“…”
“…”
“…”
แวนส์จ้องกำแพงมาเกือบ 30 นาทีแล้ว ปัจจุบันแวนส์อยู่ในบ้านของคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัวตั้งแต่เมื่อวันศุกร์
เขารออยู่ที่นี่สักพักแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครมาถึง มีเหตุการณ์บางอย่างที่เขาไม่รู้หรือเปล่า?
คงจะดีถ้าเขารออยู่คนเดียว แต่…วิคตอเรียมาถึงหลังจากเขา 5 นาที…และทันใดนั้นเธอก็นั่งข้างๆเขา มีโซฟาว่างอีกสองตัวในห้อง แต่เธอก็มานั่งข้างๆเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง
แวนส์กล่าวทักทาย แต่วิคตอเรียมองไปที่เขา และพยักหน้า หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่กำแพงโดยไม่ได้พูดอะไรกับแวนส์ มันเป็นสถานการณ์ที่แวนส์ค่อนข้างอึดอัดใจ
ความเงียบมันไม่ได้ทำให้แวนส์ง่วงนอน แต่เขาก็ไม่สามารถผ่อนคลายได้เมื่อมีคนอื่นอยู่ที่นี่ เขายังคงได้ยินเสียงกระซิบในบ้านของเขานับตั้งแต่รอยสักขนนกถูกฝังไว้ที่หลังของเขาทำให้เขานอนหลับไม่สนิท
ตอนนี้แวนส์ค่อนข้างเข้าใจผู้คนจากคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัวเล็กน้อย พวกเขาไม่สามารถปิดทักษะส่วนใหญ่ได้ทำให้ค่าพลังงานของพวกเขาอยู่ในระดับต่ำสุดเสมอ ตอนนี้แวนส์กลัวว่าเขาจะเป็นเหมือนชาร์ตเมื่อเขาขึ้นไปเป็นนักเรียนปี 3 โดยที่เขามีถุงใต้ตาปกปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง
แวนส์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความคิด ลมหายใจของเขาดังก้องไปทั่วห้องที่เงียบงัน จากนั้นเมื่อถึงหูของวิคตอเรียในที่สุดเธอก็หันหน้าไปทางแวนส์
“คนอื่นอยู่ไหน”
และเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เขาลงทะเบียนเรียน วิคตอเรียเป็นคนเริ่มพูดกับเขา แวนส์กระพริบตาหลายครั้งเนื่องจากบทสนทนาที่ไม่คาดคิด แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ตอบวิคตอเรียเพื่อที่จะไม่ทำให้มันหยาบคาย
“ฉันไม่รู้” แวนส์ส่ายหัว
“พวกเขาอยู่ที่นี่เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว”
“หรอ…” วิคตอเรียพยักหน้า
“…ใช่” แวนส์ก็พยักหน้าเช่นกัน
และเป็นอีกครั้งที่ความเงียบเข้ามาในห้อง เวลาผ่านไป 30 นาทีและความเงียบก็ยังคงไม่ถูกทำลายขณะที่ทั้งสองจ้องมองไปที่กำแพงโดยไม่แม้แต่จะสบตากัน
แต่ในที่สุดเสียงฝีเท้าก็เข้ามาที่หูของพวกเขา
“อ้าวมีคนมาแล้วเหรอ”
คุณเอลตันเดินออกมาจากชั้น 2 ของคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัว
“กี่โมงแล้ว” เธอเอียงศีรษะ
“5:30 น.” แวนส์พูดขณะที่เขาเหล่ตา คุณเอลตันอยู่ที่นี่ตลอดเวลาเลยงั้นหรอ? แล้วทำไมเธอถึงลงมาตอนนี้?
“ฉันเข้าใจแล้ว” คุณเอลตันหายใจขณะที่เขานั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้าพวกเขา
“…”
และความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง
แวนส์เป็นคนเงียบๆและไม่ชอบพูดมากขนาดนั้น แต่นี่เป็นเรื่องแปลกที่เขาคิด เกิดอะไรขึ้นที่นี่? ชาร์ตและเฟรดอยู่ที่ไหน และคนที่เหลือของคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัวไปไหนกันหมด เกิดอะไรขึ้น? น่าจะมี 10 คนอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรอ?
ในที่สุดแวนส์ก็ไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไปในขณะที่เขาถอนหายใจ
“ตอนนี้พวกเราไม่มีเรียนเหรอ?” เขาพูด
“เรียนสิ” คุณเอลตันมองเขาตรงๆและตอบอย่างรวดเร็ว
“นายต้องการทำอะไรล่ะ” จากนั้นเธอก็พูด
“…อะไรนะ” แวนส์กระพริบตาอีกครั้งด้วยความไม่เชื่อ ทำไมเขาถึงเป็นคนตัดสินใจ? จากนั้นเขาก็มองไปที่วิคตอเรียซึ่งกำลังมองมาที่เขาเช่นกัน
“…”
“ฉันกลืนคริสตัลไปแล้ว” จากนั้นเขาก็พูดห้วนๆ ขณะที่เขาจ้องมองกลับไปที่มิสเอลตัน
เมื่อได้ยินสิ่งนี้วิคตอเรียซึ่งดูเหมือนไม่มีอารมณ์ใดๆบนใบหน้าของเธอ ตอนนี้เบิกตากว้างเมื่อมองไปที่แวนส์ คิ้วของเธอก็ขมวดลงเล็กน้อย
“ตามฉันมา” มิสเอลตันพูดขณะที่เธอลุกขึ้นจากโซฟา
“เด็กคนนี้น่าสนใจจริงๆใช่ไหม”
นี่คือสิ่งที่เป็นอยู่ ซึ่งแตกต่างจากประเภทระบบอื่นๆประเภทเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่มีอะไรบอกได้ว่าใครสามารถทำอะไรได้บ้าง ดังนั้นบทเรียนมักจะเป็นการพูดคุยเรื่องส่วนตัวมากกว่า แวนส์คิดว่ายังงั้น
“เธอผู้ให้กำเนิดปีศาจมากับพวกเรา” มิสเอลตันพูดขณะที่เธอแสดงท่าทางให้วิคตอเรียตามพวกเขาไป
‘…อะไรนะ’ แวนส์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
‘ฉันคิดว่ามันควรจะเป็นการบรรยายแบบตัวต่อตัว?’
แต่ถึงกระนั้นเนื่องจากมิสเอลตันเป็นผู้สอนเขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้ ดังนั้นพวกเขาจึงเดินลึกเข้าไปในบ้าน แต่แทนที่จะพาพวกเขาไปยังห้องก่อนหน้านี้ที่มิสเอลตันทดสอบแวนส์ พวกเขาถูกพาออกไปข้างนอกที่สนามหลังบ้าน
‘…ที่นี่มีสวนหลังบ้านด้วยเหรอ?’
จากนั้นแวนส์ก็ไปที่ส่วนท้ายสุดของสนามหลังบ้านโดยมีมิสเอลตันและวิคตอเรียอยู่หน้าประตู
“เอาเลย!” มิสเอลตันตะโกนขณะที่เธอซ่อนตัวอยู่ด้านหลังวิคตอเรีย
“อะไร” แวนส์รู้สึกสับสนอย่างที่สุด
“กลืนคริสตัลลงไปสิ!”
“อะไรนะ!?” แวนส์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น
“ฉันจะไม่ระเบิดหรอไง!?”
วิคตอเรียซึ่งอยู่ระหว่างแวนส์และมิสเอลตันส่ายหัวซ้ำๆขณะที่เธอมองแวนส์ตรงเข้ามาในตาราวกับจะบอกว่าอย่าทำ
“แต่นายเพิ่งบอกว่านายกลืนไปแล้ว!” มิสเอลตันเอนศีรษะของเธอเหนือไหล่ของวิคตอเรีย
“ไม่ต้องกังวล”
“…” แวนส์หรี่ตา แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้า
“… โอเค” ถ้าเขาจะลองตอนนี้ก็อาจอยู่ภายใต้การดูแลของอาจารย์ นอกจากนี้เธอยังสามารถรักษาเขาได้หากมีอะไรผิดพลาด
ดังนั้นด้วยการถอนหายใจลึกๆแวนส์หยิบกระเป๋าของเขาขึ้นมา และหยิบคริสตัลใสออกมาหนึ่งอัน จากนั้นเขาก็เช็ดมันเล็กน้อยและอมไว้ในปากของเขา
อย่างไรก็ตามเขาลังเลมากที่จะกลืนมันลงไป
“เนื่องจากนายเคยกินไปแล้ว และมันไม่ระเบิดนั่นหมายความว่านายจะปลอดภัย!” มิสเอลตันเกาหัวเธออีกครั้งจากด้านหลังวิกตอเรีย
เมื่อได้ยินคำพูดของมิสเอลตันแวนส์ก็กลืนคริสตัลลงคอ
“อืม…นายอาจจะไม่ระเบิด!” มิสเอลตันกล่าวเสริมทันทีที่คริสตัลอยู่ในท้องของแวนส์แล้ว
“…อะไรนะ!?” แวนส์เบิกตากว้าง
“แต่คุณบอกว่าปลอดภัย…”
ก่อนที่แวนส์จะพูดจบ เขารู้สึกว่าภายในท้องของเขาร้อนขึ้นราวกับว่ามันมีอะไรเดือดอยู่ข้างในท้องของเขา
“!!!” แวนส์เริ่มตกใจเพราะเขาไม่รู้สึกอะไรเช่นนี้เมื่อเขากลืนคริสตัลสีเหลืองเข้าไปเมื่อสัปดาห์ก่อน
“นายกำลังจะระเบิด!” มิสเอลตันกรีดร้องขณะที่เธอซุกอยู่หลังวิคตอเรียซึ่งตอนนี้เธอหลับตาลงขณะที่ศีรษะของเธอเอียงไปทางด้านข้างเล็กน้อย
เมื่อได้ยินเช่นนั้นแวนส์ก็เปิดใช้งานทักษะ [การรับรู้เวลา] ของเขาอย่างรวดเร็ว
‘บ้าเอ้ย นี่เป็นความผิดพลาด! ‘ความคิดของแวนส์ตกอยู่ในความโกลาหล
แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็สงบลง
‘ฉันโง่มาก’ เขาคิดก่อนจะใช้ทักษะเพิ่มความเร็วของเขาทันที ความร้อนจากท้องของเขาก็สลายไปอย่างรวดเร็ว
[ได้รับค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น 15 หน่วย]
ตามด้วยข้อความที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขา ดูเหมือนว่าคริสตัลใสจะมีค่าประสบการณ์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
หลังจากยืนยันว่าความรู้สึกร้อนในท้องของเขาไม่มีอีกต่อไปเขาก็ปิดทักษะของเขา
เขามองไปที่ผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา วิคตอเรียยังคงหลับตา ขณะที่มิสเอลตันแอบมองอยู่บนไหล่ของเธอ
“นายยังหายใจอยู่นะ!? ใช่!? ใช่ไหม!” มิสเอลตันรีบกระโดดออกมา
“เรากำลังจะรักษานาย แต่ดูเหมือนนายจะสงบลงแล้ว!”
วิคตอเรียที่ได้ยินคำพูดของมิสเอลตัน รีบลืมตาและหันไปมองแวนส์ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอกก่อนจะกลับไปที่สีหน้าไร้อารมณ์ตามปกติ
“น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ!” มิสเอลตันรีบวิ่งไปหาแวนส์ และแตะเขาไปทั่วร่างกาย
“เขาน่าสนใจมากเลย เธอไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
“นายเป็นอะไรกันแน่” มิสเอลตันเหล่ตาของเธอ ขณะที่เขาจ้องแวนส์ตรงๆ
“เธอเคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนหรือเปล่า” จากนั้นเธอก็พูดขณะที่เธอมองไปที่วิคตอเรีย
“ไม่” วิกตอเรียพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
“ดีดี” มิสเอลตันถอนหายใจขณะตบไหล่ของแวนส์
“เก็บเรื่องนี้ไว้ระหว่างเราและอย่าบอกใครอีก” อย่าบอกใครอีก?
“แล้ว…คุณพาวิคตอเรียมาทำไม”
