“ทำเรื่องนี้ให้สำเร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน หลังจากนั้นจะปล่อยโกยินหรือไม่ ก็ต้องดูอารมณ์ของฉัน” ยังไงซะในมือของเขายังมีไพ่ใบเด็ดอย่างโกยินอยู่ ท่านจวนทำตามใจตนเองเต็มที่
ไม่นึกถึงความรู้สึกของคุณท่านโกแม้แต่น้อย เพื่อเป้าหมายของตนเองเขาทำทุกวิถีทาง สำหรับเขาแล้ว คุณท่านโกก็แค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น เขาจะเป็นหรือจะตายยังไงเขาไม่แยแสอะไรทั้งนั้น
“สกุลจวน อย่ามากเกินไปนัก! คนดีแค่ไหนเมื่อถูกรังแกมากๆ จะทำในเรื่องไม่คาดฝัน แกไม่กลัวว่าฉันจะสู้ตายกับแกเหรอ?” คุณท่านโกทนจนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาอยู่มาทั้งชีวิต ทุกคนต่างก็ให้เกียรติเคารพในตัวเขา ไม่เคยอนาถขนาดนี้มาก่อน
“ฮ่าๆ ก็ลองดูสิ ถ้าแกกล้าทำอะไรฉัน ทางด้านโกยินก็จะมีคนลงมือกับเธอทันที” เผชิญกับคุณท่านโกที่โมโหหนัก ท่านจวนก็ยังคงมั่นใจดั่งเก่า ทว่าเปียวจื่อที่อยู่ข้างๆ กลับก้าวเดินมาข้างหน้า จับจ้องท่านโกด้วยสีหน้าที่ระแวดระวัง
“ได้ ได้ ได้! คอยดูแล้วกัน!” คุณท่านโกที่โกรธจนปอดแทบแตกประจันหน้ากับเปียวจื่ออยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่จะสลัดแขนเสื้อเดินออกไป
“คุณท่านตงฟาง คุณท่านโกคนนี้เขาดูไม่พอใจเลย ท่านแน่ใจหรือว่าเขาจะยอมช่วยเราช่วยคุณหนูใหญ่ออกมา?” เปียวจื่อจ้องมองแผ่นหลังของคุณท่านโก กล่าวถามอย่างสงสัย
ท่านจวนในตอนนี้ได้นั่งลงกับที่เรียบร้อยแล้ว พลางรินน้ำชาพร้อมกับกล่าวอย่างสบายใจ “ขอเพียงแค่โกยินยังอยู่ในกำมือของเรา ตระกูลโกนั่นก็ต้องทำงานให้กับเรา”
“คุณท่าน ผมขอถามอะไรอย่าง คนที่ชื่อโกยินตอนนี้เธอถูกขังไว้ที่ไหน? ทำไมก่อนหน้านี้ผมถึงไม่เคยได้ยินคูณพูดถึงเธอมาก่อน?” เปียวจื่อเพียงแค่ถามเพราะสงสัยเท่านั้น แม้เขาจะติดตามท่านจวนได้ไม่นาน แต่คนที่ท่านจวนรู้จักร้อยละเก้าสิบเขาก็รู้จักทั้งนั้น แต่คนที่ชื่อโกยินนั้นเปียวจื่อกลับไม่เคยพบเจอมาก่อน และไม่เคยได้ยินมาก่อน
เมื่อได้ยินคำถามของเปียวจื่อ ท่านจวนที่รินน้ำชาอยู่หยุดชะงัก มุมปากเผยรอยยิ้มที่ยากคาดเดา “เปียวจื่อ แกเคยดูสามสิบหกกลยุทธ์ไหม? หนึ่งในนั้นมีอยู่แผนหนึ่งที่ชื่อว่าว่างกลยุทธ์ป้อม”
เปียวจื่อเป็นคนฉลาด ไม่ต้องรอให้ท่านจวนอธิบายก็เข้าใจเรื่องราวได้ สายตาที่มองไปยังท่านจวนเกิดความเคารพนับถือมากขึ้นกว่าเก่า “คุณท่านยอดเยี่ยมมาก! ไม่คิดเลยใช้แค่ป้ายหยกเก่าๆ นั่นก็สามารถทำให้สกุลโกเชื่อฟังคำสั่งได้อย่างง่ายดาย ผมยอมแล้ว!”
“แผนการเล่นกับจิตใจของคนแกยังต้องเรียนรู้อีกมาก เปียวจื่อ ขอแค่แกพักดีต่อฉัน ฉันจะให้สิ่งที่แกควรได้รับ ฉันไม่มีลูกสาวลูกชาย ตอนนี้อายุก็มากแล้ว ความหวังเดียวคือการฆ่าหลี่ต๋าคางทิ้งไปซะ หากความหวังของฉันได้สมปรารถนาเมื่อไหร่ ฉันก็จะไม่สนใจเรื่องทางโลกอีก ธุรกิจใหญ่โตในมือของฉัน ก็ต้องส่งมอบต่อให้กับคนที่เพิ่งพาได้”
ต้องนับถือความสามารถในการซื้อใจคนของท่านจวนจริงๆ ในประโยคของเขาไม่มีคำไหนเลยที่บอกว่าจะให้เปียวจื่อเป็นผู้สืบทอดของเขา แต่ทุกคำกลับเป็นการส่งสัญญาณให้กับเปียวจื่อ
ทำให้เปียวจื่อที่ซื่อสัตย์ต่อเขาอยู่แล้วตายใจมากกว่าเก่า พลันตบอกรับปากสัญญา “คุณท่านวางใจเถอะ ชีวิตของผมเปียวจื่อคุณท่านเป็นคนช่วยเหลือเอาไว้ ชาตินี้ไม่ว่าคุณท่านจะให้ทำอะไรผมก็จะทำตามอย่างไร้ข้อกังขา!”
เมื่อได้ยินคำตอบของเปียวจื่อ ท่านจวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ในสายตา ฉายแววลำแสงบางอย่าง คำพูดเหล่านี้เขาตั้งใจพูดให้เปียวจื่อฟัง ก็เพื่อหาหมากที่สามารถยอมตายแทนเขาได้
แม้ตอนนี้ท่านจวนจะย้ายออกมาจากตระกูลตงฟางแล้ว ไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลตงฟาง แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังเป็นเจ้าบ้านของตระกูลตงฟาง ต่อให้อนาคตเขาก็เกษียณ ธุรกิจในชื่อของเขาทั้งหมดก็ต้องให้คนของตระกูลตงฟางจัดการ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่เสียแรงคิดแผนการให้คุณท่านโกช่วยตงฟางเย่นออกมาหรอก
ส่วนป้ายหยกที่เขาใช้เพื่อข่มขู่คุณท่านโก เขาแค่ได้มาโดยบังเอิญเมื่อหลายปีก่อนเท่านั้น ป้ายหยกนังคุณท่านโกเป็นคนสวมให้กับเธอเมื่อตอนที่เธอกำเนิด เพราะงั้นวัสดุนั่นเป็นของที่หาได้ยากในใต้หล้า ได้ข่าวว่าคุณท่านโกเพื่อหาซื้อวัสดุ คุณท่านโกก็เสียไปกว่าสามร้อยล้าน ดูก็รู้แล้วว่าโกยินนั้นสำคัญแค่ไหนสำหรับคุณท่านโก
ตอนนั้นหลังจากที่โกยินหนีไปกับชายหนุ่มคนนั้น ชีวิตค่อนข้างลำบาก เริ่มแรกชายที่สาบานว่าจะรักโกยินทั้งชีวิตท้ายที่สุดก็ทนบททดสอบที่ยากลำบากของชีวิตไม่ได้ ไม่เพียงแค่ขโมยเงินทองทั้งนั้นของโกยินไป แถมยังขโมยป้ายหยกชิ้นนั้นของเธอไปอีก
ทีแรกเขาคิดจะกลายเป็นเศรษฐีในข้ามคืนด้วยหยกชิ้นนั้น แต่ใครจะไปคิดว่าจะถูกคนที่ร้ายกาจกว่าหรอกอีกทอด คนที่รับซื้อฆ่าเขาทิ้งและแย่งชิงหยกชิ้นนั้นไป จากนั้นจึงขายให้กับนายของเขา ก็คือท่านจวน
ท่านจวนในตอนนั้นมีสัมพันธ์ที่ดีต่อคุณท่านโก เคยได้เห็นป้ายหยกในงานเลี้ยงครบหนึ่งร้อยวันของโกยิน ทีแรกเขาคิดว่าคืนหยกให้กับคุณท่านโก แต่ตอนนั้นคุณท่านโกกลับประกาศพอดี ว่าจะตัดขาดกับโกยิน หากใครพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวกับโกยินต่อหน้าเขาอีก ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับตระกูลโก
ท่านจวนที่ไร้หนทางจึงเก็บป้ายหยกของโกยินเอาไว้ก่อน ไม่คิดเลยว่าวันนี้หลังจากสิบกว่าปีผ่านไป ป้ายหยกชิ้นนี้กลับมีประโยชน์ขึ้นมา
คนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิตจริงๆ!
แน่นอน ว่าตอนนี้โกยินอยู่ที่ไหน ท่านจวนไม่รู้ความเคลื่อนไหวของเธอ ตอนนั้นหลังจากที่โกยินถูกชายคนนั้นหักหลัง ก็กายสาบสูญไปทันที ไม่มีข่าวคราวของเธออีก
ตอนนี้หลี่ต๋าคางและส้าวส้วยมาถึงคฤหาสน์ชานเมืองของท่านจวนแล้ว คฤหาสน์ที่นี่เมื่อเทียบกับที่อยู่ของเขาเมื่อก่อนนี้ที่นี่เล็กกว่ามาก ช่างไม่เข้ากับสไตล์ที่โอ้อวดของท่านจวนเอาซะเลย หลี่ต๋าคางถึงขั้นสงสัยว่าที่นี่เป็นเพียงที่ตงฟางเย่นตั้งใจหลอกลวงเขาเท่านั้น
“เฮีย ผมดูรอบๆ คฤหาสน์นี้ ไม่มีร่องรอยของท่านจวนเลย” ส้าวส้วยตรวจสอบโดยรอบก่อนที่จะรายงานหลี่ต๋าคาง
“เฮีย ที่นี่เป็นเพียงแค่นางตงฟางเย่นหลอกลวงเรา? ที่นี่เล็กจะตาย ตาแก่ท่านจวนนั่นจะอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไง?” โหจื่อจ้องมองคฤหาสน์สามชั้นอย่างรังเกียจ พร้อมกล่าวถามอย่างสงสัย
“เข้าไปหา ถ้าตงฟางเย่นโกหกเรา พวกของตระกูลตงฟางก็จะไม่มีชีวิตอีกต่อไป!” หลี่ต๋าคางรู้สึกว่าตงฟางเย่นไม่มีทางหลอกเขา ยังไงซะหลายสิบชีวิตของตระกูลตงฟางขึ้นอยู่กับเธอ เธอเข้าใจดีว่าผลลัพธ์ของการโกหกจะเป็นยังไง
