นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์

ตอนที่ 236 คนรวย

“พวกเฟร็ดควรจะกลับไปแล้ว” อัลเบิร์ตลุกขึ้นจากโซฟา มองดูท้องฟ้าสีเทานอกหน้าต่างและหาวเขายังคงจําได้ว่าเขามาที่นี้เพื่อพูดคุยกับเฮกเตอร์เกี่ยวกับหัวข้อยา และเมื่อจิตใจของเขาเหนื่อยล้า เขาถูกเอลฟ์ประจําบ้านจัดให้พักผ่อนบนโซฟา

คุณแด็กเวิร์ธเป็นคนดีมาก!

ความรู้สึกที่ปรมาจารย์ปรุงยามอบให้อัลเบิร์ตนั้นไม่เลว และความสามารถในการปฏิบัติต่อเด็กอย่างเท่าเทียมกันนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถทําได้ นับประสาอะไรกับเฮกเตอร์ผู้เป็นปรมาจารย์การปรุงยาที่มีชื่อเสียง.

บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เรียกว่าความรู้ไม่มีการแบ่งแยกดินแดน ลักษณะนิสัย หรืออายุ!

แน่นอน อัลเบิร์ตไม่รู้ว่าเฮกเตอร์จะเป็นเหมือนเขาไหม แต่เหตุผลมากกว่านั้นคืออัลเบิร์ตยอมคืนการ์ดทองให้เฮกเตอร์ แถมอัลเบิร์ตยังเชี่ยวชาญด้านยาด้วยพรสวรรค์ทําให้เฮกเตอร์เพิกเฉยต่ออายุของอัลเบิร์ตโดยไม่รู้ตัวและปฏิบัติต่อเขาโดยตรงในฐานะรุ่นน้องของรุ่นพี่

เฮกเตอร์ยังเป็นอัจฉริยะอีกด้วยเหมือนกัน คนอย่างเขาซึ่งอยู่ในอันดับต้น ๆ ของสาขานี้ หลังจากที่พบว่าอัลเบิร์ตมีความสามารถมากเขาก็เต็มใจที่จะยื่นมือช่วยเหลือเขา เพราะเฮกเตอร์เองก็มีความสามารถมากเช่ นกัน เป็นที่ชัดเจนว่าการพัฒนาการปรับปรุงการประดิษฐ์และการปรุงยาไม่สามารถทําได้โดยเขาเพียงคนเดียว

“อย่างไรก็ตามน้ํายาสมองควายเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ!” อัลเบิร์ตสวมเสื้อคลุมอีกครั้ง ดวงตาของเขาก้มลงมองกล่องยาวข้างโต๊ะที่มีรากแมนเดรกแห้ง ซึ่งเขาขอซื้อจากเฮกเตอร์มาในราคา20เกลเลียน

“ด้วยวิธีนี้จะไม่มีปัญหาอื่น ๆ เกี่ยวกับวัสดุ อย่างไรก็ตาม อักษรรูนโบราณ..” อัลเบิร์ตเปิดแผงทักษะของเขาและใช้เวลาสองสามนาทีเพื่อค้นหาทักษะอักษรรูนจากทักษะมากมายและมันก็ยังห่างไกลจากระดับที่3 ด้วยประสบการณ์มากกว่า 1,800 เดิมอัลเบิร์ตวางแผนที่จะสะสมประสบการณ์อย่างช้าๆโดยอาศัยความสามารถของเขาเองที่จะทะลวงไปสู่ระดับ 3

แต่ดูเหมือนว่าฉันจะรอไม่ไหวแล้ว!

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากทางเดิน

“คุณแอนเดอร์สัน คุณตื่นอยู่หรือเปล่า” เสียงอันแหลมคมของเอลฟ์ประจําบ้านมาจากไม่ไกล

“ฉันตื่นแล้ว” อัลเบิร์ตมองดูเอลฟ์ประจําบ้านที่กังวลเล็กน้อยและยิ้ม: “ขอบคุณที่จะส่งฉันกลับไปที่ปราสาทฮอกวอตส์”

“เป็นเกียรติของผม!” เอลฟ์ประจําบ้านโค้งคํานับอัลเบิร์ตเล็กน้อยแล้วยื่นมือออกมา: “คุณพร้อมหรือยัง”

“พร้อม” อัลเบิร์ตหยิบกล่องขึ้นมา เอื้อมมือออกไปจับมือเอลฟ์ประจําบ้าน แล้วปล่อยให้เขาพากลับไปที่ฮอกวอตส์

การหายตัวของเอลฟ์ประจําบ้านไม่ต่างจากพ่อมดมากนัก หลักการเหมือนกัน แต่เป็นเพราะระบบเวทมนตร์ของเอลฟ์ประจําบ้านทําให้พวกเขาละเลยเวทมนตร์ที่พ่อมดห้ามไม่ให้ใช้การหายตัวได้

พวกเขาปรากฏตัวขึ้นในมุมห่างไกลของฮอกวอตส์ และไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนโผล่ออกมาจากที่

ท้องฟ้าสีเทายังคงกระพือปีกด้วยเกล็ดหิมะขนาดเท่าขนห่าน ข้างนอกมันหนาว อัลเบิร์ตกระชับเสื้อคลุมของเขาทันทีและมองไปทางด้านข้างของเอลฟ์ประจําบ้านที่สั่นเทา “กลับไปเถอะ”

“ลาก่อน คุณแอนเดอร์สัน” เอลฟ์ประจําบ้านหายตัวไปในพริบตา

อัลเบิร์ตมองไปสถานที่ที่พวกเอลฟ์ประจําบ้านจากไปแล้ว และหันกลับมาที่ปราสาท

ไม่นานหลังจากนั้น เขาพบเพื่อนๆในห้องโถง ทั้งสามกําลังคุยกันเรื่องการรวมตัวของสโมสรในวันพรุ่งนี้ท้ายที่สุดในฐานะบิ๊กโฟร์(4ผู้ก่อตั้ง)ของสโมสรการ์ดพ่อมด ทั้งสามคนจะช่วยอัลเบิร์ตให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ในการแบ่งปันความกดดัน

“มาฟังข่าวดีสิ!” เฟร็ดโบกมือให้อัลเบิร์ตที่กําลังเดินมา และเมื่อเขาเดินไปด้านข้าง เขาก็พูดทันทีว่า: “เราได้รวบรวมผู้เข้าแข่งขันแล้ว 32 คน”

“เป็นข่าวดีจริงๆ!” อัลเบิร์ตนั่งถัดจากจอร์จ แทนที่จะหยิบรายชื่อที่ดี จอร์แดนมอบให้ เขาถามด้วยความสงสัย:”ทําไมถึงมีคนเข้าร่วมการแข่งขันเยอะจัง”

“ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนบอกว่านายเป็นคนรวย พวกเขาคิดว่ารางวัลชนะเลิศของเกมจะไม่ขาดเกลเลียนอย่างแน่นอน ดังนั้น..” เฟร็ดยื่นมือไปทางอัลเบิร์ต “นายก็รู้”

“คนรวย?” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะตะลึงและพูดซ้ําๆ เขาคิดว่าคนที่พูดได้แบบนั้นน่าจะเป็นคนที่ได้เกลเลียนมาจากเขาดังนั้นจึงเดาได้ง่ายว่าเป็นใคร 8ใน10คือหนึ่งในพี่น้องตระกูลแม็กโดกัล

อัลเบิร์ตถอนหายใจเบา ๆ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยอารมณ์: “ปรากฎว่าฉันเป็นคนรวยในสายตาของทุกคน!”

“ฉันคิดว่านี่เหมาะนาย” จอร์จยิ้มกว้าง “อย่างน้อยตั้งแต่ฉันโตมา ฉันก็ไม่ได้ใช้เงินตามใจเหมือนนายว่าแต่มีอะไรอยู่ในกล่องในมือนาย”

“รากแมนเดรก” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างสบายๆ

“นายไปเอามาจากไหน” เฟร็ดเปิดกล่องและมองดูเนื้อหา มันเป็นรากแมนเดรกแห้งจริงๆ กล่าวอีกนัยหนึ่งพืชชนิดนี้ไม่ธรรมดารากแมนเดรกในร้านขายยาล้วนผ่านการแปรรูปไม่ใช่รากแท้ๆแบบนี้

“ฉันซื้อมันมาจากคุณแด็กเวิร์ธ” อัลเบิร์ตกระพริบตาและพูดว่า: “ต้องใช้ 20 เกเลียน ฉันจะใช้มันเพื่อสร้างสร้อยข้อมือป้องกันเวอร์ชั่น 2.1 รุ่นใหม่เอี่ยม”

“ฉันคิดว่าพวกเขาพูดถูก นายเป็นคนรวย” เฟร็ดและคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะปิดหน้า เขาใช้เงิน 20 เกลเลียนเพื่อซื้อสิ่งนี้ เพื่อทําสร้อยข้อมือป้องกัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

พวกเราไม่ใช้เงินแบบนั้นกันนะ!

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เคยทําธุรกิจที่ขาดทุน” อัลเบิร์ตปลอบโยนอย่างสบายๆ แม้แต่ของเหลือจากการทําไอเท็มเวทย์มนตร์ก็สามารถใช้ทําอย่างอื่นได้ ท้ายที่สุด รากแมนเดรกเองก็เป็นวัตถุดิบทํายารักษาโรคและอัลเบิร์ตรู้ดีถึงประโยชน์มากมายของรากแมนเดรก เขามีหลายวิธีในการนํารากแมนเดรกกลับมาใช้ใหม่ฉะนั้นมันจะ ไม่มีการเสียเปล่าเลย

“โอ้ เกือบลืมไปเลย ต้องตั้งรางวัลสําหรับอันดับที่ 2 และ 3 ด้วยใช่มั้ย?” จอร์แดนถาม

“ต้องมีรางวัลชมเชยด้วย”เฟร็ดเพิ่ม

“ที่หนึ่งได้รางวัลเป็น10เกลเลียนและการ์ดพ่อมดหนึ่งชุด ส่วนรางวัลที่สองคือบัตเตอร์เบียร์หนึ่งถังอันดับที่สามจะได้รับปากกาขนนกใหม่และไม่มีรางวัลชมเชย”

เฟร็ดและทั้งสามอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน ตอนแรกพวกเขาคิดว่าอัลเบิร์ต จะใช้เกลเลี่ยนแทน แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่า…

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” อัลเบิร์ตสังเกตเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของเฟร็ดและถาม

“เปล่าๆ”

“แต่นายหมายถึงอะไรโดยการ์ดพ่อมด?”

“การ์ดที่เราต้องการขายในอนาคต!” อัลเบิร์ตอธิบายว่า: “เราจะขายการ์ดชุดแรกในอนาคตจากนั้นให้ผู้เล่นได้รับซองการ์ดด้วยวิธีอื่น การ์ดในซองการ์ดจะแตกต่างกัน และจํานวนการ์ดมีจํากัดตัวอย่างเช่นของมีค่าการ์ดดัมเบิลดอร์เป็นการ์ดหายากและจํานวนจํากัดที่ 1,000ใบซึ่งหมายความว่าการ์ดดัมเบิลดอร์ของแท้ทั้งหมดมีเพียง 1,000 และจะมีตัวอักษรการ์ดแท้อยู่ใต้การ์ดเป็นป้องกันการปลอมแปลงส่วนแผนต่อไปฉันต้องเก็บเป็นความลับจากพวกนายในตอนนี้”