สถาบันสำหรับผู้มีพรสวรรค์และผู้ควบคุมระบบ หรือเรียกสั้นๆว่า สถาบันการศึกษาระบบ เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความหวังและความฝันสำหรับฮีโร่ นักสำรวจ และผู้นำระดับโลกในอนาคต
พวกเขาก่อตั้งขึ้นเมื่อหนึ่งพันปีก่อน หนึ่งในประเทศที่รอดชีวิตจากภัยพิบัติประตูมิติ หนึ่งในนั้นคือ NYSA, สถาบันศึกษาระบบนิวยอร์ค
เป็นอีกครั้งที่อีแวนส์ยืนอยู่หน้าประตูเข้าสู่สถาบันการศึกษา แต่คราวนี้เขาไม่ได้ใส่ผ้าขี้ริ้ว และแบกกระสอบฟางอีกต่อไป แต่เขาสวมเครื่องแบบของสถาบัน และกระเป๋าที่สมาคมนักสำรวจจัดหาให้ ไม่มีเครื่องแบบที่ขนาดพอดีกับเขา ดังนั้นเขาจึงต้องใส่เครื่องแบบที่เล็กที่สุดที่สถาบันมีให้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ใหญ่เกินไปสำหรับเขาอยู่ดี
แต่เขาไม่ได้รังเกียจ เครื่องแบบอาจเป็นผ้าห่มฝ้ายสำหรับเขา นี่คือเสื้อผ้าที่หรูหราที่สุดที่เขาเคยสวมใส่ในชีวิตของเขา…และเขาสวมมันตั้งแต่เมื่อวานนี้
ถ้าไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กของเขาแอนเดรียบอกเขาว่าต้องซักเสื้อผ้าแล้วละก็ เขาคงไม่ถอดมันออกแม้แต่ครั้งเดียว เขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เขาไม่ได้ใช้ระบบของเขาอีกเลย เพราะมันทำให้เขารู้สึกแย่ในสองสามครั้งที่เขาใช้มัน เขาหวังว่าสถาบันจะช่วยเขาในเรื่องนั้นได้
แอนเดรียต้องการตัดผมของเขา เนื่องจากมันปกปิดใบหน้าด้านขวาของเขาอย่างเต็มที่ แต่เขาปฏิเสธ เขาไม่ต้องการให้คนเห็นแผลเป็นที่ซ่อนอยู่ในนั้น
นักเรียนคนอื่นๆที่เข้ามาในสถาบันกำลังมองอีแวนส์ราวกับว่าเขาเป็นแมวที่หลงทาง เนื่องจากเขาได้รับความสนใจจากนักเรียนด้วยการยืนอยู่ตรงกลางลานกว้าง ทหารยามสถาบันคนหนึ่งจึงเดินเข้ามาหาเขา
“มีปัญหาอะไรเหรอ?” ทหารยามพูดขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าอีแวนส์
อาการมึนงงของอีแวนส์หายไปอย่างรวดเร็ว เนื่องจากการมองเห็นของเขาถูกปิดกั้นโดยทหารยาม เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นเพียงทหารยามที่ผลักเขาเมื่อวันก่อนมองมาที่เขาด้วยสีหน้าสงสัย
…ทหารยาม…จะฟาดเขาด้วยด้ามดาบอีกครั้งหรือไม่?
“หืม นายเป็นนักเรียนใหม่เหรอ”
แต่ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของอีแวนส์ดูเหมือนว่าผู้คุมจะจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยื่นกระดาษแผนที่ให้เขา
“นายตรงไปที่หอประชุมสำหรับปฐมนิเทศของนักศึกษา การปฐมนิเทศกำลังจะเริ่มต้นขึ้น”
ทหารยามกล่าว บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญหรืออาจจะเป็นการเล่นของชะตากรรม แต่อีแวนส์ที่ปลดล็อกระบบของเขา ไม่สามารถคิดถึงเรื่องอะไรได้ เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกของชั้นเรียนสำหรับนักศึกษาใหม่ในปีนี้
อีแวนส์อดไม่ได้ที่จะเหล่ตาไปมองทหารยาม ขณะที่เขาคว้าแผนที่จากทหารยาม ทหารยามจำเขาไม่ได้จริงๆ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก บางทีมันอาจจะดีกว่าด้วยวิธีนี้ เพราะเขาต้องการเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด
หวังว่าเจอรัลด์และกลุ่มคนพาลของเขา จะไม่สามารถจำเขาได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้ เนื่องจากเขายังไม่ได้เรียนรู้วิธีการใช้ระบบของเขาอย่างเต็มที่
“…โอ้ขอบคุณมาก”
อีแวนส์พูดกับทหารยามก่อนจะก้าวเข้าไปในสถาบันทันที
ตอนนี้เขาเหลือปัญหาเดียว เขาจะต้องไปที่ไหน
เขาไม่สามารถอ่านสิ่งที่อยู่บนแผนที่ได้ และแผนที่นี่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขามากนัก เพราะแผนที่นี้มีขนาดใหญ่เท่าครึ่งตัวของเขาเลยทีเดียว
อีกครั้งเขาดูเหมือนแมวหลงทางและนักเรียนคนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปมาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก
“นาย…เป็นนักเรียนใหม่ด้วยเหรอ?”
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีที่เขาพยายามดูแผนที่ และล้มเหลวอยู่ตลอดเวลา เขาก็ได้ยินเสียงและรู้สึกว่ามีนิ้วแตะที่ไหล่ของเขาจากด้านหลัง
นักเรียนหญิงคนหนึ่งที่สวมแว่นทักทายเขา
“นายเป็นนักเรียนใหม่ด้วยหรือเปล่า”
เธอถามซ้ำขณะที่อีแวนส์มองมาที่เธอ อย่างไรก็ตามนักเรียนหญิงคนนี้สามารถช่วยเขาได้แน่ๆ แต่เธอเบิกตากว้างเมื่อเธอเห็นใบหน้าของอีแวนส์
เขาดูผอมเกินไปและยังเด็กเกินไปที่จะเป็นนักเรียนใหม่…เธอเข้าใจผิดจริงหรือ? แต่ก่อนที่เธอจะได้ข้อสรุปเพิ่มเติมอีแวนส์ก็เปิดปากของเขา
“…ครับ?”
เขาพูดขณะที่เขากลอกตาไปทางนักเรียนหญิง
“อ๊ะ!”
นักเรียนหญิงปรบมือ
“งั้นเราไปด้วยกันไหม?”
“ไปด้วยกันเหรอ”
อีแวนส์ขมวดคิ้วมากขึ้น
“อื้ม”
นักเรียนหญิงพยักหน้า
“ตอนนี้มันสายแล้ว และมันคงจะอึดอัดน่าดู ถ้าฉันเข้าไปคนเดียวในหอประชุม เนื่องจากเราทั้งคู่มาสาย อย่างน้อยความสนใจก็จะแบ่งกันระหว่างเราสองคน”
เธอพึมพำขณะที่เธอดันแว่นตาของเธอ
“เอ่อ…ฉัน”
อีแวนส์ถอยห่างออกไปเล็กน้อย เนื่องจากความรู้สึกแปลกๆที่นักเรียนหญิงเปล่งออกมา มัน…โอเคไหมที่จะเชื่อใจเธอ? ครั้งสุดท้ายที่มีคนนำทางเขาในสถาบันเขาถูกทำร้ายจนเกือบตาย
มีอะไรจะบอกว่าผู้หญิงที่ดูว่านอนสอนง่ายคนนี้จะไม่ทำแบบเดียวกันกับเขา? แต่มันไม่เหมือนกับว่าเขามีทางเลือกใดๆเขายังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี
นอกจากนี้เขาได้ปลดล็อกระบบของเขาแล้ว เขามั่นใจว่าเขาสามารถใช้งานได้หากผู้หญิงคนนี้โจมตีเขาจากด้านหลัง เขาพยายามที่จะตัดสินใจ
“นี่…?”
เมื่อเห็นอีแวนส์หลงทางในโลกของตัวเอง ทันใดนั้นนักเรียนหญิงก็อดไม่ได้ที่จะโบกมือเธอไปที่ดวงตาของเขา
อีแวนส์มองไปที่นักเรียนหญิงคนนั้นตรงๆก่อนจะพูดในที่สุดว่า
“ถ้าอย่างนั้น…โปรดนำทางฉันไปที”
นักเรียนหญิงพยักหน้าขณะยิ้มเล็กน้อย
“ฉันชื่อเบียทริซ…ชื่อของนายล่ะ?”
“…อีแวนส์”
อีแวนส์หยุดชั่วคราว
“แวนส์…เธอเรียกฉันว่าแวนส์”
“หืม…โอเคแวนส์”
เบียทริซพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่หอประชุมโดยมีแวนส์ตามหลังเธอไปไม่กี่เมตร
และเป็นจริงตามความคาดหวังของเบียทริซ พวกเขากลายเป็นจุดรวมความสนใจของนักเรียนใหม่ที่อยู่ในหอประชุมทันทีที่เปิดประตู จากนั้นทั้งสองก็รีบหาที่ว่างที่สามารถนั่งได้ แต่นักเรียนส่วนใหญ่ก็บ่นขณะที่ทั้งสองเดินไปตลอดทาง
“ขอโทษ ขอโทษ”
เบียทริซโค้งคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่าขณะที่เธอเหยียบเท้าของนักเรียนใหม่คนอื่นๆ
แวนส์และเบียทริซอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน และถอนหายใจในที่สุดพวกเขาก็หาที่นั่งได้สำเร็จ
“สวัสดีผู้ควบคุมระบบรุ่นเยาว์”
และทันทีที่พวกเขานั่งลงที่ที่นั่งของพวกเขา เสียงก็ดังก้องไปทั่วทั้งหอประชุม มันไม่ได้ดัง แต่ราวกับว่าเสียงนั้นกำลังพูดอยู่ตรงหน้าพวกเขา
‘…โอ้ นี่ก็เป็นสกิลเหมือนกันหรือเปล่า ‘แวนส์คิดในขณะที่เขามองไปรอบๆหอประชุม จากนั้นเขาก็มองไปยังชายหัวโล้นที่เดินไปที่กลางเวที
“ก่อนอื่นฉันอยากให้พวกคุณทุกคนเรียกหน้าต่างระบบของคุณขึ้นมา”
ชายหัวโล้นพูดขณะที่เขาชี้ฝ่ามือขึ้นไปในอากาศ
ทันทีที่เขากล่าวเช่นนี้ นักศึกษาทุกคนก็ชี้ฝ่ามือขึ้นไปในอากาศเช่นกัน แวนส์หายใจเข้าลึก ๆ นี่เป็นครั้งที่ 2 เท่านั้นที่เขาจะเปิดหน้าต่างระบบของเขา
ดังนั้นด้วยการแสดงออกที่ตื่นเต้น เขาจึงปล่อยลมหายใจและยกฝ่ามือขึ้น
‘หน้าต่างของระบบ’ เขากระซิบในใจ
ตัวอักษรลอยอยู่ตรงหน้าเขา เขายังอ่านคำศัพท์ไม่ออก แต่มีสิ่งหนึ่ง…มันเป็นความรู้สึกลึกลับที่ทำให้เขาเข้าใจมันราวกับว่าคำพูดนั้นกำลังอธิบายให้เขาฟังในจิตใจของเขา มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดและลึกลับอย่างแท้จริง
อย่างไรก็ตามความสนใจของเขาก็ถูกจับโดยหน้าต่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
[รวบรวมวิญญาณ: 1]
มันเป็นหน้าต่างเล็กๆที่มีกล่องอยู่ และในกล่องใบหนึ่งมีสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเปลวไฟสีดำที่เต้นผิดจังหวะ
แวนส์อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น ขณะที่เขาค่อยๆชี้นิ้วไปยังเปลวไฟที่ริบหรี่
และทันทีที่เขาทำเช่นนั้นเปลวไฟสีดำก็ดิ้นเหมือนหนอน และในไม่ช้ามันก็เปลี่ยนรูปแบบไปอย่างรวดเร็วทำให้สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นแขนขาเติบโตขึ้น
และแล้ว…มันก็เป็นรูปร่างของผู้ชาย
ผู้ชายที่แวนส์คุ้นเคยเป็นอย่างดี สีหน้าตื่นเต้นของแวนส์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาจำภาพเงาของเปลวไฟสีดำได้
