ้หลิว ขานายไม่เป็นไรใช่มั้ย！” มีคนนึงพูดขึ้นเสียงดัง
ส่วนรถหรูคันนั้นก็จอดลงตรงกลางถนน ชายหนุ่มกระโจนลงมาจากรถและตะโกนด่าใส่กลุ่มคน： “นายตาบอดหรือยังไง！เดินก็ไม่ดูรถ ขูดรถฉันเป็นรอยหมด รีบชดใช้ค่าเสียหายมาเลย！”
ที่นั่งข้างคนขับยังมีสาวฮ็อตคนนึงเดินลงมา เดินเข้ามาซุกข้างชายหนุ่มคนนั้นและมองไปที่กลุ่มคนด้วยความดูถูก
“เป็นนายที่มาชนเขาก่อนนะ！”
“นายพุ่งเข้ามาจากทางแยก จะให้คนเขาหลบยังไง！”
ทันใดนั้นคนรอบข้างก็พากันโวยวายใส่ชายหนุ่มด้วยความโมโห
“อยากตายนักหรือไงพวกแก！กล้ามาหาเรื่องฉันหยางโล่จื้อ！” ชายหนุ่มยังคงพูดอย่างอวดดี “รู้มั้ยว่าฉันเป็นคนตระกูลหยาง！แต่ละคนใช้ชีวิตมาพอแล้วใช่มั้ย?”
เมื่อได้ยินชื่อนี้หลี่ฝางก็เกือบขำลั่น หยางโล่จื้อ? คนที่กล้าคิดชื่อนี้ขึ้นมาก็ช่างกล้าจริงๆ นะ！
และคนพวกนี้เมื่อได้ยินคำว่าตระกูลหยางคำนี้ก็เริ่มกลัวเล็กน้อย ตระกูลใหญ่ยักษ์อย่างตระกูลหยาง เป็นตระกูลที่พวกเขายุ่งด้วยไม่ไหว
“รีบไสหัวออกไปจากหน้าฉันให้หมด！” หยางโล่จื้อตะโกนอย่างโอหังสุดๆ ： “รีบจ่ายค่าเสียหายมา！ไม่มีเงินแสนนึง เรื่องวันนี้ก็ไม่จบ！”
“โล่จื้อนายเก่งจัง” สาวฮ็อตที่อยู่ด้านข้างก็เข้ามาเกาะ
“พวกคนจนพวกนี้มันสวะ！” หยางโล่จื้อโอบสาวฮ็อตเข้ามาอย่างพอใจและพูด “อีกแป๊บเขาให้เงินมาฉันจะไปซื้อกระเป๋าให้เธอนะ จากนั้นพวกเราก็……”
“โล่จื้อนายดีกับฉันที่สุดเลย……” ดวงตาคู่นั้นของสาวฮ็อตเป็นประกาย พลางพูดอ้อน
“เรื่องนี้เป็นความผิดของนาย ทำไมต้องให้คนอื่นจ่ายค่าเสียหาย！” หนึ่งคนที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปก็พูดขึ้น
“เ**ดแม่ง！” เมื่อหยางโล่จื้อได้ยินว่ามีคนค้าน ทันใดนั้นก็โมโหสุดๆ และง้างมือขึ้นเตรียมตบเข้าไปที่คนคนนั้น
และในตอนนั้น ก็มีมือนึงยื่นเข้ามาจับมือเขาไว้
“ชดใช้ และไสหัวไป！” หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา
“แกอยากหาที่ตายเหรอ！กล้ามาเสือกเรื่องชาวบ้าน เชื่อมั้ยฉันจะส่งคนมาจัดการนายให้เละ！” หยางโล่จื้อคิดไม่ถึงว่าจะมีคนกล้ามาหาเรื่องเขา ทันใดนั้นก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่
ทันใดนั้นหลี่ฝางก็ประหลาดใจเล็กน้อย： “นายไม่รู้จักฉันเหรอ?”
“แกมันตัวอะไรทำไมฉันต้องไปรู้จักแกด้วย！” หยางโล่จื้อด่าด้วยสีหน้าเหยียดหยาม
“จอมยุทธ? คิดว่าตัวเองฝึกกระบวนท่าได้สองสามท่าก็เก่งแล้วงั้นเหรอ? รู้มั้ยว่าพี่เขยฉันเป็นใคร！ปรมาจารย์กำลังภายในหลี่ฝาง！เชื่อมั้ยว่าฉันจะโทรหาพี่เขยเรียกให้เขามาอัดแกให้ตาย！”
“เหอะๆ ……” หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา “เห็นทีนายคงไม่รู้จักฉันจริงๆ สินะ”
“ฉัน……” หยางโล่จื้อยังจะด่าต่อ จู่ๆ ก็มีฝ่ามือหนักๆ เข้ามากระทบหน้าเขาอย่างแรง
ฝ่ามือนี้ตบจนทำหยางโล่จื้อกระเด็นออกไป หมุนตัวสามตลบกลางอากาศก่อนจะร่วงลงพื้น โดนตบจนมึน บนหน้าก็บวมแดงขึ้นอย่างเร็ว
“แก แกกล้า……”
หลี่ฝางสะบัดมืออย่างนิ่งๆ แล้วพูด： “ไอ้หมาไม่รู้เรื่องรู้ราวนี่”
“นายอยากตายเหรอ！” หยางโล่จื้อโมโหสุดขีด ใบหน้าที่โมโหกับถูกตบจนบวมกระตุกอย่างโหดเหี้ยม และควักมีดออกมาเล่มนึงแล้วแทงไปทางหลี่ฝาง
ตั้งแต่รู้ว่าตระกูลของตนมีปรมาจารย์กำลังภายในคอยให้ท้ายอยู่ หยางโล่จื้อก็ไม่เห็นเรื่องอะไรอยู่ในสายตาแล้ว
ปรมาจารย์กำลังภายในเก่งกาจขนาดนั้น ถึงแม้เขาจะแทงคนไปแล้วมันยังไง? เขาไม่เชื่อหรอกว่าไอ้พี่เขยนั้นจะไม่สนใจไยดีเขา！
สิ่งที่รอหยางโล่จื้อ ก็คือฝ่ามือของหลี่ฝาง
ฝ่ามือนี้ทำเอาหยางโล่จื้อปลิวขึ้นฟ้า ยังไม่ทันรอให้เขาตกลงมาที่พื้น ก็ตบเข้าไปอีกฝ่ามือนึง ทำให้เขากลายเป็นของที่หมุนอยู่กลางอากาศ โดนตบจนงงไปโดยสิ้นเชิง
เสียงดัง “ตุ๊บ” หน้าของหยางโล่จื้อก็กระแทกลงกับพื้นอย่างแรง หน้าทั้งใบถูกหลี่ฝางตบจนบวมเหมือนหมู เมื่อโดนกระแทกยิ่งแดงยิ่งบวม เลือดกำเดาไหลออกมาซิบๆ หลังจากนั้นก็อ้วกออกมา ทั้งร้องไห้ทั้งอ้วก ร้องไห้โฮ เละเทะไปหมด
แต่หลี่ฝางก็ไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เข้าไปถีบเขาล้มลง แล้วถามเสียงเข้ม： “นายยอมรับผิดมั้ย?”
“แก……” หยางโล่จื้อพูดไม่ชัดแล้ว “ฉัน เป็นคนตระกูลหยาง พี่เขยฉัน……เป็นกำลังภายใน ปรมาจารย์กำลังภายใน！”
หลี่ฝางเข้าไปถีบอีกครั้ง เตะหยางโล่จื้อไปข้างถนนอย่างกับเตะบอล ทั้งฝุ่นทั้งหญ้าติดบนหน้า ทั้งร่างภาพดูไม่ได้
“นายยังไม่รับผิดอีก！”
“ฉัน…..ฉันยอมรับผิดแล้ว！อย่าเตะเลย！ฉันผิดไปแล้ว！” หยางโล่จื้อไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว และอ้อนวอนขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันจะจ่ายค่าเสียหาย！ต่อไปไม่กล้าแล้ว！”
