ในขณะที่หัวของหลี่ฝางเต็มไปด้วยคำถาม ประตูห้องลับเปิดออกกะทันหัน บุคคลสามคนค่อยๆ เดินเข้ามาจากข้างนอก
“แคทเธอริน อาคาอู ปันปู ทำไมพวกเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้? มาช่วยผมหน่อยสิ ผมขยับไม่ได้เลย!” เมื่อมองเห็นผู้ที่มาใหม่ชัดเจน หลี่ฝางรู้สึกดีใจ เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นพวกแคทเธอริน
แต่ดีใจได้ไม่กี่เท่าไหร่ รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่ฝางก็ต้องแข็งทื่อ จับจ้องทั้งสามที่สีหน้าไร้ปฏิกิริยาใด หัวใจของเขาหล่นวูบ
“แคทเธอริน ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย?”
หากเดาไม่ผิด การที่เกิดการหายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อสักครู่นี้ เป็นฝีมือของแคทเธอริน อาคาอู และปันปู
สาเหตุที่พวกเขาทำแบบนี้ เป็นไปได้สูงมากว่าหลี่ฝางจะเป็นลูกหลานของเทพอ้าน
ทีแรกหลี่ฝางปฏิเสธการรับพลังของเทพอ้าน ต่อหน้าแคทเธอรินยอมรับ แต่ความเป็นจริงเธอไม่เคยล้มเลิกความคิดนี้เลย ตอนนี้การที่พาเขามาที่สถานที่แห่งนี้โดยลำพัง คงจะบีบบังคับด้วยกำลัง ให้เขารับการสืบทอดพลังของเทพอ้าน
“หลี่ฝาง ฉันรู้ว่าการทำแบบนี้มันขี้โกง แต่ทุกสิ่งนี้ก็เพื่อตัวนายเอง ท่านเทพอ้านมีพลังแห่งสวรรค์ หากนายสืบทอดต่อพลังของเขา ต่อให้ไม่มีหินคริสทัล นายก็จะมีชีวิตดั่งเทพสว่าง”
แคทเธอรินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหลี่ฝาง เอื้อมมือลูบไล้ใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยนพร้อมกล่าว
การกระทำของเธอทำให้หลี่ฝางอึดอัด โดยเฉพาะสายตาที่แคทเธอรินมองเขา ที่แฝงไปด้วยความรักใคร่ ราวกับว่าหลี่ฝางเป็นคนรักของเธออย่างไรอย่างงั้น
“แคทเธอริน เธอตั้งสติหน่อย ผมคือหลี่ฝาง ไม่ใช่เทพอ้าน ผมรู้ว่าเธอมีเจตนาที่ดี ผมไม่โทษเธอหรอกนะ เธอปลดมนต์สะกดในตัวของผมก่อน เราแก้แค้นอาซาโทสก่อนได้ไหม?”
แม้จะไม่รู้ว่าแคทเธอรินเป็นอะไรไป แต่ลางสังหรณ์ของหลี่ฝางบอกเขาว่า จิตใต้สำนึกของแคทเธอรินเป็นไปได้สูงมากว่าจะถูกคนอื่นครอบงำแล้ว ส่วนคนที่ควบคุมเธอ คงจะเป็นแม่มดที่ตายไปตั้งแต่เมื่อพันปีก่อน
และบ่อน้ำเลือดนั่นทำให้หลี่ฝางรู้สึกไม่สบายใจ พลังของเทพอ้านจะตื่นขึ้นไม่ได้ หากตื่นขึ้นมา จะเกิดภัยพิบัติขึ้นอีกระลอก
“อือ……หลี่ฝาง……ฉัน ร่างกายของฉันควบคุมไม่ได้แล้ว ทำไม……หุบปาก! แกรู้ไหมว่าฉันรอวันนี้มานานแค่ไหน? เพื่อฟื้นคืนชีพให้เทพอ้านฉันยอมขายดวงวิญญาณให้กับจอมมาร ตอนนี้เหลือเพียงก้าวสุดท้ายเท่านั้น ใครก็อย่าคิดที่จะขัดขวางฉัน!”
เมื่อแคทเธอรินได้ยินเสียงเรียกของหลี่ฝางสายตาของเธอส่ายอย่างมึนมัว ใบหน้าเล็กเผยความเจ็บปวด แต่ได้สติเพียงแค่ชั่ววูบเท่านั้น ไม่ทันที่เธอจะได้กล่าวจบสมบูรณ์ดี สติสัมปชัญญะของเธอถูกแม่มดครอบงำอีกครั้ง
แม่มดจ้องมองหลี่ฝางอย่างดีใจ ก่อนที่จะออกคำสั่งกับอาคาอูและปันปูที่อยู่อีกด้าน “พวกแกสองคนจับมันโยนลงไปที่บ่อเลือด!”
เมื่อจ้องมองปฏิกิริยาที่แข็งกระด้างของทั้งสอง หลี่รู้ได้ทันทีว่าอาคาอูและปันปูถูกแม่มดควบคุมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สถานการณ์ตอนนี้ที่ไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้ หลี่ฝางนอกจากยอมรับชะตากรรมแล้วดูเหมือนว่าจะไร้หนทางอื่นอีกแล้ว
“เดี๋ยวก่อน! แม่มดผมมีเรื่องจะพูด!” ในขณะที่หลี่ฝางกำลังจะถูกจับโยนลงบ่อเลือด เขาพลันนึกวิธีอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน
“ทำไม? แกมีคำสั่งเสียอะไร!” แม่มดมองหลี่ฝางอย่างเหยียดหยามพร้อมกล่าว
“เอ่อ……ท่านว่าผมเป็นถึงลูกหลานเทพอ้าน ถูกคนอื่นบีบบังคับให้ตื่นขึ้น ไม่ค่อยดีใช่รึเปล่า? เอาอย่างงี้ไหม ท่านให้พวกเขาสองคนออกไปก่อน ท่านช่วยให้ผมตื่นขึ้นเองเป็นไง?”
หลี่ฝางเพียงแค่อยากยื้อเวลาก่อนตายเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าแม่มดจะให้อาคาอูและปันปูออกไปจริงๆ เขาเก็บความดีใจเอาไว้ไม่แสดงออกมา เริ่มแผนล่อลวง
“ท่านไม่อยากให้เทพอ้านเห็นหน้าของท่านเป็นคนแรกหรือเมื่อตื่นขึ้นมา? เพื่อเขาท่านรอมาหลายพันปี! หากมีผู้หญิงสักคนที่ยอมทำเพื่อผมขนาดนี้ ผมต้องซาบซึ้งใจมากแน่ๆ”
เมื่อเห็นแม่มดเริ่มหวั่นไหว หลี่ฝางเริ่มปลอบหนักกว่าเก่า เป็นไปตามคาด ผู้หญิงมักใช้ความรู้สึก ต่อให้มีชีวิตอยู่มาหลายพันปีแล้วยังไง เมื่อเจอเรื่องของความรู้สึกเข้าไปก็ไร้หนทางเช่นเดิม
“พวกแกสองคนออกไปก่อน ไม่มีคำสั่งของฉันห้ามเข้ามา” แม่มดไตร่ตรอง ก่อนที่จะทำตามคำของหลี่ฝางจริงๆ ไล่อาคาอูและปันปูออกไปด้านนอก
หลี่ฝางกำลังคิดที่จะล่อลวงแม่มดให้ปลดมนต์สะกดเขาออก ไม่คิดเลยว่าแม่มดจะอุ้มเขากระโดดลงไปในบ่อน้ำเลือด
ไม่ทันระวัง หลี่ฝางสำลักบ่อน้ำเลือด กลิ่นคาวที่น่าสะอิดสะเอียนแทบจะทำให้เขาอาเจียนออกมา แถมบ่อน้ำเลือดนี้ลึกสุดลูกหูลูกตา เขาที่ขยับร่างไม่ได้เมื่อล้มลงแล้วจึงค่อยๆ จมลงไปด้านล่าง
ในขณะที่หลี่ฝางคิดว่าเขากำลังจะสำลักตาย ปากของเขากลับสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวล อากาศบริสุทธิ์ไหลเข้าปอดของเขา ทำให้หลี่ฝางที่กำลังจะสิ้นลมค่อยๆ ได้สติกลับคืนมา
เมื่อคนเราตกลงก็จะกลายเป็นขี้เหร่อยู่แล้ว แถมนี่ยังเป็นบ่อน้ำเลือด ต่อให้แคทเธอรินสวยมากแค่ไหน ในตอนนี้ในสายตาของหลี่ฝางก็ขี้เหร่มากผิดปกติ
ไม่รู้ว่าบ่อน้ำเลือดเกิดปฏิกิริยาขึ้นหรือยังไง หลี่ฝางค้นพบว่าร่างกายของเขาพอจะขยับได้บ้างแล้ว เขาคิดว่าผลักแคทเธอรินออกตามสัญชาตญาณ ทว่ากลับดูดเข้าที่ปากของแคทเธอรินอย่างแรง
ไม่รู้ว่ากัดจนเลือดออกหรือไม่ เมื่อแม่มดรับรู้ถึงความเจ็บปวดเธอยกแขนขึ้นบีบคอของหลี่ฝาง ลากของออกจากบ่อเลือดด้วยมือข้างเดียว
“แกรนหาที่ตาย!” แม่มดลูบไล้ริมฝีปากร่างที่ถูกกัดจนเลือดออก ดวงตาจ้องเขม็งหลี่ฝางอย่างดุร้าย
“เห้ๆ เอาเปรียบผมต้องชดใช้บ้างสิ” หลี่ฝางจ้องมองแม่มดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน กล่าวอย่างปากเก่ง
เขารู้สึกว่าพลังในร่างของเขาค่อยๆ ฟื้นฟู ตอนนี้ขอเพียงแค่ยื้อเวลาหน่อย รอให้ร่างกายกลับมาเป็นปกติ หลี่ฝางก็จะสามารถตอบโต้ได้
แต่ใครจะไปคิดว่าแม่มดคนนี้ไม่เดินไปตามแนวทางของคนปกติ ไม่รู้ว่าเขาใช้มนต์อะไร มือข้างซ้ายปรากฏยันต์แสงเรืองรอง แปะเข้ากับอกของหลี่ฝาง
ต่อมาหลี่ฝางเจ็บปวดจนกรีดร้องโอดครวญ เขารู้สึกว่าในบ่อน้ำเลือดมีงูที่เย็นเฉียบมากมายนับไม่ถ้วนชอนไชเข้าในร่างของเขา หน้าอกเจ็บปวดจนแทบระเบิด
