อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาแวนส์ยังคงติดอยู่ในสวนหลังบ้านซึ่งรายล้อมไปด้วยสิ่งมีชีวิตทุกประเภทที่มาจากประตูมิติ แวนส์อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ามิสเอลตันเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ที่ไหน
หูของแวนส์ไม่สามารถได้ยินเสียงลมสงบและใบไม้ที่ส่งเสียงกรอบแกรบอีกต่อไป แต่หูของเขาจมอยู่กับเสียงบ่นไม่หยุดหย่อนของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ สิ่งมีชีวิตที่ฉลาดน้อยที่สุดบางตัวเพียงแค่ส่งเสียงกระซิบราวกับว่ามีใครบางคนกำลังสวดมนต์อยู่
แต่บางตัวที่ฉลาดกว่าเช่นเซอร์โกปิสสามารถพูดได้เต็มเสียงและตะโกนออกมาทำให้หูของแวนส์เกือบจะแตก
ตอนนี้แวนส์รู้สึกอย่างหนึ่งแน่นอนนั่นคือศีรษะของเขาเริ่มเจ็บปวด เขาบอกกับมิสเอลตันแล้วว่าหูของเขาจะทนไม่ไหวแล้วจากเสียงรบกวนทั้งหมดที่สิ่งมีชีวิตสร้างขึ้น แต่มิสเอลตันบอกให้เขาชินกับมัน เมื่อเธอเอาปลั๊กอุดหูอย่างไร้ยางอาย
มิสเอลตันพูดถูก เขาใช้เวลาอยู่ที่นี่หลายนาทีและเมื่อเขาทนเสียงของพวกมันไปหลายนาทีแวนส์ก็ค่อนข้างจะไม่สนใจพวกมันในที่สุด ไม่ใช่ว่าเขาสามารถควบคุมมันได้ แต่มันเหมือนกับว่ามันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาโดยไม่ได้เข้าไปในใจของเขามากกว่า
“น่าสนใจ น่าสนใจ!” มิสเอลตันพูดเสียงดังเนื่องจากที่อุดหูที่เธอสวม
“ดูเหมือนว่านี่จะไม่ทำให้พลังงานของนายหมดไปใช่ไหม?”
“… ไม่” แวนส์ส่ายหัว
“อืม…” มิสเอลตันวางมือบนคางของเธอขณะที่เธอมองแวนส์
“แต่…นายเป็นอะไรกันแน่?”
เมื่อได้ยินคำถามของมิสเอลตัน แวนส์ทำได้เพียงแค่ยักไหล่ตอบ อีกไม่กี่นาทีผ่านไปในที่สุดมิสเอลตันก็หยุดการฝึกของแวนส์ และวิคตอเรียก็นำกรงกลับเข้าไปเก็บข้างใน
พวกเขาถูกพาไปที่ชั้นใต้ดินของห้องเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัว แวนส์กับวิคตอเรียอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน ที่นี่มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ? พวกเขาคิดพร้อมเพรียงกัน
และมันไม่ได้เป็นแค่ห้องใต้ดินธรรมดา แต่มันเป็นห้องที่กว้างขวางขนาดใหญ่มันกว้างกว่าตัวบ้านเสียอีก นอกจากนี้สถานที่นี้ยังให้ความรู้สึกราวกับว่าพวกเขาอยู่ข้างนอกเพราะเพดานห้องนี้สว่างขึ้นคล้ายกับท้องฟ้ายามเช้า
อย่างไรก็ตามบรรยากาศของชั้นใต้ดินไม่ได้สว่างไสวเหมือนเพดานของมัน สถานที่แห่งนี้มีกระดาษเกลื่อนไปทั่วบริเวณ และแถวๆนั้นยังมีกรงและอุปกรณ์บางอย่างที่แวนส์ไม่อยากรู้ว่ามันมีไว้เพื่ออะไร
“…ฉันควรจะเห็นสิ่งนี้จริงๆหรอ?” แวนส์บ่นพึมพำขณะที่เขาวางกรงไว้ที่พื้น
“ฉันรู้ความลับบางอย่างของนาย ตอนนี้นายก็รู้ความลับบางส่วนของฉันแล้ว” มิสเอลตันยักไหล่
“และนายห้ามบอกใคร ไม่งั้นฉันจะฆ่านาย”
ทันทีที่มิสเอลตันพูดอย่างนั้น ความกดดันมหาศาลก็คืบคลานไปทั่วร่างของแวนส์ ทำให้เขาหายใจไม่ออก อย่างไรก็ตามมันคงอยู่เพียงเสี่ยววินาทีก่อนที่จะหายไป
“ล้อเล่น” มิสเอลตันหัวเราะคิกคัก
“…”
ดังนั้นคลาสที่สองของคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัวจึงจบลงโดยมีเพียงแวนส์และวิคตอเรียเท่านั้นที่เข้าร่วม วิคตอเรียแทบไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย เธอแค่…กลายเป็นผู้ช่วยของมิสเอลตันในวันนี้
ตอนนี้ทั้งคู่อยู่นอกชั้นเรียน แวนส์พยักหน้าและอำลาวิกตอเรีย แต่ในขณะที่เขากำลังจะจากไปทันใดนั้นวิคตอเรียก็พูดขึ้น
“เจอกันวันจันทร์” เธอพูดเสียงเบา
“…หืม?” แวนส์อดไม่ได้ที่จะกระพริบตาสองสามครั้ง เขาไม่ได้คาดหวังว่าวิคตอเรียจะตอบกลับเขา
“นายนั่งข้างๆฉันในชั้นเรียนไม่ใช่เหรอ” วิคตอเรียกล่าวเสริม
“…ใช่?”
“แล้วเจอกันวันจันทร์” วิคตอเรียพยักหน้าขณะที่เธอเริ่มเดินจากไป
“…เจอกันวันจันทร์” แวนส์พึมพำก่อนจะเร่งความเร็ว เขาวิ่งไปที่ประตูและตามที่เขาคาดไว้ฮาร์วีย์และเบียทริซยังรอเขาอยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตามมีบุคคลที่เขาไม่คาดคิดอยู่ที่นั่นด้วยอีกคน
“…เจมม่า?” แวนส์พูดขณะที่เขาหยุดอยู่ข้างหลังคนทั้งสาม
“หยา!” เจมม่าอดไม่ได้ที่จะตะโกน ขณะที่เธอสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ
“เธอควรจะชินได้แล้ว” เบียทริซพูดขณะที่เธอเช็ดแว่น
เมื่อเห็นคนหัวเราะคิกคักเธอเจมม่าก็อดไม่ได้ที่จะก้มหัวลง จากนั้นเธอก็มองไปที่แวนส์และยื่นกระดาษให้เธอ
“…มีอะไรเหรอ?” แวนส์อดไม่ได้ที่จะเอียงศีรษะขณะมองไปที่กระดาษ
“เป็นเกียรตินะมิสเตอร์แวนส์” เจมม่าหัวเราะเล็กน้อยอย่างหยิ่งผยอง
“เราได้ตัดสินใจเชิญน้องใหม่เข้าร่วมกับสภานักเรียน…และหลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วเราก็เลือกนาย!”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ”
***
“คุณแอนเดรีย คุณจะกลับบ้านแล้วเหรอ?”
“ค่า ไม่มีอะไรให้ขายอีกแล้ว”
“เชอะ ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าเราควรจะจ้างคุณ ตั้งแต่ตอนที่คุณก้าวเข้ามาในตลาด!”
แอนเดรียกำลังเดินอยู่ในตลาดพร้อมกับรอยยิ้มขนาดใหญ่บนใบหน้าของเธอ ทุกคนที่นี่ดูเหมือนจะรู้จักเธอแล้ว เพราะเธอไม่สามารถก้าวไปได้ห้าก้าวโดยที่ไม่มีใครทักทายเธอ
“วันนี้คุณถือของเยอะเหรอ?”
“อ่าใช่” แอนเดรียพยักหน้าขณะที่เธอหยุดเดินเพื่อคุยกับแม่ค้าคนหนึ่ง
“ตั้งแต่วันศุกร์ฉันอยากทำอาหารดีๆให้เพื่อนของน้องชายของฉัน”
“ฉันไม่เคยเห็นน้องชายของคุณเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาเป็นนักเรียนจากสถาบันใช่มั้ย?”
“เขาเป็นคนขี้อาย” แอนเดรียหัวเราะเบาๆ
“ฉันจะพาเขามาที่นี่ ถ้าเขามีเวลาว่าง”
“แน่ใจนะ บอกเขาว่าฉันจะให้เขามากกว่านี้ถ้าเขามาเยี่ยม”
“อ๊ะ!” แอนเดรียวางกระเป๋าที่เธอถือไว้ในมือข้างหนึ่ง ขณะที่เธอเอื้อมมือไปหาผลไม้หน้าร้านคนขาย
“ฉันจะบอกเขาแน่นอน ขอบคุณนะคุณลาน่า!”
เวลาผ่านไปเร็วเกินกว่าที่แอนเดรียจะจินตนาการได้ เป็นเวลาเกือบสองสัปดาห์แล้วที่เธอมาถึงเมือง
ตลาดอยู่ห่างจากบ้านของพวกเขาโดยใช้เวลาเดินเพียง 10 นาทีเท่านั้นและเธอถือว่าการเดินครั้งนี้เป็นช่วงเวลาที่สงบสุขที่สุดในชีวิตของเธอในตอนนี้ มันทำให้เธอมีเวลานึกถึงวันที่แย่ซ้ำไปซ้ำมา แต่อย่างน้อยเธอก็รู้สึกว่าช่วงเวลานี้แหละที่เธอสามารถเรียกตัวเองได้ว่าเป็น…มนุษย์จริงๆ
หากกลับไปที่สุสานของเก่าเธอทำทุกอย่างเพื่อให้สามารถหาอาหารมาวางลงบนโต๊ะได้ เธอขโมย เธอขายร่างกายของตัวเอง เธอค้นถังขยะ
ถึงแม้ว่าเธอจะใช้เวลาเพียงสองสัปดาห์แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอได้กลับมาเป็นปกติแล้ว และในที่สุดเธอก็ได้เป็นตัวของตัวเองสักที
แอนเดรียยังคงเดินไปตามถนนอย่างสงบ และหลังจากนั้นอีกไม่นานเธอก็ถึงหน้าบ้านแล้ว
เนื่องจากวันนี้เป็นวันศุกร์ เธอจึงอยากทำอาหารดีๆให้แวนส์และเพื่อนๆอีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงเริ่มทำอาหาร เธอใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงในการเตรียมตัว และเธอก็เสร็จทันเวลาพอดี
เมื่อแอนเดรียวางจานสุดท้ายลงบนโต๊ะประตูก็เปิดออก
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะแวนส์”
และที่นั่น…
…แวนส์และเพื่อนๆของเขาก็ทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม
“ฉันกลับมาแล้ว”
