สิ่งที่หลี่ต๋าคางทำทั้งหมดนั้นมันอยู่ในสายตาของเขา โดยเฉพาะตอนที่หลี่ต๋าคางรับสายฟ้าฟาดทั้งเก้าแทนเขา หลี่ฝางรู้สึกเหมือนจิตวิญญาณของตัวเองกำลังถูกแผดเผา
เขาพยายามสุดกำลังเพราะอยากจะแย่งสิทธิ์การคุมร่างกายมา แต่กลับทำได้เพียงมองหลี่ต๋าคางรับความเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้
“ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่เหนื่อยเท่านั้นเอง อยากพักสักหน่อย” หลี่ต๋าคางมองหลี่ฝางที่กลับเป็นปกติ พลางยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ หลังจากที่พูดจบเขา ก็สลบคอเอียงไป
หลี่ฝางกอดร่างกายของเขาด้วยความรู้สึกผิดและสงสาร ถ้าไม่ใช่เพราะเขา หลี่ต๋าคางคงจะไม่ต้องปลดผนึก แล้วก็ไม่ต้องมารับสายฟ้าฟาดแทนตัวเอง
และก็เพราะเขา ถึงได้ทำร้ายคนรอบกายให้เข้ามาอยู่ในอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ทุกครั้งที่พวกเขากำลังพบเจอกับอันตรายนั้น หลี่ฝางทำได้เพียงมองอย่างทำอะไรไม่ได้
และในตอนนั้นเอง จู่ๆ บนฟ้าก็มีแสงสีทองสองเส้นสาดลงมา จากนั้นก็มีคนใส่ชุดสีทอง และมีแสงเปล่งประกายออกมาลอยลงมา ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าของหลี่ฝางและหลี่ต๋าคาง
“ใช่เขาไหม？” ชายที่ผมยาวถึงเอวมองหลี่ต๋าคางที่อยู่ในอ้อมกอดของหลี่ฝาง ก่อนจะมองชายที่ใส่หมวกอีกคนพลางถามอย่างไร้อารมณ์
“อือ เขานั่นแหละ” ชายที่ใส่เพียงหมวกนั้นพลิกสมุดไปมา จากนั้นก็มองหลี่ต๋าคางสักพัก พลางตอบและพยักหน้า
หลี่ฝางได้ฟังสิ่งที่ทั้งสองคนคุยกัน ในใจก็เกิดความเกรงกลัวขึ้นมาเป็นอย่างมาก ก่อนจะกอดหลี่ต๋าคางเอาไว้ไม่ปล่อย พลางมองพวกเขาอย่างระมัดระวัง
“พวกคุณเป็นใคร？พวกคุณจะทำอะไร？”
สัญชาตญาณของหลี่ฝางบอกเขา ว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นกำลังจะพาหลี่ต๋าคางไป
หลังจากที่ได้ยินเสียงของหลี่ฝางแล้ว ชายผมยาวก็ปรายตามองเขาเบาๆ ด้วยท่าทีเย่อหยิ่งและไม่แยแส แต่ไม่ได้ตอบคำถามของหลี่ฝาง แต่กลับหันไปถามชายสวมหมวกต่อ
“คนคนนี้เพิ่งจะฝึกจนมีพลังพิเศษไปเมื่อครู่เอง จะพาไปด้วยหรือเปล่า？”
ชายสวมหมวกจ้องหลี่ฝางอยู่หลายนาที จากนั้นก็เปิดหนังสือเล่มนั้นไปมา สุดท้ายก็ส่ายหัว
“สถานการณ์ของคนคนนี้ค่อนข้างพิเศษหน่อยน่ะ อีกอย่างในร่างกายของยังมีอีกคนหนึ่งอยู่ด้วย ตอนนี้อย่าเพิ่งพาเขาไปเลย”
“อ๋อ” หลังจากที่ได้ยินคำตอบของชายสวมหมวก ชายผมยาวก็ตอบอย่างไร้อารมณ์ จากนั้นก็เอี้ยวตัวพลางอยากจะพาคนที่อยู่ในอ้อมกอดของหลี่ฝางอย่างหลี่ต๋าคางไป
หลี่ฝางมองเขาที่ยื่นมือมาหาตัวเอง มือที่กอดหลี่ต๋าคางอยู่นั้นก็รัดแน่นขึ้นมาก
“อย่าเข้ามานะ！หยุดคิดที่จะพาพ่อฉันไปนะ！”
ชายผมยาวเห็นว่าหลี่ฝางไม่ยินยอม เลยขมวดคิ้วโก่งสวยนั้นเล็กน้อย จากนั้นหลี่ฝางเองก็ไม่ได้เห็นท่าทีของเขาอย่างชัดเจน แต่รู้สึกเพียงว่าบนหน้าของตัวเองนั้นเหมือนจะมีขนอะไรพาดผ่านไป จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
หลังจากที่ทำให้หลี่ฝางล้มลงแล้ว ชายผมยาวก็เหมือนจะใช้เวท ที่ทำให้หลี่ต๋าคางที่ไม่ได้สติลอยขึ้นไปบนฟ้า จากนั้นก็ค่อยๆ เดินไปตามแสงนั้น
“อย่าไป！อย่าไปนะ！” เมื่อเห็นหลี่ต๋าคางที่ออกห่างจากตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ หลี่ฝางก็พูดอ้อนวอนด้วยเสียงที่เศร้าใจ
“เขานั้นไม่ได้อยู่บนโลกนี้อยู่แล้ว พวกเราให้เวลาเขามาเป็นสิบปี ตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องพาเขาไปแล้ว”
ชายสวมหมวกที่อยู่ด้านหลังเมื่อได้ยินหลี่ฝางพูดก็หยุดก้าวเดิน จากนั้นก็พูดทั้งๆ ที่ไม่หันหัวมา
“ไม่！” ทั้งๆ ที่ในใจไม่ยอมเป็นอย่างมาก แต่หลี่ฝางกลับทำได้เพียงมองสองคนนั้นพาตัวหลี่ต๋าคางไปตาปริบๆ พลางมองพ่อของตัวเองไปตามแสงนั้น
หลังจากที่พวกหลี่ต๋าคางไปได้ไม่นาน หลี่ฝางก็พบว่าตัวเองนั้นมีกำลังกลับมาเหมือนเดิมแล้ว เขารีบปีนขึ้นมาจากที่พื้น ก่อนจะรีบตามแสงที่ใกล้จะหายไปจากท้องฟ้าแล้ว
แต่ทั้งหมดนั้นมันเหนื่อยเปล่า หลี่ต๋าคางไม่มีวิธีที่จะกลับไปที่โลกอีกแล้ว
“พี่ใหญ่？！คุณเป็นอย่างไรบ้าง？คุณลุงหลี่ล่ะ？ทำไมเขาไม่ได้อยู่กับคุณ？”
หลังจากที่ราฟาเอลส่งพวกฉินวี่เฟยไปที่โรงพยาบาลแล้ว ก็รีบกลับมาที่เดิม แต่ว่าตอนที่เขามาถึงสถานที่นั้น สงครามมันก็จบแล้ว
หลี่ฝางคุกเข่าลงบนสิ่งที่รกยุ่งเหยิง ส่วนหลี่ต๋าคางนั้นกลับไม่อยู่แม้แต่เงา
“ราฟาเอล คุณฆ่าฉันเถอะ！ฆ่าฉันแล้วเรื่องทุกอย่างจะได้จบ！ฆ่าฉันเถอะ！”
หลังจากที่ได้ยินเสียงของราฟาเอล จู่ๆ หลี่ฝางก็จับแขนของเขาพลางร้องด้วยความตื่นตัวเป็นอย่างมาก
คำพูดของเขานั้นทำให้ราฟาเอลตกใจเป็นอย่างมาก ในใจนั้นก็เกิดความรู้สึกไม่ดี “พี่ใหญ่ คุณกำลังพูดบ้าอะไร！มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？คุณรีบบอกฉันมาสิ！”
สถานการณ์ของหลี่ฝางแบบนี้ทำให้ราฟาเอลรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก พลางแอบคาดเดา หรือตอนที่เกิดสงครามนั้น หลี่ต๋าคางแพ้งั้นเหรอ？
นี่มันเป็นไปไม่ได้！หลี่ต๋าคางจะแพ้ได้อย่างไร！
“ไปแล้วล่ะ พวกเขาพาพ่อฉันไปแล้ว……เป็นเพราะฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พ่อฉันเองก็คงไม่ต้องเปิดผนึก ผิงอันเองก็คงไม่ต้องติดร่างแหไปด้วยเพราะฉัน ราฟาเอล คุณให้ฉันตายเถอะ ฉันตายแล้วทุกอย่างก็จะจบ”
ตอนนี้สมองของหลี่ฝางมีแต่ภาพของสองคนที่พาหลี่ต๋าคางไป ตอนแรกเขาคิดว่าพละกำลังของตัวเองแข็งแกร่งพอแล้ว แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าสองคนนั้นกลับไม่มีแรงในการโต้กลับเลย
การโจมตีที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้บวกกับความผิดในใจที่มีอยู่เต็มอก มันทำให้สติของหลี่ฝางหลุดไป สมองของเขาในตอนนี้เอาแต่คิดจะตาย คิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงของทุกคน
แม้ราฟาเอลจะไม่เข้าใจว่าหลี่ฝางกำลังหมายถึงอะไร แต่อย่างน้อยเขาก็บอกว่าหลี่ต๋าคางถูกพาตัวไปแล้ว ซึ่งมันไม่ใช่ข่าวร้ายของคนอื่น
เพียงแค่ยังอยู่ ก็ถือว่ายังมีหวัง
“พี่ใหญ่ คุณลุงหลี่เขาแค่ถูกพาตัวไปเท่านั้นเอง ไม่เป็นไรหรอก พวกเราสามารถพาเขากลับมาได้แน่นอน！คุณมีสติสักหน่อย ตอนนี้คุณลุงหลี่ไม่อยู่แล้ว คุณก็ถือเป็นเสาหลักของพวกเรา ถ้าคุณเองก็พังพินาศไปด้วย พวกเราคงจะจบเห่จริงๆ ！”
ราฟาเอลจับไหล่ของหลี่ฝาง ก่อนจะตะโกนเสียงดังใส่เขา
แต่หลี่ฝางในตอนนี้ได้บล็อกเสียงจากด้านนอกโลกไปแล้ว จะบอกก็ได้ว่าเขาในตอนนี้ไม่เหลือการขบคิดอีกต่อไปแล้ว อารมณ์ก็สติแตกไปแล้วเหมือนกัน
“กลับมาไม่ได้แล้ว คนพวกนั้นแข็งแกร่งเกินไป พวกเราสู้พวกเขาไม่ได้หรอก ราฟาเอล พ่อฉันกลับมาไม่ได้แล้ว ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเอง ต้องโทษฉันที่……”
หลี่ฝางมองราฟาเอลด้วยดวงตาไร้แวว น้ำตาทั้งสองสายก็ไหลออกจากหางตาของเขา ราฟาเอลมองท่าทีของเขาด้วยความสงสารจับใบและโกรธเป็นอย่างมาก
นี่ไม่ใช่หลี่ฝางที่เขารู้จัก แล้วก็ไม่ใช่พี่ใหญ่ที่เขานับถือ
หลี่ฝางที่เขารู้จักนั้นยืนหยัดมาตลอดและไม่เคยคิดยอมแพ้ จะมาพูดเรื่องการยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร？
“หลี่ฝาง！แกมีสติหน่อยนะ！คุณลุงหลี่เขาช่วยชีวิตแกกลับมา ไม่ใช่เพื่อให้แกมาคิดสั้นแบบนี้！ถ้าแกตายแล้ว สิ่งที่คุณลุงหลี่ทำมันก็ไร้ค่าพอดีน่ะสิ！”
“น้าเมี๋ยวเธอต้องการคุณ พี่สะใภ้ทั้งสองต้องการคุณ คุณชายน้อยต้องการคุณ！คุณเป็นแบบนี้แล้วยังจะไม่รู้สึกผิดกับการเสียสละของคุณลุงหลี่กับพวกพ้องเหรอ？！”
เพื่อให้หลี่ฝางมีสติกลับมา ราฟาเอลเลยกัดฟัน ก่อนจะตบไปที่หน้าของเขา
