ความเร็วของหลี่ต๋าคางนั้นคนธรรมดายากที่จะมองตามได้ทัน แต่สำหรับเทพอ้านนั้นกลับไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไรเลย
เพียงแต่ถึงเขาจะเห็นเงาของหลี่ต๋าคาง แต่กลับรับการโจมตีของหลี่ต๋าคางเอาไว้ไม่ได้ เขาที่ถือว่าอยู่เหนือกว่านั้นก็เริ่มเสียเปรียบ เขายากที่จะหลบการโจมตีของหลี่ต๋าคางเสียด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการโจมตีกลับเลย
ทั้งสองไม่ได้ปะทะกันมากมาย หลี่ต๋าคางก็คุมเทพอ้านได้แล้ว เสื้อเกราะทองที่แตกไปแล้วในตอนแรกก็รวบรวมตัวอีกครั้ง ความแข็งแกร่งและความแข็งนั้นมันมากกว่าเมื่อก่อนมากกว่าเท่าหนึ่ง
ไม่ว่าเทพอ้านจะโจมตีอย่างไร ก็ไม่ได้ทำให้หลี่ต๋าคางบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
“เทพอ้าน คุณไม่ควรเลยแม้แต่น้อย ไม่ควรทำลายความคิดของลูกชายฉัน คุณบอกว่าคุณตายไปหลายพันปีแล้ว ยังไม่ยอมอะไรอีกงั้นเหรอ？คุณคิดจริงๆ เหรอว่าตอนนี้ยังเป็นยุคการปกครองของคุณอยู่น่ะ？”
หลี่ต๋าคางใช้มือหนึ่งบีบคอเทพอ้าน ก่อนจะมองเขาพลางพูดด้วยความยโส
เทพอ้านตาแดงเหมือนเลือด อยากจะดิ้นรนแต่ก็หลุดออกจากกรงเล็บเหล็กของหลี่ต๋าคางไม่ได้สักที
เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่มีทางกลับตัวได้แล้ว ในตาของเทพอ้านก็มีแววตาของความโหดร้ายเป็นประกายออกมา จากนั้นก็เห็นเพียงเขารวบรวมพลังแห่งการเขมือบกลืนเอาไว้ที่มือซ้ายทั้งหมด จากนั้นก็ฟาดลงไปที่หน้าอกของหลี่ฝางด้วยความเร็วสูงเป็นอย่างมาก
“เหอะๆ ถ้าฉันจะมีชีวิตต่อไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าลูกชายคุณจะมีชีวิตต่อไปได้！”
เทพอ้านส่งเสียด้วยความโกรธเคืองและไม่พอใจออกมาดังสนั่นฟ้า จากนั้นม่านตาของหลี่ต๋าคางก็เบิกโพลง
ไม่ได้การล่ะ！
เขานั้นอยากจะตายไปพร้อมกับหลี่ฝางงั้นเหรอ！
ท่าทีการฆ่าตัวตายแบบนี้ถ้าอยากจะเข้าไปหยุดนั้นมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ หลี่ต๋าคางก็ยังมีการตอบสนองตามสัญชาตญาณ
ตอนแรกกำลังจับคอของเทพอ้านก็ปล่อยออก จากนั้นก็ล้อมแขนซ้ายของเทพอ้านที่เต็มไปด้วยพลังแห่งการเขมือบกลืนอย่างรวดเร็ว แถมยังฝืนใช้ตัวเองในการรับการโจมตีแทนหลี่ฝางอีกด้วย
เพราะนี่เป็นการโจมตีทั้งหมดของเทพอ้านแล้ว บวกกับระยะที่เข้าใกล้ขนาดนี้ แม้ว่าจะแข็งแกร่งอย่างหลี่ต๋าคาง เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บภายในไม่น้อยเลย
หลังจากที่ใช้กระบวนท่าไปขนาดนี้แล้ว เทพอ้านก็เหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพออย่างเห็นได้ชัดแล้ว ดวงตาก็กลอกตาไปมาทีหนึ่ง หลังจากที่เห็นพวกคนที่นอนกองอยู่ที่พื้นแล้ว เขาก็คิดถึงวิธีหนึ่งขึ้นมาได้ทันที
ช่วงว่างตอนที่หลี่ต๋าคางยังไม่มีแรงฟื้นกลับมานั้น เทพอ้านก็ปล่อยพลังแห่งการเขมือบกลืนของตัวเองอีกครั้ง
ตอนแรกหลี่ต๋าคางคิดว่าเขาอยากจะโจมตีอีกครั้ง ตอนที่กำลังจะป้องกันนั้น แต่กลับพบว่าพลังแห่งการเขมือบกลืนเหล่านั้นมันฟาดลงกับพื้นทั้งหมด
“หยุดนะ！” ตอนที่หลี่ต๋าคางมองเห็นเงาของคนธรรมดาที่นอนอยู่ที่พื้นนั้น ก็เข้าใจสิ่งที่เทพอ้านคิดได้ในทันที
คนพวกนี้เป็นคนธรรมดาหมดเลยนี่หน่า！เมื่อพวกเขาถูกพลังแห่งการเขมือบกลืนเข้าก็ลอยขึ้นเหมือนควัน！
ดูแล้วเหมือนกับว่าเทพอ้านยอมทำอะไรเลวร้าย เพื่อการมีอยู่ของชีวิตเลยนะ
หลี่ต๋าคางไม่มีเวลาคิดเสียด้วยซ้ำ ก่อนจะเปิดเสื้อเกราะสีทองที่ห่อตัวเองอยู่ออก บนหัวของกลุ่มคนนั้นมีเกราะป้องกันขนาดใหญ่ขึ้น พวกคนธรรมดาเหล่านั้นก็ถูกปกป้องเอาไว้ด้านใน
ทั้งๆ ที่เขาเปิดเกราะป้องกันด้วยความรวดเร็วแล้ว แต่ก็ยังมีคนบางส่วนที่ถูกพลังแห่งการเขมือบกลืนของเทพอ้านดูดไป
แต่คนในนั้นรวมไปถึงนัยเหลียงที่เจ็บปวดเป็นอย่างมากแล้วก็ ‘อาซาโทส’ ที่ถูกหลี่ต๋าคางทำร้ายเจียนตายไปเมื่อก่อน
หลังจากที่ดูดพลังที่แข็งแกร่งขนาดนั้นแล้ว เทพอ้านที่ใกล้ตายแล้วในตอนแรกก็ยืนขึ้นอีกครั้ง ในขณะเดียวกันประตูเทพบนหัวเขาเองก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
บรรยากาศมันเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง เมฆฝนบนท้องฟ้าก็มีพายุหมุนขนาดใหญ่เกิดขึ้น สายฟ้าสีทองก็ฟาดลงบนพื้น สายฟ้าใหญ่นั้นทำให้พื้นสั่นสะเทือน
หลี่ต๋าคางเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าเทพอ้านจะทำให้ร่างกายของหลี่ฝางในตอนนี้มาโดนโทณฑ์จากสวรรค์！
“หยุดนะ！สายฟ้าฟาดทั้งเก้านั้นคุณรับไว้ไม่ได้หรอก！” หลี่ต๋าคางในตอนนั้นเองก็เริ่มร้อนรนใจ สายฟ้าฟาดนั้นเป็นสิ่งที่สะอาดบริสุทธิ์จากฟากฟ้า เทพอ้านในฐานะที่เป็นร่างของความน่ารังเกียจ คงจะต้องถูกสายฟ้าฟาดนี้ทำให้ร่างแหลกกระจายแน่นอน
“ฮ่าๆ มาสิ ใส่เข้ามาที่ตัวฉันให้หมดเลย！ของที่ฉันไม่ได้ พวกแกก็อย่าหวังว่าฉันจะได้เลย！”
แต่ว่าเทพอ้านกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย แถมยังอ้าแขนทั้งสองข้างออกจากนั้นก็เอาตัวเองไปอยู่ใต้พายุหมุน พลางตะโกนเสียงดังใส่สายฟ้าฟาดที่กำลังเข้ามา
ความเป็นความตายของเทพอ้านนั้นหลี่ต๋าคางไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่จนปัญญานั้นคือการที่มันกำลังใช้ร่างกายของหลี่ฝางอยู่
หลี่ต๋าคางในฐานะที่เป็นพ่อจะทนเห็นลูกชายของตัวเองตายได้อย่างไรกัน？
บนใบหน้านั้นมีความมั่นใจเปล่งออกมา หลี่ต๋าคางตัดสินใจแล้ว เพียงแค่เขาวาร์ปเข้าไปข้างกายของเทพอ้าน จากนั้นก็ใช้มือทั้งสองข้างกอดตัวของหลี่ฝางเอาไว้ให้แน่น พลางใช้แรงทั้งหมดที่มีในการรวบรวมเกราะป้องกันสีทองที่เกือบสมบูรณ์ออกมาให้ได้
หลังจากที่รวมเกราะป้องกันสำเร็จแล้ว สายฟ้าฟาดอันแรกก็มาถึง จากนั้นก็มีสายที่สองสามสี่ตามมา……
“เหอะๆ ความสัมพันธ์พ่อลูกมันแน่นแฟ้นจริงๆ เลย！เพื่อปกป้องลูกชายของตัวเอง แกถึงกับยอมเสียการฝึกที่ทำมาถึงครึ่งหนึ่งในการรับสายฟ้าฟาดทั้งเก้าแทนเขาเลยงั้นสิ”
ร่างกายของหลี่ฝางในตอนนี้ยังถูกเทพอ้านยึดเอาไว้อยู่ เขามองหลี่ต๋าคางที่กอดหลี่ฝางเอาไว้ไม่ปล่อย ก่อนจะพูดด้วยความเหยียดหยามเป็นอย่างมาก
“หุบปาก！” หลี่ต๋าคางรู้สึกรับไม่ได้เป็นอย่างมาก ถึงแม้สายฟ้าฟาดจะฟาดลงบนเกราะป้องกัน แต่กลับเป็นหลี่ต๋าคางที่ใช้การฝึกถึงครึ่งในการแบกรับมันเอาไว้
ทุกครั้งที่สายฟ้าฟาดลงมา สีของเกราะป้องกันก็มืดลงไป สีหน้าของหลี่ต๋าคางเองก็ซีดลงไปมาก
หลังจากที่สายฟ้าที่แปดฟาดลงมาแล้ว เกราะป้องกันสีทองก็แทบจะมองทะลุได้แล้ว แววตาของหลี่ต๋าคางเองก็เปลี่ยนไปเป็นเฉื่อยชามากขึ้น แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เขาก็ยังกัดฟันแน่นโดยไม่ปล่อยมือ
เพียงไม่นานสายฟ้าที่เก้าก็ฟาดลงมา ตอนที่มันฟาดลงมาบนเกราะป้องกันนั้น เกราะป้องกันก็แตกออกเป็นสะเก็ดดาว หลี่ต๋าคางเองก็ถึงกับอ้วกออกมาเป็นเลือด
ไม่ต้องสงสัยเลย สายฟ้าที่เก้าที่ฟาดลงมานั้นหลี่ต๋าคางรับต่อไปไม่ได้แล้ว
สายฟ้าฟาดยิ่งแรงมากขึ้นเท่าไหร่ ก็หมายความว่าคนที่ฝึกจนมีพลังพิเศษนั้นยิ่งมีความสามารถมากขึ้นเรื่อยๆ สายฟ้าฟาดทั้งเก้าของหลี่ฝางนั้นหลี่ต๋าคางรับได้ถึงแปด นี่มันก็พิสูจน์ได้แล้ว ว่าหลี่ฝางนั้นจะแข็งแกร่งกว่าหลี่ต๋าคางเสียอีก
สายฟ้าสีทองนั้นจุดประกายบนตัวของหลี่ฝาง พลังแห่งการเขมือบกลืนที่ห่อหุ้มตัวของเขาอยู่นั้นกลายเป็นควัน ขนาดในร่างกายของเขาที่มีวิญญาณของเทพอ้านอยู่นั้นยังได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงเลย จากนั้นจึงร้องออกมาด้วยความครวญคราง
ทั้งๆ ที่หลี่ต๋าคางในตอนนี้เหนื่อยอ่อนมากแล้ว แต่เขาก็ยังพยายามใช้แรงที่มีในการกัดนิ้วชี้ของตัวเอง กระชากเสื้อผ้าของหลี่ฝางออก จากนั้นก็ใช้เลือดเขียนบนหน้าอกของเขา
“ไม่！ฉันไม่ยอม！” เมื่อเทพอ้านรู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกผนึกอีกครั้งก็ดิ้นไม่หยุด เขาอยากจะหนีไป แต่มันก็สายเกินไปแล้ว
หลังจากที่หลี่ต๋าคางวาดเส้นสุดท้ายเสร็จ ดวงตาของหลี่ฝางก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ เมฆฝนที่ปิดหนาอยู่ในตอนแรกค่อยๆ เปิดฟ้าสดใสออก ถ้าไม่ใช่ว่าที่พื้นมีสิ่งที่ดูโหดร้ายอยู่ หลี่ต๋าคางคงจะสงสัยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
หลังจากที่ผนึกเทพอ้านแล้ว หลี่ต๋าคางก็หมดแรงแล้วจริงๆ ร่างกายนั้นเอนลงสู่พื้นอย่างโอนเอน หลี่ฝางที่เพิ่งมีสติกลับมาก็บินลงมา ก่อนจะรับหลี่ต๋าคางที่ไม่ค่อยได้สติเอาไว้
“คุณพ่อ！คุณเป็นอย่างไรบ้าง？อดทนหน่อยสิ！” หลี่ฝางมองหลี่ต๋าคางที่สีหน้าซีดเซียว พลางก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ
เขาทำตามที่นัยเหลียงสั่งคือการเอายาปรุงนั้นฉีดใส่ตัวเอง จากนั้นเทพอ้านที่ถูกผนึกแล้วก็ถูกปล่อยออกมา ส่วนจิตวิญญาณของหลี่ฝางนั้นก็ถูกบีบอัดให้เข้าไปอยู่ในมุมเล็กๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะความมีสติของหลี่ฝางนั้นแข็งแกร่ง เขาคงจะหายไปจากโลกนี้แล้วจริงๆ
