“โอ้…!”
“มีคนเยอะแยะเลย!”
“ผู้ชายคนนั้นแปลงร่างเป็นมอนเตอร์ได้!”
“เขายกได้ยังไง!?”
“เธอพ่นไฟออกมา!”
ความประหลาดใจของอีแวนส์ สามารถได้ยินได้แม้จะอยู่ห่างออกไปไกลถึงหนึ่งไมล์ ขณะนี้เขากำลังถูกเจอรัลด์และกลุ่มของเขาพาเดินทางไปที่สำนักงานของอาจารย์ใหญ่
ทุกๆอย่างเป็นสิ่งใหม่ในสายตาของอีแวนส์ เพราะที่ที่เขาจากมาที่นั่นมีเพียงภูเขาของซากของสิ่งต่างๆและขยะ ในบางครั้งก็จะมีผู้ควบคุมระบบเดินผ่านมาให้เห็นบ้าง และทุกครั้งที่เขาเห็นเขาก็อดทึ่งไม่ได้ เขาคิดอยู่เสมอว่ามันจะน่าทึ่งแค่ไหน ถ้าเขาสามารถเป็นเหมือนกันได้
และตอนนี้เขามีโอกาสที่จะเป็นเหมือนผู้ควบคุมระบบที่เขาเคยพบเจอแล้ว
กลุ่มของเจอรัลด์มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของพวกเขา ขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่เด็กโง่ที่สกปรกตรงหน้าพวกพวกเขา ซึ่งบางคนกำลังจะหัวเราะ แต่เจอรัลด์เหลือบมองไปที่พวกเขาก่อนที่พวกเขาจะทำเช่นนั้น
นักเรียนทุกคนที่พวกเขาเดินผ่านไปล้วนมีสายตาที่สงสัย และสับสน
‘ทำไมถึงมีขอทานในสถาบัน?’ พวกเขาทั้งหมดคิดแบบนั้น บางคนต้องการเข้าใกล้อีแวนส์ ไม่ว่าจะอยากถามเขาว่าเขาเป็นใคร หรือต้องการขอให้เขาออกไปจากสถานที่ แต่ทันทีที่พวกเขาเห็นกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังเขาพวกเขาก็หันไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ อีแวนส์!”
เจอรัลด์ตะโกนเรียกความสนใจของอีแวนส์ที่ตื่นตระหนกอย่างรวดเร็ว
“…ครับ!?”
“ไปกันเถอะ อาจารย์ใหญ่กำลังรอเราอยู่”
เจอรัลด์โบกมือเรียกอีแวนส์ให้เดินตามพวกเขาไป
“นายสามารถมองได้มากเท่าที่นายต้องการ เมื่อนายเข้าเรียนในสถาบัน”
เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินเช่นนี้อีแวนส์ก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างรวดเร็ว เขาเดินตามเจอราลด์และกลุ่มของเขาอีกครั้ง กลุ่มของเจอรัลด์หัวเราะด้วยความชอบใจและเอามือปิดปากของพวกเขาไว้ ทำให้ได้ยินเสียงอู้อี้จากพวกเขาอย่างเงียบๆ
และอีกครั้ง…อีแวนส์เดินตามกลุ่มของเจอรัลด์เข้าไปข้างในจนกระทั่งพวกเขามาถึงบริเวณลานกว้างซึ่งมีแท่นหินอยู่ตรงกลางเหมือนเป็นเวทีเล็กๆ
“นี่…?”
อีแวนส์สับสน
“…อาจารย์ใหญ่อยู่ที่ไหนหรอ?”
เขาพูดขณะที่หันหน้าไปทางเจอรัลด์
“โอ้ เดี๋ยวเขาจะมาที่นี่”
เจอรัลด์เผยรอยยิ้มที่อบอุ่นอีกครั้ง
“ทำไมนายไม่ปีนขึ้นไปบนเวที เพื่อให้อาจารย์ใหญ่ได้เห็นนาย เมื่อเขามาที่นี่”
เจอรัลด์ชี้ไปที่เวที
“หืม?”
อีแวนส์เอียงศีรษะ
“ใช่ นายต้องผ่านการทดสอบก่อนจึงจะสามารถลงทะเบียนได้”
เจอรัลด์เหยียดมือ
“เอากระสอบของนายมาให้ฉัน นายไม่จำเป็นต้องใช้มันที่นี่”
“โอ…โอเค”
ในตอนแรกอีแวนส์ลังเล แต่เจอรัลด์เป็นคนช่วยเขาตั้งแต่แรกเขาก็ยื่นกระสอบให้กับเจอรัลด์ จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนลานกว้าง เขามองไปรอบๆและสิ่งที่เขาเห็นคือที่นั่งว่างๆรอบตัวเขา
เขาหลับตาลงขณะจินตนาการถึงผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์ และเรียกชื่อเขา
อีแวนส์! อีแวนส์! อีแวนส์!
เขาสงสัยว่าระบบของเขาจะให้พลังแบบไหนแก่เขา มันจะทำให้เขากลายร่างเป็นมอนเตอร์ขนาดยักษ์ได้หรือไม่? เขาจะสามารถพ่นไฟได้เหมือนอย่างที่เห็นก่อนหน้านี้หรือเปล่า? หรือจะสามารถยกของที่หนักกว่าเขาได้ร้อยเท่า?
อีแวนส์ส่ายหัว ไม่สำคัญว่าระบบจะให้พลังอะไรแก่เขา แต่ตราบเท่าที่เขาสามารถหลบหนีจากสถานที่ที่เขาเรียกว่าบ้านได้ ตราบใดที่เขาสามารถหนีจากเงื้อมมือของพ่อของเขาได้ พลังใดๆก็ดีทั้งนั้น
อีแวนส์หายใจเข้าลึกๆอีกครั้งในขณะที่เขาลืมตา
“เอ่อ คือเมื่อไหร่อาจารย์ใหญ่จะมาถึง…”
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อบอุ่นใต้เท้าเปล่าของเขา และในไม่ช้ามันก็อุ่นขึ้นและอุ่นขึ้น
“อ๊ะ!”
อีแวนส์อดไม่ได้ที่จะกระโดดออกจากตรงนั้น ในขณะที่ความอบอุ่นใต้เท้าของเขาทวีความรุนแรงขึ้น แต่ทันทีที่เท้าของเขาเหยียบลงบนแท่นอีกครั้ง ผิวหนังของเขาก็เหี่ยวทันทีเนื่องจากอุณหภูมิที่สูงมาก
“อ๊าาาาาา!”
อีแวนส์คุกเข่าบนพื้น ความเจ็บปวดกระจายไปที่แขนของเขาเช่นกัน แต่ไม่นานแท่นเดือดก็เย็นลง ร่างกายของอีแวนส์พยายามคลานออกไปจากเวทีโดยสัญชาตญาณ
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะลงจากเวทีวิสัยทัศน์ของเขาก็เปลี่ยนไป
เขารู้สึกเจ็บที่แก้มของเขามันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยเหมือนกับในตอนที่พ่อของเขากำลังทุบตีเขา ภาพเหล่านั้นปรากฏขึ้นมาในความคิดของเขาอีกครั้ง เขากลิ้งไปบนลานกว้างและกลับไปที่จุดศูนย์กลางอีกครั้ง
“อะไร…เกิดอะไรขึ้น…”
อีแวนส์พูดติดอ่างอย่างอ่อนแรงขณะที่เขามองไปที่เจอรัลด์
และที่นั่นความอบอุ่นบนรอยยิ้มของเจอรัลด์ก็หายไปหมดแล้วแทนที่ด้วยความชั่วร้าย
“ขอโทษทีนะ…”
เจอรัลด์หัวเราะเบาๆในขณะที่เขาปล่อยหมัดใส่อีแวนส์
“…เราต้องการหุ่นฝึกหัดพอดีเลยหนะ”
