“คุณแอนเดรีย กรุณาอยู่นิ่งๆก่อน”
“…ไม่”
แอนเดรียพยายามลุกขึ้นจากพื้นห้องน้ำและกอดผนังขณะที่เธอพยายามยกตัวเองขึ้นด้วยขาที่สั่นเทา
“เรา… เราต้องตามหาอีแวนส์ส์” เธอพึมพำ
“เขาออกไปแล้ว”
ฮาร์วีย์พูดขณะที่เขาเข้าไปในห้องน้ำ และช่วยเธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ฉันพยายามจะไล่เขาแต่…ฉันเดาว่าคุณรู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์ของมันจะเป็นอย่างไร” เขาพูดก่อนจะหัวเราะอย่างเคอะเขิน
เมื่อได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ แอนเดรียก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ไม่… ไม่” เธอพึมพำ ส่ายหัวหลายครั้ง เบียทริซและฮาร์วีย์มองหน้ากันก่อนที่จะช่วยแอนเดรียไปที่โซฟา สภาพโซฟาตอนนี้ขาดเป็นเกลียวและขาดเป็นชิ้นๆเนื่องจากการกรีดและการทำลาย
“หมอจะมาที่นี่เร็วๆนี้” ฮาร์วีย์พูดขณะที่เขาค่อยๆวางแอนเดรียบนโซฟาที่ขาดรุ่งริ่ง
“แวนส์จะไม่เป็นไร…เขาแข็งแกร่งมาก”
“ไม่” แอนเดรียส่ายหัวเบาๆ
“เธอไม่เข้าใจ…” เธอกระซิบ
“คุณแอนเดรีย?” ฮาร์วีย์และเบียทริซอดไม่ได้ที่จะเอียงศีรษะ
“อีแวนส์…” แอนเดรียยังคงพูดต่อไปแม้ลมหายใจของเธอจะอ่อนลง
“อีแวนส์ไม่รู้จักคำว่าหยุด…”
“…คุณหมายความว่ายังไง”
“ถ้าไม่มีใครหยุดเขา…เขาอาจจะฆ่าใครซักคน”
“…อะไร?”
***
“อ๊ากก!”
“ฉัน…จะเป็นคนถามเอง”
แม้ว่าเสียงที่เงียบของแวนส์ และเสียงกรีดร้องของชายที่เขาเพิ่งแทงที่ขาจะทับซ้อนกัน แต่เสียงของแวนส์นั้นดูเหมือนจะเป็นเสียงที่ดังก้องอยู่ในหูของลูคัส มันกระซิบผ่านเข้าไปในหูของเขาราวกับค้อนของมิโนทอร์
ลูคัสอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขณะที่จ้องมองไปที่เด็กชายคนนั้น เขามีความคิดแล้วว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร เขาคงเป็นเจ้าของบ้านที่พวกเขาไปพังมา
แต่ทำไมเขาถึงจับพวกเขาได้เร็วขนาดนี้? หรือว่าจะเป็นเพราะความเร็วของเขาที่เพิ่งแสดงออกมาเมื่อตะกี้นี้ เพราะความเร็วของเขาสามารถเฉือนเท้าของคนของลูคัสได้โดยที่พวกเขาไม่มีโอกาสหลบเลี่ยงเลยด้วยซ้ำ แต่การที่แวนส์สามารถหาพวกเขาเจอได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง พวกเขาแน่ใจว่าพวกเขาใช้เส้นทางที่ไม่ค่อยมีคนใช้เลยแม้แต่น้อย
“แล้ว…พวกนายเป็นใคร?”
เสียงของแวนส์กระซิบที่หูของลูคัสอีกครั้ง
“นายคิดว่าฉัน…”
“อ๊ากกกกก!”
ก่อนที่ลูคัสจะได้ตอบอะไร เสียงคร่ำครวญก็ดังขึ้นบนถนนที่ห่างไกลออกไป ลูคัสอดไม่ได้ที่จะกระพริบตาสองสามครั้ง ขณะที่แวนส์แทงไปที่ขาของคนของเขาอีกคน
และเมื่อแวนส์แทงไปที่ขาของคนนั้นเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ก็เป็นเดสมอนด์ เขาเป็นคนแรกที่โดนแวนส์แทงและล้มลงกับพื้น
“นายเป็นใคร?”
“อะ…”
“อ๊ากกก!”
อีกครั้ง ก่อนที่ลูคัสจะได้ตอบเดสมอนด์ก็กรีดร้องอย่างตะกุกตะกัก ขณะที่แวนส์หมุนมีดที่ติดอยู่ที่ขาของเขา
“นายเป็นใคร?”
“…ฉันชื่อลูคัส” ลูคัสพูดตะกุกตะกัก ในขณะที่เขาจ้องไปที่มือของแวนส์ ซึ่งยังคงบิดมีดอยู่โดยไม่แม้แต่จะสบตากับเขา
“นายถูกส่งมาจากเจอรัล…”
“ใช่แล้ว นายพูดถูกแล้ว!” คนที่ตอบคำถามไม่ใช่ลูคัส แต่เป็นเดสมอนด์ที่กำลังส่งเสียงครวญครางออกมา
“…ได้โปรด…อย่าหมุนมีดอีกเลย” เขาอ้อนวอน
“ฉันเข้าใจแล้ว” แวนส์พูดขณะดึงมีดออกจากขาของเดสมอนด์อย่างไม่ตั้งใจนัก และการทำแบบนั้นก็ทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง ชายอีกสองคนที่กำลังคร่ำครวญอยู่บนพื้นอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งเมื่อคิดว่าพวกเขาโชคดีแค่ไหนที่ไม่ใช่พวกเขาที่อยู่ในตำแหน่งของเดสมอนด์
“ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ” แวนส์หัวเราะออกมาเล็กน้อยขณะที่มองตรงไปยังเดสมอนด์ คิ้วของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
“นายก็อยู่ที่นั่นในวันนั้น”
“อะ…อะไรนะ?” เดสมอนด์อดไม่ได้ที่จะอ้าปากพูดด้วยความสงสัย เขาหมายความว่าอะไร
“…ฉันรู้จักนายด้วยเหรอ!?”
เดสมอนด์มองแวนส์ตั้งแต่หัวจรดเท้า เขามองด้วยความสงสัยว่าเขาเคยเจอคนๆนี้ที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า และเมื่อเขามองดีๆแล้วเขาจึงรู้ว่าแวนส์สวมชุดเครื่องแบบของสถาบัน
“นายเคยเจอฉันแล้ว” แวนส์พูดขณะยืนขึ้น
“…และตอนนี้นายจะไม่มีวันลืมฉัน” เขาพูดขณะที่กระทืบบาดแผลของเดสมอนด์
“อ๊า…!” ตอนนี้ แม้ว่าเดสมอนด์อยากจะตะโกน เขาก็ทำไม่ได้เพราะความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา และด้วยความเจ็บปวดนั้นเขาจึงไม่มีแรงที่จะตะโกนเสียงอะไรออกมาจากปากของเขา
“ฉันไม่เข้าใจ” แวนส์ยังคงพูดต่อไป
“ทำไม…ทำไมนายถึงต้องพยายามทำลายบ้านของฉันด้วย” เขาพึมพำ เขาไม่แม้แต่จะมองใครในขณะที่เขาพูด
“ทำไมต้องทำร้ายแอนเดรีย” น้ำเสียงของแวนส์เริ่มหงุดหงิด เมื่อเขาคร่ำครวญเล็กน้อย
“พวกนายไม่ใช่ผู้ควบคุมระบบงั้นหรอ” แวนส์พูดขณะที่เขาเดาะลิ้น ศีรษะของเขามองขึ้นไปบนฟ้า
“แอนเดรียก็แค่…ทำไมนายถึงต้องทำอย่างนั้นกับคนที่อ่อนแอกว่านาย”
เมื่อเห็นแวนส์สูญเสียความสติของตัวเอง เดสมอนด์ที่กำลังหายใจเสียงดังฮืดๆอยู่บนพื้น จึงใช้โอกาสนี้ในการเคลื่อนไหว แต่แทนที่เขาจะคลานออกไป เขาก็รีบวิ่งไปที่แวนส์ โดยใช้นิ้วที่แหลมราวกับมีดดันเขาขึ้นจากพื้น
“ไม่!” ลูคัสตะโกน เขาจำได้ว่าแวนส์เคลื่อนไหวได้เร็วแค่ไหนก่อนหน้านี้ เดสมอนด์ไม่มีโอกาสแม้แต่จะสัมผัสปลายเสื้อของเขาเลยด้วยซ้ำ แต่คำเตือนของเขาก็สายเกินไป
เมื่อเปิดใช้ทักษะ [การรับรู้เวลา] แวนส์ก็ก้าวออกไปโดยไม่ตั้งใจ ขณะที่เขามองดูเดสมอนด์ลอยมาจากที่ที่เขาเคยอยู่ อย่างไรก็ตาม แวนส์ยังคงครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพของแอนเดรียที่กำลังถูกมัดติดอยู่ในใจของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันเป็นภาพของเธอตอนที่เธอทำอะไรไม่ถูก…และตกอยู่ในความหวาดกลัว
ร่างกายของแวนส์เริ่มสั่นสะท้าน เมื่อน้ำหนักในอกเพิ่มขึ้นมากเกินกว่าที่เขาจะรับไหว เขาอยากจะกรีดร้อง แต่ความรู้สึกในอกมันแน่นเกินไป และสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือหายใจเข้าลึกๆ
มือของเขาขยับไปเองโดยไม่รู้ตัว เขาค่อยๆแทงมีดผ่านหลังของเดสมอนด์ก่อนจะปิด [การรับรู้เวลา] มีดแทงทะลุแผ่นหลังของเดสมอนด์อย่างง่ายดาย เนื่องจากทิศทางของเดสมอนด์ที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา
เลือดที่กระเซ็นไปที่ใบหน้าของแวนส์เป็นเหมือนตัวกระตุ้น ตัวกระตุ้นที่กระตุ้นอารมณ์ทั้งหมดของเขา
เมื่อเดสมอนด์นอนหมดสติอยู่บนพื้น เมื่อเห็นใบหน้าที่ทำอะไรไม่ถูกของลูคัส ในที่สุดแวนส์ก็สามารถกรีดร้องออกมาได้ โดยที่เลือดของเดสมอนด์ค่อยๆหยดจากใบหน้าของเขา
“ทำไมนายถึงทำอย่างนั้น!?” เขาคำราม ทวนคำพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าขณะที่น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาจากใบหน้าของเขา
“ทำไม!?”
“เธอไม่สามารถทำร้ายนายได้ด้วยซ้ำ แม้ว่าเธอต้องการ!” แวนส์กรีดร้องอย่างไม่รู้จบขณะที่เขาจ้องตรงไปที่ดวงตาที่ไม่เคลื่อนไหวของเดสมอนด์
มีควันออกจากร่างของเดสมอนด์แล้วค่อยๆลอยไปในอากาศและบีบอัดจนบิดเป็นเกลียว ก่อตัวเป็นเปลวไฟสีส้ม
“แล้วทำไม!? ทำไมนายถึงทำอย่างนั้น!?” อย่างไรก็ตาม แวนส์ดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ ดวงตาที่สั่นเทาของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ความสงบที่เขามีก่อนหน้านี้หายไปอย่างสิ้นเชิง
ลูคัสซึ่งตอนแรกต้องการจะโจมตีแวนส์ อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง แขนทั้งสี่ของเขาลังเลที่จะขยับ
เจอรัลด์ทำร้ายผิดคนซะแล้วเขาคิด ลูคัสรู้ดีว่า…ความน่าขนลุกของเจอรัลด์จะใช้ความรุนแรงกับผู้ที่ดูอ่อนแอกว่าเขา เจอรัลด์บ้ามาก และคนใหญ่คนโตส่วนใหญ่ในคฤหาสน์ลอเดอร์ก็รู้เรื่องนี้เช่นเดียวกัน
เจอรัลด์เกิดมาพร้อมกับสิ่งที่เขาไม่ควรมี ลูคัสและคนของเขามีหน้าที่เหนี่ยวไกตามคำสั่งของเขา
แต่เด็กคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา…
…น่าจะบ้ามากกว่าเจอรัลด์
