หลังตัดสินใจเก็บเด็กในท้องเอาไว้ ในที่สุดหยางฉงก็ตั้งสติ เพื่อเด็กคนนี้เธอถึงกับทิ้งงานทั้งหมดให้กับอารองและอาสามดูแล ส่วนเธออยู่ภายใต้ความดูแลครรภ์กับหมอและหวางซีเหยา
เวลาผ่านๆ ไปหนึ่งเดือน เมื่อคุณหมอบอกว่าอาการของเด็กปกติดีทุกอย่าง หยางฉงถึงได้เดินทางไปหาหลี่ฝาง
“พี่สะใภ้ เมื่อถึงที่แล้ว ได้เจอพี่ใหญ่ พี่บอกเขาไม่ได้นะว่าผมเป็นคนบอกพี่ ถ้าเขารู้ว่าผมหลุดปาก เขาต้องถลกหนังผมแน่”
บนเครื่องบิน ไท่ซางร้องขอหยางฉงอย่างยกยอ
หลังจากที่หยางฉงออกไปในวันนั้น เขาแทบจะพลิกทั้งเมืองจิงซาน ขณะที่เขาแทบบ้าคลั่ง หยางฉงกลับมาพร้อมกับหวางซีเหยา แถมหวางซีเหยาก็บอกเขาว่า หยางฉงท้องลูกของหลี่ฝาง ให้เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมด
คนท้องจะโมโหไม่ได้ ไท่ซางจึงต้องเล่าเรื่องของหลี่ฝางและฉินวี่เฟยอย่างว่าง่าย ทีแรกคิดว่าหยางฉงจะเสียใจมาก แต่สิ่งที่ทำให้ไท่ซางประหลาดใจ หยางฉงไม่เพียงแค่ไม่ร้องโวยวาย แถมยังบอกว่าจะไปเมืองตงไห่เพื่อหาหลี่ฝาง
ฉินวี่เฟยก็เป็นคนเมืองตงไห่ หยางฉงไปถึงที่แบบนี้ ต้องพบกับฉินวี่เฟยแน่ ผู้หญิงสองคนนี้เจอกัน ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำให้ไท่ซางปวดหัว
หนึ่งเดือนที่หยางฉงรักษาครรภ์ เขาคิดหาวิธีที่จะให้หยางฉงเลิกคิดที่จะไปหาหลี่ฝาง แต่ไม่ว่าเขาจะพูดยังไง หยางฉงก็ยังคงนั่งรถมุ่งไปสู่สนามบินตงไห่
“แกหุบปาก! แกมันพวกเดียวกับไอ้สารเลวหลี่ฝาง ไม่เห็นหรือไงว่าหยางฉงกำลังเสียใจ? ไปอยู่ที่อื่นซะ!”
หวางซีเหยาที่อยู่อีกด้านด่ากราดไท่ซาง เมื่อก่อนตอนที่หลี่ฝางยังไม่ฟื้นความจำ หวางซีเหยายังพอมีความประทับใจในตัวไท่ซางบ้าง ยังไงซะปรมาจารย์ยุทธภพอายุน้อยขนาดไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ ปากหวานแถมยังหน้าตาดีน้อยนัก
แต่หลังจากที่เธอรู้เรื่องราวของหลี่ฝางและฉินวี่เฟย ปฏิกิริยาของหวางซีเหยาที่มีต่อไท่ซางก็เปลี่ยนไปอย่างมาก วันๆ เอาแต่ชักสีหน้าใส่เขา แถมยังไม่ให้เขาเข้าใกล้หยางฉง
“อะไรกัน ผมพูดกับพี่สะใภ้ของผมมันเดือดร้อนอะไรเธอ? ขี้เหร่อย่างเธอยุ่งอะไรด้วย? ผมจะบอกให้ ถ้าไม่เห็นแก่ที่คุณเป็นเพื่อนสนิทของพี่สะใภ้ผม ผมฆ่าคุณไปแล้วเชื่อไหม”
ช่วงนี้ไท่ซางทนกับหวางซีเหยามามากพอแล้ว ทีแรกเขาทนได้ ท้ายที่สุดเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป จึงทะเลาะกับหวางซีเหยา
“แน่จริงก็ฆ่าฉันซะเลยสิ ผู้ชายของแกรังแกผู้หญิงไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย! ถ้าไม่ใช่ว่าต้องการแกนำทาง เราไม่พาแกไปตงไห่ด้วยหรอก!”
หวางซีเหยาไม่อ่อนข้อ ไม่กลัวการข่มขู่ของไท่ซางแม้แต่น้อย พลันโต้แย้งกลับไป ไท่ซางโมโหจนแทบระเบิด อยากจะใช้อารมณ์แต่ก็ไม่กล้า
ตอนนี้พวกเขาอยู่กลางอากาศ ถ้าเขาทนไม่ได้ พังเครื่องบินขึ้นมา พวกเขาต้องจบเห่กันหมดนี่
เขายังหนุ่ม ยังขึ้นเตียงกับผู้หญิงไม่เพียงพอ เขาไม่อยากตายตอนหนุ่มขนาดนี้
ไท่ซางสูดหายใจเข้า ท่องประโยคนั้นในใจอยู่หลายรอบ ถึงได้คลายความโกรธลงได้บ้าง
“ผมใจกว้าง ไม่ถือสาคนไร้สมองอย่างเธอ เธอด่าไปเถอะ ฉันจะถือซะว่าหมาเห่าแล้วกัน”
หลังจบประโยค ไท่ซางดึงที่ปิดตาลงมาจากหัว ปรับเบาะก่อนงีบหลับ หวางซีเหยาโมโหจนหน้าแดง คิดที่จะด่าต่อ แต่หยางฉงกลับขัดขึ้นเสียก่อน
“เหยาเหยา เลิกทะเลาะกับไท่ซางเถอะ อีกสองชั่วโมงกว่าจะถึงตงไห่ เธอหลับเป็นเพื่อนฉันหน่อยเถอะ”
หลังได้ยินคำของหยางฉง หวางซีเหยาถึงได้ทำเสียงไม่พอใจใส่ไท่ซาง ยุติการต่อสู้ที่ไร้ไอควันในครั้งนี้
“ฉันรู้แล้ว ผู้หญิงที่ดีไม่สู้กับผู้ชาย เห็นแก่เสี่ยวฉงเธอ วันนี้ฉันจะไม่ถือสาเขา เสี่ยวฉง เธอพักผ่อนหน่อยเถอะ ช่วงนี้เพราะเด็กในท้องเธอไม่ค่อยได้พักผ่อน ผมลงไปมาก”
หยางฉงที่ผอมจนเสียรูปทรง หวางซีเหยาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด อุ้มท้องช่างลำบากเหลือเกิน โดยเฉพาะหยางฉง ที่คลื่นไว้อาเจียนหนักกว่าคนธรรมดาทั่วไป ช่วงนี้ไม่ว่าทานอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกมาจนหมด กลิ่นแปลกนิดหน่อยก็ไม่ได้
เมื่อสักครู่ขึ้นเครื่องได้กลิ่นของเครื่องก็อาเจียนไปแล้วหนึ่งรอบ อาเจียนอาหารที่อุตส่าห์ทานเข้าไปอย่างยากลำบากออกมาไม่เหลือ ทำให้หวางซีเหยาเจ็บปวดใจ
“ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาแก้วสักหน่อย ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น เธอนี่นะ วางใจเถอะ” หยางฉงตบหลังมือของหวางซีเหยาด้วยรอยยิ้ม บอกให้เธอไม่ต้องเป็นกังวลในตัวเธอ หลังจากที่เธอท้อง หวางซีเหยาค่อนข้างระมัดระวัง กลัวว่าเธอจะได้รับการขีดข่วน ไว้ตรงฝ่ามือก็กลัวว่าจะตกแตก อมอยู่ในปากก็กลัวว่าจะละลาย
“พอได้แล้ว เธอนอนเถอะ ถึงตงไห่แล้วฉันจะปลุกเอง” หวางซีเหยาเองก็รู้ว่าหยางฉงไม่ชอบให้เธอบ่นมากเหมือนกับแม่ ช่วยหยางฉงห่มผ้าแล้วอุ้มไอแพดเอาไว้ดูซีรีส์
ช่วงบ่ายสี่โมงครึ่ง หยางฉงทั้งสามถึงสนามบินเมืองตงไห่อย่างตรงเวลา นาทีที่เดินออกจากสนามบิน หยางฉงอดรู้สึกกลัวไม่ได้
“เสี่ยวฉง ไม่เป็นไร ฉันจะอยู่กับเธอ” หวางซีเหยามองออกถึงความหวาดหวั่นของหยางฉง จึงกุมมือของหยางฉงเอาไว้อย่างใส่ใจ ปลอบใจด้วยรอยยิ้ม
“ฉันไม่เป็นไร เหยาเหยาเราไปกันเถอะ” หยางฉงกุมมือของหวางซีเหยากลับด้วยรอยยิ้ม ก่อนก้าวยาวออกไปที่ทางออก
ภายใต้การนำทางของไท่ซางหยางฉงและหวางซีเหยามาถึงที่สถานตากอากาศ แม้หยางฉงและหวางซีเหยาจะไม่ขาดแคลนเงินทอง แต่นาทีที่เห็นสถานตากอากาศ พวกเธอก็ต้องตกตะลึง
“นี่ พื้นที่นี้เป็นของหลี่ฝางงั้นหรือ?” หวางซีเหยาจ้องมองบรรยากาศข้างหน้านิ่ง กล่าวถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ใช่ พี่ใหญ่ผมเขารวยมากเลย เพียงแต่เขาไม่ชอบอวดเท่านั้น” ไท่ซางกล่าวอย่างภาคภูมิใจ ฐานะของหลี่ฝางเขาไม่แน่ใจนัก แต่ผู้ชายมีสถานตากอากาศแบบนี้ในครอบครอง เขาจะจนได้ยังไง?
“เหอะ จะมีเงินแค่ไหนก็เป็นผู้หญิงสารเลว” เมื่อเห็นทีท่าที่ได้ใจของไท่ซาง หวางซีเหยาอดไม่ได้ที่จะหาเรื่องเขา
เมื่อถึงพื้นที่ของตนเองแล้ว ไท่ซางไม่จำเป็นที่จะต้องไว้หน้าหวางซีเหยา ทั้งคู่ต่างทะเลาะกันไม่หยุดหย่อน จนลืมใส่ใจหยางฉงที่อยู่อีกด้าน
“ไท่ซาง บ้านของหลี่ฝางหลังไหนล่ะ?” หยางฉงจ้องมองสถานตากอากาศแต่ละหลัง กล่าวถามเสียงแผ่ว
บอกตามตรง เธอเองก็ตกตะลึงกับบ้านพักตากอากาศที่นี่เช่นเดียวกัน แต่ก่อนที่เขาอยู่ที่เมืองจิงซาน เดินเล่นกับหวางซีเหยาก็ต้องให้หยางฉงออกเงิน ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะรวยขนาดนี้ แค่สถานตากอากาศที่นี่ ฐานะทางด้านการเงินของหลี่ฝางต้องเหนือกว่าตระกูลหยางแน่
